Διεκδικώντας να κερδίσεις 15 λεπτά δημοσιότητας, ζεις τον “μύθο” του φημισμένου αποφθέγματος που είχε πει ο Andy Warhol, το 1968. Στήνεις, αναδεικνύεις και γκρεμίζεις μία εικόνα γύρω από τον εαυτό σου, μέσα σε μόλις, λίγα λεπτά. Με ένα απλό κλικ, σήμερα …με ένα reality show, παλιά.
Η μανία να γίνουμε έστω και για λίγο, το επίκεντρο της προσοχής θυμίζει τον ήρωα του Παύλου Νιρβάνα, στο «Έγκλημα του Ψυχικού».Προκειμένου να κερδίσει λίγες στιγμές δημοσιότητας, ο ίδιος σκηνοθετεί και κατασκευάζει την ενοχή του για το φόνο μίας κοπέλας. Πώς; Με ένα πνευμόνι αγορασμένο από τον χασάπη για το ματωμένο πουκάμισο, ένα μαχαίρι από τα παλιατζίδικα, νυχτερινές βόλτες στο ερημικό Ψυχικό- ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος-, μια ανώνυμη επιστολή στον εισαγγελέα που τον κατονομάζει …Θα έλεγε κανείς, πως ο νέος του μυθιστορήματος, θα μπορούσε μεταφορικά, να είναι ο νέος της δικής μας εποχής, της εποχής του φευγαλέου και του πρόσκαιρου.
Όλοι μπορούμε να θυμηθούμε, ακόμη και, αν κάποιοι δεν παρακολουθούσαμε ποτέ, εκείνους τους μεγάλους πρωταγωνιστές τηλεπαιχνιδιών που καθήλωναν εκατομμύρια τηλεοπτικού κοινού, με τις εμφανίσεις τους στον καναπέ, την κουζίνα, την τουαλέτα ενός Big Brother σπιτιού. Αν τύχαινε τη δεκαετία του '90 να αλλάξεις κανάλι, όλο και πιο συχνά έπεφτες επάνω σε εκείνη την περιβόητη φράση, «φιλιούνται, αγκαλιάζονται» του Ανδρέα Μικρούτσικου, που καλωσόριζε τόσο εγκάρδια “famestor-ίτες” και “famestor-ίτισσες”, στον κόσμο της δημόσιας προβολής.
Οι εποχές άλλαξαν, τα ριάλιτι «έσβησαν» και οι άνθρωποι που πρωταγωνιστούσαν καθημερινά, μπροστά από τις κάμερες, μάλλον δεν συνάντησαν την καταξίωση που προσδοκούσαν με τη συμμετοχή τους, στα παιχνίδια. Η φήμη τους αντικαταστάθηκε γρήγορα, από επόμενους παίκτες. Σήμερα, παρόλο που, το κέντρο προσοχής μετατοπίζεται από την τηλεόραση στο ίντερνετ και τα κοινωνικά δίκτυα, ο «άνθρωπος της ημέρας» εξακολουθεί να είναι το ζητούμενο. Η φήμη χτίζεται με φιλοσοφημένες απόψεις και συζητήσεις, με τη συγκέντρωση εκατοντάδων like στο facebook, με το ανέβασμα φωτογραφιών και με τα περισσότερα check-in σε “in” μέρη.
Ένα προσωπικό blog μετατρέπει τις ιδέες και τους εαυτούς μας σε αυθεντίες, το Instagram μας κάνει όλους φωτογράφους και η Google μας αναδεικνύει σε πιθανούς δημιουργούς πρωτότυπων ιδεών. Αβίαστα, οι πρόσκαιροι τίτλοι της μοναδικότητας έχουν κατοχυρωθεί, πριν καν προλάβουμε να το ζητήσουμε. Κι όταν αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε, κατά αυτό τον τρόπο, τα εικονικά λεπτά και την έμμεση επίδραση του κυβερνοχώρου επάνω μας, το κυνήγι της αυτοπροβολής δεν έχει σταματημό.
«Σε έναν κόσμο όπου δεν μπορείς να δείξεις σε όλους τι κάνεις όλη την ώρα»,τα πάντα φαίνονται ανούσια. Αλήθεια, γιατί πριν φάμε, θέλουμε να βάλουμε την εικόνα του φαγητού πρώτα, στο facebook, να συγκεντρώσουμε πολλά like και μετά να μας ανοίξει η όρεξη; Γιατί κάθε φορά, που μας συμβαίνει κάτι ευχάριστο ή δυσάρεστο, νιώθουμε την ανάγκη να το δημοσιοποιήσουμε στον "τοίχο"μας; Καθημερινά, αναζητάμε εκείνο το οποίο μας διαφοροποιεί ή τελικά, μας εξισώνει με τους άλλους; Τα λίγα λεπτά της προσοχής των άλλων πάντως, έχουν κατακτηθεί.
Όπως προέκυψε από κοινωνικό πείραμα που έγινε σε εμπορικό κέντρο της Virginia, είναι πολύ εύκολο να τραβήξεις τα βλέμματα επάνω σου, έστω και για λίγα λεπτά. Ο Thomas Elliot Cramer έπεισε τους περαστικούς ότι ήταν διάσημος, στήνοντας ένα ρόλο μαζί με τους συνεργάτες του. Το «παιχνίδι» συνεχίστηκε και μέσω twitter, όταν ο Thomas έβαλε ανθρώπους του να αναρωτηθούν ποιος είναι, διαδίδοντας φήμες ότι έχει παίξει στο «The Hunger Games» και το «Spiderman». Μέσα σε λίγα λεπτά, ο κόσμος προσπαθούσε να φωτογραφηθεί μαζί του, ενώ η ασφάλεια του εμπορικού κέντρου τον συνόδευε παντού για να τον προστατεύσει από τους θαυμαστές του. Το αποτέλεσμα ήταν να συγκεντρώσει και διαδικτυακό ενδιαφέρον, με «θαυμάστριες» να δημοσιεύουν φωτογραφίες από τη συνάντησή τους μαζί του και να έχουν πειστεί πραγματικά ότι είναι κάποιος super-star, τον οποίο είχαν την τύχη να συναντήσουν.
Έτσιαπλά, μπορεί κανείς, να γίνει «το πρόσωπο της ημέρας».
Μέσα από μία απλή δήλωση, μέσα από ένα σχόλιο, μέσα από μία φωτογραφία …Μέχρι τη στιγμή, που το «μικρόβιο» της αναγνωρισιμότητας θα αγγίξει και θα στρέψει τα φώτα στο επόμενο πρόσωπο.