Σαράντα χρόνια δημοκρατία, σαράντα χρόνια κοινοβουλευτισμός και το μόνο καινούργιο που έχει γεννήσει η πολιτική ζωή της χώρας είναι η Χρυσή Αυγή.
Κοινοβουλευτικός Alien, τερατογένεση, πείτε την όπως θέλετε, όμως είναι το μόνο μόρφωμα που ως πριν από πέντε χρόνια ακόμη κανείς, πλην ελαχίστων, δεν μπορούσε να προβλέψει πως θα εκλέξει βουλευτές. Αυτό σκεφτόμουν την περασμένη Τετάρτη, όσο οι κοινοβουλευτικοί μας τσακώνονταν πάνω στο πτώμα της χώρας επί της διαδικασίας. Λογικό θα μου πείτε. Όταν αποσύρθηκε η προδικτατορική πολιτική γενιά, από τον γέροντα Καραμανλή, τον Α. Παπανδρέου, τον Κύρκο και τον Μητσοτάκη, τα έδρανα γέμισαν με παιδιά που είχαν μάθει την πολιτική στις συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων. Άντε και κάνα οικονομικό, άντε και ολίγη νομική για το ξεκάρφωμα που σου επιτρέπει να αγορεύσεις για το Σύνταγμα και την αντισυνταγματικότητα. Και εννοείται «άνεση», την άνεση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας που ξέρεις πως ό,τι και να πεις θα έχει ξεχαστεί, ελέω πολιτικού Αλτσχάιμερ, στα επόμενα πέντε λεπτά.
Το θέαμα ήταν θλιβερό, όταν δεν ήταν κωμικό, το ακρόαμα αντάξιό του.Ειδικά όσοι προσπαθούσαν να διαβάσουν αγορεύοντας ή να αγορεύσουν συλλαβίζοντας, μια και το μάθημα της ανάγνωσης, αν δεν κάνω λάθος, έχει καταργηθεί στην εκπαίδευση ως συντηρητικό. Αντικαταστάθηκε από τη σιωπηρή παπαγαλία. Χαρακτήρες ένας κι ένας, ειδικά οι λεγόμενοι «αντάρτες», οι πολλά υποσχόμενοι, που ξέρουν και αυτοί πως ως την ερχόμενη Δευτέρα θα έχουν ξεχαστεί και οι ανταρσίες τους και οι υποσχέσεις τους. Ωδίνες ανεμογκαστρίου, κραυγές της φαλακρής τους αγωνίας.
Διότι όλος αυτός ο τσακωμός επί της διαδικασίας στηρίζεται στη συναίνεση πως τίποτε καινούργιο δεν πρόκειται να προκύψει από εκεί μέσα.Και στην κυνική συνενοχή τού «όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε».Αρα, αφού δεν έχουμε τίποτα να προτείνουμε, ας προσφέρουμε τουλάχιστον τις αναγκαίες δόσεις της διαδικασίας.
Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, οι προφήτες και οι σωτήρες δεν ευδοκιμούν στα χώματα του καιρού μας. Κι αν θέλετε, ούτε κι εγώ ούτε κι εσείς περιμένουμε λύσεις. Όμως πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν αισθανόσουν ότι κάποιος, ή κάποιοι, χωρίς να έχουν να σου προτείνουν λύσεις σού μιλούν με ειλικρίνεια, την έστω ρητορική ειλικρίνεια, για να σε πείσουν ότι η αγωνία τους είναι πραγματική και ότι, αν μη τι άλλο, βρίσκονται εκεί για να τη μοιραστούν μαζί σου. Και όχι να χορεύουν γύρω από το τοτέμ της δημοκρατίας εξορκίζοντας δαίμονες, καταστροφές και σωτηρίες. Το επαναλαμβάνω: το κύριο σύμπτωμα της πολιτικής κατάρρευσης είναι ότι έπειτα από σαράντα χρόνια τίποτε καινούργιο δεν έχει γεννηθεί. Σημάδι μιας κοινωνίας φοβικής, κατά συνέπεια άκρως συντηρητικής. Σημάδι μιας παιδείας προσχηματικής. Σημάδια παντού, όπως όταν ακούς πως «μας κλέβουν το μέλλον» και καταλαβαίνεις πως εννοούν «μας έκλεψαν το παρελθόν», το 2006, το 2007 και πάει λέγοντας. Και ο λόγος της Αριστεράς προσφέρεται σαν μεθαδόνη. Της πάλαι ποτέ Δεξιάς είναι, απλώς, ανύπαρκτος. Σημάδι όσο πιο καθαρό γίνεται ο καβγάς για τους υπαλλήλους της Βουλής. Στην πιο κρίσιμη από τις πιο κρίσιμες στιγμές του Κοινοβουλίου ο καβγάς γίνεται για τους υπαλλήλους των κρίσιμων ανδρών.
Ελάτε τώρα. Δεν ζούμε στην εποχή Αβραάμ και Σάρας. Και η πολιτική μας τάξη έχει προ πολλού περάσει την εμμηνόπαυση, κατά συνέπεια είναι αδύνατον να τεκνοποιήσει. Εξαιρούνται οι τερατογενέσεις εννοείται.
[ΠΗΓΗ: Ανορθόδοξα του Τάκη Θεοδωρόπουλου στα ΝΕΑ Σαββατοκύριακο 10-11-2012]
