Δεκάξι αγέρηδες χορεύοντας, σειρήνες για έναν κόσμο καλύτερο. Ένα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου η λέξη Ποίηση, κεραμουργεία με φωνήεντα. Κι εσύ, Ιδέα μου, ένα ταξίδι στο πάνω-πάνω κύμα που δεν φτάνω. Φεύγει κατάρτι η ψυχή αντίπερα από Συμπληγάδες. Σέρνω την περόνη κι ανατινάζεται η καρτεσιανή μου λογική, αλλά οι βάρβαροι, που δεν ήρθαν στο Ποίημα, ξαναστήνουν τσαντίρι πάλι μπροστά μου! (πείσε πρώτα τον εαυτό σου ότι δεν είσαι άνθρωπος της θεωρίας, ότι τα μάτια σου δε γλιστρούν από τη μια επιφάνεια στην άλλη, αλλά ξέρουν ν’ ανακαλύπτουν την πρόσβαση στην ουσία των πραγμάτων)
Είναι βέβαιο πως, αυτές τις μέρες, πολλά θα ακουστούν για τους εκπαιδευτικούς, τίποτε όμως για την ίδια την Παιδεία. Θα θρηνούνε οι βολεμένοι στα τηλεπαράθυρα για την «ομηρία των μαθητών και των οικογενειών τους» , πουθενά όμως δεν θ’ ακουστεί τίποτε για την απελπισία των μαθητών που ετοιμάζονται να εξεταστούν. Των μαθητών που δεν ελπίζουν σε τίποτε, βλέποντας τις σπουδές που πάντα ονειρεύονταν να μην είναι ικανές να τους προσφέρουν ούτε μία θέση εργασίας ή, ακόμη περισσότερο, τη δυνατότητα για μια κάπως πιο γλυκιά ζωή και τα πανεπιστήμια να παράγουν καθημερινούς επισκέπτες των γκισέ του ΟΑΕΔ. Των μαθητών που συμβιβάστηκαν με τ’ αποστειρωμένα σχολικά βιβλία, αποστήθισαν τις αποσυνδεδεμένες από κάθε πρακτική εφαρμογή γνώσεις και τώρα ετοιμάζονται να ανταγωνιστούν χιλιάδες συνομήλικους τους, μ’ έναν καθηγητή σε ρόλο ασφαλίτη πάνω απ’ το κεφάλι τους και με το άγχος να τους να σφίγγει τα πνευμόνια. Ο κάθε μαθητής, σε κάθε γωνιά της χώρας, αναρωτιέται αυτές τις μέρες: «αξίζει να κουραστεί κανείς γι’ αυτό το όνειρο»;Τα όνειρα των μαθητών, τα όνειρα των εκπαιδευτικών, τα όνειρα των γονέων, δεν είναι από άλλο παραμύθι. Ο μαθητής έχει ανάγκη έναν δάσκαλο δημιουργικό, που μπαίνει στην τάξη χωρίς να δέχεται τις τρικλοποδιές του Κράτους. Ο δάσκαλος χρειάζεται τον μαθητή που θα είναι ελεύθερος να αλληλεπιδράσει με τη νέα γνώση, που θα συνδιαμορφώσει το σχολικό πρόγραμμα, που θ’ αναζητήσει την ικανοποίηση των ενδιαφερόντων του. Ο γονιός χρειάζεται ένα σχολείο που θα προσφέρει στο αναπτυσσόμενο παιδί, όλες τις αναγκαίες κοινωνικές, γνωστικές, συναισθηματικές δεξιότητες.
Σε προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών προχώρησε η κυβέρνηση…. «Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους…»
Η επιστράτευση των εκπαιδευτικών θα γίνει μόλις επιδοθεί η απόφαση της ΟΛΜΕ για απεργία μέσα στις εξετάσεις, αν και υπήρξε η σκέψη να επιστρατευθούν οι καθηγητές πριν ανακοινώσουν την απεργία και να επιστρατευθούν και οι μαθητές και να δώσουν Πανελλαδικές σήμερα -όλα τα μαθήματα-, ώστε να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Εν τω μεταξύ, όλα τα καθεστωτικά ξεπουλημένα σκυλιά των ΜΜΕ επιτίθενται με λύσσα στους εκπαιδευτικούς και μιλάνε για το δικαίωμα των παιδιών να δώσουν εξετάσεις για να περάσουν σε πανεπιστήμια που μοιράζουν χαρτιά χωρίς κανένα αντίκρυσμα και να οδηγηθούν στην ανεργία ή στην σκλαβιά.
Φυσικά, τα δικά τους παιδιά πάνε σε ιδιωτικά σχολεία και σπουδάζουν ή θα σπουδάσουν στο εξωτερικό γιατί δεν καταδέχονται να τα στείλουν μαζί με τα υπόλοιπα για τα οποία κόβουν φλέβες αυτές τις ημέρες, αν και στην πραγματικότητα τα έχουν γραμμένα στ’ αρχίδια τους.
Και όλοι μιλούν για τις Πανελλαδικές εξετάσεις -σαν οι εξετάσεις να είναι ο προορισμός της εκπαίδευσης και όχι η μόρφωση-, και κανείς δεν λέει πως όλο το σύστημα της εκπαίδευσης είναι εντελώς για τον πούτσο, αφού κατάφεραν να μετατρέψουν τους δασκάλους σε υπαλληλάκους και τους μαθητές σε ζόμπι.
Οι δάσκαλοι είναι αυτοί που χτίζουν μια ανθρώπινη κοινωνία, κάνουν το σημαντικότερο -μαζί με τους γιατρούς- λειτούργημα, αλλά τους έκαναν αξιολύπητα ανθρωπάκια που αναγκάζονται να γίνουν αρπακτικά για να επιβιώσουν, ενώ όσοι αρνούνται να υποταχθούν στα κελεύσματα των καιρών και τους νόμους της αγοράς, και προσπαθήσουν να παραμείνουν άνθρωποι και Δάσκαλοι, θα σαλτάρουν ή θα πεθάνουν πριν από την ώρα τους από τους καρκίνους.
Κι αντί μια ολόκληρη κοινωνία να είναι στα κάγκελα και να στέκεται στο πλευρό των εκπαιδευτικών με τους οποίους τα παιδιά τους περνάνε περισσότερο χρόνο απ’ ότι με τους ίδιους -και, άρα, είναι προς το συμφέρον σου, φτωχέ μαλάκα, αυτοί οι άνθρωποι να ζουν αξιοπρεπώς-, ακούς να αναπαράγονται σχεδόν από όλους οι απίστευτες μαλακίες των ξεπουλημένων τηλεδημοσιογράφων για τις λίγες ώρες που δουλεύουν οι καθηγητές, λες και δεν πήγαμε όλοι στο σχολείο και δεν ξέρουμε από τη δική μας εμπειρία πως δάσκαλοι και καθηγητές δεν έχουν μόνο τις ώρες διδασκαλίας αλλά ένα σωρό άλλες εργασίες και υποχρεώσεις μέσα στο σχολείο αλλά και στο σπίτι τους.
Και αυτοί που είναι άνεργοι είναι έξαλλοι με τους καθηγητές που τολμούν να απεργήσουν για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, ενώ κι αυτοί που έχουν ακόμα δουλειά είναι επίσης έξαλλοι που οι καθηγητές τολμούν να κάνουν αυτό που θα έπρεπε να κάνουν όλοι οι εργαζόμενοι, αλλά δεν πειράζει, αφού, όταν θα είναι όλοι άνεργοι, δεν θα απεργεί κανείς και θα είναι όλοι οι Έλληνες ευχαριστημένοι.
Και η κάθε επαγγελματική και κοινωνική ομάδα παίζει το παιχνίδι του σάπιου συστήματος και στρέφεται κατά της άλλης και προσπαθεί να την τραβήξει κι αυτήν προς τα κάτω, αντί να ακολουθήσει αυτήν που δίνει τον αγώνα της για αξιοπρέπεια. [ΠΗΓΗ: http://pitsirikos.net/ ]
Αλλά εγώ, φτωχέ μαλάκα, που στη ζωή μου, εκτός από τους γονείς μου, δεν αγάπησα κανέναν όσο αγάπησα πέντε έξι Δασκάλους που με ξεστράβωσαν και μου άνοιξαν πόρτες και παράθυρα και προσπάθησαν να με πείσουν πως έχω κι εγώ κάποια αξία σε αυτή τη ζωή -και θα τους είμαι αιώνια ευγνώμων γι’ αυτό- έχω να σου πω πως, όταν σε έκαναν να πιστέψεις πως ένας Δάσκαλος είναι ένας ξεφτίλας και ένας τίποτα μπροστά στους οικονομικούς νταβατζήδες, τους Πρετεντέρηδες, τα ξέκωλα και τα λαμόγια που έχουν κατακλύσει τον τόπο, τελείωσες σαν άνθρωπος.Οπότε, ζήσε τώρα μέσα στη σκλαβιά και στον βούρκο, και ρίξε εκεί και τα παιδιά σου που τόσο πολύ τα αγαπάς.
Παράλληλο κείμενο: Μεταξύ σφύρας και υπουργείου
Η συνήθης σύγκρουση ανάμεσα σε ένα ούτως ή άλλως νωθρό και μίζερο υπουργείο Παιδείας και σ’ ένα παλιομοδίτικο συνδικαλιστικό μόρφωμα, όπως η ΟΛΜΕ, ακυρώνει εκ των πραγμάτων μια παλιά δασκαλίστικη ρήση: «Η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως».
Χρόνια τώρα κάθε φορά που οι μεν βλέπουν να χάνονται κεκτημένα «κατεβαίνουν» κατεβαίνουν σε απεργία αδιαφορώντας για τα επακόλουθα. Τη ίδια στιγμή οι δε, εντελώς υποκριτικά, κατηγορούν τους μεν ότι στρέφονται εναντίον του κοινωνικού συνόλου, για το οποίο υποτίθεται, οι ίδιοι εργάζονται νυχθημερόν. Δεν γνωρίζω καμιά χώρα στην οποία η εκπαιδευτική πολιτική (εκεί συμπεριλαμβανόμαστε όλοι) να είναι τόσο ανεπαρκής και, κυρίως, τόσο ανάλγητη και καταστρεπτική για τα παιδιά της. Πρόκειται για έγκλημα κατά συρροήν να συγκρούονται, κάθε χρόνο, για όποιους λόγους, το υπουργείο και οι συνδικαλιστές τη στιγμή που χιλιάδες παιδιά (μαζί με τους γονείς τους) βρίσκουν το θάρρος, μέσα σε μια λεηλατημένη χώρα, να «δώσουν» εξετάσεις. Άρα η επαναλαμβανόμενη βλακεία δεν διδάσκει.
Είναι λοιπόν σοβαρό ένα υπουργείο Παιδείας που δεν έλαβε τα μέτρα του από πριν και δεν συνεννοήθηκε με τους άλλους εδώ και μήνες για όλες τις εκκρεμότητες; Είναι σοβαροί οι συνδικαλιστές εκείνοι που (για λόγους σκοπιμότητας) δεν θέλουν ν’ ακουστεί η άποψη ούτε του 30% των καθηγητών στις κατά τόπους ΕΛΜΕ και επιμένουν στην ανωτερότητα μιας κάλπικης συνδικαλιστικής ψήφου;
Το είπαμε, το λέμε και το ξαναλέμε. Η μεγάλη, η αληθινή Κρίση της χώρας έχει να κάνει πρωτίστως με την Παιδεία. Στα οικονομικά (που φαίνεται να μας καίνε περισσότερο) θα κουτσοπορευτούμε. Αλλά με τέτοια εκπαιδευτική πολιτική, με τέτοιον εκπαιδευτικό συνδικαλισμό και με τόσους κομματικούς ινστρούχτορες το μέλλον, γενικά μιλώντας, δεν φαίνεται καθόλου λαμπρό.
[ΠΗΓΗ: ΓΝΩΜΗ του Γιώργη Γιατρομανωλάκη, καθηγητή κλασικής φιλολογίας και συγγραφέα στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ 12-05-2013]