Όσο μεγαλώνεις όλο και περισσότερο δίνεις σημασία στα καθημερινά και επιτακτικά της επιβίωσης προσπερνώντας ήχους, εικόνες, μυρωδιές που έχουν τεράστια σημασία στη ζωή σου αλλά εκτελούν χρέη κομπάρσου στη μνήμη σου.
Ένας τέτοιος ήχος είναι και αυτός που κάνουν τα κλειδιά σου, όταν ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού σου. Του προσωπικού σου παράδεισου. Του χώρου που αποτελεί το καταφύγιο σου. Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι σου μπορείς και νιώθεις ασφαλής. Οι φωνές του πλήθους, η ένταση της δουλειάς, μια δύσκολη ημέρα που τελείωσε μένουν εκτός. Με το που ξεκλειδώνεις και πετάς τα κλειδιά επάνω στο τραπέζι, με το που βγάζεις το μπουφάν και αφήνεις την τσάντα, «κλειδώνεις» πίσω σου έναν κόσμο που σε αγχώνει και πολλές φορές σε τρομάζει.
Πόσοι από εμάς άραγε εκτιμούμε τον ήχο που κάνει η κλειδαριά της πόρτας όταν ξεκλειδώνει; Ποτέ μου δεν στάθηκα σ'αυτό το «κλικ». Είναι το δεδομένο στη ζωή μου και τα μικρά…κρατούμενα σ'έναν πολλαπλασιασμό υποχρεώσεων και στιγμών.
Διαβάζοντας όμως για τον άστεγο της οδού Δεληγιώργη, που στόλισε τον μικρό του χώρο στο πεζοδρόμιο με χριστουγεννιάτικα στολίδια, συγκλονίστηκα. Η φωτογραφία του έκανε τον γύρο του διαδικτύου, όμως μια φράση του είναι αυτή που δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου. Όταν λοιπόν ρώτησε η δημοσιογράφος τον 47χρονο άντρα τι δεν θα ξεχάσει ποτέ στη ζωή του, απάντησε: «Τον ήχο που έκαναν τα κλειδιά κάθε φορά που άνοιγα την πόρτα του σπιτιού μου».
Αυτό το δεδομένο «κλικ» για 44 ολόκληρα χρόνια, κάποια στιγμή σταμάτησε να είναι δεδομένο κι έγινε ανάμνηση! Ο άστεγος της οδού Δεληγιώργη είναι ένας άνθρωπος που μιλά αγγλικά, γερμανικά και σουηδικά. Έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων και έκανε μεταπτυχιακό στη Σκανδιναβία. Μια οικογενειακή περιπέτεια τον άφησε χωρίς μία, στον δρόμο, εδώ και τρία χρόνια. Αγωνιά κάθε βράδυ μην πάρει άλλος τη θέση του στο πεζοδρόμιο.
Δεν παραιτείται από την ομορφιά και, όπως μπορεί, προσπαθεί να βάλει το πνεύμα των Χριστουγέννων στα λίγα μέτρα που απλώνει την πραμάτεια του. Στολίζει με χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια την απόγνωση και τη μοναξιά του. Και το βράδυ όταν ξαπλώνει, μετρά τα βιαστικά βήματα των περαστικών που τον προσπερνούν και θυμάται. Το «κλικ» που κάποτε ήταν δεδομένο, όπως και οι φίλοι, η δουλειά, οι παρέες, η μυρωδιά του μαγειρεμένου φαγητού, η μυρωδιά του μαλακτικού στα ρούχα όταν αυτά βγαίνουν από το πλυντήριο. Μικροί κομπάρσοι που στην ταινία της καθημερινότητάς σου μπορεί να μην αναφέρονται καν στους τίτλους τέλους. Κι όμως ένα «κλικ» για κάποιον, μπορεί να είναι και ο μεγάλος πρωταγωνιστής που εσύ δεν εκτίμησες ποτέ το ταλέντο του…