Λίγοι ή πολλοί, η δική μας στάση πρέπει να είναι καθαρή: σε αυτή την εποχή ας παράξει ο καθένας ό,τι μπορεί, πολιτική, πλούτο, τέχνη, έρωτες, φιλίες, startups, παιδιά, βιβλία. Ας αδιαφορήσουμε για το ποιοι ήταν ή θα έπρεπε να είχαν οι «Έλληνες» και ας αποφασίσουμε να γίνουμε οι Έλληνες που θέλουμε
Η αίσθηση της ματαιότητας και της προσωρινότητας σε ό,τι κάνουμε είναι το πιο δυσανάγνωστο αποτέλεσμα της κρίσης. Δεν ξέρουμε πού και πώς θα είμαστε αύριο, ποια θα είναι η κατάστασή μας, η κατάσταση των δικών μας ανθρώπων. Το λυπηρό είναι ότι χιλιάδες συμπολίτες μας παραμένουν ακόμα αποπροσανατολισμένοι από την απώλεια των σταθερών της καθημερινότητας, ανίκανοι να δουν καθαρά, κοινωνικά ανάπηροι και πολιτικά απροσάρμοστοι. Τους παρακολουθώ πότε με αυθεντική συναίσθηση και πότε με την υπεροψία του οίκτου. Μετράω τους αμυντικούς μηχανισμούς που χρησιμοποιούν:
ΑΝΑΧΩΡΗΤΙΣΜΟΣ: νοσταλγούμε το παρελθόν που δεν είχαμε ποτέ, από το μυστικό ησυχασμό έως τη βουκολική ζεστασιά της παραδοσιακής κοινωνίας. Ο γέρων Παϊσιος και τα παιδιά του Playstationπου χοροπηδάνε σαν κατσίκια ικαριώτικους στο πιο hipsterπανηγύρια κατά βάθος εκφράζουν με διαφορετικό τρόπο την ίδια τάση.
ΤΟ ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΨΙΜΟΤΩΝ ΓΕΦΥΡΩΝ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ο εκβιασμός της ουτοπίας, η αδρεναλίνη της επανάστασης, ο πόλεμος στον πολιτισμό. Οι Πυρήνες της φωτιάς, η πυρπόληση κινηματογράφων, η πίστη ότι η βία θα αναιρέσει μαγικά τις παθογένειες, θα ξορκίσουμε τον καπιταλισμό και όλοι θα βγούμε μετά σφιχταγκαλιασμένοι, πλούσιοι κι ευτυχείς.
Η ΠΑΛΙΝΔΟΜΗΣΗ ΣΕ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΕΣ ή ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΕΣ ΟΡΓΑΝΙΚΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ:στρατός, εκκλησία, ξενοφοβικές συνωμοσίες, η ορθοδοξία ως ιδεολογία, τα εθνικοσοσιαλιστικά ιερά και όσια της φυλής κι άλλα ψυχολογικά μπιχλιμπίδια για τους εγχώριους ιθαγενείς. Είναι η πιο ασφαλής –και εύκολη- καταφυγή για τους φοβισμένους κι επικίνδυνους συμπολίτες μας.
Λίγο ξέμακρα απ’ όλους αυτούς είμαστε «εμείς». Ειλικρινά δεν ξέρω ποιοι και πόσοι είμαστε «εμείς». Πού κατοικοεδρεύουμε. Δεν ξέρω αν είμαστε μια θλιβερή μειοψηφία όσοι αποχαιρετούμε την Αλεξάνδρεια της αστακομακαρονάδας σαν έτοιμοι από καιρό, που δεν θρηνούμε «τα σχέδια της ζωής μας που βγήκαν όλα πλάνες». Που βάζουμε το μυαλό μας να δει πιο πέρα από την ομίχλη της γενικής κατάθλιψης.
Αλλά λίγοι ή πολλοί, η δική μας στάση πρέπει να είναι καθαρή! Σε αυτή την εποχή ας παράξει ο καθένας ό,τι μπορεί:πολιτική, πλούτο, τέχνη, έρωτες, φιλίες, παιδιά, βιβλία. Αντί για κρεμάλες, λύσεις που θα αλλάξουν για πάντα το παλαιό καθεστώς. Αντί για αυτολύπηση, επιχειρηματικές ιδέες. Αντί για τραμπουκισμούς, διάλογο. Αντί για μισαλλοδοξία, κοσμοπολιτισμό. αντί για λιντσαρίσματα, ανοχή. Ας αδιαφορήσουμε για το ποιοι ήταν ή τι θα έπρεπε να είχαν οι «Έλληνες» και ας αποφασίσουμε να γίνουμε οι Έλληνες που θέλουμε.
[ΠΗΓΗ: Πάνος Τσιρίδης, ΓΝΩΜΕΣ στο ΕΨΙΛΟΝ της Κυριακάτικης ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ Κυριακή 13-01-2013]