Ο δρόμος. Αυτός ο ατελείωτος δρόμος. Ο ανθρώπινος πόνος. Δεν έχει πάτο. Είναι μια πληγή που σαπίζει, που δεν κλείνει στ'αλήθεια ποτέ. Είναι Μαχαιριά…. Είναι αυτός ο συνδυασμός των γεγονότων καμιά φορά στη ζωή που σε κάνει να συγκλονίζεσαι από την πραγματικότητα γύρω σου. Και μιλώντας για πραγματικότητα εννοώ όλα εκείνα τα πρέπει, τους φόβους, όλα εκείνα τα χαζά άγραφα πρωτόκολλα που βάζει κανείς στον εαυτό του, όλα εκείνα τα ατσάλινα τείχη που υψώνει με τη βλακώδη αντίληψη πως θα αποφύγει να πληγωθεί . Ήταν σαν να έφαγα ένα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο. Μου μάτωσαν τα χείλη για να αποφασίσω να χαμογελάσω ειλικρινά. Στο σημείο αυτό έπιασα τον εαυτό μου να διαφωνεί θεμελιωδώς με τον Σαρτρ. Όχι η κόλασή μας δεν είναι οι άλλοι. Εμείς πέρα από κάθε άλλον είμαστε αυτοί που πληγώνουμε τους εαυτούς μας, που τους κομματιάζουμε. Η κόλασή μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και η μέρα πέρασε και εγώ κοιτούσα όλες τις λεπτομέρειες που έχανα, και αποφάσισα ναι αποφάσισα, να λιώσω τα "μη"μου, να τα κάνω κατανόηση, αποδοχή. Νομίζω απελευθερώθηκα. Και η νύχτα ήρθε και βρέθηκα άλλη μια φορά στα γνωστά μου λημέρια. Εκεί που μυρίζει καμένο ποπ κόρν. Έξω απ'το Σινεμά Δαναός ένιωσα άνθρωπος. Μέσα στο Σινεμά Δαναός ένιωσα αχάριστος άνθρωπος (The Cut του Fatih Akin – Γιάννα Δικαίου Εξώστης)
Κάθισα αναπαυτικά και περίμενα. Δεν είδα ταινία, είδα ένα καταιγισμό αλήθειας να ξεπηδάει απ την οθόνη και να με «Μαχαιρώνει», χαμηλά εκεί στο λαιμό, όσο βαθιά χρειάζεται για να χάσω τη λαλιά μου, για να μάθω να ακούω λίγο καλύτερα τον κόσμο γύρω μου.
Η «Μαχαιριά», μια ταινία βασισμένη κατά την άποψή μου στην «Οδύσσεια». Διαθέτει όλα τα στοιχεία του έπους αλλά και της Τραγωδίας. Η προοικονομία, η βίαιη απομάκρυνση, ο πόλεμος, ο νόστος , η περιπλάνηση, ο από μηχανής θεός, η τραγική ειρωνεία, η αναγνώριση, το σμίξιμο. Όλα τα στοιχεία του αρχαίου δράματος ήταν εκεί, ούτε ένα δεν έλλειψε. Η πανάρχαια αυτή δοκιμασμένη συνταγή, παντρεμένη με το πολιτικό δράμα μιας μειονότητας και του χωρίς αρχή και τέλος απόλυτου συναισθήματος της γονικής αγάπης ενός πατέρα για τις κόρες του, συνέθεσαν ένα κονσέρτο θανάτου, χιλιομέτρων και ζοφερής πραγματικότητας. Τα πλάνα βαθιά, ειλικρινή, βίαια, η φωτογραφία ρεαλιστική, ο ήχος μεταμορφωμένος σε αίσθηση, αποτρόπαια αληθινός , σου μετέφερε άμμο, αίμα και αποφορά στη γλώσσα.
Τι είμαστε χωρίς αυτόν το πρωτόλειο δεσμό της οικογένειας; Πολλοί, μαζί κι εγώ θεωρούν πως η μορφή της οικογένειας είναι ένας αντικατοπτρισμός της εκάστοτε κοινωνίας μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Στη παραπάνω φράση διακρίνει κανείς πουθενά την αγάπη; Εγώ όχι. Έμαθα εκείνο το βράδυ πως αυτός ο δεσμός είναι βαθύς, είναι αυτός που σε κρατάει σαν ομφάλιος λώρος συνδεδεμένο με το σκοπό σου. Όταν έχεις οικογένεια έχεις όλους τους λόγους για να ζεις, για να αγωνιστείς, να κάνεις όλα τα χιλιόμετρα που απαιτούνται για να σταθείς στο πλάι εκείνων που δημιούργησες, να κλέψεις , να σκοτώσεις. Ίσως κλισέ οι λέξεις, μα ένιωσα τον πόνο, θυμήθηκα τη δική μου απώλεια. Αυτή είναι η μαεστρία του Αkin, έδωσε σε θεσμούς κλισέ για την εποχή μας, μια διάσταση κρουστή, πέρα για πέρα αληθινή, φυσική. Ξέθαψε όλα αυτά που ήταν πάντα εκεί . Επιλέξαμε να τα παραγκωνίσουμε, να τα απαξιώσουμε μέχρι και να τα μετατρέψουμε σε ταμπού θεωρώντας όλους αυτούς που τα θεωρούν στόχο, παρωχημένους.
Η ζωή είναι το ταξίδι. Ανάθεμα κι αν έχω πει ένα εκατομμύριο φορές στη ζωή μου αυτό το τσιτάτο! Τίποτα άλλο και καμιά προσωπική περιπλάνηση δεν με έχει κάνει να αισθανθώ ουσιαστικά την ολοκλήρωση σε τέτοιο βαθμό όσο αυτό που αντίκρισα εκείνο το σημαδιακό βράδυ.
Τώρα το βλέπω.
Η ζωή, είναι το ταξίδι που καταλήγει εκεί που είναι η καρδιά μας. Στο τέλος της περιπλάνησής μας, είναι η οικογένειά μας.
Fatih Akin. Τούρκος στην καταγωγή, ο Fatih Akin έχει γεννηθεί, μεγαλώσει και ανδρωθεί καλλιτεχνικά στη Γερμανία θεωρείται λοιπόν, Γερμανός σκηνοθέτης τουρκικής καταγωγής. Η πρώτη μεγάλη του γερμανόφωνη ταινία ήταν το έργο Kurz und schmerzlos (Ακαριαίο Χτύπημα, 1988), η οποία τιμήθηκε με αρκετά διεθνή βραβεία. Στην ταινία αυτή πρωταγωνιστεί και ο Έλληνας φίλος του Ακίν, Αδάμ Μπουσδούκος. Η επίσης γερμανόφωνη επιτυχία του Gegen die Wand (Μαζί ποτέ, 2004), όπου ο Μπουσδούκος εμφανίζεται και πάλι, βραβεύτηκε μεταξύ άλλων στην Βαρκελώνη με το European Movie Award. Η Κουζίνα με ψυχή (Soul Kitchen) γυρίστηκε σε δική του σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή και κατέκτησε πολλά γερμανικά βραβεία κινηματογράφου το 2010 - Πηγή: Γιάννα Δικαίου, ΕΞΩΣΤΗΣ