Είμαστε τελικά αυτό που επιτρέπουμε στον εαυτό μας τον ίδιο να δει ότι είμαστε και αυτό επιδρά και στο τι θεωρούν όλοι οι άλλοι πως είμαστε
Πάντοτε και με κάθε αφορμή αναζητώ τον σημειολογικό χαρακτήρα των πραγμάτων, έτσι το ίδιο δεν θα μπορούσε παρά να συμβαίνει και στην περίπτωση των θεατρικών παραστάσεων που επιλέγω να παρακολουθήσω, θεωρώντας πως η πραγματική ουσία σε όλα και άρα και σε ένα θεατρικό δρώμενο έχει πολλές αναγνώσεις ή τουλάχιστον οφείλει να έχει, προκειμένου να καθίσταται άξιο λόγου.
Πάντοτε και με κάθε αφορμή αναζητώ τον σημειολογικό χαρακτήρα των πραγμάτων, έτσι το ίδιο δεν θα μπορούσε παρά να συμβαίνει και στην περίπτωση των θεατρικών παραστάσεων που επιλέγω να παρακολουθήσω, θεωρώντας πως η πραγματική ουσία σε όλα και άρα και σε ένα θεατρικό δρώμενο έχει πολλές αναγνώσεις ή τουλάχιστον οφείλει να έχει, προκειμένου να καθίσταται άξιο λόγου.
Εχθές μόλις, είχα την ιδιαίτερη χαρά να παρακολουθήσω την θεατρική παράσταση με τίτλο «Όλα είναι στο μυαλό σου» της επιτυχημένης αμερικανίδας συγγραφέως Robin Swicord που εκ του αποτελέσματος κρίνοντας απεδείχθη εκ νέου, μια πρώτης τάξεως επιλογή όσον αφορά μια έξοδο με σκοπό το πραγματικό θέατρο, αυτό το θέατρο που εκπορεύεται από την ζωή και έχει στόχο τον προβληματισμό του θεατή μέσα πολλές φορές και από το γέλιο ή την επιμελώς ενδεδυμένη "ελαφρότητα" της θεματολογίας και του γενικότερου στησίματος του.
Η υπόθεση του έργου μοιάζει απλοϊκή, τρείς αντιηρωικοί χαρακτήρες, αυτούς που θα χαρακτήριζε κανείς ως λούμπεν και κοινωνικά απόβλητους, δύο μικροαπατεώνες που μόλις έχουν αποδράσει από αγροτική φυλακή και μια πρώην πόρνη σχεδιάζουν το μέλλον τους μετά την "επιτυχημένη" απόδραση που κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να προσέξει, μια απόδραση που αφορά μόνο τους ίδιους, με όλα αυτά να εκτυλίσσονταν σε μια ερημική παραλία κάπου στην Αμερική σε ένα κλειστό λόγω χειμώνα παραθαλάσσιο μοτέλ.
Ο Εντυ-Ρέη (Τάκης Χρυσικάκος), ο είς εκ των μικροαπατεώνων είναι ο άνθρωπος που θα έλεγε κανείς θεωρεί τον εαυτό του κάτι που δεν μπορεί να είναι, πιστεύοντας πως κάποια στιγμή θα αποκτήσει με αθέμιτο τρόπο πάντοτε πολύ χρήμα που θα του εξασφαλίσει την ζωή μέσα στην χλιδή που πάντοτε ονειρευόταν, απο την άλλη πλευρά ο "περίεργος" του τριγώνου αυτού χαρακτήρων, Ρείν - Φρόου (Νίκος Καμτσής), είναι αυτός που διαθέτει μνήμη χρυσόψαρου και δεν μπορεί (ή δεν θέλει θα έλεγε κάποιος προσέχοντας λίγο περισσότερο) να θυμηθεί τι του είπες πριν δύο λεπτά, έτσι αναγκάζεται να γράφει σε μικρά χαρτάκια ότι τον ενδιαφέρει να θυμάται, είναι επίσης αυτός που δεν μπορεί λόγω της ασθενικής του μνήμης να θυμηθεί με τίποτε ποιό το "ταλέντο" που του χάρισε το διάστημα της παραμονής του στην φυλακή, η δε Μπίλυ - Μαρί (Χριστίνα Θεοδωροπούλου), είναι μια γυναίκα με απλά όνειρα που για κάποιον αδιόρατο λόγο δεν μπόρεσε ποτέ να ζήσει ότι θα επιθυμούσε κατά βάθος, μια ύπαρξη που συναναστρέφεται όμοιους της, απόκληρους μιας ολάκερης κοινωνίας μέσα από την βαθύτερη της ανάγκη να υπάρξει μέσω των άλλων περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Το «Όλα είναι στο μυαλό σου» ως ανατρεπτική μαύρη κωμωδία, είναι στημένο με μια επιτηδευμένη ελαφρότητα, όμως πραγματεύεται σοβαρότατα ζητήματα στις βαθύτερες αναγνώσεις του, θέτοντας την προβληματική του πως βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας και πως όλο αυτό επηρεάζει τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους διαμορφώνοντας εν τέλει την ίδια μας την ζωή, πραγματεύεται επίσης την διαδραστική σχέση αλλά και αέναη σχέση που εκτρέφει η μια την άλλη αναμεταξύ ατόμου και κοινωνίας αλλά και του ατόμου με τον ίδιο του τον εαυτό που ως ψυχολογική προβολή στο κοινωνικό ασυνείδητο αλληλεπιδρά καταλυτικά στην εν δυνάμει διαμόρφωση του και κατ επέκτασιν της ίδιας της κοινωνίας γύρω από αυτό.
Είμαστε τελικά αυτό που επιτρέπουμε στον εαυτό μας τον ίδιο να δει ότι είμαστε και αυτό επιδρά και στο τι θεωρούν όλοι οι άλλοι πως είμαστε, αν θεωρείς τον εαυτό σου λούμπεν και απόκληρο αποδίδοντας ψυχολογικά ότι κακό σου συμβαίνει σε εξωτερικούς παράγοντες (κάτι που χαρακτηρίζεται ως external locus of control στην επιστήμη της ψυχολογίας), τούτο το γεγονός σε αυτοπεριορίζει ασυνείδητα στο να συναναστρέφεσαι λούμπεν και απόκληρους που θεωρούν τους ίδιους τους τους εαυτούς τέτοιους και μάλιστα το ίδιο ασυνείδητα, όπως άλλως τε κάνεις και εσύ, με φυσικό αποτέλεσμα ο κόσμος σου να διαμορφώνεται από το τι θεωρείς εσύ κόσμο εν τέλει, να διαμορφώνεται ψευδοαντικειμενικά μέσα από την δική σου υποκειμενική θεώρηση την οποία λανθασμένα θεωρείς ως αντικειμενική πραγματικότητα, να διαμορφώνεσαι διαμορφώνοντας τελικά.
Είναι πολλές οι αναγνώσεις αυτού του έργου, θα έλεγε κανείς πως μπορεί να δει ακόμα και στοιχεία πολιτικής σε όλο αυτό, έτσι και αλλιώς πολιτική και ζωή είναι ένα, ο Έντυ Ρέυ θα μπορούσε να ειδωθεί ως ο φαφλατάς πολιτικάντης που πέφτει θύμα των ίδιων του των ψεμάτων τα οποία αληθοποίει μέσα του, ο Ρείν - Φρόου θα μπορούσε να είναι ο αμνήμων λαός που ποτέ δεν μαθαίνει από το παρελθόν συνεχίζοντας να κάνει τα ίδια λάθη, ενώ η προσκολλημένη Μπίλυ - Μαρί με τα απλά όνειρα που ποτέ της δεν μπορεί να κάνει πράξη θα μπορούσε να είναι και πάλι ο ίδιος ο απλός λαός σε μια διαφορετική έκφανση του, που αποδίδει πάντοτε τις κακές του επιλογές στους "άλλους" που ποτέ του δεν σκέφτηκε πως για ότι περνά ίσως και να είναι ο ίδιος υπεύθυνος περισσότερο από όλους, τρείς ψυχολογίες και προσωπικότητες που αλληλοσυμπληρώνουν η μια την άλλη όπως γίνεται πάντοτε αναμεταξύ των ανθρώπινων σχέσεων, τρείς προσωπικότητες που δρουν και διαμορφώνονται υπό την παρούσα τους μορφή υποβασταζόμενες η μια από την άλλη, τρείς προσωπικότητες που αν δεν ήταν έτσι διαμορφωμένες αλλά και εν δυνάμει διαμορφούμενες εκτρεφόμενες η μια εκ της άλλης, δεν θα ελκύονταν ποτέ, σε ένα παιχνίδι του τυχαίου που μόνο τυχαίο δεν είναι.
Το θεατρικό "σπιτι" της παράστασης, το θέατρο "Τόπος αλλού" στην περιοχή της Κυψέλης, προδιαθέτει εντελώς θετικά όποιον το επισκέπτεται ως χώρος καταρχάς,
οι δε συντελεστές άψογοι, ο Τάκης Χρυσικάκος απλώς εκπληκτικός για ακόμα μια φορά αποδίδοντας τον ρόλο που του έχει ανατεθεί με απόλυτη φυσικότητα που τον χαρακτηρίζει εξάλλου, η Νίκος Καμτσής (στον οποίον οφείλεται και η σκηνοθεσία αλλά και η μετάφραση της παράστασης) σε έναν ρόλο - καταλύτη για την ανατρεπτικη έκβαση του έργου και φυσικά η Χριστίνα Θεοδωροπούλου αυθεντική όσο δεν πηγαίνει παραπέρα, προσδίδει την ανθρώπινη διάσταση σε έναν χαρακτήρα που λόγω των κοινωνικών σχημάτων και ταμπού κανείς δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία παρά τις αντίθετες υποκριτικές διαβεβαιώσεις.
Τα υπέροχα σκηνικά είναι της Μίκας Πανάγου, ενώ η όμορφη μουσική προσαρμοζμένη στα ελληνικά δεδομένα, είναι του Κώστα Χαριτάτου, "Όλα είναι στο μυαλό σου λοιπόν",μια παράσταση που τα έχει όλα, την πρώτη ανάγνωση που φέρνει γέλιο αλλά και τις αναγνώσεις που φέρνουν τον προβληματισμό, η τέχνη όπως οφείλει να είναι για ακόμα μια φορά, μια τέχνη που μας κάνει καλύτερους ή αν μη τι άλλο μας βάζει σε έναν δρόμο προβληματισμού για την επόμενη φορά που θα σκεφτούμε προς τα που πηγαίνει η ζωή μας η ίδια και όπως λέω κάπου φέρνει στο προσκήνιο την σκέψη πως αν όλα πηγαίνουν στραβά το μόνο που δεν φταίει είναι η κακή μας τύχη....
Η ζωή είναι μια σειρά από επιλογές, η ζωή που ζεις είναι το αποτέλεσμα αυτών, καλή διασκέδαση αλλά και ψυχαγωγία.
[ΠΗΓΗ: Πάνος Χατζηγεωργιάδης, Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος]