Τριάντα χρόνια πριν, μαλώναμε σε ποιο νησί θα πάμε πρώτα, γιατί μετά υπήρχε και δεύτερο και ενίοτε και τρίτο. Μετράγαμε νησιά όπως οι πιτσιρικάδες παγωτά ή μπάνια. Είκοσι χρόνια πριν, μαλώναμε σε τι ξενοδοχείο θα πάμε, αφού προλάβαμε και κόψαμε τους δεσμούς με τα σκηνάκια (δεν ήταν δεσμός, σχέση λίγων μηνών ήταν, δεν αγαπηθήκαμε ποτέ με τα φερμουάρ και τους υπνόσακους στ’ αλήθεια) και τα ενοικιαζόμενα που ’βλεπαν ταράτσες ή άλλα μπαλκόνια (αλλά από θάλασσα τσιφούτικα) και αναβαθμιστήκαμε σε full sea view… Για φέτος δεν συζητήσαμε τίποτε. Δεν ψάξαμε προορισμούς. Δεν μετρήσαμε λεφτά που έτσι κι αλλιώς δεν περισσεύουν. Ούτε καν τολμήσαμε να κοιταχτούμε. Ούτε home made δισκάκια θα φτιάξουμε για το δρόμο. Γεροί να ’μαστε, όλο και κανένα ενοικιαζόμενο ψέμα θα βρούμε να βολευτούμε μέσα του. A cappella.
Δέκα χρόνια πριν, η πισίνα κι ο μεγάλος κήπος ήταν προαπαιτούμενα, «αφού ευχαριστιούνται τα παιδιά» (εμείς με τις πισίνες επίσης δεν αγαπηθήκαμε, αφού ούτε με την Ρόμι ούτε με τον Αλαίν μοιάζαμε, πόσο μάλλον με την Τζέιν). Τότε σταματήσαμε να μαλώνουμε πριν και μαλώναμε μετά, αφού πρώτα βάζαμε τα πιτσιρίκια για ύπνο και μας έτρωγε τα σωθικά το μπαλκόνι ή η ιδρωμένη μουγκαμάρα, «σσς..σιγά, μη ξυπνήσουν». Μεγαλώσαν τα παιδιά, αρχίσαν δειλά-δειλά τα αεροδρόμια, τα έξω, τα λιτά μεγαλοπιάσματα, όλοι μαζί. Παραμεγαλώσαν και ήρθε η ώρα των «να πάτε μόνοι σας», ούτε στον παράδεισο περνάς καλά «μόνοι σας». Αν το ταμείο δεν ήταν λεηλατημένο απ΄ τον χειμώνα, βρίσκαμε δυο φτηνά εισιτήρια για τόπους στους οποίους φτάνεις σε δυο, άντε τρεις ώρες το πολύ, φεύγαμε για τρία, τέσσερα βράδια, σε πέντε μέρες ξανά στο σπίτι γιατί όταν παραμεγαλώνουν πρέπει και να τα παραπληρώνεις, καταφέρναμε και φεύγαμε όμως. Μετά πήραμε διαζύγιο και με τα αεροδρόμια, ανεβαίναμε στο αυτοκίνητο για να βρούμε θάλασσες κοντινές, που δεν θέλαν καράβι να τις φτάσεις, «που να μπλέκεις με καράβια και κρατήσεις και κοίτα να δεις, πιο φτηνά τα αεροπλάνα, τους αλήτες, τους πειρατές, τους μονοπώληδες» ώσπου μια μέρα πήγαμε αναγκαστικά στο Καστελόριζο με μια μωβ γραβάτα σαν θηλιά με σταυρόκομπο και από κει και πέρα ορνιθοσκαλίζουμε για όσα θυμόμαστε.
Ψέματα. Τρεις μέρες τις βρίσκουμε, ακόμη, είμαστε απ΄ τους τυχερούς. Και ξανασυναντηθήκαμε με τα αεροδρόμια, αφού όλα πια (ακόμη και το καλοκαίρι) σου ψιθυρίζουν «φύγε έξω». Αλλά σχέδια δεν κάνουμε. Ούτε να μαλώσουμε πριν τολμάμε, ούτε καν μετά. Σιωπηλοί πάμε, σιωπηλοί επιστρέφουμε, σαν να είναι η τελευταία μας φορά. Παλιά το cd player έκαιγε, δεν σταμάταγε στιγμή να μας τραγουδάει μέσα από με ευλάβεια φτιαγμένα home made δισκάκια, «για τη διαδρομή». Τώρα μόνο το ρούφηγμα απ το κατακάθι του αφρού στο πλαστικό ποτήρι ακούγεται. Και τα κινητά, «ναι, ναι, πολύ ωραία ήτανε, κρίμα που δεν βρήκατε κι εσείς δυο μέρες για να πάμε παρέα, ναι, πολύ ωραία όλα». Κι άλλα ψέματα. Και είμαστε απ’ τους απλά καψαλισμένους, όχι απ’ τους απανθρακωμένους, για φαντάσου.
Για φέτος δεν συζητήσαμε τίποτε. Δεν ψάξαμε προορισμούς. Δεν μετρήσαμε λεφτά που έτσι κι αλλιώς δεν περισσεύουν. Ούτε καν τολμήσαμε να κοιταχτούμε. Ούτε home made δισκάκια θα φτιάξουμε για το δρόμο. Γεροί να ‘μαστε, όλο και κανένα ενοικιαζόμενο ψέμα θα βρούμε να βολευτούμε μέσα του. Acappella.
ΝΑΙ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΝΙΓΜΟΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΖΥΓΑΡΙΑ:
Πριν λίγο καιρό ήταν πολύ μακρινό. Τώρα τους ακούς όλο και πιο συχνά, «έλαρε, δυοώρεςμετοαεροπλάνο, τίποτε», «ένακατοστάρικοπηγαινέλα, έλα, μηχαλιέσαι, πιοφτηνάκιαπόΚΤΕΛ», «δενχανόμαστε, σκάιπ, μέιλ, θακατεβαίνουμε, θαανεβείτεκάποιαστιγμή, μεγάλοσπίτιέχουμε», εντάξει λες (σε κοροϊδεύεις, μα το λες), δεν είναι και δράμα, εδώ ολόκληρος κόσμος μια σταλιά είναι, οι άνθρωποι ψάχνουν το καλό όπου το βρουν, δεν είναι γεννημένοι για να ζουν και να πεθαίνουν χωρίς να παλέψουν να βρουν λίγο καθαρό αέρα, τουλάχιστον οι δικοί μας θα πατήσουν χώμα, δεν θα τους ψάχνουμε μέσα σε θάλασσες, να σαπίζουν μέσα σε σφραγισμένα αμπάρια. Μόνο που και πάλι, ενώ βλέπεις την αληθινή κόλαση σφίγγεται η ψυχή σου (έτσι είναι οι ψυχές, αχάριστες, δεν έχει νόημα να τα βάζεις μαζί τους) όταν σκέφτεσαι ότι απ’ αυτή τη χώρα δεν θα απομείνουν πολλά περισσότερα από κατεβασμένα στόρια, κλειστά σπίτια, άδεια μαγαζιά, γεμάτα -βρώμικα- πεζοδρόμια. Και γέροντες. Και μια προσμονή για λίγες μέρες χλιαρό καλοκαίρι, που θα παλεύει, θα ματώνει προσπαθώντας να μπαλώσει ένα χιλιοτρυπημένο ρούχο, να μαντάρει όλα τα (θες να τα πεις ενοχικά, θες να τα πεις ηττοπαθή, πες τα όπως θες) «τι πήγε στραβά; τι κάναμε λάθος; τι κάνουμε τώρα;».
Ναι. Δεν μπαίνουν όλοι οι πνιγμοί στην ίδια ζυγαριά. Kαι τι μου το λες;