ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΥΦΩΝΑ ΟΙ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΙ ΣΤΟ ΑΜΠΑΡΙ ΚΑΙ ΤΙΜΟΝΙΕΡΗΔΕΣ ΟΙ ΜΟΥΤΣΟΙ: Δεν είναι ούτε υπερβολή ούτε εμπάθεια να θυμίζουμε συνεχώς στον εαυτόν μας και στους γύρω μας την κοινή τραγωδία: τη στάθμη του κομματικού μας συστήματος. Χρειάζεται υπενθύμιση ο καθημερινός εφιάλτης; Ναι, διότι ο ψυχισμός μας δεν αντέχει τέτοια πραγματικότητα: να ορίζουν τη μία και μοναδική ζωή μας τόσο αρρωστημένα μυαλά…
ΕΠΙΟΡΚΗ πολιτική συγκυρία, μια κόλαση από ΣΩΤΗΡΕΣ:
«Ένας μπαξές γεμάτος αίμα είναι ο ουρανός και λίγο χιόνι… Έσφιξα τα σκοινιά μου, πρέπει και πάλι να ελέγξω τ’ αστέρια. Εγώ κληρονόμος πουλιών πρέπει, έστω και με σπασμένα φτερά, να πετάω» [ΤΑ ΦΑΣΜΑΤΑ ή Η ΧΑΡΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ – Μίλτος Σαχτούρης 1958
«Γιατί ν’ αναβάλουμε πάντα την ώριμη χρονολογία;»
«Η ανεπάρκεια, η ατέλεια, ο εμβαλωματικός χαρακτήρας του Mνημονίου» έχει οδηγήσει τη χώρα σε «οικονομικό παγετώνα». H ζωή έχει νεκρωθεί. Μέσα στην επόμενη τριετία, λογικά, η Ελλάδα θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να εγκαταλείψει το ευρωνόμισμα. Αλλά ο λαϊκισμός της κυβερνητικής προπαγάνδας καλλιεργεί κλίμα «δοξαστικής αισιοδοξίας» που «δεν αφήνει να αναπτυχθεί η αίσθηση του συλλογικού κινδύνου»,δηλαδή αντανακλαστικά «απελευθέρωσης μεγάλων κοινωνικών δυνάμεων», προκειμένου να τολμηθούν τομές ικανές να σώσουν τη χώρα.
H επιφυλλίδα θέλει να επιστήσει την προσοχή του αναγνώστη σε μια κυρίως πληροφορία που περιέχεται στο άρθρο του Aλ. Παπαδόπουλου. Ότι στην περίοδο 1994 - 1996, με τα δεδομένα της οικονομίας περίπου ίδια με τα σημερινά, η άσκηση συγκεκριμένης πολιτικής, κατά τον συγγραφέα του άρθρου, οδήγησε σε εκπληκτικό πρωτογενές πλεόνασμα την ελληνική οικονομία και το πλεόνασμα διατηρήθηκε ως το 2001. Το ότι η δημοσίευση αυτής της συγκεκριμένης πληροφορίας δεν προκαλεί την παραμικρή πολιτική αντίδραση, είναι η τρομακτικότερη ένδειξη ότι η καταστροφή και διάλυση κράτους και κοινωνίας επέρχεται νομοτελειακά – η χώρα κυβερνάται ή από ανθρώπους με χαμένη την αίσθηση της πραγματικότητας ή από ψυχρούς αμοραλιστές εξουσιολάγνους.
Ποια λογική δικαιολογεί αυτό το αποτρόπαιο δίλημμα; O αρθρογράφος δεν είναι τυχαίο πρόσωπο, έχει μακρά δημόσια παρουσία, διετέλεσε και υπουργός Οικονομικών. Τα όσα καταθέτει ως πληροφορία κρίνουν τη ζωή όλων μας και το ψωμί των παιδιών μας. Αν οι πληροφορίες του είναι ασύστολα ψεύδη, η κυβέρνηση οφείλει, σε μας τους πολίτες, να τα καταγγείλει ή να αποδείξει ότι η πραγματικότητα σήμερα είναι τελείως διαφορετική από εκείνη του 1994 - 96.
Αλλά και διαφορετική να είναι η πραγματικότητα, μας οφείλει η κυβέρνηση μιαν απάντηση στη λογική απορία: Γιατί αρνείται, στις σημερινές συνθήκες τυφώνα, να καλέσει έμπειρους καπετάνιους που κράτησαν το πηδάλιο της οικονομίας σε μεγάλες φουρτούνες;Όχι για να της πουν τι να κάνει, αλλά μόνο για να ακούσει γνώμες επαϊόντων – να μεταγγίσει και στους πολίτες την αίσθηση ότι η διαχείριση της καταστροφής δεν μπορεί να είναι κομματικό στοίχημα, είναι βαριά ευθύνη κοινωνική και ιστορική. Γιατί προτίμησε η κυβέρνηση, αντί για τους δοκιμασμένους καπετάνιους, να κρατάει το πηδάλιο μέσα σε τυφώνα ένα πρωτόπειρος μούτσος;
Ακόμα και αν αυτή η επιλογή είναι όρος, από τους πολύ ταπεινωτικούς, που έχουν επιβάλει όσοι επιτροπεύουν το κράτος, θα αποτελούσε ελπιδοφόρο σημάδι κοινωνικής υπευθυνότητας, άρα πολιτικής σοβαρότητας, να ομολογήσει δημόσια η κυβέρνηση τον δραματικό εξαναγκασμό: Ναι, οι δανειστές επιβάλλουν δικό τους τοποτηρητή, και προτιμάνε οιηματικά παιδάρια, για να τονίζεται εμφατικά ο χαρακτήρας προτεκτοράτου που επιβάλλεται στην υπερχρεωμένη χώρα.
Αν το πολιτικό μας σύστημα δεν το συγκροτούσαν μόνο αρρωστημένα μυαλά, τότε η αναφορά του Aλ. Παπαδόπουλου στη διετία ’94 - ’96 θα προκαλούσε αμέσως κυβερνητικό τηλεφώνημα: «Έχεις την πείρα, έλα να επαναλάβεις το τότε κατόρθωμα». Ανάλογο τηλεφώνημα θα είχε γίνει και στον Στέφανο Mάνο, όταν δημοσιοποιούσε προτάσεις για την ανασύσταση του κράτους και της δημοσιοϋπαλληλίας ή για την αξιοποίηση των εκτάσεων του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό ή άλλες προτάσεις, οποιουδήποτε, αποδεδειγμένα έμπειρου και ταλαντούχου. Ελα και πράξε. Αν πετύχεις, μισή δόξα δική σου, μισή δική μας με το αζημίωτο. Αν αποτύχεις, εσύ θα λουστείς την κατακραυγή, εμείς θα μείνουμε με τα εύσημα της αμεροληψίας, της εμμονής στη δοκιμασμένη ποιότητα.
Τα αρρωστημένα μυαλά δεν πρόκειται ποτέ να τηλεφωνήσουν σε κανέναν Aλ. Παπ. και σε κανένα Mάνο. Για έναν και μόνο λόγο: Γιατί οι συγκεκριμένοι δύο και οι όμοιοί τους έχουν προτάσεις που αφορούν στο κοινωνικό συμφέρον, όχι στην επανεκλογή ή πρώτη άνοδο στην εξουσία κάποιου κόμματος. Τα αρρωστημένα μυαλά δεν μπορούν πια να προβληματιστούν για οτιδήποτε χωρίς να προτάξουν τη σκοπιμότητα να εξουσιάσουν. Με κραυγαλέα και σπαρακτική την ολοκληρωτική καταστροφή, με λουκέτο στα οχτώ από τα δέκα μαγαζιά στους πρώην εμπορικούς δρόμους των ελλαδικών πόλεων, τους μεσοαστούς (άλλοτε) να συνωστίζονται τώρα στις ουρές των συσσιτίων της Εκκλησίας, περιθωριακούς πεινασμένους να ψάχνουν, με μάτι αγριεμένο, αηδιαστικά υπολείμματα τροφών στους κάδους των σκουπιδιών, με τις ουρές στον EOΠYY, στη ΔEH, στις εφορίες των άλλοτε λειτουργών του κράτους, καταδικασμένων σήμερα στον εξευτελισμό και στην πίκρα των αβοήθητων γηρατειών. Με δεδομένη αυτή τη φρίκη, ο κ. Σαμαράς, εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα, εξακολουθεί να διορίζει στο δημόσιο Mεσσήνιους, να μοιράζει κρατικά πόστα, με τρελές απολαβές, σε κοινωνικά σκουπίδια με κομματική ταυτότητα.
Τον υποβλέπει ζηλόφθονα αξιώνοντας μεγαλύτερο μεράδι από τη νομή της εξουσίας ο «σοσιαλιστής» Bενιζέλος εκπεσμένος στο μακάβριο 5% της προτίμησης των ψηφοφόρων. Κι από κοντά το τραγελαφικότερο ρετάλι της ατιμασμένης, συμβιβασμένης με την απανθρωπία των «Aγορών» τάχα και Aριστεράς.
Για κοινωνικές ευαισθησίες θα μιλάμε τώρα;
[ΠΗΓΗ: Χρήστος Γιανναράς, Αρρωστημένα μυαλά, επιφυλλίδα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 9 Ιουνίου 2013]
«μας γέρασαν προώρως, Γιώργο το κατάλαβες;» («περάσαμε κάβους πολλούς πολλά νησιά τη θάλασσα που φέρνει την άλλη θάλασσα, γλάρους και φώκιες. Και τα κουπιά χτυπούσαν το χρυσάφι του πελάγου»)
[ΜΗΠΩΣ ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ ΝΑ (αυτο)ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΟΥΜΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ παίρνοντας "όπλα"αυτοπροστασίας;]
ΟΜΗΡΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΞΑΝΑ (με λογοπαίγνια περί τρωικών ή τροϊκών πολέμων με Τροία ή με τρόικα, Αχιλλέα, Οδυσσέα, Βενιζέλο και Σαμαρά): τότε ήταν για ένα πουκάμισο αδειανό για μια Ελένη ένας τρωικός πόλεμος που βάσταξε 10 ολάκερα χρόνια κι έβγαλε των Αχαιών την ψυχή. Τόσο που για να περιγράψει μόνο 52 μέρες από το δέκατο χρόνο ένας τυφλός ποιητής χρειάστηκε 15.692 στίχους. Κι έχει ενδιαφέρον που ξεκινά αυτό το παλιό έπος με την οργή του Αχιλλέα για την άνιση κι άδικη διανομή των λαφύρων (διάλεξε για την πάρτι του τα καλλίτερα ο Αγαμέμνων)! Αν μάλιστα σ’ αυτά τα δέκα χρόνια προσθέσουμε άλλα δέκα και 24 ραψωδίες για να παλιννοστήσει ο πολυμήχανος στην Ιθάκη του και να τοξοβολήσει τα λαμόγια και μνηστήρες Δημοσίων Έργων, πατριδοκάπηλλους φοροφυγάδες κλπ, αισίως πάμε στα είκοσι χρόνια Τρωικού Πολέμου (τότε)! Άρα υπολείπονται δεκαεπτά έτη συναπτά για την ισοφάριση! Τυχαία σύμπτωση ή πλάκα… δραματική, που τόσα περίπου τα υπολογίζουν τα χρόνια του νέου Τροϊκού Πολέμου οι τροϊκανοί (που προφανώς έχουν ξεσκολίσει τον Όμηρο εξ ου και μας έχουν σε ομηρία). Και που από δικό τους λάθος στην εξίσωση τιμής καυσίμων, κάψαμε το χειμώνα όλα τα ξύλα που φυλούσαμε για το… Δούρειο Ίππο και την κάθαρση ντε… (ιδέες από το ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ του Πέτρου Μανταίου στην Εφημερίδα των Συντακτών 11-06-2013)