18 Ιουλίου, οι δρόμοι απ' τους οποίους περνάει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών ερημώνουν. Κλείνουν επίσης δίοδοι, πάροδοι, σταθμοί μετρό και ανισόπεδες διαβάσεις.
![]()
Δρακόντειοι περιορισμοί, μέτρα εκτάκτου ανάγκης, ελικόπτερα, αστυνομία παντού, απαγόρευση των συγκεντρώσεωνκαι διαδηλώσεων, σκηνές πραξικοπήματος -όλα τα παραπάνω φανερώνουν με τον πιο κινηματογραφικό τρόπο αυτό ακριβώς που υποτίθεται ότι πρέπει να παραμείνει κρυφό: τη σχέση αποικιοκρατικού δικαίου ανάμεσα στη γερμανική μητρόπολη και την κατακτημένη ζώνη, όπως όταν ο Χίτλερ επιχείρησε το ταξίδι-αστραπή στην Πράγα σαν ο νέος άρχων. Ακόμη και η επίσκεψη του υπ' αριθμόν ένα του ναζιστικού καθεστώτος στο Παρίσι έγινε, σκοπίμως, χαράματα, σχεδόν νύχτα, όταν η πόλη ήταν ούτως ή άλλως άδεια, οπότε δεν χρειάστηκε να την αδειάσει ο στρατός κατοχής με περιπόλους και διαταγές απ' τα μεγάφωνα.
Μια τέτοια υπερβολή τριτοκοσμικής δουλοπρέπειας μας δείχνει επιπλέον το βαθμό στον οποίο η εποχή μας αντιδρά στα πολιτικά και κοινωνικά ερεθίσματαομοιοπαθητικά, δηλαδή υπερθεματίζοντας εκείνο που καλείται να αναχαιτίσει: αν η βία αντιμετωπίζεται με περισσότερη βία, τώρα αυτό μοιάζει να εφαρμόζεται σε οποιαδήποτε περίπτωση. Για παράδειγμα, η φτώχεια αντιμετωπίζεται με περισσότερη φτώχεια (μέτρα επί μέτρων), ενώ η ασυνάρτητη διάρθρωση του ελληνικού Δημοσίου δέχεται τις πρώτες βοήθειες με μεθόδους (ξαφνικοί θάνατοι, οριζόντιες απολύσεις) που ενισχύουν, ειδικά και πρωτίστως, την ασυναρτησία. Αναλόγως, και όχι λιγότερο ανεξήγητα, η θρυλική αντιπάθεια της ελληνικής κοινωνίας για το πρόσωπο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε οδηγεί την κυβέρνηση να φερθεί έτσι ώστε ο συγκεκριμένος να γίνει ακόμη πιο αντιπαθητικός, τουτέστιν με το να του επιφυλάξουν αυτοκρατορική υποδοχή. Εν προκειμένω, το φάρμακο είναι το ίδιο το σύμπτωμα.
Βλέπουμε εδώ καθαρά το είδος του αδιεξόδου που προκαλείται όταν μια κοινωνία μπει σε τροχιά μονής κατεύθυνσης:η κυβέρνηση φέρεται σαν να μην υπάρχει πια επιστροφή, λοξοδρόμηση ή επιβράδυνση· δεν απομένει παρά η φυγή προς τα εμπρός -Flucht nach vorne. Οσο πιο έντονες οι υποψίες ότι έχουμε μετατραπεί σε προτεκτοράτο, όσο πιο επιτακτική η επιθυμία να διαψεύσουμε το γεγονός της υποτέλειας, τόσο πιο εντυπωσιακή η φροντίδα να το επιβεβαιώσουμε: η επισημότητα του καλωσορίσματος ενός μισητού αξιωματούχου εξασφαλίζεται με ρωμαϊκών διαστάσεων θεάματα περιφρούρησης και η περίφημη, προαιώνια τουριστική πανάκεια, που εκφράζεται με το σύνθημα «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε», προσλαμβάνει μιαν απόχρωση γκροτέσκ, καθ' όλα ταιριαστή με τη γερμανική λογοτεχνική παράδοση.
Σ' αυτή την επίδειξη μεγαλοπρέπειας, οι φτωχοί αντιστέκονται σιωπηρά κάτω απ' τις φυλλωσιές, στις βρόμικες αλλ' ακόμη εκθαμβωτικές παραλίες, μαζί με τα τελευταία τζιτζίκια του 20ού αιώνα.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύση
[ΠΗΓΗ: ΠΕΡΙ ΥΠΟΔΟΧΗΣ< επιφυλλίδα (χρονογράφημα) του Ευγένιου Αρανίτση, που δημοσιεύτηκε στη σαββατιάτικη στήλη του ΕΙΣΟΔΟΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 20 Ιουλίου 2013]