Τα κείμενα, όπως και οι σκέψεις, οι ιδέες, τα συναισθήματα, από αλλού ξεκινάνε κι αλλού τελικά σε οδηγούν. Κι άντε ύστερα να αποδείξεις πως εσύ είχες καλές προθέσεις και σαφές στο μυαλό σου το περίγραμμα –να ’ναι και κάπως επίκαιρο, ν’ αφήσουμε κατά μέρος και την πολύ ποίηση γιατί θα καταντήσουμε στο τέλος τρόλεϊ, ή μπλε λεωφορεία που δεν ντρέπονται να κυκλοφορούν στην Αθήνα των 2 εκατομμυρίων ανέργων με στίχους όπως «Σήμερα δεν έχω κεφάλι για δουλειά».Ή τον άλλον επίκαιρο στις μέρες μας, πάλι του Καβάφη, που μας προτρέπει σε ηδονές. Γιατί αν δεν νιώθεις ηδονή σήμερα όταν πλαγιάζεις στο πεζοδρόμιο και ψάχνεις τ’ αποφάγια έξω απ’ του Γρηγόρη και το Έβερεστ, και ζεις ετοιμοθάνατος και νηστικός στο Λαύριο, πού αλλού και πότε θα αισθανθείς ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής; Ακούγοντας Πρετεντέρη; ή την καίρια ανάλυση των διδύμων Βενιζέλου-Κουβέλη ότι ο τόπος δεν αντέχει νέα μέτρα; Ενώ τα παλιά (που ψήφισαν) μια χαρά τ’ αντέξαμε και τ’ απολαμβάνουμε (με στίχους τώρα σε υπεραστικά λεωφορεία… γαμώ τους γερμανούς και δώρα φέροντας)
Εν μεγάλη γερμανική αποικία 2013 μ.Χ.
Κατέφθασαν οι βάρβαροι Καβάφη.
Τι το ’θελες αθάνατος να μείνεις;
Η πόλη μας πολύχρωμο πανό
με στίχους σου ατάκτως ερριμμένους.
Δεσπόζει βέβαια μια φράση επική.
«Ειν’ επικίνδυνον πράγμα η βία».
Τι κρίμα που μιλούσες για τη βιάση.
Αφόρμισε ο στίχος στην εγχείρηση.
Εκ των υστέρων, επισήμως μεταμέλεια:
–Μην ενοχλείσθε. Θα σωθεί ο ασθενής.
Και τέλος πάντων ανεκτή η κριτική.
«Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;»
«Μέτρα που εφαρμόζονται δεν τα σταματάς».
Είναι ο χρυσός κανών των γηπέδων κατά το «ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις».Κι ως γνωστόν η Μέρκελ είναι φίλαθλος. (Κι ο Χίτλερ ήταν, γι’ αυτό άλλωστε έγιναν οι Ολυμπιακοί αγώνες του 1936 στο Βερολίνο με την προπορευόμενη ελληνική αποστολή –μόνη αυτή– να χαιρετά ναζιστικά… Και να το ανταποδίδει ο Φύρερ και ο όχλος των ναζί στο στάδιο).
Σχεδίαζα να επανέλθω στο επίκαιρο υπόμνημα του υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης Τσολάκογλου Σ. Γκοτζαμάνη της 10ηςΝοεμβρίου 1942, προϊόν επίμοχθων διαπραγματεύσεων –εξίσου με τις σημερινές– που πραγματοποιήθηκαν χάρη «στην ευγενή συγκατάθεση των Κυβερνήσεων του Άξονος» που, όπως καλή ώρα επί Σαμαρά έτσι και τότε επέτρεψαν στον Γκοτζαμάνη να εκλιπαρήσει (17 Σεπτεμβρίου-23 Οκτωβρίου 1942) εις Βερολίνο και Ρώμη προκειμένου να εκθέσει την οικονομική, δημοσιονομική και επισιτιστική κατάσταση της χώρας όπου «είναι αδύνατον εις τας μεσαίας τάξεις, υπαλλήλους, συνταξιούχους, εισοδηματίας, ανέργους κλπ να ζήσουν, καθώς η Ελλάς ευρίσκεται εις πλήρη οικονομικήν συντριβήν». (Λόγια του Γκοτζαμάνη, όχι του Σαμαρά).
Δε χρειάζεται σοβαρή προσπάθεια για να συσχετιστεί η πτώση κατά ¼ του εθνικού εισοδήματος της χώρας τα τέσσερα τελευταία χρόνια –ανάλογο προηγούμενο δεν συναντάται ούτε σε καιρό πολέμου– με την «ηττημένη και κατειλημμένη Ελλάδα του 1942». Γιατί ακόμα και οι πλέον δύσπιστοι θα ανατριχιάσουν διαβάζοντας ομοιότητες: ότι «υπό της αυτού εξοχότητος κόμητος Τσιάνο και DrFuni εν Βερολίνω, παρισταμένου και του Γερμανού πρεσβευτού Φον Μάκενσεν εδόθη εντολή σε δύο ειδικούς εμπειρογνώμονες D’ Agostino και Neubacher, (σ.σ. δόϊκα αντί της τρόικας) να μεταβούν στην Ελλάδα με απόλυτον δικαιοδοσίαν ελέγχου και επιλύσεως επί τόπου όλων των ζητημάτων […] Εν συνεννοήσει μετά της ελληνικής κυβερνήσεως και τον τοπικών αρχών Κατοχής, και έχοντες πλήρη εξουσιοδότησιν θα επιτύγχανον του σκοπού των», όπως διαβεβαιώνουν έκτοτε οι εταίροι (του παλιότερου ή νεώτερου Άξονος).
Αβίαστοι οι συσχετισμοί του προχθεσινού τελεσιγράφου του Υπουργού Παιδείας προς τους διοικητικούς υπαλλήλους των Πανεπιστημίων, ή τα τελεσίγραφα των απολύσεων χιλιάδων στην καθαριότητα, την ΕΡΤ, το δημόσιο, τις ΔΕΚΟ, με τα τελεσίγραφα των Στρατιωτικών διοικητών της κατεχόμενης Ελλάδας.
Ασφαλώς και υπάρχουν διαφορές: ενδεχομένως στη διαβάθμιση των βασανιστηρίων μεταξύ της Γκεστάπο και πολλών αστυνομικών τμημάτων σήμερα. Ή στα μέτρα ασφαλείας μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη όπου οι κατακτητές διοργάνωναν φιέστες και καταθέσεις στεφάνων. Ευτυχώς στην ελεύθερη Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά στις παρελάσεις, στις διαδηλώσεις, και τις απεργίες. Γιατί ακόμα κι αν σε σκοτώνουν σήμερα δεν είναι δολοφονία από πρόθεση αλλά ατύχημα από αστοχία. (Θυμηθείτε και τον νεκρό διαδηλωτή του ΠΑΜΕ, το ανοιγμένο κρανίο του Μάριου Λώλου προέδρου των φωτορεπόρτερ, την επίθεση στην Τατιάνα Μπόλαρη, η την πλήρη κώφωση του Μανώλη Κυπραίου).
Απλώς τότε τολμούσαν περισσότεροι πολίτες, κι όχι μονάχα φωτορεπόρτερ, να τα βάλουν με τις δυνάμεις Κατοχής, όπως για παράδειγμα στο συλλαλητήριο της 22ηςΙουλίου 1943 –τη μεγαλύτερη διαδήλωση στην κατεχόμενη Ευρώπη– με συμμετοχή 300χιλ. διαδηλωτών από όλες τις γειτονιές της Αθήνας. Οι Γερμανοί είχαν στήσει τα πολυβόλα τους στο κτίριο του Μετοχικού Ταμείου, σημ. Άττικαόπου βρισκόταν η Γερμανική Στρατιωτική Διοίκηση, στην Κοραή που ήταν το Γερμανικό Φρουραρχείο και τα κρατητήρια της Γκεστάπο στο νυν υπόγειο ιδιοκτησίας της Εθνικής Ασφαλιστικής, δίπλα στο Άστυ –που καλό θα είναι να επισκέπτονται τα σχολεία– στις πρεσβείες και τη σημερινή Βουλή. (Δεν ξέρω αν εφαρμόζεται ακόμα ο ίδιος επιτελικός σχεδιασμός, αλλά προσωπικά βρίσκω αναλογίες, επιχειρησιακά). Μπροστά στην Τράπεζα της Ελλάδος τα χιτλερικά τακς που κατέβηκαν απ’ την Ομήρου συνέθλιψαν τη 19χρονη Παναγιώτα Σταθοπούλου, εκτέλεσαν την επίσης 19χρονη φοιτήτρια γαλλικής φιλολογίας Κούλα Λίλλη γιατί χαστούκισε τον Γερμανό εκτελεστή, την εργάτρια υφαντουργίας Όλγα Μπακόλα, κι άλλους 50 στους γύρω δρόμους
«Απ’ τις ρωγμές της μνήμης ξεπετάγονται ερπετά» μου ’ρθαν στο νου οι στίχοι του Αλέξανδρου Ίσαρη που βρήκα ταιριαστούς για (προσωρινό) κλείσιμο.
Είχα επίσης σκεφτεί, συσχετίζοντας το χτες με το τώρα, να μιλήσω για τη φρίκη των αδιεξόδων που θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί και σε ομορφιά (αν αντί να στριμώχνονται κυνηγημένοι, εύρισκαν στις αδιεξόδους –μακριά απ’ τα βλέμματα των περαστικών– καταφύγιο οι ερωτευμένοι. Όμως και πάλι παρεξέκλινα.
Αλλά μέρες που είναι συγχωρήστε μου την χοντροκοπιά που θεωρώ καλύτερη για τέλος: Γαμώ τους Γερμανούς και δώρα φέροντας.
[ΠΗΓΗ: Κώστας Κρεμμύδας, Εν μεγάλη γερμανική αποικία ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ, περιοδικό για την τέχνη και τη ζωή: http://mandragorasmagazine.wordpress.com/ ]