Δεν ήξερα αν έπρεπε να της πάω λουλούδια, δεν σημαίνουν κάτι για κάποιον με στοιχειώδη πνευματική καλλιέργεια. Πάντως μια ωμή μπριζόλα ίσως να φαινόταν υπερβολικά υπαινιχτική και μάλιστα κάπου είχα διαβάσει ότι οι Νεάντερνταλ υποτίθεται ότι ήταν χορτοφάγοι. Τελικά επέλεξα τη μέση οδό: ένα κουτί σοκολατάκια.
Έφτασα ακριβώς τη στιγμή που ο ήλιος βυθιζόταν πίσω απ’ τη γραμμή των δένδρων. Η Γκλένα ζούσε σε μια σπηλιά στην άκρη του δάσους κι είχα ακούσει ότι σε αντίθεση με μας, που μας δυναστεύουν τα Ρόλεξ και τα κινητά τηλέφωνα, εκείνη είχε μια πιο φυσική αίσθηση του χρόνου. Πάντως δεν ήταν εκεί όταν χτυπώντας στην είσοδο της σπηλιάς πόνεσα το χέρι μου. Δοκίμασα ξανά, αυτή τη φορά με το πόδι. Ύστερα φώναξα το όνομά της τονίζοντας ιδιαιτέρως το λαρυγγικό γκ,, όπως είχα ακούσει να το προφέρουν στο Οικουμενικό Πρακτορείο Γνωριμιών. Εμφανίστηκε λες και φύτρωσε ξαφνικά μπροστά μου. Και να την που στεκόταν εκεί, ευρύστερνη και στραβοκάνα, όχι ψηλότερη από μια στοίβα κούτσουρα. Τα καστανά μαλλιά της, όμοια με γούνα, ήταν διάστικτα από τον ιδρώτα, αλλά μου χαμογέλασε, ένα ανέκφραστο χαμόγελο καθώς της πρόσφερα τη σοκολάτα.
Άρπαξε το κουτί από τα χέρια μου και σκίζοντάς το έβγαζε ήχους ευχαρίστησης. Μπουκώθηκε μερικά γλυκά μαζί με τα περιτυλίγματα και μάσησε γερά. Το πρακτορείο μου είχε πει να μη χάσω το χρόνο μου λέγοντας πολλά λόγια, έτσι έδειξα εκείνην και μετά εμένα και είπα: «Γκλένα, Ρόμπερτ».
Κούνησε το κεφάλι της, ύστερα έδειξε τη σοκολάτα κι έτριψε την κοιλιά της. Τόσο πρωτόγονη αντίδραση! Ειλικρινά είχα κουραστεί με τις μοντέρνες γυναίκες και τα ατέλειωτα λεκτικά παιχνίδια τους. Μου πρόσφερε από το κουτί ένα από τα εναπομείναντα σοκολατάκια και συγκινήθηκα. Αγνή αμοιβαιότητα, αν και φαινόταν δυσαρεστημένη που δεν έφαγα και τα περιτυλίγματα. Όταν αρχίνησε να καταβροχθίζει και το κουτί, κούνησα το κεφάλι μου χαμογελώντας. Καμώθηκα πως έτρωγα κι έδειξα πέρα από το δάσος. Θα την έβγαζα έξω να της κάνω το τραπέζι. Οι Νεάντερνταλ, θυμήθηκα, ήταν συχνά στα όρια της λιμοκτονίας. Όπως και να ’χει, φαίνεται πως κατάλαβε και με ακολούθησε υπάκουα καθώς την έφερα στο «Σπαράγγι», ένα μικρό εστιατόριο για χορτοφάγους, όχι πολύ μακριά από το δάσος, με παραδοσιακά πιάτα απ’ όλες τις περιοχές της Γαλλίας
[διαβάστε τη συνέχεια της ιστορίας του πρώτου ραντεβού με μια Νεάντερνταλ του Ντέιβιντ Γκάλεφ (David Galef) (Μπρόνξ, 1959)σε μετάφραση του Πέτρου Φούρναρη όπως αναρτήθηκε στις Ιστορίες Μπονζάι, Η Αισθητική του Μικρού, ένα ιστολόγιο για το μικρό διήγημα από το λογοτεχνικό περιοδικό ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ]
ΘΕΕ ΜΟΥ ΜΙΣΩ ΤΑ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΕΝΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΡΑΝΤΕΒΟΥ (η συνέχεια και το τέλος της ιστορίας):
Δεν ήξερα ότι το μέρος απαιτούσε συγκεκριμένο τρόπο ντυσίματος. Στην πραγματικότητα το λιγοστό περίζωμα που φορούσε η Γκλένα με έκανε να νιώθω υπερβολικά ντυμένος. Πάντως το τακτοποιήσαμε μ’ ένα δανεικό σακάκι, και η Γκλένα διάλεξε να το φορέσει με τρόπο ασύμμετρο, αλλά γοητευτικό.
Θεέ μου, μισώ τα εισαγωγικά ενός πρώτου ραντεβού κι ήμουν πολύ ευχαριστημένος που όλα αυτά δεν είχαν καμιά σημασία για την Γκλένα. Με άνετη οικειότητα, λες και με ήξερε χρόνια, άπλωσε τα χέρια της και μάζεψε με τις φούχτες της τον μισό πολτό φακή.
Είναι αλήθεια πως μια γυναίκα που απολαμβάνει το φαγητό της είναι ερωτική. Βεβαίως μου πρόσφερε λίγο και της έδειξα πώς να τον απλώνει στην πίτα. Αλλά φαίνεται πως φοβάται τα μαχαίρια και λυπάμαι για τη χαραγματιά πάνω στο τραπέζι. Πάντως είχαμε ένα ευχάριστο γεύμα, της άρεσε περισσότερο το πιάτο με τα ωμά λαχανικά.
Μετά το δείπνο γυρίσαμε πίσω με τα πόδια από το μονοπάτι του δάσους. Ταινίες και μπαράκια τα άφησα για αργότερα, και βλέπουμε. Δεν ήθελα να την υποβάλλω σε περισσότερα ερεθίσματα. Ακόμα και το ηλεκτρικό φως την έκανε να συσπάται λίγο. Αλλά κατά μήκος του μονοπατιού είχε βγει το φεγγάρι, φωτίζοντας το κοντό και δυνατό κορμί της Γκλένα με έναν τρόπο αλλόκοτα όμορφο. Όταν άπλωσα το χέρι μου για να πιάσω το δικό της τραβήχτηκε πίσω – διαφορετικές κουλτούρες έχουν διαφορετικό τυπικό, μου είχε πει ο τύπος στο πρακτορείο. Μπήκα λοιπόν στον κόπο να της εξηγήσω ότι είχα τίμιες προθέσεις. Μπορεί να μην κατάλαβε τα λόγια μου, αλλά νομίζω έπιασε το νόημα. Τέλος πάντων υπάρχει κάποιο όριο στο τι μπορεί να πετύχει κανείς χειρονομώντας.
Σταματήσαμε στην είσοδο της σπηλιάς της. Το κενό ανάμεσα στα δόντια της με τράβηξε μέσα. Το άρωμά της ήταν γήινο, ελαφρώς αφροδισιακό. Μετά ήρθε κάτι σαν φιλί κι ακολούθησε ένας εναγκαλισμός που μου ράγισε τα παΐδια – ο χειροπράκτης λέει ότι θεραπεύεται εύκολα. Αμέσως μετά αποσύρθηκε στη σπηλιά της. Ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι με πιάνει νοσταλγία. Τι γυναίκα!.. Θα ήθελα να της ζητήσω να βγούμε αυτό το Σαββατοκύριακο, αλλά δεν γίνεται να την ειδοποιήσω με το ηλεκτρικό ταχυδρομείο. Ίσως απλά περάσω να τη δω στην σπηλιά της – και καλά όλως τυχαίως – κρατώντας ένα μάτσο μπρόκολα.
Εντάξει, εντάξει, τις ξέρω τις δυσκολίες. Μερικά ζευγάρια είναι χωρισμένα δεκαετίες, εμείς χιλιετίες. Σε μένα αρέσει η ροκ μουσική και σε κείνη η μουσική των βράχων. Είμαι ένας σύγχρονος τύπος κι εκείνη μια Νεάντερνταλ, όμως πιστεύω ότι μπορούμε να λύσουμε τις διαφορές μας, αν προσπαθήσουμε.
ΠΗΓΗ: Ντέιβιντ Γκάλεφ (David Galef) (Μπρόνξ, 1959). Συγγραφέας, κριτικός, ποιητής, μεταφραστής καιδοκιμιογράφος. Σταβιβλία του συμπεριλαμβάνονται ταμυθιστορήματα Flesh (1995) και How to Cope with Suburban Stress (2006) και η συλλογήδιηγημάτων My Date with Neanderthal Woman (2011). Μετάφραση απότααγγλικά: Πέτρος Φούρναρης (Ἀθήνα, 1963) Αναρτήθηκε στις Ιστορίες Μπονζάι, Η Αισθητική του Μικρού, ένα ιστολόγιο για το μικρό διήγημα από το λογοτεχνικό περιοδικό ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ]