Ο Πάνος Θεοδωρίδης ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου 2003 βλέπει με δική του (ισχυρή; αδύναμη;) εσωτερική εστίαση πρόσωπα και πράγματα, φύλα και φίλους και συμπεραίνει «είναι σοφό να υποστηρίζεις ένα κλισέ, παρά να προσπαθείς να το ξεπεράσεις» Ιδού ο αρχικός συλλογισμός του:
«Είναι ευρύτατα διαδεδομένο κλισέ(το οποίο με κάνει να κουνώ επιδοκιμαστικά την κεφάλα μου όποτε πέφτει σε μιαπαρέα)ότι οι γυναίκες διαλέγουν τους άνδρες και με πονηριά ή σωφροσύνη τους αφήνουν να πιστεύουν ότι αυτοί διαλέγουν.Κατ΄ αρχάς συμφωνούμε όλοι,και οι γυναίκες και οι άνδρες,αλλά και τα ελάφια,οι βράχοι, οι συνασπιστές,η άσφαλτος και τα λάστιχα των αυτοκινήτων ότι σε καμία περίπτωση δεν επιλέγουν οι άνδρες.Ο τελευταίος άνδρας που είχε τέτοια ψευδαίσθηση ήταν μάλλον ο θεός Δίας, γι’ αυτό και τον εκθρόνισαν πριν από πολλά, πράγματι πολλά χρόνια.Αλλά η άλλη άκρη του συλλογισμού δεν είναι τόσο αυταπόδεικτη. Όπως μεταξύ άνδρα και γυναίκας υπάρχει «η» άνδρας, «ο» γυναίκας, «η» άνδρα, «ο» γυναίκα, η μη γυναίκα, ο μη άνδρας, η αφαλατωμένη, ο κάπονας κι άλλα εξηντατέσσερα είδη,στα οποία ανήκουμε οι περισσότεροι των ανθρώπων, είμαστε ενωμένοι πάντως υπό το ψευδεπίγραφο δίδυμο «άνδρας - γυναίκα» με το οποίο και συνεννοούμεθα.Κάτι σαν εθνικό κράτος που κρύβει τις εσωτερικές του τοπικές ιδιαιτερότητες…» [συμφωνείτε ή διαφωνείτε έως εδώ, υπάρχουν και οι… λεπτομέρειες ανάπτυξης πριν… το «ξεσηκωμό» με ΚΛΙΚ στην εικόνα με το συμβολικό για την περίπτωση τίτλο «Η ΔΕ ΓΥΝΗ ΝΑ ΦΟΒΗΤΑΙ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ». Λοιπόν, Ο Τσοπάνης διαλέγει το πρόβατο που θα σφάξει ή το πρόβατο προσφέρεται οικειοθελώς; ]
Ο ΤΣΟΠΑΝΗΣ ΔΙΑΛΕΓΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΑΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΦΑΞΕΙ ή ΤΟ ΠΡΟΒΑΤΟ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΟΙΚΟΙΟΘΕΛΩΣ
Πριν κουνήσω με ενθουσιασμό την γκλαβα μου ακούγοντας ότι οι γυναίκες με διαλέγουν, σκέφτομαι ιδιοτελώς ότι αυτό ενθουσιάζει τις γυναίκες, επειδή δίνει μιά εσάνς παραφοράς και κύρους στις όποιες επιλογές τους. Είναι σα να λέμε το αυταπόδεικτο «ο τσομπάνης διαλέγει το πρόβατο που θα σφάξει», αλλά να εννοούμε ότι «το πρόβατο, με την ειδική ματιά που φυλάει για την περίσταση, επιλέγεται από τον τσομπάνη αυτομάτως, ενώ ο άλλος πιστεύει ότι το επιλέγει από μόνος του».
Πρώτη πατάτα.
Η δεύτερη, και καφτή, έχει να κάνει με την πραγματικότητα, που ως γνωστόν, είναι ένα τρομερό μίγμα φαντασιώσεων, υπερβολής, τρελαμάρας και άγχους.
Γιατί πρέπει ο άνδρας να μη καταλάβει ότι δεν επιλέγει αυτός;
Διότι, λένε σοφές πεθερές και κακοπαθημένοι συνάδελφοι, τότε του πέφτει η μύτη και όλα τα σχετικά. Θεωρείται μπούλης, μπεμπέκος, αφρόψαρο, ελεμές, σασκίνης, γουστερίτσα και γυναικωτός. Ενώ όταν διαλέγει ο ίδιος είναι μεταξύ Ροβύρου και Γουλιέλμου των κατακτητών. Και ποιό είναι το αποτέλεσμα; Είναι ψηλομύτης. Αν εσείς βγάζετε λογικό συμπέρασμα από όλα αυτά, μάλλον είστε ρινότμητοι.
Με λίγα λόγια, όταν ένας μύθος είναι σωστός, δεν γίνεται αυτομάτως και νόμος. Παραμένει στην ψύχα του πεισματικά, μύθος.
Ο άνδρας δεν επιλέγει τις γυναίκες επειδή δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι μπορεί.
Δεν έχει υποστεί καμία σχετική εκπαίδευση. Απεναντίας, του έχουνε εμφυσήσει την αίσθηση ότι είναι κυνηγός
Άλλη βλακεία.
Είναι απλώς διαθέσιμος για τάβλι ή κάτι παρόμοιο που ροκανίζει τον καιρό του, ανά πάσα στιγμή και με κάθε ευκαιρία. Μόλις αποκτήσει αίσθηση των ορίων του, του χρόνου και του σώματός του, γίνεται μια κλασική ανθρώπα, που επισύρει την περιφρόνηση των άλλων κυνηγών. Και αυτομάτως γίνεται μη επιλέξιμος. Από κανέναν.
Έχουν συζητήσει πάρα πολλές φορές, πάρα πολλοί άνθρωποι επί του θέματος. Και έχουν βγάλει το αυτονόητο συμπέρασμα ότι είναι σοφό να υποστηρίζεις ένα κλισέ, παρά να προσπαθείς να το ξεπεράσεις.
Μας διαλέγουν; Ε, και λοιπόν; Κατ΄αρχήν είναι επιλογή, όχι έγκριση.
Διότι δεν μας εγκρίνουν.
Ο, τι και να κάνουμε ή να μη κάνουμε.
[Πάνος Θεοδωρίδης Ανήμερα Αγίου Βαλεντίνου, 2003.]