Τα καλλιτεχνικά αποτελέσματα του προμελετημένου γδυσίματος. Γιατί ο φετιχιστής πηγαίνει σε τέτοια θεάματα και γιατί φροντίζει να κάθεται πάντα στην πρώτη σειρά; Μα γιατί, το στριπτίζ εκφράζει την υπόσχεση εκείνου που μας το κρύβουν επιμελώς για να το επιθυμήσουμε περισσότερο… Πάνω στη σκηνή η μικρή θα ενσαρκώνει πάντα αυτό που ο καθένας ποθεί, αυτό που είναι τόσο πολύτιμο ώστε ακόμα και να το δούμε από μακριά είναι ένα προνόμιο που όμοιο του μόνο οι ποιητές επινοούν με σχήματα λόγου… ΣΤΡΙΠ ΤΗΖ (από το βιβλίο του Ευγένιου Αρανίτση ΤΟ ΦΕΤΙΧ, εκδόσεις ΕΡΑΤΩ 1982)
Αλλά, αγαπητέ μου, ας πάψουν πια να μας απασχολούν ο Θάνατος και η Ευτυχία, οι εποποιίες και τα πεπρωμένα των λαών, οι μεγαλοφυείς σκέψεις και τα τραγικά συναισθήματα. Μας χρειάζονται τώρα πιο ελαφριά, πιο καθημερινά και διασκεδαστικά θέματα, γιατί αυτά ζητάει το κοινό. Σε πληροφορώ μάλιστα ότι σ’ αυτά τα θέματα, ακριβώς επειδή μοιάζουν απλοϊκά και αφελή, μπορεί να ξεχωρίσει πιο εύκολα η αληθινή έμπνευση! (ΡΟΣΣΙΝΙ)…
ΣΤΡΙΠ ΤΗΖ (από το βιβλίο του Ευγένιου Αρανίτση ΤΟ ΦΕΤΙΧ, εκδόσεις ΕΡΑΤΩ 1982)
Το στριπτίζ είναι πέρα απ’ οτιδήποτε άλλο, ένας χορός, μια διαδικασία νωχελικών κινήσεων, μακρινός απόγονος του χορού των επτά πέπλων της Σαλώμης και κοντινός συγγενής του χορού της κοιλιάς.Ύστερα είναι ένα θέαμα, μια παράσταση: διαδραματίζεται πάνω στη σκηνή, μπροστά σ’ ένα κοινό προετοιμασμένο γι’ αυτό που θα δει και θα νιώσει και συνοδεύεται από μια κατάλληλη τεχνική υποβολής που πετυχαίνεται χάρη στο φωτισμό και τη μουσική. Τέλος είναι μια μικρή ερωτική περιπέτεια, ένα παιχνίδι συγκινήσεων που ολοκληρώνεται εύθυμα με την αποκάλυψη ενός μυστικού. Η αιώνια δημοτικότητα του στριπτίζ οφείλεται στο ότι ανανεώνει με πολύ πονηρό τρόπο ένα τελικό αντάλλαγμα που έχει ήδη γίνει κοινότυπο (το γυμνό γυναικείο κορμί). Ποιος είναι αυτός ο τρόπος;
Μα τον ξέρουμε όλοι όπως ξέρουμε και το ρόλο που παίζει στο σεξ: είναι η αναμονή, η αναβολή της τελικής ικανοποίησης,που –θα πρέπει να πω- έχει τραβήξει το ενδιαφέρον των συγγραφέων, όπως τραβάει καθημερινά και το ενδιαφέρον των ερωτευμένων, πολύ περισσότερο από ότι η ίδια η ερωτική πράξη. Το γδύσιμο δεν είναι ποτέ χάσιμο χρόνου, είναι μέρος μιας συγκίνησης που συχνά συναγωνίζεται σε αίγλη και αποτελεσματικότητα τις άγριες ή τρυφερές στιγμές που μοιραία το ακολουθούν.
Φυσικά, το στριπτίζ απαιτεί ορισμένες τεχνικές προϋποθέσεις και συγκεκριμένα μια απεριόριστη και θαυμαστή ποικιλία από προκλητικά εσώρουχα,συνήθως μαύρα ή ροζ ανάλογα με το αν το στυλ της στριπτιζέζ της υπαγορεύει να υποδύεται την τίγρη ή τη γατούλα. Απ’ την άλλη μεριά, ο τρόπος με τον οποίο η καλλιτέχνης απαλλάσσεται από την τόσο κολακευτική και αμετάκλητα καταδικασμένη παρουσία των αστραφτερών της εσωρούχων, μας αφηγείται κρυφά ένα είδος αντίφασης: η δεσποινίς χορεύει λες και δεν την βλέπει κανένας (γιατί αλλιώς δεν θα χόρευε σαν καλό κορίτσι που είναι, και οι θεατές δεν θα εισέπρατταν την ανυπέρβλητη απόλαυση κάποιου που παρακολουθεί τις ιδιωτικές στιγμές μιας τρυφερής ύπαρξης κρυμμένος πίσω απ’ την κουρτίνα), και ταυτόχρονα δείχνει πως ξέρει ότι την βλέπουν, αφού κινείται μέσα από ατέλειωτους αναβλητικούς και ναζιάρικους δισταγμούς καθορισμένους απ’ τα γνωστά πρότυπα της αιδούς.
Το τελευταίο τριγωνικό ύφασμα, του οποίου η πτώση δίνει τη χαριστική βολή στο στόχο της ανδρικής αφοσίωσης,είναι κάτι δεδομένο –όμως η κοπέλα που θα το επιχειρήσει δεν θα ήταν καθόλου καλή στη δουλειά της αν έμπαινε σε τέτοιο κόπο χωρίς να δείξει (γυρίζοντας, για παράδειγμα, την πλάτη της στο κοινό τη στιγμή που αφαιρεί το σουτιέν της ή προστατεύοντας με μελετημένες κινήσεις ορισμένες εύφλεκτες περιοχές του μελαμψού κορμιού της) ότι ντρέπεται για το μέγεθος αυτής της ανήθικης προσφοράς. Εξαιτίας του ίδιου απλού λόγου για τον οποίο η τελευταία απ’ τις τελευταίες πόρνες μπορεί να φοράει εσώρουχα που κάποτε αποτελούσαν σαφείς ενδείξεις της παρθενίας των μαθητριών, η στριπτιζέζ οφείλει να παριστάνει ευσυνείδητα την ντροπαλή, πράγμα που την οδηγεί συχνά μέχρι το κατώφλι της παρωδίας. Μιλώντας στον κώδικα του στριπτίζ, μοιάζει να μας λέει: θα γίνω δική σας, αλλά όσο το δυνατόν αργότερα.
Φυσικά, το τέλος φτάνει πάντοτε στην ώρα του και τα φώτα ανάβουν τη στιγμή που η απογοήτευση μιας δυσκολοαποκτημένης ευτυχίας που αφαιρέθηκε πρόωρα,έχει θολώσει το πεντακάθαρο και απαιτητικό βλέμμα των θεατών. Η πρωταγωνίστρια του σώου, ύστερα από μια εξουθενωτική μάχη με καμιά δεκαριά εντυπωσιακά ντεσού ειδικά κατασκευασμένα για να αφαιρούνται με απλές κινήσεις ( το σλιπάκι της στριπτιζέζ, για παράδειγμα, δε χρειάζεται να βγει με το γνωστό τρόπο, απ’ τα πόδια, αλλά μπορεί να εξαφανιστεί ταχυδακτυλουργικά χάρις σ’ ένα μικρό κουμπί), στέκεται για λίγο στο κέντρο ενός κύκλου ηττημένων αλλά ακόμα αξιοπρεπών εσωρούχων, όπως η Αφροδίτη μέσα στο όστρακο που τη γέννησε, κι ύστερα φτερουγίζει ανάλαφρα προς τα παρασκήνια, λες και θα ήταν φυσικό να νιώθει μια κάποια συστολή για τα όσα προηγήθηκαν.
Μερικές φορές, κατά τη διάρκεια του σώου, κι αν κάποιος απ’ τους πελάτες που όχι τυχαία κάθονται στα μπροστινά τραπέζια αξίζει μια τέτοια τιμή,μπορεί να του πετάξει ένα από αυτά τα εσώρουχα (ακόμη ζεστό απ’ το κορμί της) με τη διφορούμενη χάρη μιας τραγουδίστριας που χαρίζει ένα λουλούδι σε κάποιο θαυμαστή. Το στριπτίζ διατηρεί πραγματικά μέσα του μια νότα θεάτρου, μια μελωδία υπερβολής και προσποίησης που ανήκει σε παλιότερες εποχές. Η οποιαδήποτε διάσημη ηθοποιός είναι συνήθως διατεθειμένη να ζει κατά τρόπο εξωφρενικό παρέχοντας έτσι αξέχαστες ευκαιρίες στο κους-κους των εφημερίδων, ωστόσο αυτό δεν την εμποδίζει καθόλου να υποδύεται μπροστά στην κάμερα το ρόλο της πληκτικής νοικοκυράς ή της ντροπαλής φοιτήτριας και να είναι απόλυτα πειστική.
Κατά τον ίδιο τρόπο, η στριπτιζέζ επιμένει να διστάζει πριν την τελική αποκάλυψη του ακριβού της θέλγητρου,παρόλο που οι θαμώνες που την παρακολουθούν μπορεί να το έχουν ίσως όλοι τους γευτεί με ποικίλους τρόπους σε πρόσφατες ιδιωτικές συνεντεύξεις. Όχι, αυτό δεν έχει καμιά σημασία όσο διαρκούν τα προσχήματα της παράστασης, όσο διαρκεί η ένδοξη διάκριση ανάμεσα στο πάλκο και την πλατεία, που είναι η αφετηρία κάθε θεάματος: πάνω στη σκηνή η μικρή θα ενσαρκώνει πάντα αυτό που ο καθένας ποθεί, αυτό που είναι τόσο πολύτιμο ώστε ακόμα και να το δούμε από μακριά είναι ένα προνόμιο που δικαιολογεί μια τσουχτερή διατίμηση στα ποτά.
Όσο για το νόημα του στριπτίζ, είναι κάθε άλλο παρά η γύμνια(που εξάλλου σήμερα δεν κοστίζει τίποτα). Όχι, κάτι πολύ πιο σύνθετο, κάτι πολύ πιο χαριτωμένο και θεαματικό συμβαίνει σ’ αυτές τις νυχτερινές συναθροίσεις των πιστών της γυναικείας ομορφιάς. Αυτό το αινιγματικό κάτι είναι, ωστόσο, υπερβολικά απλό στη διατύπωσή του: όπως και το ίδιο το εσώρουχο σαν αντικείμενο, το στριπτίζ εκφράζει την υπόσχεση εκείνου που μας το κρύβουν ακριβώς για να το επιθυμήσουμε περισσότερο.
Το Φετίχ, όπως και κάθε τι που δεν σκοπεύει να υπηρετήσει την Αλήθεια, αλλά την Τέρψη, θέλει να είναι ταυτόχρονα πολλά διαφορετικά πράγματα, κι έτσι προτείνει με τον τρόπο του μια σύγχυση των ειδών: είναι ένα δοκίμιο, ένας λίβελος, μια ιστορική αναδρομή, μια εξομολόγηση, μια διακήρυξη δικαιωμάτων, μια ψυχαναλυτική έρευνα, μια περίληψη θεατρικού έργου και μια μικρή ερωτική φιλοσοφία, πολύ πιο εύκολη στη εφαρμογή της απ’ αυτές που έγραψαν ο Οβίδιος, ο Σεϊχης της Τύνιδας και ο Μαρκήσιος ντε Σαντ, αλλά πολύ πιο απρόθυμη να μας εμπιστευτεί το κλειδί όλων των μικρών αόρατων λεπτομερειών των αποτελεί το άθροισμα. Το ΦΕΤΙΧ περιγράφει έναν κόσμο βυθισμένο στα αρώματα και στο ημίφως… [από το οπισθόφυλλο του βιβλίου]