Ο τόπος πωλείται. Η γη, το νερό, η ενέργεια πωλούνται. Η ζωή μας πωλείται εξευτελιστικά χυδαία κι εύκολα… Πωλείται λοιπόν και η ΔΕΗ. Έστω η «μικρή». Αλλά αυτή …η μικρή είναι και η καλύτερη, η περιζήτητη. Και εδώ αρχίζουν οι σκέψεις για συμπεριφορές και αντιδράσεις. Αφού επωλήθησαν έναντι αξιωμάτων εξουσίας οι κυβερνώντες, αφού εξαγοράστηκαν με κάθε τίμημα ή και με κάθε τρόμο να σιωπούν και να αποδέχονται οι ψηφοφόροι των κυβερνώντων τις κατ’ εντολήν τροϊκανών (;;; ή και κατά περισσή δική τους πρωτοβουλία δουλικότητας;;;) αποφάσεις από τους κυβερνώντες. Να διακρίνουμε, οι ψηφοφόροι των κομμάτων κοινοβουλευτικής μέχρι στιγμής, πλειοψηφίας, έστω μόνο, αν αυτό αποτελεί παρηγορητικό επιχείρημα. Ή χαριτολογώντας να δώσουμε έναν τίτλο στην αδράνεια και την παθητικότητα που κυριαρχεί: «φαίνεται, είναι πάρα πολλοί ακόμα αυτοί που έχουν έναν ημιυπαίθριο να τακτοποιήσουν»
Ότανδιαβάζω καιακούω, απότοσύνολοτωνσυστημικώνΜΜΕ, πέραντωνκυβερνητικώνθέσεων, σοβαροφανείςαπόψειςκαιεκτιμήσειςότιοιιδιωτικοποιήσειςγίνονταιγιαλόγους… «εξυγίανσηςκαιμεταρρύθμισηςτουαμαρτωλού καιαποτυχημένουκράτους» καθώςκαι… «προςόφελοςτουκαταναλωτή» (sic!!!) γνωρίζωκαλάότιμουλένεψέματα.
Δενυπάρχειπιοψέμα, ξεπερνάμετερατώδηειρωνείασε φαντασίαακόμηκαιτηνπερίφημη«ΝέαΓλώσσα» του 1984, τουσυγχωρεμένουΌργουελ.
Απότηνάλλη, ότανακούωήδιαβάζωγιατον… «περήφανοελληνικόλαό», πουαγωνίζεταικαιθακαταργήσειμετηνπάλητουταμνημόνιακαιτιςκατάφωραπαράνομες, βάρβαρες, πρωτοφανείςγιακράτοςευρωπαϊκού τύπου, αδικίεςκαικαταστροφές τηςζωήςμας, γυρίζωμεμεγάληαπορίαολούθετοβλέμμα. Καιγυρεύωαυτόντοναντρειωμένο, περήφανολαό, πουαντιστέκεταιμεπόλεμοκιαγώναστηλαίλαπα τουαρπαχτικούνεοκαπιταλισμού. Αλλάδεντονβλέπωκαιπολύ, παράμόνοστουςίδιουςκαιτουςίδιουςόχιλίγους, ναι, αςτοπαραδεχτούμε, αλλάκαιόχιαρκετούς, συμπολίτεςκαισυνανθρώπουςπουτάχτηκαν, ωςνέοι, παράξενααποφασισμένοικιαφοσιωμένοι «τριακόσιοιναφυλάττουν Θερμοπύλας».
Τομέγαπλήθοςδείχνεινασυναινείστηνκεντρική κυβερνητικήπολιτικήβασανισμούτουκαιτηνπαρέλαση απόκαίριακυβερνητικάπόσταημιμαθώνφανατισμένωνακροδεξιών, ταγμένωνστηλεηλασίαελευθεριών, δικαιωμάτωνπεριουσίαςκαιποιότητας τηςζωήςτου. Λίγοσαστισμένο, πολύυποταγμένο, τομέγαπλήθος, ωσάνπαραιτημένοθύμαπολλαπλώνβιασμών, ήκαι- άραγε;- ωσάναποδεχόμενοσωρείαπαλαιώνενοχών, δείχνεινααποδέχεταισυνεχείςτιμωρίες, ναμηδιαφωνείστηνήττα.
Πώς; Γιατί; Ωςπότε; Άβυσσοςηψυχήκαιοιμύχιεςενοχέςτουνεοέλληνα… Σάμπωςηπερίφημηπερηφάνιααυτούτουλαού, ναεξαντλείται- γιανατοελαφρύνωκαιλίγο- στηντελευταίαατάκατουωραίουανέκδοτου: «ορέ, τιλές; Πονούνταπαλικάρια;»
Ενκατακλείδι, διαβάζω πάλικαιπάλι, μεπολλήπροσοχή, τουςπριντόσαχρόνιαγραμμένουςστίχουςτουΜίκηΘεοδωράκη, στοτραγούδιτου:
«Σου είπαν ψέματα πολλά,
ψέματα σήμερα σου λένε ξανά
κι αύριο ψέματα ξανά θα σου πουν,
ψέματα σου λένε οι εχθροί σου
μα κι οι φίλοι σου, σου κρύβουν την αλήθεια»
Υ.Γ. Αφορμή και οφειλή, για τις παραπάνω σκέψεις, μια πρόσφατη κουβέντα με τον κ. Γιώργο Κορδομενίδη, όπου, εν μέσω άλλων, μου είπε, χαριτολογώντας… σοβαρά: «Πάρα πολλοί, μου φαίνεται είχαν έναν …ημιυπαίθριο να τακτοποιήσουν…»
[ΠΗΓΗ: Γιάννης Τσολακίδης, Αλήθεια, πόσα ακόμη ψέμματα, αναρτηήθηκε στην Παράλλαξη: http://www.parallaximag.gr/]