Με τη δημόσια τηλεόραση μαυρισμένη, τα ΜΑΤ στην Πρυτανεία, τον εκπαιδευτικό κόσμο σε αναβρασμό, τους δημοτικούς υπαλλήλους υπό απόλυση, τον ιδιωτικό τομέα σε διάλυση, το νέο επιστημονικό δυναμικό ουρά στις πρεσβείες, τη δημοκρατία σε κατάρρευση, απολαμβάνω με μια προϊούσα ενοχή τις ολιγαρκείς και στερημένες μέρες μιας καλοκαιρινής ανάπαυλας. Πίνω ξανά τσίπουρα χωρίς γλυκάνισο, αγναντεύοντας ένα ξεφτισμένο από τους ποιητικούς μύθους του Ελύτη γαλάζιο και νιώθω σαν τους κατοίκους της Πομπηίας. Που συνεχίζουν ανυποψίαστοι τις καθημερινές τους ασχολίες, ενόσω κατέρχεται ορμητική η λάβα. Κι όμως τούτο το φθινόπωρο προοιωνίζεται εκρήξεις. Ζω με την ελπίδα ότι οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος θα με βρουν στο δρόμο…
Homoe-sapiensτον καιρό των μνημονίων
Μπορεί ο σφάχτης στην τσέπη μου να έχει μεγαλώσει,μπορεί κάθε φορά που πηγαίνω σε ένα ΑΤΜ και ζητάω υπόλοιπο λογαριασμού τα δεκαδικά ψηφία να είναι περισσότερα από τα ακέραια, μπορεί να έχουν αυξηθεί οι φορές που αρνούμαι στα παιδιά παγωτό ή παιχνίδια, μπορεί να μην μου επιτρέπεται πλέον η έκφραση της κοινωνικής μου ευαισθησίας με τρόπους που έκανα στο παρελθόν, μπορεί μάλιστα ώρς ώρες να αισθάνομαι και λιγότερο άνθρωπος από πριν, αλλά όλο ετούτο το πράγμα αρχίζει κατά έναν παράξενο τρόπο να με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα.
Συνήθισα τις οιμωγές και τα βαριαναστενάγματα του κόσμου γύρω μου, συνήθισα τις παπαριές εκείνων που δεν έχουν πάρει χαμπάρι σε τι βούρκο έχουμε πέσεικαι φωνάζουν υπέρ των κινήσεων «ανάπτυξης», συνήθισα το να βλέπουν οι κρατούντες την εξουσία και να ασχολούνται μόνο με το πώς θα ευημερήσουν οι αριθμοί και να πάνε να πνιγούν οι άνθρωποι, συνήθισα τον κοινωνικό αυτοματισμό που θέλει την μια κοινωνική ομάδα να στρέφεται εναντίον της άλλης για να επιβιώσει, συνήθισα τα περισπούδαστα λογύδρια των κυβερνητικών ταγών και των παπαγάλων τους, συνήθισα την απύθμενη βλακεία που καθρεπτίζεται στα βλέμματα όλων εκείνων που κουνάνε πλαστικές σημαιούλες και λάβαρα για να πείσουν τον εαυτό τους πως θα είναι τάχαμου «νικητές» και πως κατέχουν την «Αλήθεια», συνήθισα τους τσιγγάνους και τους πακιστανούς να μαζεύουν σκουπίδια από τους κάδους,συνήθισα να διαβάζω για απεχθή εγκλήματα αλλοδαπών και ημεδαπών, συνήθισα την ηλίθια κόντρα μεταξύ του «να τους παίρνεις σπίτι σου» και του «κανείς δεν είναι παράνομος», συνήθισα τα συνδικαλιστικά παιγνιδάκια και τις προδομένες ελπίδες των ψηφοφόρων.
Δεν μου προκαλούν εντύπωση τα σκάνδαλα και τα εγκλήματα «λευκού κολάρου» πια,ούτε η καταχωνιασμένη λύσσα του κόσμου που ψάχνει να βρει τρόπο να εκτονωθεί και μας έχει κάνει όλους μας βραδυφλεγείς βόμβες, ούτε το χάος στα νοσοκομεία και οι άρρωστοι που δεν έχουν να πληρώσουν φάρμακα, ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι εκπαιδευτικοί που θα περάσουν το πιο μαύρο καλοκαίρι του κλάδου τους, ούτε το πάνω από 27% της ανεργίας και το πάνω από 55% των άνεργων νέων που αρχίζει και γυαλίζει το μάτι τους παράξενα,ούτε η εργασιακή ισοπέδωση του ιδιωτικού τομέα, ούτε η πρεμούρα της πολιτικής εξουσίας να ξεπουλήσει όσο όσο ότι μπορεί να πουληθεί, ούτε οι παλαιολιθικές νοοτροπίες περί συνδικαλισμού, συσχετισμών, ώριμων συνθηκών, διακυβευμάτων.
Δεν εκπλήσσομαι πια με τον διαρκή βιασμό της ελληνικής γλώσσας από ακροδεξιούς «πατριώτες» και των εννοιών από αριστερόστροφους «διανοητές» της οκάς, ούτε από την απουσία του συναισθήματοςαπό τα κοινά λόγω της κατά κράτους υπερίσχυσης του πολιτικού ρεαλισμού και του πολιτικά ορθού, ούτε από τις ώρες που καταναλώνει ο μέσος έλληνας (έτσι, με μικρό το "ε") ψηφιακά συνδεδεμένος αντί να τις αξιοποιεί για να συνδέσει τα κομμάτια του εαυτού του και της κοινωνίας που παραπαίει.
Δεν μου προκαλούν πια σοκ οι εικόνες της απίστευτης κενότητας σε μεσημεριανές τηλεοπτικές εκπομπές,ούτε σιχαίνομαι πλέον την ύπαρξη όσων τις παρακολουθούν και συμμετέχουν σε αυτές, ούτε τις ασχήμιες και τους τραμπουκισμούς εκείνων που οικειοποιήθηκαν το αγαπημένο μαύρο χρώμα μιας σημειολογικής «στάσης» απέναντι στην εξουσία και την κυριαρχία και που με δήθεν άλλοθι το ιστορικό προηγούμενο των «μελανοχιτώνων» κοπιάζουν μάταια –για τους υποψιασμένους- να καλύψουν την ανεπάρκειά τους σε ιστορική γνώση και μνήμη και το μαύρο της ψυχής και του μυαλού τους.
Πολλά μαζεύτηκαν τελικά ε;
Λες να μεταλλάσσομαι σε μισάνθρωπο; Δεν το νομίζω.
Δεν ξέρω πως ακριβώς το λένε αυτό τα συναίσθημα, μπορεί να μην φαίνεται λογικό, μπορεί να έχει μια έντονη υπερβατική και μεταφυσική χροιά, μπορεί να μυρίζει "ανθρωπίλα" όπως έλεγε και ένας χαμένος φίλος, ίσως να με «εκθέτει» κιόλας, αλλά τελικά, εκείνο που μετράει είναι πρώτα απ’ όλα να τα βρούμε με τον εαυτό μας.
Έτσι δεν είναι;
Ε, αυτή είναι η αίσθησή μου σήμερα (η ψευδαίσθησή μου αν θέλεις, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί)
Όλα θα πάνε καλά, όλα όπως πρέπει, όλα θα ξεκαθαρίσουν
Δεν μπορώ να το πολεμήσω, αυτό μου βγαίνει
Θα αντέξουμε κουφαλίτσες και θα πράξουμε τα δέοντα, ακριβώς την στιγμή που πρέπει, ούτε πιο πριν, ούτε αργότερα
Δεν χαρίζουμε την καθαρότητα του μυαλού μας και την ζωή μας σε κανέναν
Βοηθάμε όπου μπορούμε και όπως μπορούμε λοιπόν, αρχίζοντας από τους δίπλα μας, τους κοντινούς μας, κι αν δεν έχουμε κάτι άλλο να χρησιμοποιήσουμε, ακόμη και με τον Καθαρό και Ντόμπρο Λόγο γίνεται δουλειά
(ή έστω ένα μικρό μέρος της)
… κι όταν κάποια στιγμή τα τινάξουμε, αντί για θάψιμο ή καύση, ίσως να ήταν πιο ταιριαστό να ζητήσουμε να μας βαλσαμώσουν και να μας κάνουν «καλόγερους»με τα χέρια σηκωμένα για να κρεμάνε πάνω μας τα πανωφόρια τους οι κουρασμένοι και οι βρεγμένοι της ζωής, μέχρι να πάρουν μιαν ανάσα και να ξανασυνεχίσουν.
Μια άλλη επιλογή θα ήταν να βρυκολακιάσουμε και να πάρουμε εκδίκηση για όλα και από όλους. Κι αυτό καλό ακούγεται...
[ΠΗΓΗ: ιστολόγιο ΙΧΝΗΛΑΣΙΕΣ… κι η Ποίηση είναι καταφύγιο που φθονούμε: http://ixnilasies.blogspot.com/ ]
Θαυμάζω την ψυχραιμία, στα όρια του κυνισμού, των αρμόδιων υπουργών που μιλάνε για απολύσεις λες και πρόκειται για άψυχους αριθμούς και όχι για ανθρώπους. Κόβουν κεφάλια από το σωρό, ό,τι περισσεύει, για να πιάσουν το στόχο. Πάνω απ’ όλα οι δεσμεύσεις απέναντι στο ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Ονειρεύομαι ένα ΜΝΗΜΟΝΙΟ που θα τιμωρεί αυστηρά τις κυβερνήσεις που δεν μειώνουν την ανεργία. Ονειρεύομαι ένα ΜΝΗΜΟΝΙΟ που θα δημεύει τις περιουσίες των επιχειρηματιών που αφήνουν απλήρωτους ή ανασφάλιστους τους εργαζομένους. Ονειρεύομαι ένα ΜΝΗΜΟΝΙΟ που δεν θα κόβει τις συντάξεις, αλλά τα μπόνους των χρυσοκάνθαρων της οικονομικής ελίτ. Ονειρεύομαι ένα ΜΝΗΜΟΝΙΟ που θα φορολογεί τον πλούτο και θα τιμωρεί παραδειγματικά τους μεγάλους φοροφυγάδες. Ονειρεύομαι ένα ΜΝΗΜΟΝΙΟ που θα καταργεί τα καρτέλ στην αγορά. Ονειρεύομαι ένα ΜΝΗΜΟΝΙΟ που θα οικοδομεί κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που δεν θα οδηγούν μισθωτούς και συνταξιούχους να ψάχνουν ψίχουλα ζωής κι αξιοπρέπειας σε κάδους σκουπιδιών, ονειρεύομαι ένα ΜΝΗΜΟΝΙΟ vetoστις αυτοκτονίες… Και μετά προσγειώθηκα στη δικομματική πραγματικότητα!!!
Ονειρεύομαι ένα ΜΝΗΜΟΝΙΟ που δεν θα στέλνει μισθωτούς και συνταξιούχους να ψάχνουν ψίχουλα ζωής κι αξιοπρέπειας σε κάδους σκουπιδιών
ΚΟΥΙΖ: Ποια είναι η μακροβιότερη συντεχνία της Μεταπολίτευσης; Ποια συντεχνία αντέχει στην κρίση, δεν καταλαβαίνει από μνημόνια, για λίγο καιρό μόνο ξαποσταίνει και μετά ξανά προς τη δόξα τραβά, ανανεώνει το προσωπικό της, αλλά όχι τις πρακτικές της, φτιασιδώνει την πρόσοψη, αλλά δεν πειράζει τα θεμέλια της, καταγγέλλει τις άλλες συντεχνίες για προνόμια, χωρίς να θίγει τα δικά της, κατσικώθηκε στη χώρα, με δημοκρατικές διαδικασίες βεβαίως, και σήμερα έχει βαλθεί να μας ανασκολοπίσει; Μα, η συντεχνία των πολιτικών του δικομματισμού! (ΠΗΓΗ: Ανάγωγα του Τάσου Παπά στην Εφημερίδα των Συντακτών)
και κατακλείδα η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ αφιερωμένη
Ψάχνεις τη ζωή σου
στη χώρα του χαμένου παραδείσου
τα σύνορα που πέρασες θυμήσου
κι αν έχεις κάποια μέρα τη γιορτή σου
το όνομά σου κρύψε μη σε βρουν
Μόνο μια σκέψη σ' ακολουθεί τις βραδιές
μήπως κι εσύ
τη ζωή σου θα αρνηθείς τρεις φορές
Όλα είναι ξένα
γυρίζεις μεσ' της πόλης την αρένα
ποιος νοιάστηκε λιγάκι και για σένα
που έκρυψες το φόβο μεσ' το βλέμμα
και ξέχασες πως ήσουνα παιδί
Γύρω ερημώνει
κι η πόλη τα φτερά σου χαμηλώνει
για το όνειρο που χάθηκε στη σκόνη
κανένας δε σου ζήτησε συγγνώμη
ποιος παίρνει την ευθύνη της σιωπής
Μόνο μια σκέψη μ' ακολουθεί τις βραδιές
μήπως κι εγώ τη ζωή σου θα αρνηθώ τρεις φορές
στη χώρα του χαμένου παραδείσου
τα σύνορα που πέρασες θυμήσου
κι αν έχεις κάποια μέρα τη γιορτή σου
το όνομά σου κρύψε μη σε βρουν
Μόνο μια σκέψη σ' ακολουθεί τις βραδιές
μήπως κι εσύ
τη ζωή σου θα αρνηθείς τρεις φορές
Όλα είναι ξένα
γυρίζεις μεσ' της πόλης την αρένα
ποιος νοιάστηκε λιγάκι και για σένα
που έκρυψες το φόβο μεσ' το βλέμμα
και ξέχασες πως ήσουνα παιδί
Γύρω ερημώνει
κι η πόλη τα φτερά σου χαμηλώνει
για το όνειρο που χάθηκε στη σκόνη
κανένας δε σου ζήτησε συγγνώμη
ποιος παίρνει την ευθύνη της σιωπής
Μόνο μια σκέψη μ' ακολουθεί τις βραδιές
μήπως κι εγώ τη ζωή σου θα αρνηθώ τρεις φορές