ΡΗΤΟΡΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ:Μήπως ζούμε εποχές όπου η Εικονική Πραγματικότητα των ΜΜΕ πνίγει την πραγματική ζωή στους Διθυράμβους Συνθημάτων Ανάπτυξης για την Έξοδο από την Κρίση; και ο ΕΥΣΕΒΗΣ ΠΟΘΟΣ του Τέλλου ΦίλΗ: «Δεν βρίσκω κανένα λόγο για πανηγυρισμούς, το μόνο που θέλω ως πολίτης είναι να δω σηκωμένα μανίκια και επιχειρήματα φρέσκα και τολμηρά που να αφυπνίσουν μια νεολαία μεγαλωμένη 30 χρόνια τώρα, με τηλεοπτικά σκουπίδια, σκυλάδικα ως ψυχαγωγία και «πλάκες» στα κοινωνικά δίκτυα ως διασκέδαση»
Δεν θα υποκύψουμε (μικρό αφήγημα του Γιάννη Μακριδάκη)
Αποχαιρέτισα το 2011 κάνοντας επίσκεψη σε έναν αγαπημένο μου φίλο ο οποίος γεννήθηκε το 1916. Τον βρήκα να κάθεται σ’ ένα σκαμνί δίπλα στο τζάκι του σπιτιού του και να κοιτάζει τις φλόγες. Οι κόρες των ματιών του ίσα που φαινότανε μέσα από τα χοντρά γυαλιά του αλλά με γνώρισε αμέσως μόλις μπήκα στο σπίτι και φώναξα το όνομά του για να μην τρομάξει.
Μεγάλος αγωνιστής ο μπάρμπα Στέλιος. Στρατό στο αλβανικό, ξανά στρατό στηΜέσηΑνατολή, σύρματαστοΝτεκαμερέκιύστεραΑηΣτράτηκαιΜακρονήσι, κοντάείκοσιχρόνιαβασανισμένοςαπότηνεξουσίακαιόλαταυπόλοιπααπότηνκοινωνία. Δαχτυλοδειχτούμενοςαριστερόςανάμεσασεανθρώπουςαμόρφωτους, έρμαιακάθελογήςπροπαγάνδαςκαιπροκατάληψης.
Έμαθα πως πήρες το περιβόλι του τάδε, μου είπε γελώντας μόλις έκατσα πλάι του. Χάρηκαμόλιςτο‘μαθαπωςτοπήρεςεσύ. Αυτόςήτανεσκληρόςάνθρωπος. ΣτηνΠείναπουλούσεέναζευγάριλαστιχένιουςπάτουςτωνπαπουτσιώνκαιέπαιρνε 28 οκάδεςλάδι. Μαυραγορίτης, έτσιτα‘καμεταλεφτάκαιτηνπεριουσία. Καιεμέναμουλεγε, Στέλιο, εγώταλεφτάτακαμαμετονίδρομου, δενείμαιεγώκουμουνιστήςσανεσένα. ΣφούγγιξεμετοναντίχειρατομέτωπότουομπάρμπαΣτέλιοςγέρνονταςλίγοτοκεφάλιδεξιάγιαναμουδείξειακριβώςτηνκίνησηκαιτούφοςτουτότεσυνομιλητήτου.
Ύστερα, συνέχισε, όταν έχτιζε το σπίτι του, είχε πάρει εργολάβο τον αδερφό μου. Καιτουείπαλοιπόντουαδερφούμουνατονρωτήσειμήπωςμπορώναπάωναδουλέψωκιεγώστηνοικοδομήεπειδήχρειαζόμουναμεροκάματαγιαναταίσωταπαιδιάμου. Τονρωτάειλοιπόντοναδερφόμουσαντουτοπε, αυτόςείναικουμουνιστής, εγγυάσαιεσύγιααυτόν; ΕγγυήθηκελοιπόνοαδερφόςτουοΠαναγήςκαιδούλεψεμεροκάματοστογιαπίοΣτέλιος. ΚιοΠαναγήςήτανεστονΆηΣτράτηκαιστηΜακρόνησοαλλάτονθεωρούσανεδευτέραςτάξεωςκουμουνιστή, πιοακίνδυνοδιότιδενείχεκάνεισταΣύρματαόπωςοάλλος. ΤονΣτέλιοτονείχανεγιακομουνιστικήαυθεντία!
Και κοίτα πως τα φερε η ζωή, μου λέει μετά γελαστός πάλι. Να τη διαφυλάει ως κόρη οφθαλμούτηνπεριουσίατου, ναγδέρνειτονκόσμογιανατηναβγατίσεικαιμόλιςτα‘κλεισεταμάτιατου, τηνπουλήσανεοιαπόγονοι, τηδιασκορπίσανε, καιέτυχενατοπάρειςεσύτοπεριβόλι! Ανγινότανετώρανααναστηθείκαινατο‘βλεπεαυτότοπράμα, θαξαναπέθαινεαμέσως! Πωςπήγετοπιοκαλότουπεριβόλισεέναναριστερό! ΔεμπορούσενασυγκρατήσειταγέλιατουοΣτέλιοςκαθώςταλεγεαυτάκαιταάφησεναξεχυθούνεγάργαρα, έλαμπεευχαριστημένηηφάτσατουμπροςστοτρέμουλοτηςφωτιάς.
Όση ώρα τα λεγε αυτά, εμένα το μυαλό μου έτρεχε στις σύγχρονες “αγορές” που κυβερνάνε μετονίδιοκιαπαράλλαχτοτρόποτονκόσμοσήμερα. Πουξεζουμίζουνελαούςολόκληρουςγιανααβγατίσουνετακέρδητους. Στις“αγορές” πουπίσωθέτουςκρύβονταιάνθρωποι, άπληστοι, αμόρφωτοιάνθρωποι, άνθρωποιαλαζόνεςπουδενέχουνεκαταλάβειτίποτααπότημικρότητάτους, ούτεκαντηνπνοήτουςπουτουςορίζεικαιμιατωνημερώνθαπάψειαλλάοκόσμοςθασυνεχίσειναυπάρχεικαιμετάαπόαυτούς.
Εκεί τώρα να σπέρνεις, να βάζεις κήπους, σοβάρεψε απότομα ο μπάρμπα Στέλιος καιμουδιέκοψετιςσκέψεις, μεπροσγείωσεπάλιμπροςστοτζάκιτου. Είδεςτιμαςέχουνεκάνει; Κατοχήέχομεπάλι, θαρθεικαιπείναόπουνα‘ναι. Εγώσυμφωνούσααμίλητος. Αλλάεμείςδενθαυποκύψομε, μουείπεμεφωνήπουέγινεξαφνικάστεντόρια, σανναβγήκεμέσααπότιςπέτρεςτουτζακιούένιωσα. Μπορείναμηνέχουμεναφάμεαλλάδενθαυποκύψομε. Λάμψανεταμάτιατου. Ηψυχήτουτολεγεακόμα. Θατρώμεχόρτακαιρίζεςάμαχρειαστεί, αλλάδενθαυποκύψομε, ξανάπεγιατρίτηφορά, θααγωνιστούμε. Σταμάτησεκαιμεκοίταζεμεςσταμάτιακάτωαπόταχοντράτουγυαλιά.
Nαι μπάρμπα Στέλιο, δεν θα υποκύψουμε, είπα. Δεν θα μας στείλουνε αυτοίούτεστοψυχιατρείοούτεστοντάφο.
Ε, στο ψυχιατρείο, μπορεί να πάνε κάποιοι από μας, ανταπάντησε σε τόνο χαμηλό, συνωμοτικό, καιαναστέναξεπροβληματισμένος. Μάλλονγύρισεησκέψητουπίσω. Διότιταμάτιατουκαρφώθηκανστιςφλόγεςκαιδενξαναμίλησε. ΑναθυμότανμάλλοντουςσυντρόφουςτουστοΜακρονήσι, πουτρελαθήκανεαπότοξύλοτοανελέητοτωνΕΣΑτζήδων. Μουτιςείχεδιηγηθείαυτέςτιςιστορίεςαμέτρητεςφορέςστοπαρελθόν.
Σηκώθηκαναφύγωαργάαργάμιαςκαιταξίδευετομυαλότου.
Χαιρετηθήκαμε με μια απλή ευχή. Να ξαναβρεθούμε σύντομα. Τίποτ’ άλλο.
[ΠΗΓΗ: Γιάννης Μακριδάκης, από το προσωπικό του ιστολόγιο: http://yiannismakridakis.gr/]
ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΚΥΨΟΥΜΕ [κουφάλες… (παρα)πολιτικοί και λοιποί παρατρεχάμενοι (παρα)αλλαγής…]
Με την αλλαγή του έτους και με την πτώση της κυβέρνησης, με την έναρξη ακόμη μίας προεκλογικής περιόδου βασισμένης στον εκφοβισμό και με το κλείσιμο τεσσάρων ετών οικονομικής κατοχής και εκποίησης των ζωών μας και των φυσικών μας πόρων, έτσι σημαδιακά εντελώς, έρχεται στο διαδίκτυο η ταινία μικρού μήκους του Γιώργου Μπακόλα, η βασισμένη στο παραπάνω μικρό αφήγημα του Γιάννη Μακριδάκη με τίτλο ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΚΥΨΟΥΜΕ! Δείτε την και προωθείστε την για να την δουν και άλλοι, όσο το δυνατόν περισσότεροι. Να είναι η απάντησή μας στον καθεστωτικό εκβιασμό και τον εκφοβισμό καθ’ όλο αυτό διάστημα μέχρι την ώρα της κάλπης αλλά προφανώς και μετά, απέναντι σε κάθε καθεστώς της αναξιοπρέπειας…
(ΟΤΑΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΠΡΟΒΛΕΠΟΥΝ ΠΩΣ ΟΙ ΜΗΔΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΔΙΑΒΟΥΝΕ):
Η δύναμή τους είναι να είσαι ανίδεος να είσαι αφελής, να αμνηστεύεις, η δύναμή τους είναι να ξεχνάς, να μην θυμάσαι που η εντολή από τους Κατεπάνω είναι να συμφωνήσουνε ανακριτής κι εισαγγελέας να κηρυχτείς σε αφάνεια να μπεις στο αρχείο, ή αν η χάρη τους... να σ'αναλάβουνε ταριχευτές η διαιώνια τέχνη των λωρίδων
[το απαρέμφατο ΤΑΡΙΧΕΥΕΙΝ από την ποιητική συλλογή του Έκτορα Κακναβάτου ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΙΡΚΗΣ]
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ: ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ; (σελίδες από μια χαμένη επανάσταση που στα περιθώρια γράψαμε κι εμείς τη ζωή μας)
Ο ρόλος μου σ'αυτή την τρομερή υπόθεση, που τόση σύγχυση έμελλε να προκαλέσει, ήταν να σηκώσω το μεγάλο καθρέφτη -μυστήριο τι μπορεί να χρησιμεύσει ένας καθρέφτης σε τέτοιες στιγμές - ύστερα κάποιος θα 'δινε το σύνθημα και θ'άρχιζε η εξέγερση, αλλά ποιος θα 'δινε το σύνθημα; άλλοι έλεγαν ο φύλακας του πάρκου, άλλοι ο αντικρινός φαρμακοποιός κι άλλοι αυτός ο άγνωστος που περνούσε τ'απογεύματα με το μαύρο καπέλο, αλλά τι σημασία έχει το ποιος, άλλοι κάνουν τις εξεγέρσεις κι ας μην τους θυμάται η Ιστορία -αλλά και ποιο θα ήταν το σύνθημα; άλλοι επέμεναν στη λέξη ΧΙΜΑΙΡΑ, άλλοι στη λέξη ΑΘΩΟΣ, πολλοί έδειχναν το μεγάλο εκκρεμές της πόλης που είχε από χρόνια σταματήσει, αν έμπαινε άξαφνα μπροστά αυτό θα ήταν το σημάδι, άλλοι πάλι κάθονταν στα καφενεία κι ισχυρίζονταν πως θα τους ειδοποιήσουν εν καιρώ,
κι εσείς, θεία Ελβίρα, με ξεχάσατε, μ'αφήσατε δίχως δώρο αυτά τα Χριστούγεννα, βέβαια είσαστε πεθαμένη, αλλά ένα μικρό δώρο τι ψυχή έχει, θυμόσαστε, αλήθεια, θεία, που παίζαμε μες τη μεγάλη σάλα ¨λύκε, λύκε, είσαι εδώ;"
αχ, δεν έχουμε τίποτα δικό μας και θα φύγουμε γρήγορα.
[ΣΚΙΕΣ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΝΑ ΦΩΤΑ από τη συλλογή του Τάσου Λειβαδίτη ΒΙΟΛΕΤΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ]
και μετεκλογικό επιμύθιο: «Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύσις»