...«ένα ουράνιο σώμα εύρους 6 χιλιομέτρων (με πιθανή ολική καταστροφή της Γης) αναμένεται να συγκρούεται με τη Γη κάθε εκατό εκατομμύρια χρόνια».
Μόνικα Γκρέιντι, «The Guardian»
Πέρασε καιρός απ' όταν άρχισα να γυρεύω ξανά ένα κομμάτι δικό σου, μια κουβέντα μισή, πάνω σε κάθε πλανήτη, σε μια δύσκολη μετακίνηση κάτω απ' το βάρος της σκόνης αμέτρητων νεφελωμάτων και συντακτικών που διαμορφώνουν ακατάπαυστα τη δομή τους, ανάλογα κάθε φορά με τα ιδιαίτερα καπρίτσια της βαρύτητας και τον ίδιο πανάρχαιο μέσα μας απροσδιόριστο καταλύτη, αν κι ήμουν σίγουρος ότι είχα ξανακάνει αυτή τη διαδρομή, στη διαλυτική σου πορεία, αρχίζω να θυμάμαι, ίσως όμως όσο περισσότερο σε πλησιάζω, ξεχνάω, αρχίζω πάλι να ρέω στον πάτο της ανθρώπινης κλεψύδρας μου, διεργασία ολικής μεταβολής, το επόμενο στάδιο της εξέλιξης στη διαρκή μας μεταμόρφωση, στη σπείρα που μας ενώνει και που μας στρώνει το δρόμο για το απροσμέτρητο, είχες προλάβει σχεδόν να συμβείς, αστέρι που εκρήγνυται για να στείλει παντού τα κομμάτια του συλλαβίζοντας ολόκληρη την ιστορία της ζωής απ' το πρώτο βακτήριο, πριν και μετά, χρόνος συνοδοιπόρος, χρόνος τρικλοποδιά, φτιαγμένοι από χρόνο, από μνήμες στιγμών που πρέπει να ξεχαστούν για να έρθουν ξανά, αρμοδίως θα προβλέψουν το πότε οι ειδικοί, περνάω κάτω απ' τα δέντρα σαν φύλλο που δεν θέλει να πέσει, μόνο ο αέρας αναγνωρίζει το σχήμα μας τώρα, νιώθω πως έχω ένα μικρό πλεονέκτημα χρόνου, μια παράταση μνήμης από την τελευταία φορά που ξεκόλλησαν οι αρχαιολόγοι από πάνω μας τις επιστρώσεις της λάβας αποκαλύπτοντας την τελευταία μας χειρονομία κι εμείς κοιταχτήκαμε στις προθήκες των μουσείων αργότερα μ' ένα βλέμμα πάλι θνητό ώς την αυγή ενός επόμενου κόσμου, κάτω από τόσες χιλιάδες διαφημιστικές πινακίδες που μας έδειχναν και μας προσέφεραν ξανά στους εαυτούς μας, με ή δίχως εκπτώσεις, ήμασταν ήδη οι άνθρωποι, εδώ και καιρό, προστατευόμενα είδη υπό εξαφάνιση ενταγμένα στο ειδικό εποχικό πρόγραμμα αποταμίευσης των φετίχ, κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο σαν να μην έχει αύριο, γιατί ίσως δεν είχε, όλα ίσως συνέβησαν χθες και είμαστε ήδη ανάμνηση στο μυαλό ενός κατοίκου ενός άλλου πλανήτη που λέει την ιστορία μας στους δικούς του αλλά δεν τον πιστεύει κανείς, η οθόνη δεν είναι απέναντι πια, είναι μέσα, εδώ, εγώ κι εσύ είμαστε τώρα η οθόνη του ονείρου στο δικό μας πλανήτη σκιών, κι αναρωτιέμαι ακόμη αν θα προλάβουμε να συγκρουστούμε σ' αυτή τη ζωή, στην οικεία μας ελλειπτική τροχιά, τόσο κοντά, τόσο μακριά, κλείνοντας ένα κύκλο σχεδόν προστατευτικό γύρω απ' τη μοναξιά μιας φράσης που έμεινε στη μέση
[ΠΗΓΗ: Θανάσης Αλευράς, Σαββατιάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 02-02-2013]