[Και το πολύ του Έρωτα κατάργησε τον Καιρό, κι ο Έρωτας κατάργησε το Θάνατο]
[Είμαστε ακόμα έγκλειστοι δίχως τον Άλλο]
Σου έδωσα την Ποίηση, όλα τα αντίδωρα της Ζωής και του Θανάτου. Σου έδειξα τις επτά αβύσσους μέσα μου, και τις άλλες επτά, εκτός μου. κι εσύ μου έδειξες το περίπτερο απ’ όπου αγοράζεις τα αντισυλληπτικά… Υπάρχουν έρωτες που δεν γνωρίζουν τους τρόπους του θανάτου. Πεισμώνουν, εμμένουν, δε σήπονται. Διασχίζουν τους αιώνες – γίνονται θεός μέσα από τον πολύ πόνο Τους!
[Ο Όσιος] έλεγε το Πιστεύω των πιστών με τον τρόπο των Σούφηδων που στο τάγμα τους, των Μελβελή Δερβίσηδων, ανήκε. Και στροβιλίζονταν ώσπου να βρει την έκσταση. Και ο Ολόκληρος του έδινε το χέρι να τον ανεβάσει –- προς ώρας έστω — στον Κήπο του Παραδείσου. Και έβλεπε τους μπαξέδες με τα ρόδα. Και τους μπαξέδες με τα γιασεμιά. Και τους μπαξέδες με τα γαρούφαλα. Στα χίλια και ένα χρώματά τους. Και αγαλλίαζε με τις εξήντα εννέα διαφορετικές ευωδίες. Και έβλεπε και τα ποτάμια που ρέουν γάλα. Και τα ποτάμια που ρέουν ανθόνερο — μαγιέτ ουάρντ. Και τα άλλα τα αργόσυρτα ποτάμια.
Εκείνα που ρέουν μέλι. Και Εσένα να κάθεσαι κάτω από τον πιο ψηλό φοίνικα. Και να περιμένεις. Καταργώντας με την ένταση της αγάπης σου τον θάνατο. Και τους Αιώνες. Και να δίνεσαι στον σφοδρό έρωτα που ποιεί τη Σάρκα Πνοή. Και να γεύεσαι και τους εκατό τρόπους του Έρωτα —τις μυστικές διόδους της χοάνης. Και κατόπιν να μοιράζεις την αγάπη σου — ό,τι περισσεύει. Στα τρία δισεκατομμύρια των ζωντανών. Και στα εκατόν δέκα δισεκατομμύρια των πεθαμένων. Και στα ερπετά. Και στα όρνια. Και σε αυτούς που είναι γέροι. Και σε αυτούς που είναι άσχημοι. Και σε αυτούς που είναι ηλίθιοι και σε καταδιώκουν. Και στον κόσμο ολόκληρο. Όχι μόνο τον νυν αλλά και τον πριν και τον μέλλοντα κόσμο. Και να σπέρνεις έτσι όλους τους σπόρους σου. Αλλά και τη λάμψη της ψυχής. Και να πέφτεις στα πόδια του. «Εσένα Αγαπώ, Μόνο Εσένα». Και το Εσένα να γίνεται το Εμένα και το Εμείς — ο Ολόκληρος.
Γεννήθηκα την εποχή του χαλκού
Γεννήθηκα την εποχή του χαλκού
τώρα
δεν με θυμάται πια κανένας
σκεπάσαν τους βωμούς μου δάφνες και φρύγανα.
Πικραμύγδαλο, συ έρωτά μου,
ήπια τρία βαρέλια ρετσίνα στην Δόμνα
χτες, για να ξεχάσω
ρούφηξα τον Aλιάκμονα, τον σφοδρό Bαρδάρη
- οι λιμναίοι οικισμοί της Θεσσαλίας
μείναν ξεροί για χάρη σου.
Περιμένω τρεις χιλιάδες χρόνια να πεθάνω,
αδύναμος να αποσυντεθώ τόσο που σ' αγαπώ.
τώρα
δεν με θυμάται πια κανένας
σκεπάσαν τους βωμούς μου δάφνες και φρύγανα.
Πικραμύγδαλο, συ έρωτά μου,
ήπια τρία βαρέλια ρετσίνα στην Δόμνα
χτες, για να ξεχάσω
ρούφηξα τον Aλιάκμονα, τον σφοδρό Bαρδάρη
- οι λιμναίοι οικισμοί της Θεσσαλίας
μείναν ξεροί για χάρη σου.
Περιμένω τρεις χιλιάδες χρόνια να πεθάνω,
αδύναμος να αποσυντεθώ τόσο που σ' αγαπώ.
[ΠΗΓΗ: Κωστής Μοσκώφ Η ΣΑΡΚΑ ΣΟΥ ΟΛΗ, Από τη συλλογή Ποιήματα, εκδόσεις Καστανιώτη]