Επειδή γράφω υπό την επήρεια των αστέρων της νυκτός, αποφεύγω τα όνειρα, με έναν απλό τρόπο: απειλώ τον εαυτό μου πως θα κόψω τον χαλινό της γλώσσας, με ένα ξυραφάκι, όπως γιάτρευαν παλαιά την Χρυσή, μια ασθένεια βρεφών. Με τον τρόπο αυτό, η σελήνη αφανής εστί, οι αστέρες δεν επιτέλλουν, και η είσοδος του κάτω κόσμου γίνεται σπογγώδης και ευδιάκριτη. Κι έτσι, οι σκέψεις που έκανα κατά την διάρκεια της ημέρας (προχείρως: λύσεις του ελληνικού προβλήματος, να γράψω κάτι για μερικές διαφημίσεις που με γκώσανε, οι θρακικές αναξυρίδες άραγε είχαν λουλουδάκια σταμπωτά;) κατεβαίνουν στον Άιδη πάμφωτες [Πάνος Θεοδωρίδης, Νυχτωδία και το όνειρο της διεξόδου από την κρίση με αναγωγές στη σοφία αρχαίων νομοθετών]
Ήδη ο Άιδης είναι πολύ φωτεινός, σαν το «Ελευθέριος Βενιζέλος» σε νυκτοπλοϊα προσφύγων ή σαν την ταράτσα του Χίλτον όταν έχουν πάρτι, οπότε, βλέπεις και σε βλέπουν.
Στην σημερινή συντυχία, έπεσα σε αρχαίους νομοθέτες. Σωματοποίησα ένα ατυχές λήμμα της ελληνικής wiki και είδα εν κύκλω αρκετούς:
Τον Σόλωνα,τον δεινό χωροτάκτη, άρχοντα των ανισοτήτων, σεισαχθιστή και ιδρυτή της Ηλιαίας.
Τον Δράκοντα,τον θεσμοθέτη, τον άφθορο, που έγραφε τους νόμους του εν κύρβαις, για να αντέχουν.
Τον Κλεισθένη,που ήταν ο μάγος της αναδιανομής των Δήμων, με τας τριττύας.
Τον Ζάλευκο,εν μύθοις μισοτελειωμένον, πυθαγόρειον, τον εχθρό των εμπόρων, που δέχτηκε να χάσει το μάτι του για να μη τιμωρηθεί με οριστική τύφλωση ο γιος του.
Τον Εφιάλτη,που καταδίωξε τον Άρειο Πάγο και έφερε την Δημοκρατία στα χέρια του Περικλή, εν κοχλασμώ.
Τον μυθικό Λυκούργο που γλύτωσε τα παιδιά από τις οικογένειές τους και βάρυνε το νόμισμα για να μη πλουτίζει κανείς.
Και τον λακωνίζοντα Χίλωνα,που μείωσε την βασιλεία υπέρ της φυλής των εφόρων.
Τους εξήγησα την ιδέα μου: η Ελλάς έχει ένα κολληματάκι και αμύνεται υπέρ των δημοσίων υπαλλήλων της, και στις εκλογές, άλλοι θέλουν να τους διώξουν κι άλλοι να τους αυξήσουν. Να αναζητήσω την Σφίγγα, ή θα με διαφωτίσουν αυτοί;
Να φτιάξετε άλλον κώδικα, μου απαντούν για να φράξετε των δικαστών τις αντιρρήσεις. Να παραμείνουν υπάλληλοι, αλλά ως μονοθεσίται, όπως πρέπει να υπάρξουν εφεξής μόνον μονοσυνταξιούχοι. Και να επιτρέπεται η διανομή των όπου η χρεία καλεί. Αυτά ο Δράκων.
Είπε ο Σόλων.Να μεταφέρετε πέντε νοσοκόμους πέριξ εκάστου ιατρού, που έχετε πολλούς, και να γεμίσετε γραμματείς όπου εγκαταβιοί απλούς δικαστής. Να σας νοιάζει η Πρόνοια, η Ανεργία, η Φτώχεια. Να αφαιρέσετε θέσεις συμβούλων, αν τους χρειάζεστε να διαθέτουν ταμειακή και οι υπουργοί σας να λειτουργούν ως καπεταναίοι αυτοκράτορες σε ένα μπετόν από ακράδαντα τμήματα που συνθέτουν τα υπηρεσίας.
Ο Ζάλευκος υποστήριζε με κανόνα και διαβήτη πόσον επείγει να υπάρχει ένας εκτυπωτής δικτύου σε κάθε όροφο υπηρεσίας, όπως σταις Τράπεζαις.
Και κωδικός ανά χρήστη, λέει και γελά ο Εφιάλτης. Κλητήρες, γραμματείς και υπάλληλοι γραφείου να βγάζουν την υπηρεσιακή δουλειά στα σχολεία, για να περισσέψουν δάσκαλοι και καθηγηταί.
Και οι φροντιστές, πρόσθεσε ο Χίλων «σε παραμάγαζα εντός των δαιδάλων», ήτοι να συνυπάρχουν με τους φυσικούς διδασκάλους. «Κλάστερ τοις εμπόροις, συμπράξεις παντού» δίδαξεν ο Σόλων.
Το σκάφος για να έχει εύπλοιαν, όρισε ο Λυκούργος, μοιράζει σωστά το βάρος, επιβάτας και εμπόρευμα. «Μπατάρισμα φεύγε» εξηγεί ο βαθύνους Κλεισθένης.
«Μου λείπει το Όλον» παραπονιέμαι. «Ζηλωτής του Όλου, πασόκος ένι» μου εξηγούν. «Εξ όνυχος την ελπίδα».
«Πλακώνεστε πιέζοντας τον Χρόνον, μόνην ασυμπίεστη οντότητα. Βάλτε εικοσαετία εν συνόλω, και αποδότε εις τα κόμματα από ένα κομμάτι. Ξεκινήστε από ξεχρέωμα, πειρατείας και πλουτισμόν, κάθε κόμμα να διαθέτει την διετίας του, είτα αφήστε τον Κουτσούμπα να τηρήσει το θέσμιον μόνη διέξοδος η ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας». Αυτά τα είπεν ο Ζάλευκος.
«Και με τους ασυστάτους, τι ένεται;» ρωτάω εώ. «Ου φροντίς» αποκρίνεται ο Χίλων. «Ραχήλ μπατσίνα, Μισελοϊαννάκις ζογκλέρ, Μητρόπουλος σαράφης εν Τρίκκη»
Μετά μου τέλειωσαν οι μονάδες και πήρα το ασανσέρ.
[ΠΗΓΗ: Πάνος Θεοδωρίδης, Νυκτωδία, όπως αναρτήθηκε στο Cloud– με εικόνα την αναζήτηση της… δαγκωμένης ψήφου στον Κάδο των απορριμμάτων]