«Εσείς το λέτε κρίση, εγώ το λέω καμπινέ που κάθε λίγο βουλώνει.
Όλοι χέζουν, κανείς δε σκουπίζει, κι άμα βουλώσει, όλους τους πιάνει απελπισία κι αναρωτιούνται ποιος θα βρεθεί να τον ξεβουλώσει. και στο φινάλε, κάποιος βρίσκεται. Ποιος;
Όχι βέβαια οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις, ούτε τα αδίσταχτα κόμματα, ούτε οι ξοφλημένες ιδεολογίες. Προπάντων όχι οι πολλοί, που το ’ρίξαν στην καλοπέραση και τα παχιά λόγια. όχι αυτοί που φαίνονται, που θορυβούν, που εισπράττουν. αλλά οι λίγοι, οι σιωπηροί, οι αφανείς, αυτοί που χωρίς να τους βλέπει κανείς δίνουν ένα χέρι βοηθείας στον διπλανό τους, αυτοί που έχουν ακόμα ηθικές αρχές στη ζωή τους, αυτοί που εξακολουθούν ακόμα να πιστεύουν σε κάποια ιδανικά, αυτοί που χωρίς να καταστρώνουν αναμορφωτικά προγράμματα έχουν ένα λόγο αγάπης για τον συνάνθρωπο που υποφέρει.
Αυτοί οι λίγοι είναι τα αραιά κεριά μες στο σκοτάδι, όταν το φως αργεί πολύ να φανεί
(χορηγός επικοινωνίας)
Günter Gras (Βραβείο Νόμπελ)
Η ντροπή της Ευρώπης