Ξέρω πως είναι η τελευταία φορά, το τελευταίο κείμενο. Σου προσφέρω ένα μπαλόνι με λέξεις. Σηκώνεσαι ψηλά στον ουρανό.
Αγαπημένε μου,
Σε φαντάζομαι με το μαύρο σου κουστούμι και εκείνο το φθαρμένο καπέλο που φοράς μόνο στις κηδείες. Μόλις έχεις βγει από την Κυριακάτικη λειτουργία στέκεις στα σκαλιά της εκκλησίας και μετά όπως συμβαίνει πάντα στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες γίνεσαι αχνός και σβήνεις. Μένει πίσω σου μόνο ένα τετράγωνο μαντηλάκι με μυρωδιά παλιάς λεβάντας.
Σε φαντάζομαι με το μαύρο σου κουστούμι και εκείνο το φθαρμένο καπέλο που φοράς μόνο στις κηδείες. Μόλις έχεις βγει από την Κυριακάτικη λειτουργία στέκεις στα σκαλιά της εκκλησίας και μετά όπως συμβαίνει πάντα στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες γίνεσαι αχνός και σβήνεις. Μένει πίσω σου μόνο ένα τετράγωνο μαντηλάκι με μυρωδιά παλιάς λεβάντας.
Ύστερα εμφανίζεσαι πάλι απροσδόκητα σε ένα εργαστήριο. Φοράς μία λευκή ποδιά και κάνεις λοβοτομή σε βατράχους για να ξεχάσουν. Σε ένα μπλοκάκι καταγράφεις προσεκτικά τα συμπεράσματα. Όταν ξεριζώνεις την καρδιά, γράφεις, ο βάτραχος παύει να πονάει.
Φυσάει κάτι δυνατό, πιθανόν τυφώνας. Στροβιλίζεσαι και γίνεσαι μία μικρή ρουφήχτρα δίνη στο τσιγάρο μου. Σε ξαναβρίσκω σε ένα κρεβάτι. Είναι μια άλλη γυναίκα εκεί ντυμένη με ένα σφιχτό κορσέ και κρινολίνο. Κλαίει απαρηγόρητα. Εσύ γυμνός δίπλα της σε πλήρη στύση διαβάζεις την εφημερίδα σου. Κάποια στιγμή την διπλώνεις αναστενάζεις ανοίγεις την πόρτα και περνάς σε μία άλλη εικόνα.
Είμαστε μαζί σε σπίτι σε νησί. Έξω γαβγίζει ένας σκύλος Κέρβερος. Στο πάτωμα κυλιούνται σάπια πορτοκάλια. Πρέπει να σ’ αφήσω, μου λες. Πρέπει να καλλιεργήσω ρύζι στους ορυζώνες και η υπερβολική σου υγρασία με εμποδίζει. Και επιτέλους πάψε να με βάζεις στα ποιήματα. Κουράζομαι να τρέχω όλη μέρα από στίχο σε στίχο προσπαθώντας να προλάβω το μοιραίο.
Σε βλέπω σε ένα αεροδρόμιο. Ξέρω πως είναι η τελευταία φορά, το τελευταίο κείμενο. Σου προσφέρω ένα μπαλόνι με λέξεις. Σηκώνεσαι ψηλά στον ουρανό.
Φυσάει κάτι δυνατό, πιθανόν τυφώνας. Στροβιλίζεσαι και γίνεσαι μία μικρή ρουφήχτρα δίνη στο τσιγάρο μου. Σε ξαναβρίσκω σε ένα κρεβάτι. Είναι μια άλλη γυναίκα εκεί ντυμένη με ένα σφιχτό κορσέ και κρινολίνο. Κλαίει απαρηγόρητα. Εσύ γυμνός δίπλα της σε πλήρη στύση διαβάζεις την εφημερίδα σου. Κάποια στιγμή την διπλώνεις αναστενάζεις ανοίγεις την πόρτα και περνάς σε μία άλλη εικόνα.
Είμαστε μαζί σε σπίτι σε νησί. Έξω γαβγίζει ένας σκύλος Κέρβερος. Στο πάτωμα κυλιούνται σάπια πορτοκάλια. Πρέπει να σ’ αφήσω, μου λες. Πρέπει να καλλιεργήσω ρύζι στους ορυζώνες και η υπερβολική σου υγρασία με εμποδίζει. Και επιτέλους πάψε να με βάζεις στα ποιήματα. Κουράζομαι να τρέχω όλη μέρα από στίχο σε στίχο προσπαθώντας να προλάβω το μοιραίο.
Σε βλέπω σε ένα αεροδρόμιο. Ξέρω πως είναι η τελευταία φορά, το τελευταίο κείμενο. Σου προσφέρω ένα μπαλόνι με λέξεις. Σηκώνεσαι ψηλά στον ουρανό.
«Θέλω» της είπε «να φτιάξω μία κιβωτό.
Θα κλείσω μέσα σε ζευγάρια όλα τα είδη της αγάπης μου.
Τα παχύδερμα απογεύματα χωρίς εσένα
που περπατούν αργόσυρτα
τινάζοντας τις προβοσκίδες στον αέρα
τις αγριόχηνες των φιλιών
που ποτέ δεν άγγιξαν τα χείλη μου
τις λαίμαργες ύαινες του πόθου μου
τους σκορπιούς της απουσίας σου».
Αυτή χαμογελούσε τρυφερά, όπως νανουρίζουμε τον πόνο.
«Αχ εσείς οι ποιητές», αναστέναξε βαθιά,
με τα μαυσωλεία ποιήματα κοροϊδεύετε τον χρόνο».
Έβγαλε το μαύρο της φουστάνι,
κι όλο το τώρα κύλησε μεταξωτό στο πάτωμα.
Και ύστερα τον οδήγησε στην πιο αρχαία κιβωτό,
στο ολόγυμνό της σώμα
Τώρα ξέρεις, έτσι αποχαιρετώ εγώ, αυτός είναι ο δικός μου τρόπος.
Θα κλείσω μέσα σε ζευγάρια όλα τα είδη της αγάπης μου.
Τα παχύδερμα απογεύματα χωρίς εσένα
που περπατούν αργόσυρτα
τινάζοντας τις προβοσκίδες στον αέρα
τις αγριόχηνες των φιλιών
που ποτέ δεν άγγιξαν τα χείλη μου
τις λαίμαργες ύαινες του πόθου μου
τους σκορπιούς της απουσίας σου».
Αυτή χαμογελούσε τρυφερά, όπως νανουρίζουμε τον πόνο.
«Αχ εσείς οι ποιητές», αναστέναξε βαθιά,
με τα μαυσωλεία ποιήματα κοροϊδεύετε τον χρόνο».
Έβγαλε το μαύρο της φουστάνι,
κι όλο το τώρα κύλησε μεταξωτό στο πάτωμα.
Και ύστερα τον οδήγησε στην πιο αρχαία κιβωτό,
στο ολόγυμνό της σώμα
Τώρα ξέρεις, έτσι αποχαιρετώ εγώ, αυτός είναι ο δικός μου τρόπος.
