«Τούτη η εποχή του εμφύλιου σπαραγμού δεν είναι εποχή για ποίηση κι άλλα παρόμοια, σαν πάει κάτι να γραφεί είναι ως αν να γράφονταν από την άλλη μεριά αγγελτηρίων θανάτου»[Νίκος Εγγονόπουλος, Ποίηση 1948] και Ελλάδα των μνημονίων 2015:Η Ελλάδα ζει σε μια διαρκή αναμονή. Μια αναμονή που την τροφοδοτούν συνεχώς νέες προθεσμίες, τελεσίγραφα, απειλές, σενάρια. Είναι μια θανατηφόρος αναμονή. Μοιάζει να έχει φύγει ήδη μια πενταετία της ζωής μας, σαν αέρας που φύσηξε αιφνιδιαστικά και δεν πρόλαβε να αντιληφθεί κάνεις τι πήρε στο διάβα του. Μια χαμένη πενταετία. Χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδες…Τα θανατηφόρα πρωτοσέλιδα του Ευρωπαϊκού τύπου ώρες-ώρες μοιάζουν με αγγελιόχαρτα θανάτου, με μεσαιωνικές τελετές καύσης μαγισσών. Που έχουν όλες ελληνικά ονόματα. Και στο εσωτερικό της χώρας η είσπραξη της τιμωρίας μοιάζει να έχει τα χρώματα του πεπρωμένου που φυγείν αδύνατο[Γιώργος Τούλας, Η αναμονή είναι το νέο πένθος, από το editorial στο 200ο τεύχος της Παράλλαξης]
Η αναμονή είναι το νέο πένθος
Είναικάτιμέρεςτελευταίαπουέχωτηναίσθησηπωςζούμεέτσιγιαδεκαετίες. Πωςοχρόνοςσταμάτησεγιαπάνταστο 2010 καιαπότότεκάθεμέραείναιένατεράστιο deza vu. Οχειμώναςπουτελειώνειμουφάνηκεατέλειωτος. Πιομακρύςκαιαβάσταχτοςαπόκάθεάλληφορά. Ακόμακαιμετηνπαρεμβολήτωνεκλογών, τοδιάλειμματωνγιορτώνκαιτηναναθάρρησητηςελπίδαςπουξεπρόβαλλεαμέσωςμετά, οιμέρεςέμοιαζαναπελπιστικάίδιες, τραβηγμένεςαπόταμαλλιά, μέρεςστάσιμεςσαννεράτουβάλτου.
ΗΕλλάδαζεισεμιαδιαρκήαναμονή. Μιααναμονήπουτηντροφοδοτούνσυνεχώςνέεςπροθεσμίες, τελεσίγραφα, απειλές, σενάρια. Είναιμιαθανατηφόροςαναμονή. Μοιάζειναέχειφύγειήδημιαπενταετίατηςζωήςμας, σαναέραςπουφύσηξεαιφνιδιαστικάκαιδενπρόλαβενααντιληφθείκάνειςτιπήρεστοδιάβατου. Μιαχαμένηπενταετία. Χωρίςόνειρα, χωρίςελπίδες. Μόνομεπόνοκαιαπώλειες. Καιανοιαπώλειες, υλικές, συναισθηματικέςκαιουσιαστικέςοδηγούσανέστωσεένακαλύτερομέλλονθαάφηνεςτηλήθηνακάνειτηδουλειάτης. Όμωςμοιάζειαυτόςοζόφοςπουποτίζεικάθεκύτταροτηςχώραςναμηνέχειτέλος, ναμηνεπιτρέπειστοφωςναδιεισδύσει. Οκαιρόςπερνάκαιεμείςαπλάπεριμένουμε. Δενελπίζουμεπλέον, περιμένουμε. Οιστρατιέςτωνανέργων, τωναποδεκατισμένων, τωνψυχικάαδύναμωνκαιαποκαμωμένων, τωναπελπισμένων. Καικυρίωςτωννεότερων. Πουοργανώνουναποδράσεις. Καιόσοιμένουνπίσωαποχαιρετούν. Διαρκώς.
ΔενξέρωανητιμωρητικήΕυρώπηστηνοποίαζούμεέχεικαμιάσχέσηπιαμετιςόποιεςφωτεινέςπεριόδουςτουπαρελθόντοςτης. Αντακατ’ επίφασησυμπονετικάλόγιαγιατοελληνικόδράμαμεταφράζονταιαπλάσεσυγκαλυμμένηχαιρεκακία. ΤαθανατηφόραπρωτοσέλιδατουΕυρωπαϊκούτύπουώρες-ώρεςμοιάζουνμεαγγελιόχαρταθανάτου, μεμεσαιωνικέςτελετέςκαύσηςμαγισσών. Πουέχουνόλεςελληνικάονόματα. Καιστοεσωτερικότηςχώραςηείσπραξητηςτιμωρίαςμοιάζειναέχειταχρώματατουπεπρωμένουπουφυγείναδύνατο. Θαήθελασεαυτότοσημείωμαστιςπαρυφέςτηςάνοιξηςνααχνοφέγγειηαισιοδοξία. Δενσυμβαίνειόμως. Οεντυπωσιακόςτρόποςπουαγκαλιάζεταιοκυβερνητικόςχειρισμόςσεποσοστά 80% απότηνκοινήγνώμηδείχνειτηνανάγκηγιαμιααληθινήανάστασητηςχώραςαπόένααργόσυρτοκαιβαρύπένθοςπουτησκιάζει. Τοαβάσταχτοπένθοςτηςαναμονής. Αςελπίσουμε...
[ΠΗΓΗ: Γιωργός Τούλας, «Η αναμονή είναι το νέο πένθος» (τίτλος του κειμένου ένας στίχος του Τέλλου Φίλη) - Το κείμενο είναι το editorial του τεύχους 200 της parallaxi]