Θα ’ρθει μια μέρα που τα δένδρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα και οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν. Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δένδρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουν τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουνε μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δεν θα φυτρώσει… Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Το μικρό ψάρι τρώει το μικρότερο. Το μικρότερο τρώει το ελάχιστο και το ελάχιστο κάποτε τρώει το μεγάλο, νεκρό!.. Όπως πηδούν τα ψάρια έξω απ’ το δίχτυ του ψαρά – ασημένιες λάμψεις μες στο σκοτάδι- έτσι πηδάει κι η ψυχή μου, μια ζωή, έξω απ’ το δίχτυ το θανάσιμο της λογικής και ξαναπέφτει, αστραφτερή κι ελεύθερη, στη θάλασσα της τρέλας!!! [επιλογές από τις ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ του Αργύρη Χιόνη που περιέχονται στη συλλογή του ΛΕΚΤΙΚΑ ΤΟΠΙΑ 1983, ART by FredericoHurtandoκαι άλλες λεκτικές προφητείες με ΚΛΙΚ εδώ]
ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΙΝΟΥΝ ΑΡΟΥΡΑΙΟΙ:
Θα ’ρθει μια μέρα που οι άνθρωποι θα ’χουν ανασάνει όλο το οξυγόνο, θα ’χουνε φάει όλους τους καρπούς της γης, θα ’χουνε δει όλο το φως. Θα σκάψουν τότε μεγάλες στοές μες στο χώμα και θα οικοδομήσουν υποχθόνιες πολιτείες. Εκεί, σερνάμενοι και τυφλοί, θα γεννιόνται και θα πεθαίνουν μες στον τάφο τους. Η εποχή αυτή θα ονομαστεί Εποχή του Αρουραίου Ανθρώπου, ή του Άχθεος Αρούρης.
ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΣΕΡΝΟΝΤΑΙ ΣΥΡΙΖΟΝΤΑΣ
Θα 'ρθει μια μέρα που απ'την πολλή απουσία αγάπης θα παγώσει το αίμα των ανθρώπων κι οι γλώσσες τους, μοιρασμένες στην αλήθεια και το ψέμα, διχαλωτές θα γίνουν σαν τις γλώσσες των φιδιών κι απ το πολύ να ξεγλιστρούν απ τη δικαιοσύνη, φολιδωτά θα γίνουν τα κορμιά τους. Θα σέρνονται τότε συρίζοντας τη σιωπή της ψυχής τους κι από το ίδιο το φαρμάκι τους φαρμακωμένοι θα πεθαίνουν.
ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΖΟΝΤΑΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΟΥΣ:
Θα ’ρθει μια μέρα που οι άνθρωποι θα μισήσουν τόσο τον εαυτό τους, ώστε θα σφίγγουν με τα χέρια το λαιμό τους και θα στραγγαλίζονται μοναχοί τους. Λίγο πριν απ’ το τέλος, θα παραλύουν και θα λύνονται τα χέρια τους. Θα συνέρχονται και θα ξαναρχίζουν. Αυτό θα γίνεται επ’ άπειρον και θα ’ναι η κόλαση που κανείς δεν προφήτεψε ως τώρα.
ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ, ΟΥΤΕ ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΑ ΙΔΙΑ:
Ανοίγουνε τα στόματά τους κι η μουσική που πάει να βγει επιστρέφει μέσα τους, σπρωγμένη απ’ το νερό. Τα ψάρια καταπίνουν το τραγούδι τους αδιάκοπα. Η κοιλιά τους είναι ένας κλειστός, μουσικός θάλαμος. Γι’ αυτό κι όταν τσιμπούν τ’ αγκίστρι δεν είναι από λαιμαργία, όπως πιστεύουνε οι άνθρωποι, αλλά γιατί ελπίζουν ότι θα μπορέσει ν’ ακουστεί, επιτέλους, η φωνή τους έξω απ’ το νερό. Αντί γι’ αυτό πεθαίνουν από ασφυξία, σπαρταρώντας. Για όσους όμως ξέρουν, για τους πιο αγνούς ψαράδες, ετούτο το σπαρτάρισμά τους είναι γεμάτο μουσική!
ΤΑ ΖΩΑ ΜΕ ΔΕΧΟΝΤΑΙ, ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΖΕΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΙΜΑ:
Την ίδια ανάγκη για στοργή και αφοσίωση. Τα ψάρια όμως; Πώς να εισχωρήσω στον κόσμο τους, αυτό το ρευστό, κρύο κρύσταλλο; Αδύνατο να τα ξεγελάσω, παριστάνοντας το αμφίβιο μ’ αυτή τη μάσκα και τούτον το σωλήνα, λώρο που με δένει με τον έξω κόσμο, τον δικό μου. Δεν γίνεσαι ψάρι μόνο επειδή έμαθες να κολυμπάς!
[ΠΗΓΗ: Αργύρης Χιόνης, Προφητείες και Ψάρια από τη συλλογή ΛΕΚΤΙΚΑ ΤΟΠΙΑ 1983 - ARTWORK: FredericoHurtando]