Αν η σοφία έχασε το πεδίο αναφοράς της, δεν είναι επειδή χάθηκε η όρεξη για μάθηση, αλλά επειδή οι άνθρωποι έχασαν προοδευτικά τους δεσμούς που τους έδεναν με τη ζωή και το μέλλον τους…. Η επίσημη επιστήμη και ο καλύτερος σύμμαχός της, η τεχνολογία, αποτελούν σήμερα την κυρίαρχη δύναμη του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Αυτό σημαίνει ότι όλα όσα εννοούμε λέγοντας «πρόοδος» και «εξέλιξη» οφείλουν να καλύπτονται υπό την προστατευτική σκιά της περί ης ο λόγος δύναμης, ή να διαθέτουν τη θύραθεν ευλογία της ως εγγύηση. Πράγματι, όταν δεν συμβαίνει αυτό, κάθε γνώση ξεπέφτει στην αναξιοπιστία του αναπόδεικτου, στο σκοτάδι, μαζί με όλα όσα ανήκουν στο μακρινό παρελθόν (σε μια εποχή που την περιφρονούμε, επειδή θεωρούμε ότι τότε επικρατούσε μια υποτιθέμενη παιδικότητα και μια ακόμη πιο υποτιθέμενη ανωριμότητα).Μολαταύτα, περισσότερη πληροφόρηση δεν σημαίνει πάντα περισσότερη γνώση, κι όπως θα δούμε παρακάτω, περισσότερη γνώση δεν σημαίνει περισσότερη σοφία. Ο πιο διαβασμένος δεν ξέρει πάντα τα περισσότερα, ο πιο μορφωμένος δεν είναι και ο πιο καλλιεργημένος. Περισσότερη γνώση δεν σημαίνει απαραίτητα και περισσότερη σοφία! Διδάσκει και η ζωή και μάλιστα πολύ [Για του λόγου το αληθές διάβασε την ΙΣΤΟΡΙΑ του ΑΓΡΟΤΗ και του ΒΙΟΛΟΓΟΥ από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΣΤΗ ΣΟΦΙΑ, εκδόσεις OPERA 2012 – ART by KRAMER CARTER heaven morning swim]
Ο Πλάτωνας με τη διαλεκτική του δεν αποσκοπούσε μόνο στη διάδοση περισσότερων γνώσεων, αλλά βοηθούσε και παρότρυνε τους μαθητές του να συλλέγουν όλο και περισσότερη σοφία, υποσχόμενος –εμμέσως πλην σαφώς- ότι μέσα από αυτόν το δρόμο οι ζωές τους θα άγγιζαν ένα ανώτερο επίπεδο.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΤΗ και του ΒΙΟΛΟΓΟΥ:
Σ’ ένα τρένο κάθονται μαζί, ο ένας απέναντι από τον άλλον, ένας διάσημος βιολόγος με διεθνή βραβεία, κι ένας σχεδόν αγράμματος αγρότης της περιοχής. Ο πρώτος, φοράει ένα άψογο επίσημο κουστούμι, σε σκούρο γκρι, ο άλλος, ένα φθαρμένο αλλά καθαρό παντελόνι για τη δουλειά στα χωράφια. Ο επιστήμονας έχει γύρω του βιβλία, ενώ ο επαρχιώτης ένα μικρό μπογαλάκι με ρούχα.
-Θα διαβάσετε όλα αυτά τα βιβλία στο ταξίδι, ρωτάει ο χωρικός.
-Όχι, αλλά ποτέ δεν ταξιδεύω χωρίς αυτά, αποκρίνεται ο βιολόγος.
-Και πότε θα τα διαβάσετε;
-Τα έχω διαβάσει… και όχι μόνο μια φορά.
-Και δεν τα θυμάστε;
-Τα θυμάμαι, όπως κι άλλα, πολύ περισσότερα…
-Τρομερό!!! Και γιατί πράγμα μιλάνε αυτά τα βιβλία;
-Για ζώα…
-Τυχεροί θα είναι οι γείτονές σας, που έχουν κοντά έναν κτηνίατρο…
-Δεν είμαι κτηνίατρος, είμαι βιολόγος.
Ααααα! Και σε τι χρησιμεύουν όλα αυτά που ξέρετε αφού δεν γιατρεύετε ζώα;
Για να ξέρω. Να ξέρω όλο και περισσότερα… Να ξέρω περισσότερα από κάθε άλλον.
-Κι αυτό σε τι χρησιμεύει;
-Κοιτάξτε… Θα σας δείξω, και με την ευκαιρία θα κάνουμε πιο παραγωγικό αυτό το ταξίδι. Ας υποθέσουμε ότι βάζουμε ένα στοίχημα. Ας πούμε ότι για κάθε ερώτηση που σας κάνω σχετικά με ζώα και δεν ξέρετε να μου απαντήσετε, θα μου δίνετε ένα πέσο. Και για κάθε ερώτηση που θα μου κάνετε εσείς σχετικά με τα ζώα κι εγώ δεν θα ξέρω να σας απαντήσω, θα σας δίνω, ας πούμε, εκατό πέσος… παρόλη τη διαφορά της χρηματικής αποζημίωσης, οι γνώσεις μου θα συμβάλουν να γείρει υπέρ μου η πλάστιγγα, και στο τέλος του ταξιδιού θα έχω κερδίσει και λίγα χρήματα».
Ο χωρικός σκέφτεται, σκέφτεται… Κάνει λογαριασμούς με το νου του και με τη βοήθεια των δαχτύλων του.
Τελικά λέει:
-Είστε σίγουρος;
-Απολύτως, απαντάει ο βιολόγος.
Ο άνθρωπος με τις χωριάτικες βράκες χώνει το χέρι στην τσέπη και βγάζει ένα κέρμα του ενός πέσο (ένας χωρικός ποτέ δεν στοιχηματίζει εάν δεν έχει να πληρώσει).
-Ν’ αρχίσω εγώ πρώτος; ρωτάει ο χωρικός.
-Αρχίστε, απαντάει με άνεση ο βιολόγος.
-Για ζώα;
-Για ζώα…
-Λοιπόν… Ποιο είναι το ζώο που έχει πούπουλα αλλά δεν γεννάει αβγά, όταν γεννιέται έχει δυο κεφάλια, τρέφεται μονάχα με πράσινα φύλλα και πεθαίνει όταν του κόψεις την ουρά;
-Τι; ρωτάει ο βιολόγος.
Ρωτάω πώς λέγεται το ζώο που έχει πούπουλα αλλά δεν γεννάει αβγά, όταν γεννιέται έχει δυο κεφάλια, τρέφεται μονάχα με πράσινα φύλλα και πεθαίνει όταν του κόψεις την ουρά;
Ο επιστήμονας μένει άναυδος και δείχνει συλλογισμένος.
Αμίλητος ψάχνει μανιωδώς στη μνήμη του τη σωστή απάντηση.
Περνούν τα λεπτά.
Τότε, βρίσκει το θάρρος να ρωτήσει:
-Μπορώ να χρησιμοποιήσω τα βιβλία μου;
-Φυσικά, απαντάει ο αγρότης.
Ο άνθρωπος της επιστήμης αρχίζει ν’ ανοίγει τον έναν τόμο μετά τον άλλο, ψάχνει στα ευρετήρια, κοιτάζει τις φωτογραφίες… Μετά βγάζει ένα χαρτί και κρατάει σημειώσεις.
Ύστερα κατεβάζει από το ράφι μια τεράστια βαλίτσα και βγάζει από μέσα τρία χοντρά βιβλία που τα συμβουλεύεται.
Έχουν περάσει δυο ώρες και ο βιολόγος εξακολουθεί να ξεφυλλίζει βιβλία, να ψάχνει και να μουρμουρίζει ενώ κάνει ακατανόητα σχήματα στο σημειωματάριο του.
Τελικά, από τα μεγάφωνα ανακοινώνουν ότι το τρένο φτάνει στον σταθμό. Ο βιολόγος επιταχύνει, ενώ λαχανιάζει ταραγμένος. Δεν τα καταφέρνει. Όταν το τρένο κόβει ταχύτητα, ο επιστήμονας βάζει το χέρι στην τσέπη, βγάζει ένα κολλαριστό χαρτονόμισμα των εκατό πέσος και λέει στον χωρικό:
-Κερδίσατε… Ορίστε!
Ο χωρικός σηκώνεται όρθιος, παίρνει το χαρτονόμισμα, τον κοιτάζει ικανοποιημένος και το χώνει στην τσέπη.
-Ευχαριστώ, του λέει, και παίρνοντας το δισάκι του πάει να φύγει.
-Περιμένετε, περιμένετε, τον σταματάει ο βιολόγος. Ποιο είναι αυτό το ζώο;
-Ααααα… Ούτε εγώ το ξέρω, λέει ο αγρότης. Κα χώνοντας πάλι το χέρι στην τσέπη, βγάζει το ένα πέσο και το δίνει στον επιστήμονα λέγοντας:
-Ορίστε ένα πέσο. Χάρηκα πολύ για την γνωριμία κύριε…
Ο πιο διαβασμένος δεν ξέρει πάντα τα περισσότερα, ο πιο μορφωμένος δεν είναι και ο πιο καλλιεργημένος, δεν κερδίζει πάντοτε ο καλύτερα πληροφορημένος. Διδάσκει και η ζωή… και μάλιστα πολύ.
Είναι λοιπόν προφανές ότι οι θηρευτές της γνώσης που δεν απόκτησαν ποτέ την κάλυψη της εγκυκλοπαιδικής μόρφωσης, αφοσιώθηκαν σε μια ανοιχτή αναζήτηση, μακριά από αυτό που έκανε η πλειονότητα, βασιζόμενοι σχεδόν αποκλειστικά στην τίμια αντίληψη τους και στις μεγαλειώδεις ή απογοητευτικές εμπειρίες τους. Σε δρόμους εμπειρικούς, γεμάτους δοκιμές και επανορθώσεις, που η επιστήμη, έπειτα, θα ονόμαζε «εναλλακτικούς».
Στην ιατρική, ειδικότερα, οι επαγγελματίες που δουλεύουν με τις λεγόμενες εναλλακτικές θεραπείες κέρδισαν τον χαρακτηρισμό των παράξενων και μη σοβαρών, επειδή χρησιμοποιούν απλή γλώσσα χωρίς πολλούς «επιστημονικούς» όρους, ενώ συχνά θεωρούνται περιθωριακοί ή επικίνδυνοι…
Σήμερα, καθώς νιώθω κι εγώ λίγο σαν κι αυτούς, παραδέχομαι ότι το απαξιωτικό βλέμμα καταντά ενοχλητικό. Όμως, μπορώ να ισχυριστώ με περηφάνια ότι αξίζει τον κόπο να συνεχίσεις τη δική σου αναζήτηση, είτε έτσι είτε αλλιώς.
«Εγώ είμαι εξαγωγέας αγκαθιών κι όλη μου η δουλειά περιγράφεται ως εξής: Έχεις ένα αγκάθι στο πόδι σου, φέρνω μια βελόνα (που, το δίχως άλλο, μοιάζει κι αυτή με αγκάθι) και προσπαθώ μα αυτήν να βγάλω το αγκάθι που σου πληγώνει το πόδι. Το πρώτο αγκάθι, αυτό που πληγώνει, και το δεύτερο, που πάει να βγάλει το πρώτο, μοιάζουν. Όταν με τη βοήθεια του δεύτερου βγάλουμε το πρώτο, πρέπει να τα πετάξουμε και τα δύο» https://youtu.be/7zujGFsyjcE
[ΠΗΓΗ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΣΤΗ ΣΟΦΙΑ Το Ταξίδι της Σιμρίτι του Χέρχε Μπουκάι, Εκδόσεις Opera 2012]