Όχι, δεν υπάρχουν πια γιαπιά και σκαλωσιές για να πέσει κανείς όπως ο ήρωας της ταινίας του Β. Γεωργιάδη -οικοδομή δεν σηκώνεται ούτε για δείγμα. Ούτε είναι όλοι διατεθειμένοι να υποστούν το ηλεκτροσόκ του εξευτελισμού όπως ο άτυχος Μπαζ, που κραύγαζε πως όλοι στο σπίτι του είναι άνεργοι. Το κράτος, σαν θεματοφύλακας της τάξης και της έννοιας δικαίου γι' αυτούς που έχουν και κόβουν εισιτήριο, και μαζί τους και η κυρία καθηγήτρια, ωθεί τους παραβάτες στο κενό, πατώντας το κόκκινο κουμπί για λογαριασμό τους...
«Η ΕΒΔΟΜΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ»: Μία από τις καλύτερες ταινίες του Βασίλη Γεωργιάδη της δεκαετίας του '60 κι ένα κοινωνικό σχόλιο, τολμηρό και ευθύβολο,σε εποχές που οι θαλασσιές οι χάντρες και τα ραντεβού του αέρα έφερναν δειλά τα πρώτα ρίγη οικογενειακής αναστάτωσης σε μικρό ή μεγαλοαστούς που αρρώσταιναν στη θέα μιας μεγαλοθυγατέρας που καβαντζάρισε τα... σαράντα. Κι αν ο σοσιαλισμός στην πράξη ήρθε αργότερα από τη... Λίζα Δέλβη(!), κόρη του εργοστασιάρχη Κωνσταντάρα, που συμμαχεί με το προλεταριάτο με σύνολο total σιελ(!) και ανάποδο γιο-γιο στο κεφάλι για καπέλο, η μαυρόασπρη δημιουργία του Γεωργιάδη σε σενάριο Ιάκωβου Καμπανέλλη βάζει αλλιώς το πρόβλημα και ξύνει πληγές με το τραγικό της φινάλε. Βλέπετε, ακόμη και στο νεοελληνικό σινεμά της δεκαετίας του '60, που λαχταρούσε για σινεμασκόπ, η τέχνη που σεβόταν τη ζωή και τον αδόκητο θάνατο φρόντιζε να τον απεικονίζει διακριτικά, ασπρόμαυρα, ταπεινά, σχεδόν με τρυφερότητα...
Δείτε την ταινία και επικεντρωθείτε στη σκηνή που ο νεαρός ήρωας δεν έχει να πληρώσει τον καφέ του στο συνοικιακό ζαχαροπλαστείο. Από τις πιο σκληρές σκηνές του ελληνικού σινεμά και η όποια αναγωγή της στο σήμερα είναι απλή σύμπτωση και τίποτα περισσότερο.
Κάτι ανάλογο δεν συνέβη και με την περίπτωση του νεαρού Μπαζ, όπως αποκαλούσαν οι φίλοι του τον άτυχο δεκαεννιάχρονο που έχασε τη ζωή από πτώση όταν επιχείρησε να τον ελέγξει ο ελεγκτής του λεωφορείου; Πέρασαν δυο βδομάδες ήδη και ο θόρυβος δεν λέει να κοπάσει. Προφανώς συνετέλεσαν σε αυτό και η εμπρηστική, απαράδεκτη κατ' εμάς, δήλωση γνωστής καθηγήτριας και οι συντρέξαντες προς συμπαράσταση γνωστοί μαϊντανοί, που δεν χάνουν ευκαιρία να δηλώσουν «παρών». Αλλά η ζημιά είχε γίνει. Και η δημοσιότητα που μυρίστηκε σφάγιο έπεσε με τα μούτρα από το λεωφορείο, γλείφοντας και τις τελευταίες σταγόνες αίματος, για να χαρίσει, μεσούντος του Αυγούστου, την ΕΙΔΗΣΗ, όταν ο Αύγουστος, ως γνωστόν, δεν έχει ειδήσεις...
Κι έτσι ξέμεινε στα απόνερα της γαλαζοπράσινης κορβέτας η απόπειρα αναγνώρισης πλασματικού συντάξιμου χρόνου σε πρώην βουλευτές, νομάρχες, δημάρχους και τα άλλα τσακάλια της «αφιλοκερδούς προσφοράς!»Και οι Έλληνες πολίτες, που χτυπιούνται αλύπητα στις ξέρες της υστέρησης και της φτώχειας, ακούν την είδηση και τρίβουν τα μάτια τους από κατάπληξη και οργή. Όχι, δεν υπάρχουν πια γιαπιά και σκαλωσιές για να πέσει κανείς όπως ο ήρωας της ταινίας του Β. Γεωργιάδη -οικοδομή δεν σηκώνεται ούτε για δείγμα. Ούτε είναι όλοι διατεθειμένοι να υποστούν το ηλεκτροσόκ του εξευτελισμού όπως ο άτυχος Μπαζ, που κραύγαζε πως όλοι στο σπίτι του είναι άνεργοι. Το κράτος, σαν θεματοφύλακας της τάξης και της έννοιας δικαίου γι' αυτούς που έχουν και κόβουν εισιτήριο, και μαζί τους και η κυρία καθηγήτρια, ωθεί τους παραβάτες στο κενό, πατώντας το κόκκινο κουμπί για λογαριασμό τους...
«Πατάς το κόκκινο κουμπί. Κι όλο το δάκρυ κι ο ιδρώτας απ' τα σώματα. Ανατινάζεται αυτόματα...»
λέει το γνωστό τραγούδι του Στ. Κραουνάκη με τη θεϊκή φωνή της Βίκυς Μοσχολιού.
Μπορεί οι πόρτες εισόδου να ανοιγοκλείνουν αυτόματα για τον Παράδεισο στους έχοντες και κατέχοντες εισιτήριο, αλλά η Εβδόμη Ημέρα είναι εκείνη που ο Θεός αφού δημιούργησε το έργο Του θέλησε να το ευλογήσει και να αναπαυθεί.
Αλλά σ' αυτή τη χώρα που πατάμε, όχι η Εβδόμηαλλά ούτε καν η Πρώτη δεν έχει αρχίσει να αχνοφέγγει καθώς το σκότος και το έρεβος επικρατούν ακόμη πάνω από τα νερά και το πνεύμα του Θεού είτε δεν καλοβλέπει είτε μας σιχάθηκε και απέστρεψε την κεφαλήν. Θ' αργήσει πολύ να ξεχωρίσει η στεριά από τη θάλασσα, κι ακόμη περισσότερο θ' αργήσουμε να φτάσουμε στο γκραν φινάλε της Δημιουργίας.
Γιατί θα πρέπει να προηγηθούν η Δεύτερη Ημέραπου δημιουργήθηκε το σπίτι που το παίρνουν οι τράπεζες, η Τρίτη με τη στεριά και τη θάλασσα που περιφράζουν,η Τέταρτη με τους φωστήρες (όχι τους πολιτικούς, αλλά) το φεγγάρι και τα άστρα, η Πέμπτημε τα ψάρια και τα πετεινά να αυξάνονται και να πληθύνονται αλλά να μην μπαίνουν στο τσουκάλι του και η Εκτη όταν ο Θεός έπλασε τα κτήνη και τον Ανθρωπο κατ' εικόνα και ομοίωσίν Τουγια να τον κυνηγούν και να τον εξευτελίζουν.
Έτσι η παραδείσια επικοινωνία του άτυχου Μπαζ με τον Θεό δεν συντελέσθηκε καμία από τις επτά ημέρες. Γιατί ποτέ, ούτε καν την Εβδόμη δεν ένιωσε ο Θεός την αγωνία και τη συμπόνια του δημιουργού γι' αυτόν το σημερινό, ταραγμένο και πελαγωμένο νέο άνθρωπο.
Και τον ξέχασε στη μοίρα του.
[ΠΗΓΗ: ΑΝΤΩΝΗΣ και ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΦΑΛΗΣ, Η έβδομη μέρα της δημιουργίας, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 25-08-2013]