Η αγγελία στην τοπική εφημερίδα ήταν πολύ συγκεκριμένη: «Ζητείται γυναίκα 30-40 ετών, αποκλειστικά για συντροφιά ύπνου. Οκτάωρη νυχτερινή απασχόληση, μισθός χίλια ευρώ»!.. Έξι γυναίκες πήραν τηλέφωνο και συναντήθηκα με όλες για τις απαραίτητες διευκρινήσεις: όχι σεξ, μόνο αγκαλιά ύπνου, ωράριο εργασίας δώδεκα τα μεσάνυχτα έως οκτώ το πρωί (περιλαμβάνεται και η προετοιμασία πρωινού), υποχρεωτική μεταξωτή νυχτικιά και όχι πιτζάμα, μπάνιο με συγκεκριμένο αφρόλουτρο πριν απ’ το ύπνο!.. [μια φανταστική ιστορία κάποιου πετυχημένου ασφαλιστή, χωρισμένου με μια κόρη στα εννιά, που μη θέλοντας να παντρευτεί ξανά, αποφασίζει να βρει μια λύση αλλιώτικη αντί «να κοιμάται αγκαλιά με τις γυναίκες που αλλάζει συχνά»!.. Με ΚΛΙΚ στην εικόνα η συνέχεια της ιστορίας και το ανεπάντεχο τέλος με μήνυμα άκρως διδακτικό!...] ARTby KalfasChristos
ΕΙΜΑΙ 38 ΧΡΟΝΩΝ, ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΗΣ, ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΜΙΑ ΚΟΡΗ ΣΤΑ ΕΝΝΙΑ:
Δουλεύω σχεδόν όλη μέρα, κάθε βράδυ βγαίνω με φίλους, γυναίκες αλλάζω συχνά, όμως έχω αποφασίσει να μην παντρευτώ ποτέ ξανά μετά τον αποτυχημένο γάμο μόνο που τις νύχτες δεν μπορώ να κοιμηθώ μονάχος –στροφογυρνάω για χρόνια άυπνος στο κρεβάτι- και αυτές είναι οι μοναδικές οκτώ ώρες που μου χαλούν την ευτυχία. Κι αποφάσισα να βρω μια λύση γι’ αυτό. Το να κοιμάμαι αγκαλιά με τις γυναίκες που αλλάζω συχνά, το δοκίμασα και μου προκαλεί χειρότερους εφιάλτες
Η Μάριον είναι τριάντα έξι ετών. Την απέλυσαν απ’ τη δουλειά της ως πωλήτρια καλλυντικών τρεις μήνες πριν και έκτοτε είναι άνεργη. Έχει μια μητέρα να φροντίσει, ένα στεγαστικό δάνειο στο όνομά της κι έναν σύζυγο εξαφανισμένο. ‘Όταν έλεγε κάθε βράδυ στη μητέρα της: «Πρέπει να βρω μιαν οποιαδήποτε δουλειά», δεν φανταζόταν ότι θα γνωρίσει εμένα ως υποψήφιο εργοδότη.
Συζήτησα εξαντλητικά μαζί της, της εξήγησα το πρόβλημά μου και τις απαιτήσεις μου κι αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε για μερικές μέρες Στις δώδεκα ακριβώς κάθε βράδυ μου χτυπούσε το κουδούνι, περνάγαμε κάνα μισάωρο στον καναπέ λέγοντας τα νέα της ημέρας, μετά έκανε ένα μπάνιο με το αφρόλουτρο που είχα διαλέξει, φορούσε τη μεταξωτή νυχτικιά που της είχα αγοράσει και ξάπλωνε για να μου διαθέσει τον ώμο της. Σε λιγότερο από δέκα λεπτά είχα ηρεμήσει και κοιμόμουν ήσυχα ύστερα από μια κουραστική μέρα.
Ούτε μια νύχτα δεν πέρασε ίχνος πονηρής σκέψης απ’ το μυαλό μου, η Μάριον δεν ήταν ο τύπος μου άλλωστε και οι γυναίκες που διαρκώς άλλαζα ήταν σαφώς ομορφότερες. Τη συντροφικότητα ήθελα, τη ζεστασιά στο κρεβάτι μου αποζητούσα, αυτό μου έλειπε μόνο απ’ τη ζωή μου και αυτό αγόραζα με χίλια ευρώ τον μήνα, για να μπορέσω να κοιμηθώ. Ακριβό ή φθηνό δεν ξέρω, εμένα αυτό μου ’λειπε, όχι τα χρήματα. Πολύ γρήγορα κατάλαβε κι εκείνη, πως ήταν η πιο εύκολη δουλειά που θα μπορούσε να βρει: χίλια ευρώ το μήνα για να κοιμάται απλώς δίπλα σ’ έναν ανασφαλή, χωρισμένο, κουρασμένο εργένη.
Κι ο ύπνος μου έγινε ήρεμος κι εγώ αμέσως άρχισα να νιώθω καλύτερα. Και στη δουλειά μου έγινα αποδοτικότερος και με τους φίλους μου πιο ευδιάθετος και στις γυναίκες πιο περιζήτητος. Και σαν πατέρας έγινα καλύτερος, τις ώρες που περνούσα με την μικρή μου. Η ιδέα να προσλάβω γυναίκα για συντροφιά ύπνου απέδιδε εξαιρετικά. Ήμουν πάντα καλός στη διαχείριση των προβλημάτων.
Ώσπου ένα βράδυ, περίπου δύο μήνες μετά, δεν χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας στις δώδεκα και η Μάριον δεν φάνηκε. Την πήρα στο κινητό της, όμως το ’χε κλειστό. Ανησύχησα και δεν κοιμήθηκα καθόλου εκείνο το βράδυ. Αλλά δεν ήρθε ούτε το επόμενο, ούτε κανένα άλλο βράδυ και το τηλέφωνό της ήταν μονίμως κλειστό κι εγώ έπαψα να κοιμάμαι τα βράδια χωρίς την αγκαλιά της.
Και αφού απογοητεύτηκα, έβαλα ξανά την ίδια αγγελία και συναντήθηκα με καινούργιες κοπέλες για διερευνητικές συζητήσεις. Δοκίμασα να κοιμηθώ με δύο από αυτές, αλλά δεν προσέλαβα καμία, γιατί δεν μου άρεσε καθόλου η αγκαλιά τους και το αφρόλουτρο δεν κατάφερε να κρύψει τη μυρωδιά τους – η μια μάλιστα ανάσαινε εκνευριστικά βαριά. Και τώρα έχω πάλι μέρες να κοιμηθώ σαν άνθρωπος κι είναι να σπάσει το κεφάλι μου και καπνίζω όλες τις νύχτες νευρικά βλέποντας τηλεόραση.
Σήμερα το πρωί στις οκτώ ακριβώς χτύπησε το κουδούνι κι ένας πιτσιρικάς από κούριερ μου παρέδωσε ένα φάκελο. Τον άνοιξα και βρήκα μέσα ένα σημείωμα: «Δεν κάνουν χίλια ευρώ τον μήνα οι αληθινές αγκαλιές. Δωρεάν είναι»!.. Μαζί είχε σε δεσμίδα όλα τα λεφτά που της είχα δώσει. Έχει κλειστό πάλι το κινητό, και τώρα ήρθα εδώ στην εφημερίδα, αλλά ζορίζομαι, γιατί δεν ξέρω πώς να γράψω στην αγγελία αυτό που θέλω να της πω!..
ΠΗΓΗ: Γιάννης Φαρσάρης, από τη συλλογή Φόβος Κανένας, 29 Μικροδιηγήματα, Openbook2015