Πάντοτε νύχτα ταξιδεύουν τα μεγάλα χαίρε, τα έχε γεια, καλότυχοι οι νεκροί που ξαγρυπνάνε, τις κορυφές, τ’ ακροκεραύνια περιπλέοντας, τις λόχμες μιας απύθμενης υπνολαλίας, κι όπως λιοντάρι στα στενά δεν χόρτασε, το συννεφάκι αυτό τους σημαδεύει, την κόψη ανάβοντας, το ανάστημα μελαχρινό το βλέμμα που ήταν – Σαν να επιθύμησαν τη δροσερή φυγή, το αλγεινό των αρωμάτων σε κλεισμένους χώρους, τον ταπεινό αιγιαλό, τη φοβερή φωλιά του ύπνου φεύγοντας, το λίγο των ονείρων… Αλλά δεν θέλει να λησμονηθεί, γιατί κανείς, κανείς δεν θέλει να τον λησμονούνε, και να θυμίζει θέλει μια φορά, που τρυφερή κορόνα της την είχαν, κι α πότε, βγάνοντας την κεφαλή στις ερημιές, τα χέρια ξάφνου της λευκαίνονται, και πώς, τους χαραγμένους της καρπούς βυζαίνει, συσπώντας το γλυκό της στόμα βύζαινε, η λύσσα Λεγεών και Αγέλη, τη μάταιη αυτοχειρία επαναλαμβάνοντας, το θάνατο που δίχως λόγο ξεθυμαίνει, μες στη σιωπή που παραδέρνει ασάλευτη, (αποσπάσματα από το βιβλίο της Τζένης Μαστοράκη Μ’ ΕΝΑ ΣΤΕΦΑΝΙ ΦΩΣ – ART by Andy Hixon Wallpaper]
Μ’ ΕΝΑ ΣΤΕΦΑΝΙ ΦΩΣ (κι άλλα αποσπάσματα):
-2-
Μικρό μου, μήτε απ’ τα πουλιά και μήτε-
ας πάψει πια εκείνο το τραγούδι, κι άλλο μην πεις, και μη ρωτάς που κλείδωσαν, απ’ τα ψηλά της παραθύρια γκρέμιζε τα λόγια αλλιώς,
μοίρα χρυσή και δίκαιη των αυτοκτόνων,
το αίμα, τα αίματα, που μια στιγμή, σαν μακρινό μετέωρο βουτώντας, το αίμα, μια στιγμή, αγνάντεψε τα χαμηλά της φώτα, την κάπνα πόλης που σωπαίνεται, σώμα βαρύ, κι άλλο μην πεις, μην τραγουδάς, τα λόγια αλλιώς,
απ’ τα πουλιά τους φόνους της πενθεί, απ’ τα πουλιά και μήτε, η πυρκαγιά, η πυρκαγιά ερημική,
μικρό μου-
-3-
Καλύτερα απ'τα λίγα κι από τα στενά, όπου συνδυό και δεν μιλούν, συντρείς ο φόβος απ’ το σκοτάδι ο λύκος μαίνεται,
εκεί στο βάθος του αίματος, σαν τιμαλφή παλιώνουν τα εγκλήματα, εξευγενίζοντας τις όψεις των δραστών, το συσπασμένο πρόσωπο, την άγρια πείνα,
και νάνι, λιώνουν τα φριχτά μαλάματα, χρόνοι ευγνώμονες λειαίνουν, νάνι, ώσπου να ’ρθει, ρόγχος να πάρει, χορηγός,
ο ύπνος, σιγανό πανί,
ο ύπνος, καβαλάρης με δρεπάνι
-4-
Αλλά δεν θέλει να λησμονηθεί, γιατί κανείς, κανείς δεν θέλει να τον λησμονούνε, και να θυμίζει θέλει μια φορά, που τρυφερή κορόνα της την είχαν, κι α πότε, βγάνοντας την κεφαλή στις ερημιές, τα χέρια ξάφνου της λευκαίνονται, και πώς, τους χαραγμένους της καρπούς βυζαίνει, συσπώντας το γλυκό της στόμα βύζαινε, η λύσσα Λεγεών και Αγέλη, τη μάταιη αυτοχειρία επαναλαμβάνοντας, το θάνατο που δίχως λόγο ξεθυμαίνει, μες στη σιωπή που παραδέρνει ασάλευτη, σιωπή του νου, απέραντη σαν τρέλα, σαν αραιό αφιόνι μαύλιζε, και δεν τολμά, μόλις μαντεύοντας τα κυανά παθήματα των βυθοδρόμων , τη Θεία Νόσο που επιστρέφει ακάλεστη κι από μαράζι ξάσπριζε τα χείλη, και α πότε βγάνει ο πόνος, πόνοι διάττοντες, βραχνάς ο αέρας σκίζοντας το στήθος, αέρας πόνος πλημμυρίζοντας σπλάχνα στεγνά, τα μάτια ξάφνου της λευκαίνονται, και πώς, η νεκροφάνεια σαν λαγνεία την καθήλωνε, σαν πυρετός σαν πρωτούπνι στο υγρό της μέτωπο, μ’ ένα στεφάνι φως που ζώνει τους ταξιδεμένους, όταν σηκώνονται αταξίδευτοι στα σκοτεινά, σε μέρη απόσκια και στ’ ανασκαμμένα, κι όταν ταράζοντας τη γη προβαίνουν άλιωτοι, μ’ ένα στεφάνι φως, και ξεματώνει, γλείφοντας τους χαρακωμένους της καρπούς, παραλογίζεται πως θα γινόταν άλλη, άνασσα στο βαθύ παλάτι των αγρών, αθλία φλώρα τ’ όνομά της, σαρακήνα, σαν βλασφημία, μενεξένη, άσβεστος, με το Κακό του Φεγγαριού αφρίζει, κι α πότε, γέρνει το κορμάκι της στις εξοχές, σαν ημισέληνος ωχρή ξεφέγγει, μικρή γυναίκα, γυναικίτσα, βάρβαρη, καλεί το θάνατο, καλεί, που-ήτααν καλός, από μακριά σου μήνυσα, του λέει, ακραία κόρη και βαλεριανή, από μακριά, κι ετοιμαζότουν να φωνάξει δυνατά, και δε φωνάζει, δε λαλεί, δεν κλαίει
(αποσπάσματα από το βιβλίο της Τζένης Μαστοράκη «Μ'ένα στεφάνι φως» )