Η πολιτική μπορεί να είναι τέχνη του εφικτού, αλλά ο πολιτισμός είναι η τέχνη του σκέπτεσθαι. Αυτή την αδυναμία ονομάζω διανοητικό συντηρητισμό τόσο των πολιτικών όσο και των διανοουμένων… «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», βεβαίως, βεβαίως! Πεθαίνει όμως από τα γέλια όταν ακούει απ’ όσους την κυβερνούν να της υπόσχονται τον λιγότερο επώδυνο θάνατο! Το ζητούμενο όμως τώρα είναι να μην αυτοκαταργηθούμε συμβολικά. Το χειρότερο: να μη σφαχτούμε, όχι απλώς πεινασμένοι αλλά και ηλίθιοι
Εφόσον ο Σαμαράς μετά την καισαρική τομή της περασμένης Τρίτης και μετά από τη συνομιλία του με τον Θεό κατέληξε και αυτός στο γνωστό μας δίλημμα περί χάους, καλά θα κάνει ο Κουβέλης να εμμείνει στις απόψεις του. Ο Κουβέλης άλλωστε το υπαινίσσεται: η τρόικα λόγω των εργασιακών θα φύγει από την Ελλάδα με λεφτά, διότι είναι πολλά τα λεφτά και περισσότερα τα εύσημα που θα λάβει από το διεθνές ιδεολογικό χρηματιστήριο του νεοφιλελευθερισμού, ανάλογο με το χρηματιστήριο των Ταλιμπάν.
Το 'χουν ορισμένοι υπο-έλληνες: καραδοκούν και εκμαυλίζουν. Παράδειγμα: οι μαυραγορίτες στην Κατοχή. Κατάφεραν τους Γερμανούς να τους πουλήσουν ακόμη και τα λάστιχα των αυτοκινήτων τους στη μαύρη αγορά.
Δεν αμφιβάλλω ότι και ο Στουρνάρας θα το άκουσε πως πίσω από τα εργασιακά βρίσκεται ο ΣΕΒ και οι τράπεζες. Και γνωρίζει πως το πρόβλημα των τραπεζών επιθυμεί να το λύσει αμέσως ο Σαμαράς. Αυτό όμως που προσποιείται πως δεν ακούει είναι η επισήμανση στις 27.10.2012, του Βloomberg: «Η λιτότητα καταστρέφει τα φορολογικά έσοδα και επομένως υπονομεύει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα».
Προσωπικά δεν με εξέπληξαν οι δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών τις προάλλες στη Βουλή ότι οι ενστάσεις της ΔΗΜΑΡ είναι «περί όνου σκιάς». Του υπενθυμίζω ότι οι Τούρκοι έχουν μια ευστοχότερη έκφραση για τα γαϊδούρια:«Το γαϊδούρι στο παζάρι το κλάνει το άλογο».
Η εμμονή όμως αυτού του περιζήτητου τεχνοκράτη - που άλλα μάς έλεγε ως πρόεδρος του ΙΟΒΕ - μετατρέπει την οικονομία σε αντικείμενο μιας άδοξης ιεροποίησης. Το πράγμα θα φανεί όταν πάρουμε τη δόση και η Ελλάδα συνεχίσει να βουλιάζει. Διότι υπάρχει μια σκέψη για την Ελλάδα που υπερβαίνει τη μονομέρεια τόσο του μαρξιστικού όσο και του νεοφιλελεύθερου οικονομισμού. Ή, μάλλον, υπάρχουν σκέψεις που δεν αναφέρονται απλώς στο «αντικείμενό» τους, αλλά αναδεικνύουν και τους μετασχηματισμούς εκείνους οι οποίοι εξηγούν την καλειδοσκοπική τους διάταξη απέναντι στα προβλήματα. Δεν είναι σκέψεις μόνο για την οικονομία, αλλά σκέψεις και για τον τρόπο του σκέπτεσθαι από τον οποίο εξαρτάται η πολιτισμική μας ύπαρξη. Διότι η πολιτική μπορεί να είναι τέχνη του εφικτού, αλλά ο πολιτισμός είναι η τέχνη του σκέπτεσθαι. Αυτή την αδυναμία ονομάζω διανοητικό συντηρητισμό τόσο των πολιτικών όσο και των διανοουμένων. Αλίμονο στη χώρα όπου οι πραγματιστές έχουν τον τελευταίο λόγο.Και αν ως μέλημά τους εμφανίζεται το «να μην πεινάσουμε», ή «να εκπαιδευθούμε», οι άλλοι (αναφέρομαι για παράδειγμα στον τρόπο που «διαβάζει» την Οδύσσειαο Ρόμπερτ Γουίλσον στο Εθνικό Θέατρο) σκέπτονται τον τρόπο για να αναδιπλασιαστούμε. Το ζητούμενο τώρα, δεν είναι ούτε ιδεολογικό, ούτε οικονομικό, ούτε καν υπαρξιακό. Το ζητούμενο είναι να μην αυτοκαταργηθούμε συμβολικά. Το χειρότερο: να μη σφαχτούμε, όχι απλώς πεινασμένοι αλλά και ηλίθιοι.
Στην πρεμιέρα αυτού του εξαιρετικού γεγονότος στο Εθνικό, που αγνόησε ο υπουργός Πολιτισμού, θα μπορούσε κανείς να αντιληφθεί τη «φιλοσοφία» του Ρόμπερτ Γουίλσον (διάβαζε: του Σάμουελ Μπέκετ): «Η γραμμή πάντα συνεχίζεται. Δεν μπορείς να ξεκινήσεις ούτε να σταματήσεις τίποτε. Πρέπει να συνεχίζεις». Άλλως, επί του προκειμένου: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Πεθαίνει όμως από τα γέλια όταν ακούει απ' όσους την κυβερνούν να της υπόσχονται τον λιγότερο επώδυνο θάνατο.
[ΠΗΓΗ: Υπο γωνίαν Γιώργου Βέλτσου στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ 4 Νοεμβρίου 2012]
![]()
Πότε θα τελειώσει αυτό που ζούμε;
Δεν έχω άλλη καλύτερη απάντηση σε όσους έχουν αρχίσει να γλείφουν και τα δάχτυλα της απόγνωσης ρωτώντας «πότε επιτέλους θα τελειώσει όλο αυτό;»απότην απάντηση: «όταν τελειώσει και η ζωή σου». Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που έχει αρχίσει. Ποια είναι δηλαδή η αρχή του; Ο Γιωργάκης στο Καστελόριζο; Ο Προβόπουλος να αποκαλύπτει το πραγματικό έλλειμμα; Το χαρτί της απόλυσης; Όλα κουκίδες επάνω στις τεθλασμένες του συλλογικού και ιδιωτικού βίου, μικρά κύτταρα παρόντος στο σώμα της Ιστορίας. Είναι η ζωή σου που άρχισε όταν γεννήθηκες και θα τελειώσει όταν πεθάνεις. Στοιχειώδες.
Δεν υπάρχει γεγονός (ούτε καν πιστωτικό) παρά μόνο ροή. Με ξαφνικές και απότομες καταβυθίσεις βέβαια, όμως η αρχή είναι η πηγή και το φινάλε η θάλασσα. Δεν είσαι το φύλλο αλλά το ίδιο το νερό. Αν δεις μέσα από αυτό το πρίσμα το πέρασμα μας από αυτήν την τραχιά μορφολογία του εδάφους που μας έλαχε να ποτίσουμε, δεν θα περιμένεις γεγονότα-θαύματα να σε λυτρώσουν από γεγονότα-εφιάλτες.
Φιλοσοφίες! Θα πεις. Με κολακεύεις… Οι εντός παρενθέσεως υποζωές δεν έχουν καμμία αξία πέρα από κάποιες ανάγκες ταξινόμησης του ιστορικού χρόνου. Σαφώς και η ζωή μας είναι και θα είναι πολύ διαφορετική μετά το συντριπτικό κάταγμα της κρίσης.
Όμως, πραγματικά αναρωτιέμαι τι θα θεωρούσαμε ως τέλος αυτής της κρίσης. Να πάρουμε πίσω τον ακρωτηριασμένο μισθό μας; Να αποκτήσουμε την αγοραστική δύναμη του 2004; Να μηδενίσουμε την αγωνία για τον επιούσιο; Να μπορούμε πάλι να φανταστούμε το αύριο δίχως να φοβόμαστε πως κάτι θα μας σπάσει τον ύπνο σε χιλιάδες αιχμηρά γυαλιά, αδιάβατα για ξυπόλητους απεγνωσμένους; Και αν γίνουν όλα αυτά, θα σηκωθούμε, θα ξεσκονίσουμε γόνατα και αγκώνες και θα πούμε πως πάμε να συνεχίσουμε την ζωή από εκεί που την αφήσαμε;
Τίποτα δεν αφήσαμε στη μέση. Αυτή είναι η ζωή μας και συνεχίζεται. Με ελαχιστοποιημένες πια τις σιγουριές μας, με την απόλυτη βία της φτώχειας να εξαπλώνεται σαν κακό νέο στην πόλη αλλά και τις επιλογές και τις πιθανότητες να παίρνουν πάντα το μέρος όσων τολμούν να μην υποτάσσονται στα μοιραία. Πόσο μάλλον όταν τα “μοιραία” είναι εργαστηριακά πειράματα που πλασάρονται ως νομοτέλειες.
Γιατί, δεν άνοιξε η γη στα δύο, δεν μας πλησίασε απειλητικά ο ήλιος, δεν συγκρουστήκαμε με την Σελήνη. Έχουμε συγκεκριμένα προβλήματα και θηριώδεις διαφωνίες σε θέματα διανομής πλούτου, δικαιοσύνης, φιλοσοφίας κοινωνικής οργάνωσης.
Αυτά τα δημιουργούν άνθρωποι άρα τα λύνουν και άνθρωποι.
Και αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ
[ΠΗΓΗ: Οδυσσέας Ιωάννου στο Protagon.grΙΣΤΟΡΙΕΣ για να σκέφτεστε διαφορετικά: http://www.protagon.gr/]
