Μια παρέα παιδιών της γειτονιάς που περνούσαν την ώρα τους παίζοντας ανάμεσα στα ερείπια του πολέμου, στη Δαμασκό (26/11), τράβηξαν την προσοχή ακτιβιστών δημοσιογράφων, οι οποίοι τα συγκέντρωσαν για να τους μιλήσουν μπροστά στην κάμερα.
![]()
Τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, διατηρούσαν την ευθυμία τους αμείωτη κι έδειχναν προσαρμοσμένα στο σκηνικό απολύτως - δεν διέφεραν καθόλου απ'τα ξυπόλυτα πιτσιρίκια αυτής εδώ της χώρας, της δικής μας, στις δεκαετίες του '50 και του '60, που διασκέδαζαν στις αλάνες κλοτσώντας ένα κονσερβοκούτι αντί για μπάλα ή κυνηγώντας τις γάτες. Οι μικροί Σύροι έμοιαζαν εξίσου ανέμελοι χάρη και μόνον στο γεγονός ότι, μέχρι την επανέναρξη των βομβαρδισμών, ο ουρανός και η γη τούς ανήκαν.
Αυτό αναδείχτηκε απ'τον διεθνή Τύπο, ειδικά τον ηλεκτρονικό, που ανέκτησε ξαφνικά την ευαισθησία του στις ειρωνείες της μοίρας και στις λεπτές αποχρώσεις του κακού, σαν κορυφαία στιγμή της ανθρώπινης τραγωδίας, υπό την έννοια ότι, εν προκειμένω, τα ορφανά του πολέμου έδειχναν τόσο στενά εξοικειωμένα με τη βία και το θάνατο όσο και οι κομπάρσοι μιας υπερπαραγωγής. Ακολούθησαν τηλεοπτικά κροκοδείλια δάκρυα, με παράλληλες αναλύσεις διάρκειας ενός λεπτού (και ούτε καν) για την ευκολία με την οποία η φρίκη εξελίσσεται σε συνήθεια. Υποτίθεται ότι ο θεατής δεν θα πίστευε στα μάτια του βλέποντας τα παιδιά να στέκονται με προκλητική φυσικότητα απέναντι απ'τον φακό του οπερατέρ και να χαμογελούν, ανυπομονώντας, ενδεχομένως, να κερδίσουν κάποιο έπαθλο φωτογένειας. Εν πάση περιπτώσει, κανείς απ'τους σχολιαστές δεν φάνηκε να αναρωτιέται μήπως το περίεργον της υπόθεσης δεν ήταν ότι τα παιδιά διασκέδαζαν στα διαλείμματα των βομβαρδισμών αλλά το ότι εξακολουθούσαν, ακόμη και σε τέτοιες συνθήκες, να μαγνητίζονται απ'τη μαγεία μιας κάμερας, της οποίας η τεχνολογία, όσο και η στρατηγική, έστω αντεστραμμένη, ήταν ίδια ακριβώς μ'εκείνη των όπλων.
Έτσι, οι ενήλικοι υπόσχονται στους κομπάρσους καθρεφτάκια και σφυρίχτρες, αρκεί να αποσπάσουν κάτι που θα ενοχλούσε πιθανώς τη μακάρια επανάπαυση της μεσαίας τάξης. Απ'τη μεριά τους, τα παιδιά εξαπατούν τους ενηλίκους προσποιούμενα ότι ταιριάζουν στην εικόνα που εκείνοι αναζητούν, δηλαδή αυτήν μιας «χαριτωμένης» εμπλοκής του «ανθρώπινου στοιχείου» στη δράση, κατάλληλη για σπαραξικάρδιους σχολιασμούς και βαρύγδουπες δηλώσεις Αμερικανών πολιτικών. Ρώτησαν κάποτε έναν κατά συρροήν δολοφόνο -δεν θυμάμαι το όνομα- ΠΩΣ μπορούσε να σκοτώνει παιδιά κι εκείνος απάντησε: «Εύκολα. Τα σημαδεύω στο κεφάλι». Αναλόγως και με την κάμερα. Απλώς καδράρεις και τραβάς.
[ΠΗΓΗ: Ευγένιος Αρανίτσης, Παιδιά σε τιμή ευκαιρίας, Σαββατιάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 30-11-2013]