ΦΕΡΤΗ ΥΛΗ ΜΕΛΙΤΟΣ (και άλλες ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΛΕΞΕΩΝ με αρχή μέση και ΕΠΙΜΥΘΙΟ)

Η οικονομία έχει τη δική της μεταφυσική διάσταση. Όχι τόσο επειδή πολλοί εδώ και αιώνες λατρεύουν το χρήμα σαν θεό, αλλά επειδή η ίδια η οικονομία έχει καταφέρει να δημιουργήσει μέσα στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης ένα παγκόσμιο πλέγμα σχέσεων, που θα ζήλευε και ο θεός. Η οικονομία ως σύστημα οργάνωσης της ζωής κατόρθωσε να εμπλέξει φαινομενικά άσχετους ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη σε μια κοινή μοίρα. Μια πτώση ή άνοδος στο χρηματιστήριο μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο ή λιμοκτονία ολόκληρους λαούς. Κάθε μας κίνηση πλέον υπόκειται στη θεϊκή μοίρα του χρήματος.

Μέσα σ'ένα επιβλητικό κτήριο από γυαλί και ατσάλι, στην καρδιά μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, αντηχούν σαν μια πνοή οι φωνές των ιερέων, που προσεύχονται: «Ορκίζομαι ότι θα κάνω ό,τι είναι δυνατό για να διατηρήσω και να ενισχύσω την εμπιστοσύνη στον τομέα των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Θεέ μου, βοήθα με».Μόλις παύει η προσευχή, επικρατεί σιωπή λίγων λεπτών. Όλοι μένουν όρθιοι και σοβαροί. Το παράγγελμα δίνεται και η εκκωφαντική σιωπή παύει. Τηλέφωνα χτυπούν, φωνές ακούγονται, γραβάτες διορθώνονται. Οι ρυθμοί ανεβαίνουν όπως το θερμόμετρο στα κινούμενα σχέδια, κατακόρυφα. Η δουλειά, σκληρή και αμείλικτη, ξεκινά. Οι τραπεζίτες έδωσαν τον όρκο τους και τώρα το μόνο που μένει είναι να τον τηρήσουν πιστά. Δεν υπάρχει περιθώριο να κάνουν πίσω ούτε λεπτό. Ο όρκος γρήγορα καθιερώνεται σε όλες τις τράπεζες. Οι πιστοί των τραπεζών θα πρέπει να κοιμούνται ήσυχοι, οι ιερείς του χρήματος πήραν όρκο, πως δε θ'αφήσουν δεκάρα τσακιστή να πάει χαμένη. In Gold we trust.

Σε μια ανοιχτή πλατεία, στην καρδιά μιας ανατολικής πρωτεύουσας, επικρατεί μια άλλη παγερή σιωπή. Το πλήθος συγκεντρωμένο είναι έτοιμο να παρακολουθήσει μια ειδεχθή εκτέλεση. Ο δικαστής της θεοκρατικής εξουσίας διαβάζει τις κατηγορίες. Η τελευταία φράση που ακούγεται από το στόμα του είναι: «επειδή συμμετείχε σε πόλεμο κατά του θεού». Επικρατεί τώρα απόλυτη σιωπή. Ο δήμιος ξεκινάει την απάνθρωπη δουλειά του. Τα σώματα του ποιητή και ακτιβιστή Hashem Shaaban, του συντρόφου του Hadi Rashedi μαζί με άλλων δεκαπέντε ανθρώπων, που πριν λίγο ήταν νέοι, γέροι, μεσήλικες, μιας κάποιας ηλικίας τελοσπάντων, παύουν να αναπνέουν. Παύουν να υπομένουν άλλα βασανιστήρια. Η εντολή εξετελέσθη στο όνομα ενός θεού. Οι ένοχοι απαγχονίστηκαν εξ άπαντος.

Στην Ολλανδία αποφάσισαν να δώσουν, χωρίς πια περιστροφές και συγκαλύψεις, τον όρκο του χρήματος. Δεν έχουν άδικο. Η οικονομία έχει τη δική της μεταφυσική διάσταση. Όχι τόσο επειδή πολλοί εδώ και αιώνες λατρεύουν το χρήμα σαν θεό, αλλά επειδή η ίδια η οικονομία έχει καταφέρει να δημιουργήσει μέσα στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης ένα παγκόσμιο πλέγμα σχέσεων, που θα ζήλευε και ο θεός. Η οικονομία ως σύστημα οργάνωσης της ζωής κατόρθωσε να εμπλέξει φαινομενικά άσχετους ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη σε μια κοινή μοίρα. Μια πτώση ή άνοδος στο χρηματιστήριο μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο ή λιμοκτονία ολόκληρους λαούς. Κάθε μας κίνηση πλέον υπόκειται στη θεϊκή μοίρα του χρήματος.

Οι οικονομικές κρίσεις, που προκαλούνται τεχνηέντως σε πολλά μέρη του πλανήτη, όπως και στα καθ'ημάς, αναγκάζουν χιλιάδες ανθρώπους να ασχοληθούν με λέξεις που μετά βίας μπορούν να φανταστούν το νόημά τους (psi, spreads, «κούρεμα» του χρέους κλπ.). Οι λέξεις επαναλαμβάνονται σαν βουδιστικά μάντρας. Οι πιστοί επαναλαμβάνουν λέξεις που αγνοούν την πραγματική σημασία τους. Κι αν κάτι καταλαβαίνουν μέσα από τη διαρκή επανάληψη το νόημα ξαναχάνεται. Κουρασμένοι παραδίδονται στους καρδινάλιους που ξέρουν να κάνουν εξορκισμούς και να ξορκίζουν τη φτώχεια. Οι λέξεις όμως σκοτώνουν, όπως παλιά. Με μια λέξη του καρδινάλιου άνθρωποι κατέληγαν στην πυρά. Έτσι και σήμερα· μία αξιολόγηση από έναν οικονομικό οίκο μπορεί να προκαλέσει όχι μόνο οικονομική εξαθλίωση σε ένα κράτος, αλλά και να καταστρέψει τη ζωή των εξουσιαζόμενων, καθιστώντας την περιοχή τους αβίωτη από τις περιβαλλοντικές καταστροφές της ανάπτυξης.

Στο Ιράν, πάλι, ο θεός έχει το παλιό του πρόσωπο, δεν εκσυγχρονίστηκε. Γι'αυτό κι ακόμη χρησιμοποιεί τις παλιές ανατριχιαστικές μεθόδους του. Όλοι έχουμε διαβάσει στα βιβλία ιστορίας για απαγχονισμούς και κυνήγια μαγισσών. Σε κάποια κράτη του πλανήτη όμως η ιστορία δεν διαβάζεται, αλλά βιώνεται ακόμη, γιατί απλούστατα δεν είναι ιστορία· είναι ένα σκοτεινό παρόν. Στο όνομα του θεού τους εκτελούν ανθρώπους και κρατούν τους υπόλοιπους στον σκοταδισμό. Φυλακίζουν και κακοποιούν τις γυναίκες. Ούτε λόγος για ανοχή στην διαφορετικότητα. Απ'την άλλη, τα κράτη αυτά είναι άριστα εξοπλισμένα με τα πιο σύγχρονα όπλα, ίσως και με όπλα που έρχονται απ'το μέλλον.

Παρ'όλο που μας αρέσει η λογοτεχνία και οι λογοτεχνικές αναφορές, εδώ δεν εκθέσαμε ένα λογοτεχνικό μας πόνημα, αλλά πραγματικά γεγονότα. Ωστόσο, αφιερώνουμε το κείμενο αυτό στη φωνή ενός ποιητή που σιώπησε για πάντα, όπως και στην ποίηση που σιωπά κάθε μέρα, όσο η φωνή ενός θεού δυναμώνει. Γι'αυτό θα κλείσουμε με τους στίχους ενός ποιητή, που γνώρισε κι αυτός το χέρι του δήμιου, όταν τον εκτέλεσαν οι φασίστες· του Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα:

Ο ποιητής λέει την αλήθεια

Θέλω να κλάψω τον πόνο μου και στο λέω

για να μ'αγαπήσεις και να με κλάψεις

κάποιο απόβραδο αηδονιών

μ'ένα στιλέτο, με φιλιά και με σένα.

Θέλω ν'αφανίσω το μοναδικό τεκμήριο

για τη δολοφονία των λουλουδιών μου

και να μετατρέψω το θρήνο μου και τους ιδρώτες μου

σ'αιώνιο σωρό σκληρού σταριού.

Να μη σωθεί ποτέ το κουβάρι

του σ'αγαπώ μ'αγαπάς, παντοτινά φλογερό

με υπέργηρο ήλιο κι αρχαία σελήνη·

Κι αυτό που δε μου δίνεις και δε σου ζητώ

να 'ναι του θανάτου, να μην αφήσει

μήτε έναν ίσκιο για την τρικυμισμένη σάρκα.

(μτφρ. Μάγια-Μαρία Ρούσσου)

[ΠΗΓΗ: Ανάμεσα σε δυο Θεούς μια εξουσιαστική κόλαση κατοικεί – αναρτήθηκε στο ιστολόγιο ΕΝΑ ΠΑΡΘΕΝΟ ΔΑΣΟΣ ΣΚΟΤΩΜΕΝΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ http://sto-skoteino-vagoni.blogspot.gr/ ]

Μήπως τελικά η πνευματική ανεξαρτησία του ανθρώπου είναι ένας μύθος; Οι άνθρωποι πρωτίστως θέλουμε να ανήκουμε στο σύνολο –ή σε κάποιο υποσύνολο. Για να το κάνουμε αυτό είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε όποια διαφορετική ιδέα και σκέψη έχουμε, προκειμένου να γίνουμε αρεστοί. Για να λες την αλήθεια (την αλήθεια σου, αυτό που εσύ αναγνωρίζεις ως αληθινό) πρέπει να είσαι θαρραλέος. Όταν οι πάντες σου λένε ότι η γραμμή που βλέπεις είναι η σωστή, ενώ εσύ βλέπεις ότι είναι λάθος, χρειάζεται μεγάλο θάρρος για να πεις αυτό που πιστεύεις. Όχι μόνο γιατί μπορεί να χάσεις τη δουλειά σου, αλλά -κυρίως- γιατί μπορεί να βρεθείς εξοστρακισμένος -από την οικογένεια σου, από τους φίλους σου, από τους συμπολίτες σου.

Στο σημερινό κείμενο θα ασχοληθούμε με ένα πείραμα που έκανε ο Γουίντροπ Νάιλς Κέλλογκ, ψυχολόγος της σχολής του μπηχεβιορισμού. Όπως όλοι οι μπηχεβιοριστές έτσι και αυτός πίστευε ότι ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που κατασκευάζεται από τους εξωτερικούς παράγοντες και μπορεί να «προγραμματιστεί» έτσι όπως επιθυμούμε.

Ο Γουίντροπ, όμως, πίστευε ότι και ένας χιμπαντζής θα μπορούσε να μάθει να φέρεται ανθρώπινα, αρκεί να εκπαιδευόταν σωστά.

Για αυτό το λόγο έκανε ένα πείραμα που είναι γνωστό ως: «Ο πίθηκος και ο άνθρωπος».

Το 1930 ο Κέλλογκ «υιοθέτησε» τη Γκούα, μια χιμπατζίνα 7μιση μηνών και ανέλαβε να τη μεγαλώσει μαζί με το παιδί του, τον Ντόναλντ, ο οποίος τότε ήταν 10 μηνών. Έντυνε τη Γκούα με ρούχα, την κοίμιζε σε κρεβάτι, της μάθαινε να τρώει με κουτάλι και πηρούνι στο τραπέζι, της μιλούσε και τη γαργαλούσε. Στην αρχή όλα πήγαιναν κατ’ ευχή.

Η Γκούα δε διέφερε σε τίποτα από τον ανθρώπινο αδελφό της. Είχε μάθει να τρώει μόνη της, έπαιζε με ανθρώπινα παιχνίδια και μπορούσε να πιάσει τη μύτη της, αν της το ζητούσες. Όταν όμως ο Ντόναλντ έγινε 16 μηνών (και η Γκούα ενός έτους και κάτι) άρχισαν να φαίνονται οι διαφορές ανάμεσα στα δύο είδη: Ο Ντόναλντ ξεκίνησε να μιλάει, κάτι που η Γκούα –τι παράξενο- δεν μπορούσε να κάνει. Λίγους μήνες μετά ο Κέλλογκ αναγκάστηκε να διακόψει το πείραμα. Ο λόγος; Αντί η Γκούα να γίνεται άνθρωπος, είχε αρχίσει ο Ντόναλντ να συμπεριφέρεται σαν χιμπαντζής!

Ο Κέλλογκ απέδειξε άθελα του ότι ο άνθρωπος είναι το «μιμιτικότερο» των ζώων. «Φυσικό», θα πείτε, «ένα παιδί να μιμείται, γιατί έτσι μαθαίνει». Όμως ένα άλλο ψυχολογικό πείραμα έρχεται να μας δείξει ότι ο άνθρωπος δε μιμείται μόνο για να μαθαίνει, αλλά και για να «ανήκει».

Γιατί ως κοινωνικό ον που είναι (ο Αριστοτέλης τον ονόμαζε «πολιτικό ον»), του είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί τον εαυτό του «εκτός ομάδας».

Το πείραμα έγινε το 1951 από τον Αμερικάνο ψυχολόγο J. E. Asch.

Ο Ας, λοιπόν, έδειξε σε έξι πρόσωπα μια γραμμή ορισμένου μήκους και τους ζήτησε να βρουν την αντίστοιχη τους, ανάμεσα σε τρεις άλλες που είχαν κι αυτές παρουσιαστεί στον πίνακα. Από τις τρεις επιλογές που είχαν η σωστή ήταν ολοφάνερα σωστή, αφού οι άλλες δύο ήταν αρκετά μικρότερες. Ο πειραματιστής, όμως, είχε στήσει μια μικρή συνομωσία: Οι πέντε από τους έξι «εθελοντές» ήταν υπάλληλοι του επιστήμονα. Σε αυτούς είχε δοθεί η εντολή να διαλέξουν ομόφωνα, χωρίς να δείξουν καμία αμφιβολία, μία λάθος γραμμή.

Οι πέντε υπάλληλοι «διάλεγαν» πρώτοι και μετά, αφού είχε ακούσει τους προηγούμενους, ήταν η σειρά του αληθινού πειραματόζωου να διαλέξει. Τα περισσότερα από τα υποκείμενα του πειράματος, ενώ έβλεπαν ότι η γραμμή που είχαν διαλέξει οι προηγούμενοι ήταν λάθος, επέλεγαν την ίδια –τη λάθος!

Και το πιο περίεργο, ίσως το πιο σημαντικό, είναι ότι μόλις το υποκείμενο μάθαινε τη συνομωσία δεν παραδεχόταν ότι διάλεξε τη λανθασμένη γραμμή υποκύπτοντας στην πίεση της… «κοινής γνώμης», αλλά ότι ήταν δικό του λάθος, αβλεψία, ανοησία, κακή εκτίμηση. Προτιμούσε να πιστεύει ότι έκανε λάθος, παρά ότι φέρθηκε «αγελαία».

Ο Ας απέδειξε (ή τουλάχιστον κατέδειξε, γιατί όπως έχουμε πει στις κοινωνικές επιστήμες δεν υπάρχει απόδειξη) ότι η πνευματική ανεξαρτησία του ανθρώπου είναι ένας μύθος.Οι άνθρωποι πρωτίστως θέλουμε να ανήκουμε στο σύνολο –ή σε κάποιο υποσύνολο.

Για να το κάνουμε αυτό είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε όποια διαφορετική ιδέα και σκέψη έχουμε, προκειμένου να γίνουμε αρεστοί. Για να λες την αλήθεια (την αλήθεια σου, αυτό που εσύ αναγνωρίζεις ως αληθινό) πρέπει να είσαι θαρραλέος.

Όταν οι πάντες σου λένε ότι η γραμμή που βλέπεις είναι η σωστή, ενώ εσύ βλέπεις ότι είναι λάθος, χρειάζεται μεγάλο θάρρος για να πεις αυτό που πιστεύεις.

Όπως η ελευθερία έτσι και η αλήθεια (που όπως έχουμε ξαναπεί δεν είναι παρά μόνο η άποψη μας για αυτήν, αφού αλήθεια έξω από τον άνθρωπο δεν υπάρχει) θέλει αρετή και τόλμη. Και αυτός είναι ο λόγος που άνθρωποι με τόσο υψηλό IQ αποδέχονται αβασάνιστα τόσο λαθεμένες απόψεις.

Δεν είναι βλακεία, είναι δειλία.

Γιατί ο άνθρωπος προτιμάει να συμπορεύεται με τους ανθρώπους που σκέφτονται λανθασμένα –και να υιοθετεί τη γνώμη τους, παρά να μένει μόνος με τη δική του άποψη των πραγμάτων. Είναι πολύ δύσκολο (ψυχολογικά) να αντιτίθεσαι στην κοινή γνώμη. Και συνήθως είναι και επικίνδυνο.

Γιατί η καθεστηκυία τάξη κινδυνεύει περισσότερο από τους ελεύθερους στοχαστές, παρά από τους ελεύθερους σκοπευτές.

Και η μόνη αληθινή επανάσταση θα έρθει όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ελεύθερα, χωρίς να υποκύπτουμε στο φόβο της κοινής γνώμης, γιατί –το έχετε ξανακούσει- καλά συλλογάται μόνο όποιος συλλογάται ελεύθερα.

Πηγή: sanejoker.info

Εφόσον κάθε ωρίμανση βασίζεται στα σφάλματα της νεότητας –δηλαδή όχι μόνο της εφηβείας, αλλά και της αφέλειας εν γένει– η σοβαρότητα, όπως και αν την καταλάβουμε, έχει πάντα ένα αμφίβολο παρελθόν. Σαν τους αυτοδημιούργητους μεγιστάνες που ξεκίνησαν πένητες αλλά ευφάνταστοι, σαν τις ηρωίδες του Ντοστογιέφσκι που τρέφουν την ιταμή τους περηφάνια με την οργή για το ταπεινωμένο τους παρελθόν, υπάρχει κάποια σημαντική καμπή στη ζωή τους.

Προφανώς δεν ισχύουν γενικοί και απαράβατοι κανόνες. Είναι γνωστό ότι στα τέλη της ζωής του ο Πλάτων συνέγραψε τους «Νόμους», ήτοι ένα ρεαλιστικό κείμενο και άφησε σε χρυσή θήκη την «Πολιτεία». Επίσης ο Χούσερλ της ώριμης περιόδου θεωρούσε τη φαινομενολογία «χαμένο όνειρο». Αλλά υπάρχουν και οι περιπτώσεις του Χέγκλε και του Κίρκεγκωρ που βεβαιώνουν το αντίθετο. Ωστόσο, όπως κι αν δούμε το μάκρος μιας ζωής, σαν ενότητα ή σαν ρήξη, δεν πρόκειται ποτέ να βρούμε μιαν άξια του εαυτού της ωρίμανση, που να μην αναγνωρίζει –στο παρελθόν– μιαν εποχή πλάνης και ειρήσθω εν παρόδω κωμωδίας που αντιμετωπίζει τον εαυτό της στα σοβαρά. Η θεωρία, η δράση, η συγγραφή, κάθε λογής δραστηριότητα τέλος πάντων που αναμετράται με τη ζωή, για να εκδηλωθεί έχει ανάγκη ένα ποσοστό ζωτικής απειρίας. Διαφορετικά δυσκολεύει την αναπνοή και τον βηματισμό της.

Αυτή ακριβώς η αφέλεια, η οποία είναι ανορθόλογος παράγοντας άγνοιας, θυμικών ενορμήσεων, ασύνειδων διαθέσεων, θα γίνει κατά την ώριμη ηλικία το βήμα απ’ όπου κανείς κατακεραυνώνει τον εαυτό του. Όταν τα ανθρώπινα έργα αποτυγχάνουν, δηλαδή αυτοκατηγορούνται, έρχεται και η ώρα των πικρών, και γι’ αυτό ρεαλιστικών διαπιστώσεων. Κάθε σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί παρά να είναι πρώην. Πρώην μαρξιστής, πρώην φαινομενολόγος, πρώην σωτήρας της ανθρωπότητας, πρώην εθνικιστής κ.λπ. Ολόκληρος θρύλος υπάρχει για την απέχθεια που γεννούσε στον Ρεμπώ η σκέψη των νεανικών του σκαλαθυρμάτων. Για τη συγκατάβαση του Πάουντ έναντι στο ποιητικό του έργο και τη σκοτεινή παραγγελία του Κάφκα που υπαγόρευε το απλούστερο των πραγμάτων: Κάφτε τα!

Δεν έχει σημασία το γεγονός ότι κάποτε –τα χρόνια της πολλής δουλειάς και του λειψού ρεαλισμού– οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι παθιάζονταν με πίστη και αυτοπεποίθηση. Η πλάνη γεννάει πάντα γόνιμες διαθέσεις και κοπιαστικές προσπάθειες. Και τα μεγάλα πάθη, όσο ευτελή κι αν είναι τα αποτελέσματά τους, είναι πολύτιμα διότι γεννούν μεγάλες μετάνοιες. Με άλλα λόγια, όποιον άνθρωπο κι αν συναντήσουμε με κάποιο ίχνος σοβαρότητας, αναγνωρίζουμε χαρακτηριστικά του πρώην. Ο μεγάλος χαρτοπαίκτης που σπατάλησε χρήμα, καρδιά, φιλίες και χρόνο για το πάθος του, έρχεται η στιγμή που καίει τα χέρια του, που κλείνει τις πόρτες, πετάει τις μάρκες, ξεχνάει τον κύκλο των συμπασχόντων και αποχωρεί. Ενδέχεται να ακούει για τις ολονυχτίες, τα μεγάλα κέρδη, τους άθλους αυτού ή εκείνου. Αλλά κινείται πλέον έξω από το δίχτυ. Άσχετο αν είναι πια κάτι παραπάνω ή κάτι παρακάτω από αυτό που ήταν, εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι η απόσταση από το παρελθόν. Το νυν όπου κατοικεί τον ενδιαφέρει από το ένδοξο άλλοτε.

Η στρατιά των ανθρώπων που αισθάνονται καλά μόνο αν πλάι τους χάσκει κάποιο κενό, συνήθως ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Για κάποια εποχή πωλούν ακόμα και τα χρυσά δόντια της μάνας τους ικανοποιώντας το πάθος τους. Για κάποια άλλη εποχή, ζουν αναπολώντας και μετανοώντας. Ίσως έτσι αφτιασίδωτοι, καταγγέλλοντας ό,τι υπηρέτησαν (την εξυπνάδα, τις στρατηγικές, τον εγωτισμό και την πλεονεξία), να συνάπτουν καλύτερες σχέσεις με τη ζωή. Όσο για την πολυσυζητημένη μουτσούνα τους, όλοι σχεδόν, τη βρίσκουν όχι στο παρόν (όπου τους περιθάλπει η απραξία και η φρόνιμη ζωή), αλλά το παρελθόν της σπατάλης και της ανάλωσης.

Μπορεί κανείς να φανταστεί μια λέσχη απροσδιόριστων ορίων που να απαρτίζεται από διάφορους πρώην: θεωρητικοί που τώρα πια γιατρεύονται με τη σιωπή καθότι πια ξέρουν ότι γνώρισμα της ειλικρίνειας είναι η αυτοκαταγγελία. Άνθρωποι του πάθους που τώρα λυπούνται το οξυγόνο που ξόδεψαν κυνηγώντας ίσκιους. Πρώην μεγάλους εραστές και ερωμένες. Πρώην συγγραφείς που τώρα πια έχουν ως ύφος τον σεβασμό της λευκής σελίδας.

Μέσα σε μια παρόμοια λέσχη με ραγισμένες καρδιές και ψαλιδισμένες γλώσσες, ενδέχεται να βρει κανείς τους φίλους του.

[ΠΗΓΗ: Κωστής Παπαγιώργης, ΟΙ ΠΡΩΗΝ, ένα άρθρο των πρωταγωνιστών – αναρτήθηκε στο http://www.protagon.gr/ ]

Η εκπαιδευτικός που έπιασε τον γιο του Σαμαρά να αντιγράφει απολύθηκε, ο υιός Σαμαράς προαλείφεται για πρωθυπουργός (δεν θα ’ναι δα κι ο πρώτος σ’ αυτή τη «Μπανανία» που θα αναλάβει ένα ύπατο αξίωμα με «σκονάκι»)

Το Κεντρικό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης γνωμοδότησε για την απόφαση και επικύρωσε την απόλυση της καθηγήτριας του Κολεγίου Αθηνών η οποία είχε πιάσει τον γιο του πρωθυπουργού πριν από ενάμισι χρόνο.

Η εκπαιδευτικός, με 21 χρόνια υπηρεσίας, είχε βρεθεί υπό απόλυση από τον Ιούνιο του 2012 όταν και συνέλαβε τον γιο του πρωθυπουργού και είχε ασκήσει αγωγή κατά του κολεγίου ζητώντας να κηρυχθεί άκυρη η απόλυσή της.

Με την υπόθεση ασχολήθηκε και το ΚΥΣΔΕ, το οποίο αποφάσισε να μείνει η κατάσταση ως έχει, καθώς δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για να αποδείξουν ότι υφίσταται θέμα καταχρηστικής άσκησης του δικαιώματος της καταγγελίας σύμβασης εκ μέρους του Κολεγίου.

Η απόφαση προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση της ΟΙΕΛΕ η οποία εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

«Πέντε ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα το ΚΥΣΔΕ έκανε ένα πρώιμο δώρο στην πρωθυπουργική οικογένεια, στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και στους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων. Κατόπιν άνωθεν εντολών (;) και με παράνομη σύνθεση (την οποία είχαν αλλοιώσει, αποβάλλοντας τους αιρετούς της ΟΙΕΛΕ) οι τρεις διορισμένοι από τον Υπουργό Παιδείας δημόσιοι «λειτουργοί» - μέλη του ΚΥΣΔΕ αποφάσισαν να «εκτελέσουν» την εκπαιδευτικό Ευφροσύνη Μπουλούτα, απολύοντάς την με το πρόσχημα ότι «δεν είχαν αρκετά στοιχεία» για να αποδείξουν ότι υφίσταται θέμα καταχρηστικής άσκησης του δικαιώματος της καταγγελίας σύμβασης εκ μέρους της διοίκησης του Κολλεγίου Αθηνών. Με λίγα λόγια το ΚΥΣΔΕ θεωρεί πως μια εκπαιδευτικός με 21 έτη υπηρεσίας, που είχε αξιολογηθεί θετικά από τη διοίκηση του σχολείου, απολύθηκε «όλως τυχαίως» και επελέγη «συμπτωματικά» μέσα από εκατοντάδες συναδέλφους της προς απόλυση λίγες ημέρες αφού συνέλαβε τον υιό του πρωθυπουργού να αντιγράφει!

Με την κυνικότητα επαγγελματιών τα διορισμένα μέλη του ΚΥΣΔΕ δεν χρειάστηκαν πολύ ώρα για να ξεμπερδέψουν με την αποστολή τους. Απέρριψαν με συνοπτικές διαδικασίες, τόσο το αίτημα της εκπαιδευτικού για αναβολή της διαδικασίας τη Δευτέρα, ώστε να παραστεί ο νομικός της εκπρόσωπος Γ. Κατρούγκαλος, όσο και τα αιτήματα εξαίρεσής τους που είχαν κατατεθεί και ανακοίνωσαν την κατάπτυστη απόφασή τους. Αποφάσισαν ότι δεν πρέπει να εξαιρεθούν οι ίδιοι, (ενώ είχαν αποφασίσει την αποβολή των «ενοχλητικών» της ΟΙΕΛΕ) για να ολοκληρώσουν το «θεάρεστο» έργο τους.

Η απόφαση του ΚΥΣΔΕ έχει ιστορική σημασία και θα επιφέρει δραματικές συνέπειες στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Αποτελεί κατ'ουσίαν υπογραφή συμβολαίου θανάτου για χιλιάδες ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς και χαριστική πράξη για τους σχολάρχες. Με αυτόν τον τρόπο ανάβει το πράσινο φως σε όλα τα υπηρεσιακά συμβούλια της εκπαίδευσης να απολύουν χωρίς έλεγχο όλους τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς που προτείνονται από τον ιδιοκτήτη ενός σχολείου προς απόλυση.

Αποφάσισαν μόνοι τους ότι δεν πρέπει να εξαιρεθούν!!!!

Η απόφαση του εκτελεστικού αποσπάσματος του ΚΥΣΔΕ ήταν η χαριστική βολή, όχι μόνο σε μια γενναία εκπαιδευτικό που απολύθηκε, επειδή έπραξε το χρέος της, αλλά για ολόκληρη την εκπαίδευση. Θυσιάζει στο βωμό της αναλγησίας, της αλαζονείας και της αυταρχικότητας του πρωθυπουργού και του αδελφού του, Προέδρου του Κολλεγίου, μια εργαζόμενη, πετώντας την στον Καιάδα της εξαθλίωσης. Αποδεικνύει ότι κάποιοι θεσμοί στη χώρα δεν λαμβάνουν αποφάσεις με βάση τους νόμους, αλλά με βάση το δίκαιο του ισχυρού.

Η ΟΙΕΛΕ δεν πρόκειται να αφήσει έτσι την υπόθεση. Θα χρησιμοποιήσει κάθε πολιτικό και ένδικο μέσο για να ανατρέψει την απόφαση της παράνομης σύνθεσης του ΚΥΣΔΕ. Η δικαιοσύνη και οι θεσμοί που λειτουργούν ακόμη σ'αυτό τον τόπο θα δώσουν την απάντηση σε όσους θεωρούν ότι η πολιτική και οικονομική ισχύς τους επιτρέπουν να βιάζουν το Σύνταγμα, τους νόμους και τα δημόσια αγαθά».

Για τους γυμνοσάλιαγκες.
Τιμή κι υπακοή στην εξουσία, ακόμη και στη διεφθαρμένη εξουσία! Έτσι θα εξασφαλίσεις καλό ύπνο. [Τάδε έφη Ζαρατούστρας]

Το κίνημα των 100 Χιλιάδων Ποιητών για την Αλλαγήξεκίνησε το 2011 από την Καλιφόρνια των Η.Π.Α. με ιδρυτές τους ποιητές και εκδότες Michael Rothenberg και Terri Carrion και άμεσα εξαπλώθηκε σε πάνω από 90 χώρες, πραγματοποιώντας περισσότερες από 500 εκδηλώσεις ποίησης ετησίως, με στόχο την περιβαλλοντική και κοινωνική ευαισθητοποίηση του κοινού στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης. Στην Ελλάδα ξεκίνησε από το Βόλο το 2011 μέσω της ποιήτριας Nana Nestoros, η οποία εθελοντικά συντονίζει και αρκετές από τις εκδηλώσεις σε άλλα μέρη της Ελλάδος αλλά και στο εξωτερικό. Το 2012 και το 2013 ως βασικά μέλη στη διοργάνωση συμμετέχουν εθελοντικά η ποιήτρια Δήμητρα Γκοτοσοπούλου και η ζωγράφος Αναστασία Ξυγκάκου.

Η Nana Nestorosέχει συμμετάσχει ενεργά σε αρκετά διεθνή φεστιβάλ ποίησηςκι έχει βραβευτεί για τα ποιήματά της Φυγή και Επειδή εγώ απλά αγαπώ εσένα.Τα ποιήματά της έχουν εκδοθεί σε παγκόσμιες ανθολογίες ποίησης, καθώς και σε διεθνή λογοτεχνικά περιοδικά και blogs. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα ισπανικά και τα ρουμανικά. Το 2013 έκδωσε την αγγλόφωνη συλλογή ποιημάτων The Haunting Feather of Love.

Η Δήμητρα Γκοτοσοπούλουείναι η δημιουργός του blog Minds of Art, όπου αναδεικνύει θέματα για την Τέχνη. Συμμετέχει σε ελληνικές και διεθνείς διοργανώσεις ποίησης και τα ποιήματά της έχουν εκδοθεί σε διεθνή περιοδικά, ανθολογίες και blogs. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και κάποια είναι υπό μετάφραση στη ρουμανική γλώσσα. Η Δήμητρα Γκοτοσοπούλου ειδικεύεται στην Αμερικανική Λογοτεχνία και Πολιτισμό (Master)

Η Αναστασία Ξυγκάκουείναι ζωγράφος, γλύπτρια και ποιήτρια.Έχει συμμετοχές σε ελληνικές αλλά και διεθνείς εκθέσεις ζωγραφικής, καθώς και σε διοργανώσεις ποίησης. Ποιήματά της έχουν εκδοθεί στην εγκυκλοπαίδεια Βορειοελλαδιτών Λογοτεχνών, σε περιοδικά, στην Ανθολογία βραβευμένων ποιητών της Ενώσεως Συγγραφέων - Λογοτεχνών Ευρώπης (2ος Ποιητικός Διαγωνισμός Θεσσαλονίκης, 4ο - 5ο Φεστιβάλ Ποίησης Θεσ/κης), καθώς και σε άλλες ανθολογίες. Είναι ιδρυτικό μέλος του σώματος εθελοντών Δήμου Θεσ/κης και μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Ζωγράφων Θεσσαλονίκης & Β. Ελλάδας. Παραδίδει εθελοντικά μαθήματα ζωγραφικής στο Ειδικό Ψυχαγωγικό Κέντρο ατόμων με ειδικές ανάγκες του Δήμου Θεσσαλονίκης.

Γιατί αποφασίσατε να συμμετάσχετε στη διοργάνωση των εκδηλώσεων 100 χιλιάδες ποιητές για την Αλλαγή, από ελληνικής πλευράς;

Δήμητρα Γκοτοσοπούλου:Οι 100 Χιλιάδες Ποιητές για την Αλλαγή δημιουργούν ομάδες παγκοσμίως με στόχο να τονίσουν ζητήματα που αφορούν την κάθε κοινωνία και να προσπαθήσουν να φέρουν την αλλαγή όσο αυτό είναι δυνατό. Η Ελλάδα της κρίσης μαστίζεται καθημερινά από προβλήματα και όταν βυθιζόμαστε, θεωρώ ότι είναι απαραίτητο ο καθένας να κάνει τη δική του προσωπική αλλά και συλλογική προσπάθεια για την αλλαγή. Ο εθελοντισμός μέσα από αυτή την ομάδα είναι για εμάς ένας τρόπος να ξαναφέρουμε την ελπίδα και να έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλο.

Η ανταπόκριση που υπήρχε τα πρώτα δυο χρόνια ήταν μεγάλη; Υπήρξε καχυποψία για την προσπάθεια αυτή; Πως αξιολογείτε την πρωτοβουλία σας μετά από δυο διοργανώσεις;
Nana Nestoros:Η ανταπόκριση ήταν ιδιαίτερα μεγάλη, μάλιστα ξεπέρασε τις προσδοκίες μας, κι αυτό έγινε διότι οι εκδηλώσεις μας είναι ανοιχτές σε όλους όσοι γράφουν ποίηση, επίσης σε όσους ασχολούνται ενεργά με τον ακτιβισμό, αλλά και σε όλα εκείνα τα μέλη της κοινωνίας μας που μπορούν γενικότερα μέσω της τέχνης να δώσουν ένα μήνυμα ειρήνης και αλληλεγγύης. Δεν είμαστε κλειστή ομάδα, δεν πιστεύουμε ότι η ποίηση και η τέχνη αποτελούν προνόμιο κάποιας ελίτ, αντίθετα θεωρούμε ότι είναι όπλα στη φαρέτρα μιας κοινωνίας να προχωρήσει μπροστά και γι’ αυτό πέρα από τους καθιερωμένους ποιητές αγκαλιάζουμε παράλληλα και την έμπνευση του κάθε πολίτη που θέλει να εκθέσει τους προβληματισμούς του μέσω των ποιημάτων του. Μάλιστα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να σημειώσω πως αυτά τα τρία χρόνια της διοργάνωσης ανακάλυψα πόσοι ποιητές κρύβονται γύρω μας, κυκλωμένοι από τα σύγχρονα προβλήματα, καθημερινοί άνθρωποι που κρυφά τα βράδια σαν κλέφτες γράφουν ποιήματα που συνήθως διστάζουν να αποκαλύψουν, ποιήματα όμορφα και βαθιά, βγαλμένα από αληθινό πόνο ή αληθινή αγάπη. Θεωρούμε πως είναι κρίμα σε μια Ελλάδα που οικοδόμησε και ύμνησε την Ποίηση, στη σύγχρονη πλέον εποχή να θεωρείται ένα περίεργο «προνόμιο» λίγων, ή ακόμα και «ταμπού», το να πεις ότι γράφεις ποίηση. Εμείς λοιπόν θέλουμε να σπάσουμε αυτή τη θεώρηση και να μεταδώσουμε το μήνυμα ότι η Ποίηση μας αφορά όλους και σχετίζεται άμεσα με την Παιδεία μιας κοινωνίας, γι’ αυτό θέλουμε να ανοίξουμε αυτόν τον κύκλο ποιητών και να φέρουμε την Ποίηση όσο πιο κοντά γίνεται στην καθημερινότητά μας, να γίνει κομμάτι μας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Μάλιστα για το λόγο αυτό, το Stanford University αναγνώρισε αυτό το γεγονός σαν τη μεγαλύτερη παγκόσμια ανάγνωση ποίησης στην Ιστορία και έτσι έκανε τη συνεργασία μαζί μας, ώστε όλα τα ντοκουμέντα των παγκόσμιων εκδηλώσεων ψηφιοποιούνται και αρχειοθετούνται στο πρόγραμμα LOCKSS. Σε ότι αφορά την καχυποψία, δεν αντιμετωπίσαμε ιδιαίτερα κάτι τέτοιο, ίσως μόνο κάποιες σκέψεις που έκαναν αρχικά μερικοί από τους ποιητές σχετικά με τον παγκόσμιο χαρακτήρα που έχει αυτό το κίνημα, αλλά πολλές φορές μπρος σε κάτι τόσο νέο και ριζοσπαστικό ο καθένας δικαιούται αν θέλει να το βλέπει με σκεπτικισμό. Για εμάς, η δράση και το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει συνήθως παρά οι δισταγμοί. Πλέον, έπειτα από τρεις διοργανώσεις, αξιολογούμε την προσπάθειά μας ως πετυχημένη. Κι εγώ, επίσης η Δήμητρα, αλλά και η τρίτη διοργανώτρια κα Αναστασία Ξυγκάκου, πιστεύουμε πως βάλαμε το λιθαράκι μας στο να δημιουργηθεί ένας όμορφος κοινωνικός διάλογος μέσω της Ποίησης και της Τέχνης.

Είναι ιδιαιτέρως σημαντικό που ο Βόλος, ως επαρχιακή αν και μεγάλη πόλη της Ελλάδας, ενδιαφέρεται για το κίνημα αυτό. Το έχει αγκαλιάσει η τοπική κοινωνία; Γιατί πιστεύετε ότι δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί στις μεγάλες πόλεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης;

Δ.Γ.: Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί πολύ το ενδιαφέρον των πολιτών για θέματα πολιτισμού και ανάλογες δράσεις. Και ίσως η κρίση να είναι υπεύθυνη ως ένα βαθμό. Πολλοί συμπολίτες μας δημιουργούν περισσότερες δράσεις για να κρατήσουν ζωντανό τον πολιτισμό σε μια περίοδο που είναι εύκολο να παραμεληθεί και άλλοι αγκαλιάζουν αυτές τις προσπάθειες γιατί έχουν την ανάγκη να ξεφύγουν από την καθημερινότητα και να δούνε κάτι διαφορετικό, να κάνουνε κάτι διαφορετικό. Αυτό είναι φανερό και στην περίπτωση των 100 Χιλιάδων Ποιητών για την Αλλαγή, αφού κάθε χρόνο συμμετέχουν στις δράσεις όλο και περισσότερα νέα πρόσωπα με πολύ διάθεση και αγάπη. Είναι παρήγορο να ξέρεις πως μπορείς να συμμετέχεις σε μια ομάδα συμπολιτών που γνωρίζει τα προβλήματα της καθημερινότητας και μπορεί πραγματικά να καταλάβει την κατάσταση. Στις μεγάλες πόλεις, ακριβώς επειδή γίνονται συνεχώς πολλές δράσεις από πάρα πολλές ομάδες ανθρώπων για διάφορα θέματα, ίσως οι 100 Χιλιάδες Ποιητές για την Αλλαγή να θεωρούνται απλά ένα κίνημα από τα πολλά. Θεωρώ όμως πως υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες εξέλιξης του κινήματος ακριβώς γιατί έχει τον επιπλέον στόχο να προωθήσει μέσα από την τοπική κοινωνία την παγκόσμια αλλαγή.

Μπορείτε να μας διηγηθείτε ένα αισιόδοξο αλλά και ένα ευτράπελο περιστατικό από τις προηγούμενες διοργανώσεις;
N.N.: Το πιο αισιόδοξο περιστατικό αφορά όλες εκείνες τις περιπτώσεις καθημερινών ανθρώπων, ηρώων τις διπλανής πόρτας που δε βολεύτηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται καθημερινά να επιβιώσουν με ανύπαρκτα ή λιγοστά χρήματα, που είναι όμως παράλληλα πολύτιμοι αφανείς ποιητές με καρδιά και έμπνευση κεντημένη άλλοτε με δάκρυα, άλλοτε με χαρωπή ζεστασιά και ευγνωμοσύνη, άλλες φορές με χιουμοριστικό κυνισμό. Είναι πολύτιμο και τόσο αισιόδοξο να βλέπεις αυτά τα «δέντρα» που «δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό» να απλώνουν τα κλαδιά τους, να σπάζουν επιτέλους την εσωστρέφεια και τη ντροπαλότητα που τους διακρίνει, και να ξετυλίγουν το βαθύτερο εαυτό και τους προβληματισμούς τους μέσα από την Ποίηση, και με τους υπόλοιπους συμπολίτες τους να μοιράζονται ανησυχίες μέσω αυτού του όμορφου κοινωνικού διαλόγου που οικοδομούμε. Κρύβεται τόση ομορφιά γύρω μας, μέσα στους ανθρώπους, κι όταν ενθαρρύνουμε κι εκφράζουμε αυτό το κομμάτι, τότε όλα γίνονται πιο καθαρά και αισιόδοξα. Σε ότι αφορά τα ευτράπελα περιστατικά, φυσικά αποτελούν κι αυτά ένα κομμάτι στο παζλ των εκδηλώσεων. Έχει τύχει, για παράδειγμα, κάποια φορά πάνω σε μελοποιημένα κομμάτια ποίησης που δεν είχαμε κατάλληλο φωτισμό πάνω από το αναλόγιο της κιθάρας, οπότε κάπου οι νότες μπερδεύτηκαν, και έπρεπε να υπάρχει η κατάλληλη ψυχραιμία από την κοπέλα που τραγουδούσε εκείνη την ώρα. Κάθε χρονιά υπάρχει κι ένα ευτράπελο περιστατικό τουλάχιστον, αλλά είναι κι αυτό ένα κομμάτι που αγκαλιάζουμε και το χαιρόμαστε γιατί μας βοηθά να μαθαίνουμε.

Ποιοι είναι οι όροι και ποιες οι προυποθέσεις για τη συμμετοχή ενός ποιητή; Υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός ποιητών συνολικά κάθε φορά;

Δ.Γ.: Δεν υπάρχουν όροι και προϋποθέσεις. Όποιος ασχολείται με την ποίηση και ενδιαφέρεται να συμμετάσχει απλά επικοινωνεί με τους διοργανωτές και δηλώνει τη συμμετοχή του. Πάντα έχουμε συμμετοχές μέχρι και την τελευταία στιγμή λίγο πριν αρχίσει κάποια εκδήλωση. Αυτό είναι το νόημα των 100 Χιλιάδων Ποιητών για την Αλλαγή. Όπως προαναφέραμε, δεν είναι μια ομάδα που αποτελείται από κάποια ελίτ, αλλά από όλους όσους αγαπούν την ποίηση και την τέχνη και θέλουν να εκφραστούν μέσα από αυτή για τα θέματα που απασχολούν την κοινωνία μας. Δεν υπάρχει ούτε συγκεκριμένος αριθμός συμμετοχών. Ξεκινάμε με μια εκδήλωση και αν δούμε ότι οι συμμετοχές είναι πάρα πολλές μπορούμε να οργανώσουμε και άλλες δράσεις για να ακουστεί η φωνή όλων.

Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα δεδομένα για το κίνημα 100 χιλιάδες ποιητές για την Αλλαγή; Πως ξεκίνησε, ποιος το κινεί αλλά και ποιοι είναι οι στόχοι του μακροπρόθεσμα;

Δ.Γ.: Το κίνημα των 100 Χιλιάδων Ποιητών για την Αλλαγή ξεκίνησε πριν από 3 χρόνια από την Καλιφόρνια. Ιδρυτές είναι ο Michael Rothenberg, ευρέως γνωστός ποιητής, εκδότης του ηλεκτρονικού λογοτεχνικού περιοδικού Bigbridge.org και ακτιβιστής για το περιβάλλον, και η Terri Carrion, ποιήτρια,μεταφράστρια, φωτογράφος, και εκδότρια του Bigbridge.org. Ο στόχος του κινήματος είναι να φέρει κοντά κοινότητες ανθρώπων οι οποίοι ζητούν την περιβαλλοντική, κοινωνική, και πολιτική αλλαγή μέσα στα πλαίσια της ειρήνης και της βιωσιμότητας. Οι καλλιτέχνες υψώνουν τις φωνές τους για θέματα όπως η έλλειψη στέγης, η υπερθέρμανση του πλανήτη, η εκπαίδευση, η ισότητα των φύλων, ο ρατσισμός και η λογοκρισία, μέσα από συναυλίες, απαγγελίες, ομιλίες, εργαστήρια, παραστάσεις και άλλα δρώμενα. Είναι πολύ σημαντικό το ότι οι 100 Χιλιάδες Ποιητές για την Αλλαγή έχουν αναγνωριστεί από το Πανεπιστήμιο του Stanford, όχι μόνο ως ιστορικό γεγονός και ως η μεγαλύτερη απαγγελία ποίησης στην ιστορία, αλλά μάλιστα έχουν αναγνωριστεί ως ένα κίνημα εκπαιδευτικού χαρακτήρα. Όλα τα αρχεία από τις εκδηλώσεις που βρίσκονται στην ιστοσελίδα www.100tpc.orgφυλάσσονται όπως είπαμε στο πρόγραμμα ψηφιακής αρχειοθέτησης LOCKSS.

Πιστεύετε ότι όντως μπορούν χιλιάδες ποιητές να επιτυχούν την όποια αλλαγή; Πως πιστεύετε ότι κάνει καλύτερη τη ζωή μας η ποίηση;

Δ.Γ.: Πρώτα απ’ όλα πρέπει να τονίσουμε ότι το κίνημα πλέον έχει εξαπλωθεί πέρα από τους ποιητές. Σήμερα συμμετέχουν επίσης ζωγράφοι, φωτογράφοι, μουσικοί, μίμοι, street artists κ.ά με καινούριες προσθήκες κάθε χρόνο. Ο στόχος όλων αυτών είναι να ωθήσουν τον κόσμο να κινητοποιηθεί και να κάνει τη δική του προσπάθεια για την αλλαγή. Θέλουμε να δώσουμε το έναυσμα για να αρχίσει η αλλαγή πρώτα απ’όλα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Η αλλαγή άλλωστε πρέπει να είναι προσωπική για να μπορέσει να έχει αντίκτυπο και παραέξω. Οι 100 Χιλιάδες Ποιητές λοιπόν μπορούν να προσπαθήσουν για την αλλαγή, αλλά μόνο το ενδιαφέρον και η συμμετοχή όλου του κόσμου μπορεί να φέρει μια πραγματική αλλαγή.

[ΠΗΓΗ: η συνέντευξη αναρτήθηκε στο ΒΑΚΧΙΚΟΝ, Περιοδικό Γραμμάτων και Τεχνών, αλλά μπορεί να τη βρει κανείς και στο ιστολόγιο της κίνησης MindsofArt:http://mindsofart.wordpress.com/ ]

Ο ερασιτέχνης καταθλιπτικός κοιμάται πολύ. Ανοίγει τα μάτια κι εύχεται να ήταν χθες ή κάποια χρόνια αργότερα. Αφήνει αναπάντητα τα τηλέφωνα ενώ λίγο πιο πριν παρακαλούσε να χτυπήσουν. Ζηλεύει τον σκύλο του, τον δίπλα παππού και το παραδίπλα τσιγγανάκι. Χρησιμοποιεί την τηλεόραση για φωτιστικό. Φέγγουν τα σκοτάδια του δελτία ειδήσεων και διαφημίσεις. Δεν κάνει τίποτα κι όμως είναι εξαντλημένος. Δεν έχει πονοκέφαλο κι όμως ό,τι μυαλό του απόμεινε κοντεύει να σπάσει. Κοντεύει. Γι’ αυτό και παραμένει ερασιτέχνης.

Ερασιτεχνικά φυλάει και κάποιες συλλογές. Στο πάνω πάνω ράφι. Ο επαγγελματίας θα τις είχε πιο κοντά του. Θα τις εκμεταλλευόταν ή έστω θα μάθαινε από τα λάθη τους. Αυτός απλώς κάθεται και τις χαζεύει: ένα καλάθι όνειρα, ένα κουτί καβγάδες, ένας κουμπαράς με λέξεις, ένα βάζο με κοχύλια, ένα μπαούλο με φιλιά, ένα ποτήρι δάκρυα, ένα ολόκληρο άλμπουμ με θυμούς. Υπάρχουν και τραπουλόχαρτα που βρήκε στο δρόμο και προσφορές κέντρων αδυνατίσματος, στις 2 πίτσες η μία δώρο… Δείγματα με χρώματα, με όμορφες μέρες ή με κάπως χειρότερες.

Αυτό το ράφι δεν το ξεσκονίζει ποτέ. Συμφιλιώθηκαν μαζί του οι σκόνες, οι αράχνες, οι σιωπές του δωματίου. Μόνο η επαγγελματίας καθαρίστρια δεν μπορεί να το συμπαθήσει. «Τι είναι όλα αυτά τα σκουπίδια…» αναρωτιέται.

Αυτές τις μέρες εγκαινίασε και μια καινούρια συλλογή: «Το γύρω μου τώρα». Στράγγισε την συνάδερφο κατάθλιψη ενός καιρού, ενός δέντρου, ενός δρόμου, μιας ολόκληρης χώρας. Γέμισε ένα μπουκάλι με βροχή, ένα με κλεισούρα Σαββατόβραδου, σε ένα άλλο έβαλε τα βήματα μιας άσκοπης βόλτας. Γέμισε ένα πιάτο με πολύτιμα χλωμά νομίσματα και τηλεκοντρόλ. Μια ψωμιέρα με ατάκες και ευφυολογήματα. Γκρίνιες και λύσεις του αέρα του καπνού και της ανεμοζάλης. Το ρετσίνι, τα σκάνδαλα, τα αδιέξοδα και τις αδικίες που συγκέντρωσε τις έκανε φαγοπότι και τις γλέντησε.

Φαντάζεται πως είναι βασιλιάς. Ο θρόνος του είναι καμωμένος από γραμματόσημα και η πιστή του φρουρά βαλσαμωμένες πεταλούδες. Διατάζει τις συλλογές να το βουλώσουν και αυτές υπακούν. Άλλοτε είναι μαέστρος και τις διευθύνει. «Σήκω βοριά, έλα νοτιά φυσήξτε τα κλωνιά μου να ξεχυθούν , να σκορπιστούν παντού τα αρώματά μου»*. Και το δωμάτιο ξερνάει ξεκούρδιστες έγχορδες πνευστές κρουστές κραυγές.

Άλλοτε γίνονται εξεγέρσεις. Φτάνει πια! Φωνάζουν τα αγανακτισμένα γραφικά συλλεχθέντα. Παίρνουν στα χέρια τους βότσαλα από παλιά καλοκαίρια, αποδείξεις από παλιές σπατάλες και σπάνε τα τζάμια του παρελθόντος. Ο ερασιτέχνης βασιλιάς κρυώνει στον θρόνο του. Η μόνη συλλογή που έχει τώρα να διοικεί είναι αυτή με τις μελανιές και τα χτυπήματα.

Ερασιτέχνης. Εραστής της τέχνης. Γιατί θέλει πράγματι πολλή τέχνη να είσαι παθητικός. Για να γίνεις ενεργητικός, το μόνο που θέλει είναι… κότσια

[Πηγή Μάρα Τσικάρα, Ο ερασιτέχνης που αναρτήθηκε στη στήλη της στον ΕΞΩΣΤΗ: Μεθυσμένο Παραμύθι - Μια συνομιλία με τη ζωγραφική της Σπυριδούλας Ζάχου]

Οἱ κοινότητες ἀπανταχοῦ τῆς Ἑλλάδος εἶχαν χαρακτήρα, ἐμπορικὸ πνεύμα, θετικὴ ἀντιληψη γιὰ τὴ ζωή. Σήμερα αὐτὴ ἡ κοινωνία διαλύεται προκλητικὰ καὶ τὸ μόνο ποὺ τὴ συγκρατεῖ εἶναι ἡ ἐλπίδα γιὰ πολιτικο-κομματικὴ ἐκδίκηση…[σκόρπιες σκέψεις από μια συνέντευξη του Κωστή Παπαγιώργη]

Οὐδέποτε εἶχα κατὰ νοῦ μιὰ κάποια «ἐπιστημονικὴ μελέτη». Οὐσιαστικὰ δὲν ἤξερα οὔτε κατ’ ἐλάχιστον τὸ γράψιμο, κάτι μέσα μου ὅμως διαμαρτυρόταν καὶ ἔδειχνε πρὸς τὰ βιβλία καὶ τὸ γράψιμο. Λόγω μιᾶς δυσκολίας ποὺ ἔχω στὴν ὁμιλία, σιχάθηκα τὸ γυμνάσιο, τὴ Νομικὴ καὶ κάθε μορφὴ συνδιάλεξης. Στὰ βιβλία, ὀφείλω νὰ πῶ, δὲν πήγα γιὰ νὰ σπουδάσω. Ἡ ἐλευθερία μοῦ ἔλειπε. Γνώρισα μιὰ συντροφιὰ μὲ τὰ ἴδια ἐνδιαφέροντα: τὸν Ἀποστολόπουλο, τὸν Λεβέντη καὶ τὸν Ζέρβα· αὐτὸς ἦταν ὁ πρῶτος ἀνθρωπος ποὺ εἶδα νὰ γράφει σὲ γραφομηχανὴ ποιήματα…

Γιὰ νὰ εἶμαι ἐλικρινὴς ὀφείλω νὰ σᾶς πῶ ὅτι οὐδέποτε μὲ γοήτευσε ἡ ποίηση. Δὲν μιλᾶμε γιὰ τὸν Ὅμηρο βέβαια, τοὺς τραγικούς, τὸν Σαίξπηρ κτλ. Ἔχω βιβλία ποιητικὰ στὸ σπίτι μου, ἀλλὰ σπανίως τὰ ἀνοίγω. Ἀντίθετα τὰ δοκίμια τοῦ Σεφέρη γιὰ παράδειγμα μὲ ἔχουν καταγοητεύσει. Εἰδικὰ τὸ δοκίμιο γιὰ τὰ μοναστήρια τῆς Καπαδοκίας... Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, τὴ στοχαστική, ὁ Ράμφος καὶ ὁ Κονδύλης νομίζω ὅτι ἐπέτυχαν κάτι ἐντυπωσιακό. Νὰ μὴν ξεχνᾶμε ὅτι τόσο ὁ Στέλιος ὅσο καὶ ὁ Τάκης προκάλεσαν πανικὸ στὸ ἑλληνικὸ πανεπιστήμιο…

Μιὰ καὶ μιλᾶμε γιὰ γραφτὰ ντόπιων μὲ εὐρωπαικὴ νοοτροπία, καλὸ εἶναι νὰ θυμόμαστε ὅτι ὁ Νεοέλλην ἔχει ἕνα συνδρόμο ποὺ οὐδέποτε τὸν ἐγκαταλείπει. Σκοπεύει νὰ χτυπήσει τὴν πρωτιά, νὰ γίνει ἀκαδημαϊκὸς ἀνήρ, νὰ παίξει κάποιο ρόλο στὰ πολιτικὰ πράγματα τῆς χώρας, νὰ τὸν βλέπουν καὶ νὰ τὸν χαίρονται ἢ νὰ τὸν φθονοῦν. Ἂν δὲν ἔχει δημόσια εἰκόνα ἀλλὰ ἰδιωτεύει μὲ τὸ στίγμα τοῦ φουκαρᾶ, τότε κανεὶς δὲν δίνει σημασία…

Ἄρα ἔχουμε πάντα μιὰν ἀντιθέση τοῦ ντόπιου φιλοδοξου Ρωμιοῦ μὲ τὸ ἐξωτερικό: ὅποιος πάει στὸ ἐξωτερικὸ νὰ σπουδάσει, βγάζει ἀπὸ πάνω του τὸν χιτώνα τοῦ Νέσσου. Μάλιστα ξέρουμε πολλοὺς ξενοσπουδασμένους ποὺ προτιμοῦν νὰ συνδιαλέγονται γαλλιστὶ ἢ ἀγγλιστὶ καὶ νὰ θεωροῦν τὴν Ἑλλάδα χεσμένο τόπο...

Ὅλη ἡ χώρα, αὐτὴ τέλος πάντων ποὺ ἀπέμεινε, θυμίζει τὴν ὕαινα ποὺ κυλιέται πάνω στὸν ἐμετό της. Οἱ κοινότητες ἀπανταχοῦ τῆς Ἑλλάδος εἶχαν χαρακτήρα, ἐμπορικὸ πνεύμα, θετικὴ ἀντιληψη γιὰ τὴ ζωή. Σήμερα αὐτὴ ἡ κοινωνία διαλύεται προκλητικὰ καὶ τὸ μόνο ποὺ τὴ συγκρατεῖ εἶναι ἡ ἐλπίδα γιὰ πολιτικο-κομματικὴ ἐκδίκηση…

Θὰ μποροῦσα νὰ γράφω ἕνα βιβλίο χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει, τὰ θέματα δὲν μοῦ λείπουν οὔτε καὶ ἡ διαθέση. Αὐτὸ ποὺ μὲ σταμάτησε ἦταν τὸ μάταιο τῆς ὅλης ὑπόθεσης: ἂν εἴχα κάτι νὰ πῶ τὸ ἐξέφρασα λίγο πολὺ σὲ καμιὰ εἰκοσαριὰ βιβλιαράκια ποὺ εὐτυχῶς διαβάστηκαν καὶ ἔτσι ἔδιωξαν ἀπὸ πάνω μου τὴ σκιὰ τοῦ ἀδικημένου. Γιατί νὰ συνεχίζω;…

Φέρνω στὸ νοῦ μου τοὺς γραφιάδες κάθε λογῆς ποὺ κατασκοτώθηκαν μιὰ ζωὴ νὰ γράφουν ποιήματα καὶ μυθιστορήματα, ποὺ μασκαρεύτηκαν μὲ τὰ ροῦχα τοῦ "πνευματικοῦ ἀνθρώπου"καὶ τώρα ψάχνουν τὸ Νόμπελ. Ποιός θὰ παρηγορήσει αὐτὸ τὸ συνάφι πού, σημειωτέον, δὲν εἶναι θλιμμένα πρόσωπα, ἀλλὰ διεκδικητὲς μιᾶς δόξας ποὺ γιὰ διάφορους λόγους δὲν τὴν ἀπήλαυσαν;…

Ἡ ἀποτυχία εἶναι τὸ γοῦστο μου. Καὶ ἡ τιμωρία βέβαια. Μοῦ ἀρέσει νὰ θυμᾶμαι τὴ μακάβρια σκηνὴ ὅπου ὁ Τσόμπε, ὅταν συνέλαβε τὸν Λουμούμπα, πρώτα τὸν ἀνάγκασε νὰ φάει τὸ χειρόγραφο ἑνὸς λόγου ποὺ θὰ ἔβγαζε στὸ κοινὸ καὶ κατόπιν τὸν ἐκτέλεσε…

[ΠΗΓΗ: Μὲτὸν ΚωστῆΠαπαγιώργη συνομίλησε τὸΝΕΟ ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ στὸσπίτι τοῦσυγγραφέα τὸν Ἰούνιο τοῦ 2013. Τὸ 1^οτεῦχος τοῦπεριοδικοῦπεριλαμβάνει ἐκτενὲς ἀφιέρωμα στὸἔργο τοῦΠαπαγιώργη]

Σ'έναν κόσμο που κατακλύζεται από κάθε λογής πληροφορίες και ερεθίσματα σχετικά με το σεξ, με την πορνογραφία να είναι μια από τις μεγαλύτερες και πιο επικερδείς βιομηχανίες παγκοσμίως –ειδικά μέσα από την τρομακτική, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ελεύθερη διάχυσή της στο διαδίκτυο–, ποιο αλήθεια θα μπορούσε να είναι το περιεχόμενο ενός βιβλίου με τον τίτλο Πώς να σκεφτόμαστε περισσότερο το σεξ;

Θα υποστήριζε κανείς, αντίθετα, ότι το σεξ, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, απασχολεί υπερβολικά τον σύγχρονο άνθρωπο· ότι από δύναμη απελευθέρωσης που θα μπορούσε να συμπαρασύρει μαζί της ακόμη και μεγάλες κοινωνικές αλλαγές –όπως φαντασιώνονταν τα κινήματα της δεκαετίας του 60 και του 70–, έχει εξελιχθεί στις μέρες μας σε οιονεί καταναγκασμό, σε εσωτερικευμένη επιταγή διαρκούς απόλαυσης που μας απομακρύνει από την επίτευξη της ευτυχίας και της ατομικής πλήρωσης.

Ο Αλαίν ντε Μποτόν, βέβαια, αναλαμβάνει συνειδητά το ρίσκο αυτή της πρόκλησης-πρόσκλησης: Όχι προτρέποντάς μας ναασχολούμαστεπερισσότερο μετο σεξ, ως ένα σύνολο πρακτικών αποσυνδεδεμένων από συναισθηματικές και ηθικές δεσμεύσεις (αυτό είναι το κάλεσμα της πορνογραφίας), αλλά να στοχαστούμε περισσότερο γιατο σεξ, ως κάτι που αφορά τη ζωή μας συνολικά, τη δυνατότητά μας να πετύχουμε έναν ικανοποιητικό βαθμό ισορροπίας ανάμεσα σε δυνάμεις αντίρροπες και συχνά αντιφατικές· και, γιατί όχι, να εξασφαλίσουμε ένα ανεκτό επίπεδο συνύπαρξης με έναν ερωτικό σύντροφο.

Ο τρόπος που προσεγγίζει τα θέματά του είναι του συνεπαρμένου και ταυτόχρονα εκλεκτικού αναγνώστη, του λόγιου.

Ένας λόγιος εκλαϊκευτής

Το σεξ, μας λέει ο Μποτόν, εμφανίζεται στη ζωή μας διανοίγοντας ένα παράλληλο πεδίο, μες στο οποίο είμαστε αναγκασμένοι να υπάρχουμε δραματικά μόνοι.Οι ίδιες οι επιθυμίες μας έρχονται συχνά σε μερική ή ολική σύγκρουση με τον κοινωνικό εαυτό μας, επιβάλλοντας εξαρχής έναν διχασμό στην εσωτερική μας ζωή, τους όρους της οποίας δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε και να διαχειριστούμε.

Από αυτή την άποψη το σεξ, και όχι η «γνώση», είναι το συλλογικό προπατορικό μας αμάρτημα, κι όσο κι αν οι κοινωνίες εξελισσόμενες έχουν ελαφρύνει το άτομο από το βάρος των ενοχών που σχετίζονται με τα ανομολόγητα κελεύσματα του έρωτα, το πρόβλημα εμμένει και παραμένει: Η σεξουαλική και η κοινωνική ζωή, ο κόσμος της επιθυμίας και ο κόσμος της ανάγκης, είναι πρακτικά αδύνατον να συνεργαστούν απολύτως αρμονικά. Η διαρκής τριβή ανάμεσα στις άναρχες, συχνά (αυτο)καταστροφικές σεξουαλικές ορμές και στις απαιτήσεις της καθημερινότητας, της ανατροφής των παιδιών, της επιβίωσής μας στην αγορά εργασίας, είναι αναπόφευκτη.

Πέρα από το κοινωνικό θέατρο

Μολαταύτα, τι θα ήταν η ζωή μας, αν πίσω από όλους τους καταναγκασμούς της επιβίωσης, δεν έθαλλε η δυνατότητα καταφυγής στην λυτρωτική απόλαυση του σεξ; Σύμφωνα με τον Μποτόν, το σεξ δεν είναι απλώς μια «παράλληλη σκηνή», μια συνέχιση του κοινωνικού θεάτρου με άλλα μέσα, αλλά η υπέρβασή του, η αποποίησή του. Το σεξ, ακόμη και ανάμεσα σε άτομα που λίγες ώρες πριν ούτε καν γνωρίζονταν, ενέχει ένα είδος ζωώδους ειλικρίνειας, αφού διαφορετικά, απλώς δεν λειτουργεί. Πόσο πιο ωμά να το εκφράσει κανείς; «Σ'έναν κόσμο όπου οι ψευτοενθουσιασμοί είναι ευρέως διαδεδομένοι, όπου συχνά είναι δύσκολο να καταλάβουμε αν οι άλλοι πραγματικά μας συμπαθούν ή είναι ευγενικοί μαζί μας απλώς και μόνο λόγω υποχρέωσης, το υγρό αιδοίο και το σκληρό πέος λειτουργούν ως αδιαμφισβήτητοι αντιπρόσωποι ειλικρίνειας.» (σ.36).

Ο Μποτόν κυκλώνει το θέμα του μπολιάζοντάς το με πολλές αναφορές στη ζωγραφική, στο σινεμά, στη λογοτεχνία, στην ποπ κουλτούρα, στη μόδα, στην εξελικτική βιολογία, ακόμη και σε εγχειρίδια επιτυχίας στο γάμο, ενώ στο τέλος του βιβλίου παραθέτει αναλυτικά τις πηγές απ'όπου άντλησε έμπνευση και πληροφορίες, υπογραμμίζοντας έτσι τον διαμεσολαβητικό χαρακτήρα του εγχειρήματος. Δύο σημεία που αξίζουν ωστόσο ειδικής μνείας είναι, από τη μία, ο προβληματισμός σχετικά με την επίδραση της πορνογραφίας στην ψυχική ζωή του σύγχρονου ανθρώπου και, από την άλλη, ο στοχασμός για τις ευαίσθητες ισορροπίες ανάμεσα στην πίστη και την ελευθεριότητα στο πλαίσιο του σύγχρονου γάμου.

Η πορνογραφία, όπως εκφράζεται μέσα από εκατομμύρια σελίδες στο διαδίκτυο, εξελίσσεται σε ένα θέατρο ωμοτήτων κάκιστης αισθητικής...

Οι κατά μόνας ηδονές

Για το μεν θέμα της (διαδικτυακής, κυρίως) πορνογραφίας, ο Μποτόν δεν αναλίσκεται ιδιαίτερα στην καταγγελία της και στο γεγονός ότι στην πραγματικότητα αποτελεί τελικό προϊόν μιας σειράς παράνομων και ανήθικων πρακτικών (εκμαυλισμός, τράφικιν, εξαναγκασμός κ.λπ), αλλά στέκεται κυρίως στην απογοήτευση και στην ένταση του μοναχικού αισθήματος που επιφέρει η εύκολη πρόσβαση (λίγα κλικ δρόμος) σε αυτήν. Η πορνογραφία, όπως εκφράζεται μέσα από εκατομμύρια σελίδες στο διαδίκτυο, εξελίσσεται σε ένα θέατρο ωμοτήτων κάκιστης αισθητικής που προσφέρεται μόνο για λίγες στιγμές αγχώδους και νευρικής εκτόνωσης. Η συρρίκνωση της σεξουαλικής εμπειρίας από δυνάμει κορύφωση της συνάντησης με τον «άλλον» (που όπως υπαινιχτήκαμε παραπάνω, σε αυτή την παράλληλη σκηνή το κοινωνικό θέατρο δίνει τη θέση του στο «θέατρο» των σωμάτων, σε μια χορογραφία όπου συμμετέχει ολόκληρος ο εαυτός) σε μοναχική καταναγκαστική εμπειρία που μας αφήνει, συνήθως, με ένα αίσθημα ματαίωσης, είναι μια πολιτισμική νόσος που έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας, για την αντιμετώπιση της οποίας ίσως θα έπρεπε να δεχτούμε να θυσιάσουμε ένα μέρος της ελευθερίας μας. Ο Μποτόν, μάλιστα, πηγαίνει τη σκέψη του πολύ μακρύτερα: Σε μια πορνογραφία του μέλλοντος, μας λέει, τα έργα τέχνης (ακόμη και της θρησκευτικής τέχνης, όπως για παράδειγμα τα έργα του Μποτιτσέλι με την Παναγία) θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τη φτήνια της σημερινής πορνογραφίας με εικόνες που μπορούν να εγείρουν ερωτικούς συνειρμούς ανυψώνοντας ταυτόχρονα την αισθητική και ηθική μας κρίση.

Γάμος: μονόδρομος και αδιέξοδο

Στην σύγχρονη αντίληψη για τον γάμο έχουμε υπερβολικά πολλές απαιτήσεις από ένα και μόνο πρόσωπο.

Κι όσο για τον γάμο, ο Μποτόν εκφράζει μερικές ενδιαφέρουσες και, με τον τρόπο τους, ρηξικέλευθες σκέψεις. Στην πραγματικότητα, λέει, το πρόβλημα ξεκινάει επειδή στην σύγχρονη αντίληψη για τον γάμο συγκεντρώνονται υπερβολικά πολλές απαιτήσεις στο πρόσωπο ενός και μόνο ανθρώπου. Ο άλλος οφείλει να αποτελεί ταυτόχρονα ιδανικό ερωτικό σύντροφο, αντικείμενο απόλυτης και ανιδιοτελούς αγάπης και συνάμα λογικό σύντροφο στην από κοινού συγκρότηση ενός νοικοκυριού ή μιας οικογένειας – συνδυασμός αιτημάτων εξωφρενικά μαξιμαλιστικός με πολλές πιθανότητες αποτυχίας.

Η αναζήτηση της ιδανικής συνύπαρξης μέσα σε μια σχέση, φαίνεται να υπονοεί ο Μποτόν, οδηγεί συχνά σε αδιέξοδα αλλά είναι μονόδρομος. Με την καλλιέργεια της αγάπης και την αναγνώριση της εγγενούς δυσκολίας του εγχειρήματος, δύναται να «σπρώχνουμε» όλο και παρακάτω τα αδιέξοδα, αναβάλλοντας, ιδανικά εις το διηνεκές, τη στιγμή που θα βρεθούμε μόνοι μας απέναντι σε συμπαγή τοίχο.

Επειδή όμως, από την άλλη, το ζευγάρωμα παραμένει το πληρέστερο μοντέλο που έχουμε στα χέρια μας, μέσα από το οποίο, παρά τις πολλαπλές απώλειες, μπορούμε να επιτύχουμε έναν ικανοποιητικό βαθμό ισορροπίας, ο γάμος είναι ένα ρίσκο που αξίζει να αναλάβουμε, αρκεί να μην επιβαρύνουμε τον άλλον με υπαρξιακές αγωνίες και αιτήματα που κανένα πλάσμα δεν θα μπορούσε από μόνο του να ικανοποιήσει.

[ΠΗΓΗ: Κώστας Κατσουλάρης, Πώς να σκεφτόμαστε περισσότερο το σεξ, με εικόνα Masaccio, Η εκδίωξη του Αδάμ και της Εύας από τον ΠαράδεισοBOOKPRESShttp://www.bookpress.gr/]

Φαίνεται πως, αν ερμηνεύσουμε σχετική δήλωση της Κριστίν Λαγκάρτ «η Κατοχή δεν τελείωσε το ’43»… διότι η εν λόγω κομψή κυρία και η υψηλή παρέα της βλέπουν την Ελλάδα με το μάτι του κατακτητή, σαν χώρα υπόδουλη, όπως την έβλεπαν οι Ναζί στα χρόνια του πολέμου -και όλοι ξέρουμε τι είδους κυβέρνηση είχε η χώρα μας εκείνα τα χρόνια [παρακάτω υπογραμμισμένη η δήλωσή της και… ο νοών νοείτω]

(ΛΕΖΑΝΤΑ: ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΚΑΤΟΧΗΣ: Χάρη στη θυσία αυτών των σκελετωμένων παιδιών της Αθήνας, επετεύχθη πρωτογενές πλεόνασμα στα χρόνια της κατοχής – τουλάχιστον έτσι φαίνεται να νομίζει η κυρία Κριστίν Λαγκάρντ. Άραγε χάρη σε ποιών παιδιών, ενηλίκων και γερόντων στη σημερινή Ελλάδα επετεύχθη το πλεόνασμα του Σαμαρά;)

Καταπέλτης κατά της Κριστίν Λαγκάρντ είναι το χθεσινό άρθρο του ελληνικής καταγωγής Άλεξ Αντρέου στην εφημερίδα Γκάρντιαν. Ως γνωστόν, η επικεφαλής του ΔΝΤ, σε συνέντευξή της στο αυστραλιανό κανάλι ABC την περασμένη εβδομάδα, είπε ότι λόγω της ανάκαμψης «όλοι πανηγυρίζουμε το πρωτογενές πλεόνασμα της Ελλάδας, το πρώτο αν δεν κάνω λάθος από το 1943».

Η προκλητική αυτή δήλωση πέρασε σχετικά απαρατήρητη, παρατηρεί ο Άλεξ Αντρέου (που αρθρογραφεί τακτικά στο New Statesman και άλλα έγκριτα έντυπα) και προσθέτει: «Δεν ξέρω τι βλέπει η Λαγκάρντ όταν επισκέπτεται την Ελλάδα. Ίσως βρίσκεται σε μια διαφορετική χώρα απ’ αυτήν που βλέπω εγώ όταν επιστρέφω στην πατρίδα μου». Όταν όμως κάποιος με ετήσιο αφορολόγητο μισθό 500.000 δολάρια μετακινείται με λιμουζίνα ανάμεσα σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων και σε μαρμάρινα κτίρια συνεδρίων, εύκολα η πραγματικότητα μπορεί να περάσει απαρατήρητη, προσθέτει.

«Ή ίσως να υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα πρώτης θέσεως, μια εκδοχή πέντε αστέρων των γεγονότων»,λέει ειρωνικά. Δύσκολα ένας τέτοιος επισκέπτης να δει τη μαυροντυμένη γυναίκα που όταν βραδιάσει ψάχνει στα σκουπίδια για να βρει κάτι να φάει ή τους χιλιάδες ανασφάλιστους που καταφεύγουν στα κοινωνικά ιατρεία.

Στη συνέχεια αναφέρεται σε ένα άρθρο του έγκριτου ιατρικού περιοδικού Lancet, που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή, δύο ημέρες μετά την ανατριχιαστική δήλωση της Λαγκάρντ, και όπου περιγράφονται οι ολέθριες συνέπειες της κρίσης στην Ελλάδα (μεγαλύτερη διάδοση του AIDS, αύξηση αυτοκτονιών, βρεφικής θνησιμότητας, αριθμού εγκαταλειμμένων παιδιών, επιδείνωση της υγείας του πληθυσμού κ.λπ.).

Την άγνοια όχι μόνο της πραγματικότητας αλλά και της ιστορίας φανερώνει η δήλωση της Λαγκάρντ ότι η Ελλάδα έχει να δει πρωτογενές πλεόνασμα από το 1943, «στην καρδιά της Κατοχής όταν η χώρα έχασε σχεδόν το 10% του πληθυσμού της εξαιτίας της πείνας, της βίας και των εκτελέσεων. Και μόνο στην Αθήνα είχαμε 300.000 θύματα του λιμού το χειμώνα του 1941-42». Όμως οι αριθμοί στα λογιστικά βιβλία ευημερούσαν.

Φαίνεται πως όπως «η χούντα δεν τελείωσε το ’73», έτσι και «η Κατοχή δεν τελείωσε το ’43»… ή μάλλον η Κριστίν Λαγκάρντ και η παρέα της βλέπουν την Ελλάδα με το μάτι του κατακτητή, σαν χώρα υπόδουλη, όπως την έβλεπαν οι Ναζί στα χρόνια του πολέμου -και όλοι ξέρουμε τι είδους κυβέρνηση είχε η χώρα μας εκείνα τα χρόνια.

(ΛΕΖΑΝΤΑ: ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ«Ρακοσυλλέκτες των κάδων»

Όλοι γνωρίζουμε τη Wikipedia που υπάρχει και σε πολλές γλώσσες (και στην Ελληνική) και προσφέρει πολύτιμη και εκλαϊκευμένη γνώση. Τελευταία ανακάλυψα και ένα άλλο είδος εγκυκλοπαίδειας του διαδικτύου, που με εξέπληξε: Την " RationalWiki"που είναι αφιερωμένη στην απομυθοποίηση παράλογων, αντιεπιστημονικών, δαιμονικών και, γενικώς, ασύμβατων με τη λογική και τον κοινό νου διαδόσεων εδραιωμένων αντιλήψεων και πληροφοριών που ταλαιπωρούν την ανθρωπότητα για χιλιάδες χρόνια.

Οι σκοποί της "Rationalwiki"όπως παρουσιάζονται στις σελίδες της:

Ανάλυση και αντίκρουση της ψευδοεπιστήμης και του αντιεπιστημονικού κινήματος.

Τεκμηρίωση όλης της γκάμας των παράλογων ιδεών.

Εξερεύνηση του αυταρχισμού και του θρησκευτικού φανατισμού .

Ανάλυση και κριτική του τρόπου που αυτά τα θέματα τα διαχειρίζονται τα ΜΜΕ.

Ο ιστότοπος αυτός θέλει αρκετή μελέτη, γιατί υπάρχουν πλήθος όροι και τρόποι γραφής που δεν είναι αμέσως κατανοητοί και χρειάζονται ανάλυση και έρευνα. Όμως τα άρθρα είναι σαφή και κατανοητά. Για παράδειγμα λήμματα όπως HistoricityofJesus, 666, UFOs, ColdFusion, ProtocolsofthewisemenofZion, PlanetX, κ.α. παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και έχουν λογικές απαντήσεις.

Ακόμη και στην εποχή μας, την εποχή της επιστήμης και τεχνολογίας που παράγουν τόσα θαυμαστά κάθε μέρα, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν σε προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες, ηλίθιες διαδόσεις, φανατικές θεωρίες και ρατσιστικές θεωρίες. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε απίθανες θεωρίες συνωμοσιών, ακόμη και στη χώρα μας, που κοντεύει να γίνει πολιτικό κίνημα η συνωμοσιολογία. Συνομωσίες για τα πάντα. Π.χ. Όλοι οι συνωμότες του ντουνιά έχουν βάλει στο στόχαστρο την Ελλάδα, μόνη από όλες τι μικρές χώρες της Ευρώπης, για να μας πάρουν τον πλούτο(;) μας, να μας εκμεταλλευτούν, να μας υποτάξουν! Συνομωσίες με τα εμβόλια, με τα φάρμακα του AIDS, με τον καρκίνο. Για όλα τα δεινά μας φταίνε οι συνωμότες!

Η RationalWikI μπορεί ναρίξει λίγο νερό στο κρασί όσωνπιστεύουνάκριταό,τι ακούν ή διαβάζουν (αρκεί να ξέρουν αγγλικά και να έχουν διάθεση για διασταύρωση πληροφοριών)

Όταν o Περικλής στον Επιτάφιo (431/0 π.Χ.) προτρέπει τους Αθηναίους να αγαπήσουν την πόλη τους «με πάθος ερωτικό», μάλλον δεν φανταζόταν ότι στην Αθήνα του 2014 (αλλά και σε όλους τους δήμους της χώρας) θα είχαμε μια τόσο μεγάλη μάζωξη θερμών πολιτικών εραστών. Όμως, λίγα χρόνια αργότερα, ο διόλου ρομαντικός Αριστοφάνης παρουσιάζει στους Ιππείς του (424 π.Χ.) τον κεντρικό ήρωά του, τον Δήμο (προσωποποίηση του αθηναϊκού λαού), με τρόπο μάλλον σοκαριστικό. Στην πόρτα του Δήμου εμφανίζονται δύο άθλιοι δημαγωγοί, ο Παφλαγόνας και ο Αλλαντοπώλης, οι οποίοι ερίζουν για τον αγαπημένο τους, όπως λένε, νοικοκύρη. «Γιατί φωνάζετε;» ερωτά ο Δήμος. «Εγώ», λέει ο Παφλαγόνας, «σε αγαπώ, είμαι ο εραστής σου». «Εγώ», λέει ο Αλλαντοπώλης, «είμαι ο αντεραστής. Χρόνια τώρα έχω πόθο για σένα. Αλλά με εμποδίζει ετούτος εδώ. Αλλά κι εσύ είσαι σαν τα αγοράκια που έχουν ερωμένους. Δεν πας με τους καλούς, όπως είμαι εγώ, αλλά δίνεσαι στους λυχναράδες, τους τσαρουχάδες, τους τομαράδες και τους τσαγκάρηδες» (κατά τον Θ. Σταύρου).

Να με συγχωρήσουν οι φρονούντες τα πολιτικώς ορθά. Μακριά από μένα η πρόθεση να κρίνω προσωπικές συμπεριφορές και να αφήσω υπονοούμενα. Επικαλούμαι τον Αριστοφάνη επειδή στην εποχή του τα είχε ξεπεράσει όλα αυτά και απλώς μπορούσε να λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Χωρίς παρεξήγηση. Και οι Αθηναίοι του καιρού του (ο Δήμος) ακούγοντας αυτά στο θέατρο καταλάβαιναν πολύ καλά τι ήθελε να πει ο ποιητής. Αλλά κι εμείς δεν καταλαβαίνουμε λιγότερα. Καθώς, λοιπόν, πλησιάζουν οι εκλογές (δημοτικές, ευρωεκλογές, ή ό,τι άλλο ήθελε προκύψει) όλο και εμφανίζονται στις πόρτες μας, στους δρόμους και στα τηλεοπτικά παράθυρα αγαπητικοί και αγαπητικές. Παλιοί και καινούργιοι. Νέοι και τάχατες άφθαρτοι, γερασμένοι, φθαρμένοι αλλά και ανανεωμένοι. Και ανάμεσά τους και εκείνοι που ξέρουν να «αγαπάνε και να δέρνουν», όπως λέει και ένα παλιό ανδροπρεπές άσμα. Όλοι τους με τα θέλγητρα και τη γοητεία τους, έτοιμοι να μας πάρουν αγκαλιά. Το ερώτημα είναι: έχοντας ζήσει χρόνια σε τέτοιου είδους φαρμακερούς και ανήθικους εναγκαλισμούς, είμαστε άραγε έτοιμοι να δείξουμε χαρακτήρα; Μέσα σε απάτες, υποκρισίες, μνημόνια, λεηλασίες και καταστροφές, έχουμε τουλάχιστον ωριμάσει (ασχέτως ηλικίας) τόσο ώστε να αντισταθούμε σε αυτού του είδους τις προστυχιές;

Ο έρωτας και η πολιτική έχουν πάρα πολλά κοινά σημεία και αυτό ενδεχομένως να υπονοεί και ο Αριστοφάνης πέρα από τα χοντρά σεξουαλικά. Πρώτα τα παχιά, αποπλανητικά λόγια και οι υποσχέσεις για μια ζωή χαρισάμενη. Μετά έρχονται η απιστία, η προδοσία, η απάτη. Τέλος, και αυτό είναι το χειρότερο, η ανήθικη εκμετάλλευση εκείνου που δήθεν αγαπάμε. Ειδικά σε αυτό οι έλληνες εραστές/πολιτικοί (και τώρα τελευταία και οι σεμνοπρεπείς ελληνίδες πολιτικοί) είναι αξεπέραστοι. Έχουμε κουραστεί να μαθαίνουμε πόσες απάτες έχουν διαπράξει εις βάρος μας, πόσες φορές έχουν καταχραστεί την εμπιστοσύνη μας. Ιδού λοιπόν η ώρα για τους απατημένους έλληνες και ελληνίδες ψηφοφόρους. Τώρα έχουμε την ευκαιρία να προστατέψουμε τον οίκο και τον δήμο μας. Από τον δήμο του χωριού μου ως τον δήμο της Αθήνας.

Μη μας ξεγελάσουν πάλι οι δήθεν νέοι και «άφθαρτοι». Ούτε όσοι διαλαλούν μια Αθήνα, ή έναν δήμο «που μας ταιριάζει». Αποκλείεται να ξέρουν «τι μας ταιριάζει», επειδή όσοι προβάλλονται από τους κομματικούς μηχανισμούς είναι εκ των πραγμάτων αφερέγγυοι και υποκριτικοί. Γιατί; Γιατί δεν γίνεται ένα κόμμα που είναι αφερέγγυο, λαϊκίστικο, υποκριτικό και ανήθικο να έχει «ικανούς», «προοδευτικούς», «εργατικούς» και «τίμιους» υποψηφίους. Οι δημοτικές εκλογές έχουν διαφορετικό χαρακτήρα από τις εθνικές. Είναι και πρέπει να είναι υπερκομματικές. Οι υποψήφιοι είναι γνωστοί στις τοπικές κοινωνίες. Οι δημότες ξέρουν από πρώτο χέρι το ποιόν των υποψηφίων. Θα αναζητήσουν, επομένως, τους ικανούς, εργατικούς και τίμιους; Ή θα αφεθούν πάλι στη «γοητεία» εραστών πολιτικών; Θα επιτρέψουν να απατηθούν για άλλη μια φορά οικειοθελώς; Αν ναι, τότε - φευ - ο Αριστοφάνης δεν δείχνει απλώς έναν άβουλο, αδύναμο Δήμο (=δημότες) που παραδέρνει ανάμεσα σε εραστές και αντεραστές. Δείχνει πως και ο ίδιος ο Δήμος είναι ανήθικος καθώς επιτρέπει αυτά τα καμώματα.

[ΠΗΓΗ: Γιώργης Γιατρομανωλάκης, καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας, Δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ 23-02-2014]

Μιζοσκόταδο (το):Προσπάθεια συσκότισης και συγκάλυψης της αλήθειας στην υπόθεση της Siemens. (Η δικαιοσύνη ψάχνει τους ενόχους στο μιζοσκόταδο)

Μιζοκακόμοιρος (ο): πολιτικός για τον οποίον υπάρχουν ενδείξεις ότι εμπλέκεται στο σκάνδαλο με τις μίζες, αλλά παριστάνει τον κακόμοιρο προκειμένου να πείσει σχετικά με την αθωότητά του. (Διάβασες τις δηλώσεις που έκανε ο Τσουκάτος βγαίνοντας από τον ανακριτή; Τον εγκατέλειψε το κόμμα του λέει ο μιζοκακόμοιρος).

Μιζοτιμής (επίρρημα):Ελάττωση της τιμής της μίζας κατά το ήμισυ, σε περιόδους όπου υπάρχει μεγάλος αριθμός πολιτικών πρόθυμων να εμπλακούν. (Εκεί που τα είχαμε βρει και ήμασταν έτοιμοι να συμφωνήσουμε, μπλέχτηκε και ο Κυριάκος και μας έκανε χαλάστρα. Η συμφωνία έκλεισε μιζοτιμής).

Μιζεκλίκι (το):πρόγευση /μικρή προκαταβολή μίζας. (Ο εξοπλισμός του πολιτικού γραφείου του με καινούργιο τηλεφωνικό κέντρο ήταν το μιζεκλίκι της υπόθεσης. Τα χοντρά λεφτά δόθηκαν αργότερα).

Μιζονέτα (η): πολυτελής κατοικία που αποκτήθηκε ως αντάλλαγμα πολιτικής εκδούλευσης. (Είδες την μιζονέτα του Άκη στο Πανόραμα; Έχει ένα WC λιγότερο από την βίλα του Μητσοτάκη)

Μιζοτάκης (ο):Ο λήπτης μίζας μέσω "αγοράς"τηλεφωνικού κέντρου(Εγώ δεν πήρα μίζες. Μόνο ένα τηλεφωνικό κέντρο αγόρασα αξίας κάποιων χιλιάδων ευρώ)

Μιζανπλί (το):προϊόν συναλλαγής που αποδίδεται εις είδος, συνήθως με μορφή κοσμημάτων ή άλλων τιμαλφών, σε συζύγους, ερωμένες ή κόρες πολιτικών. (Βλέπεις την κοτρώνα που φοράει στο χέρι το τσουλί; Μιζανπλί του υπουργού από την υπόθεση του OTE είναι.)

Μιζολιθική εποχή:Χρονικά συμπίπτει με περιόδους όπου εξαγγέλλονται μεγάλα έργα, μεγάλες διοργανώσεις, μεγάλες αγορές του αιώνα κλπ. και πέφτουν οι μεγάλες μίζες. (Γαμώ την ατυχία μου. Τώρα βρήκαμε να είμαστε έξω από τα πράγματα; Τώρα που είναι η μιζολιθική εποχή και τρώει η μίζα σίδερο; )

Μιζολαβητής (ο):παρένθετο πρόσωπο που μεσολαβεί στο δαιδαλώδες σύστημα διακίνησης της μίζας, μέσα από εμβάσματα, off-shore εταιρείες κλπ, προκειμένου να χαθούν τα ίχνη του μαύρου πολιτικού χρήματος. (Ισχυρίζεται ότι τον έμπλεξαν χωρίς να το θέλει. Θα την γλυτώσει φτηνά όμως. Ένας απλός μιζολαβητής ήταν.)

Μιζάνοιχτος (ο):πολιτικός που εντέχνως αφήνει να διαρρεύσει σε επιχειρηματικούς κύκλους ότι είναι ανοιχτός σε προτάσεις συναλλαγής. (Εκλογές έρχονται. Τα έξοδα πολλά. Δηλώνω μιζάνοιχτος σε υποψήφιους. χορηγούς.)

Απομιζώ:σύγχρονη γραφή του ρήματος απομυζώ. Το ρήμα "απομυζώ"που σημαίνει "αναρροφώ, βυζαίνω, αποσπώ συνεχώς χρήματα"μετατρέπεται σε "απομιζώ"όταν ο ενεργών είναι πολιτικό πρόσωπο. (Απομίζησε τους πάντες επί υπουργίας του. Να φανταστείς ότι τον αποκαλούσαν ο μίστερ 2%. Τόση ήταν η προμήθειά του)

Μιζά κι ανέσωστα:μεγάλα έργα που δεν τελείωσαν ποτέ για ευνόητους λόγους. (Κι αυτό το έργο μιζό και ανέσωστο έμεινε. Πότε επιτέλους θα ολοκληρωθεί?)

Μιζότο:παραδοσιακό πιάτο του Εργολαβιστάν (Κυρία Υπουργού σε εστιατόριο: Θέλω να παραγγείλω ένα ριζότο για μένα και ένα μιζότο για τον σύζυγό μου, τον κ. Υπουργό)

Μιζόλα:μίζα + όλα = μεγάλη μίζα. Συνώνυμο: παρταόλα. (Θα πάρω μια μπριζόλα και μια μιζόλα).

Ομ(ιζ)όλογα:Σεμνά και ταπεινά μικρογεύματα (Θα πάμε στα Goody's ή θα φάμε ομιζόλογα;)

Κο-μίζω:φέρω προσφορά μίζας. Λατινιστί: Veni Vidi Mizzi

Παροιμί(ζ)ες και παροιμι(ζ)ώδεις εκφράσεις

Θα φάει η μίζα σίδερο - Δεν σηκώνει μίζα στο σπαθί του - Όποιος έχει την μίζα, μιζιάζεται - Αγάλι αγάλι γίνεται η αγορά με μίζα - Ανεμομιζώματα, ανεμοσκορπίσματα - Πολιτικός αν μιζωθεί, την μυρωδιά την έχει - Βγάζει κι από τη μίζα ξίγκι - Εκεί που μας χρωστούσανε, τους δώσαμε και μίζα - (ακ)Άκιε. ο βραστήρας αυγών να είναι Siemens! - Στην αναβροχιά, καλός είναι και ο βραστήρας - Φοβού τους Γερμανούς και μίζα φέροντες - Πέσε μίζα να σε φάω - Το έξυπνο πουλί από τη μίζα φτιάχνεται - Θέλω ν'αγιάσω, μα η Siemens δεν μ'αφήνει - Άμα δεν πάει η μίζα στον υπουργό, πάει ο υπουργός στη μίζα - Αυτός θέλει και την μίζα ολόκληρη και το κόμμα χορτάτο - Άμα δώσεις μίζα διάβαινε - Από μίζα που δεν τρως, τι σε νοιάζει κι αν δοθεί - Κάποιο λάκκο έχει η μίζα - Σαν θέλει η Siemens και ο υπουργός, τύφλα να 'χει ο λαός

Γιατί γράφουμε; Ποιές επιρροές έχουμε δεχτεί που μας καθόρισαν ή μας στιγμάτισαν; Είναι η πορεία μας αυτή που είχαμε ονειρευτεί ή σχεδιάσει, ή για αλλού ξεκινήσαμε και αλλού βρεθήκαμε; H ζωή και η τέχνη αναπόφευκτα συμπλέουν, μπορεί και να αλληλοσυμπληρώνονται. Ο δημιουργός οφείλει, θαρρώ, να κοιτά κάθε φορά κατάματα και τη ζωή και την τέχνη του και να κάνει τον απολογισμό του. Η αυτοκριτική και η αυτογνωσία είναι πάντα τα ζητούμενα και στον άνθρωπο και στον δημιουργό. Από κει και πέρα η βασική έγνοια είναι πώς θα υπάρχει δημιουργική εξέλιξη. Αναπόφευκτα μού έρχονται στο μυαλό όσα γράφει ο Ελύτης στα Ανοιχτά Χαρτιά. Κι είναι σαν να μονολογεί: Nα γιατί γράφω. Γιατί η Ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη την έχει ο Θάνατος. Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι η ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε να ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο ήλιος και ο Άδης αγγίζονται. Δέκα γυναίκες δημιουργοί που ζουν και δημιουργούν στο σήμερα. Οι σκέψεις τους, οι καταβολές τους, οι εικόνες τους, είναι πολύτιμα στοιχεία του δημιουργικού ΕΓΩ τους. Αναλογίζονται, στοχάζονται, θυμούνται, απορούν, δείχνουν, καταθέτουν αναμνήσεις, εμπειρίες, συναισθήματα, αποστασιοποιούνται άλλη λιγότερο, άλλη περισσότερο, εξομολογούνται, μονολογούν κρύβοντας ή αποκαλύπτοντας, άλλοτε με τρόπο ρεαλιστικό, άλλοτε επικαλούμενες τον σουρεαλισμό. Όμως, αποδεικνύοντας σε κάθε περίπτωση πως η τέχνη είναι υπόθεση αυστηρά προσωπική (Ασημίνα Ξηρογιάννη)

Χάρτινα ταξίδια

Οι περισσότεροι άνθρωποι δηλώνουν ότι τους αρέσουν τα ταξίδια. Λίγοι όμως ταξιδεύουν συχνά και μάλιστα σε άγνωστους προορισμούς. Προτιμούν να τα ονειρεύονται. Κι όταν τελικά το κάνουν προσπαθούν να ζήσουν με τον τρόπο που έχουν συνηθίσει στην πατρίδα τους, αναζητώντας γνώριμα φαγητά και συνήθειες.

Τι νόημα όμως έχει να ταξιδεύεις αν τελικά δεν δοκιμάσεις τηγανιτές μπανάνες και παγωτό με σάλτσα πιπέρι; Τι νόημα έχει να ταξιδεύεις αν είναι να περάσεις τις μέρες σου με κάποιο βραχιολάκι ενός ξενοδοχείου, προσπαθώντας να μην ξεμυτίσεις από την τεχνητή ασφάλεια που σου παρέχει; Τι νόημα έχει να ταξιδεύεις αν δεν πάρεις άγνωστους δρόμους που θα σε οδηγήσουν σε άγνωστους προορισμούς;

Η συγγραφή μοιάζει πολύ με ένα ταξίδι. Με ένα ταξίδι που μπορεί να γίνει πραγματικά εξωτικό ή να μη διαφέρει από την παραμονή στο σπίτι. Όπως στα ταξίδια έτσι και στη συγγραφή μπορείς να διαλέξεις μια σίγουρη οδό ή μπορείς να πάρεις διαφορετικά μονοπάτια. Μπορεί βέβαια να βρεθείς σε αδιέξοδο, μπορεί όμως και να ανακαλύψεις μια καινούργια μαγική χώρα. Ό,τι όμως και να συμβεί μπορείς να γυρίσεις πίσω και να ξαναπροσπαθήσεις.

Προσωπικά μου αρέσουν τα ταξίδια. Δεν περιμένω να βρω χρόνο για να πραγματοποιήσω ένα ταξίδι, όπως δεν περιμένω να μου περισσέψει χρόνος για να γράψω κάτι. Ο χρόνος απλώς περνάει και μένει σε εσένα να αποφασίσεις πώς θέλεις να περνάει. Αν θέλεις να βρεις χρόνο για ένα ταξίδι βρίσκεις και φυσικά πάντα υπάρχει χρόνος για να γραφτούν λίγες γραμμές.

Μ’ αρέσει να παίρνω το κομπιούτερ μου όπου πηγαίνω και να συνεχίζω αυτό που γράφω όπου κι αν βρίσκομαι. Πιστεύω ότι επηρεάζεσαι από το μέρος που βρίσκεσαι έστω κι αν αυτό που γράφεις δεν έχει σχέση με τον τόπο αυτό. Οι μυρωδιές όμως στον αέρα, οι άνθρωποι, κάποιες ιδέες που δε θα σου πέρναγαν από το μυαλό στο σπίτι σου, αναγκαστικά τρυπώνουν στο γραπτό σου.

Απόλαυσα ιδιαίτερα τη συγγραφή του βιβλίου, που γράψαμε μαζί με την αείμνηστη Κίρα Σίνου, Στο σταυροδρόμι της ημισελήνου, η Ναυμαχία της Ναυπάκτου, 7 Οκτωβρίου 1571. Στη Ναύπακτο είχα βρεθεί πριν αρχίσω τη συγγραφή του για να συλλέξω πληροφορίες. Δεν μπόρεσα να ξαναπάω όσο το έγραφα αλλά ένα μικρό μέρος του γράφτηκε στο Κουσάντασι στην Τουρκία, όπου είχα βρεθεί για λίγες ημέρες διακοπών. Έχω την αίσθηση ότι πίνοντας μαύρο τουρκικό τσάι, κοιτώντας τους μιναρέδες και ακούγοντας τον χότζα να καλεί για την προσευχή, μπόρεσα να αποδώσω καλύτερα το μουσουλμανικό στοιχείο στο βιβλίο, εκτός από το γεγονός ότι ένιωθα ότι πραγματοποιούσαν ένα διπλό ταξίδι. Στην πραγματικότητα και στο χαρτί.

Απολάμβανα από μικρή τις ιστορίες της Αγκάθα Κρίστι. Είμαι σίγουρη ότι ένας από τους λόγους που αρέσουν σε τόσο κόσμο είναι και το γεγονός ότι τις απολάμβανε και η ίδια όσο τις έγραφε. Αν δεν απολαμβάνεις αυτά που γράφεις είναι δύσκολο να τα απολαύσουν οι αναγνώστες του.

Μπορείς να διασκεδάσεις γράφοντας ένα βιβλίο ακόμα κι όταν το θέμα είναι ζοφερό. Το τελευταίο μου βιβλίο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Iasonbooks Τρίτο Μνήμα Αριστερά, γράφτηκε με ανάλαφρη διάθεση, παρά τον ίσως μακάβριο τίτλο του. Η περιήγηση στα διάφορα ταξίδια μου στα διάφορα νεκροταφεία ήταν διασκεδαστική. Διασκεδαστική γιατί τα περισσότερα νεκροταφεία είναι ευχάριστοι τόποι, όπου πολλοί πηγαίνουν απλώς για περίπατο, ψυχαγωγική γιατί μέσα σε αυτά διακρίνεις τόσο διαφορετικούς πολιτισμούς και έθιμα. Τα τελευταία χρόνια, σε όποιο μέρος και να πήγαινα αναζητούσα νεκροταφεία για να δω και να φωτογραφίσω κι αυτό, ακόμα κι αν φαίνεται έτσι, δεν ήταν καθόλου μια μακάβρια απασχόληση.

Είναι όμορφο να βρίσκεσαι κοντά στο θέμα σου όταν γράφεις. Να έχεις άμεση επαφή με αυτό. Για την αρχή ενός βιβλίου, συνήθως αρκεί μια ασήμαντη αφορμή.

Ένα δημοσίευμα στην εφημερίδα όπως συμβαίνει με το βιβλίο μου «Καταραμένη βρύση»που πρόκειται να κυκλοφορήσει από τον Κέδρο. Τη συγκεκριμένη «καταραμένη βρύση» σε κάποιο χωριό της ορεινής Ναυπακτίας δεν πήγα ποτέ να τη δω, εκείνο τον καιρό όμως που το έγραφα «κόλλαγα» σε οποιαδήποτε επαρχιακή βρύση, έψαχνα οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με το νερό.

Είχα την τύχη να συμμετέχω τον Οκτώβριο του 2013 στο 4ο Διεθνές Λογοτεχνικό και Κινηματογραφικό Φεστιβάλ στην πόλη Ορντού, στα ελληνικά Κωτυώρα, στον Πόντο, στην Τουρκία. Οι άνθρωποι εκεί έχουν καταλάβει πόσο σημαντικό για το συγγραφέα είναι να βρίσκεται στον τόπο για τον οποίο γράφει και έχουν δημιουργήσει ένα πανέμορφο σπίτι της Γραφής. Εκεί φιλοξενούνται συγγραφείς που έχουν σκοπό στο έργο τους να συμπεριλάβουν και την πόλη τους. Από το παράθυρο βλέπεις τη Μαύρη Θάλασσα και πιστεύω ότι είναι δύσκολο να φτιάξεις μια ιστορία εκεί και να μην παίξει κάποιο ρόλο η Μαύρη Θάλασσα στο έργο σου.

Όλα τα θέματα έχουν κάποτε γραφτεί, συνηθίζουν να λένε όσοι ασχολούνται με το γράψιμο. Κι όμως όσοι άνθρωποι και να περάσουν από τη γη, ο καθένας έχει τη δική του διαφορετική ιστορία. Εξαρτάται πώς βλέπεις την κάθε ιστορία.. Μ’ αρέσει να αναζητώ την πρωτοτυπία περισσότερο στο περιεχόμενο και όχι στη μορφή. Δεν με ικανοποιεί ένα μυθιστόρημα που χαρακτηρίζεται ως πρωτότυπο απλά επειδή δεν έχει τέλος ή μπερδεύει τις χρονικές περιόδους και τις πραγματικότητες. Το «εύρημα» μ’ αρέσει να είναι στην πλοκή και αναζητώ πάντα το εύρημα αυτό, ενώ η έλλειψή του με απογοητεύει.

Η συγγραφή είναι μια μοναχική διαδικασία πιστεύουν πολλοί. Στην ουσία όμως μόνο ένα μέρος της είναι μοναχικό. Τη στιγμή που αποτυπώνονται οι ιδέες στο χαρτί. Για να δημιουργηθούν όμως οι ιδέες απαιτείται η συναναστροφή με κόσμο, η συλλογή ιστοριών, εμπειριών και χαρακτήρων.

Αυτό που θεωρώ ότι κέρδισα από την έκδοση των βιβλίων μου είναι η επαφή με τους αναγνώστες μου. Οι προσκλήσεις από σχολεία για να μιλήσω σε παιδιά για το θαυμαστό κόσμο του βιβλίου και για τους δικούς μου ήρωες για τη δική μου μυθιστορηματική πραγματικότητα. Να διαπιστώσω τι σκέφτηκαν για αυτούς και τι τους άρεσε. Να με διορθώσουν και να με κατευθύνουν για το επόμενο βιβλίο μου. Η χαρά της επαφής του δημιουργού με τους αποδέκτες.

Αν δεν υπήρχαν τα βιβλία μου δε θα είχα βρεθεί ποτέ σε Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ να συζητάω με άλλους ανθρώπους από άλλες χώρες που η δουλειά τους είναι να εκφράζονται με λέξεις και εικόνες. Δε θα είχα έρθει σε επαφή με τόσο πολλούς παλιούς γνωστούς και φίλους που ανταποκρίθηκαν στις προσκλήσεις μου για την παρουσίαση των βιβλίων μου, διαπιστώνοντας πόσο σημαντικό είναι όταν οι δικοί σου άνθρωποι θέλουν να διαβάσουν για τους κόσμους που έχεις δημιουργήσει.

Συχνά διαπιστώνω ότι αναγνώστες μου θυμούνται το περιεχόμενο των βιβλίων μου καλύτερα από εμένα. Γιατί με το που τελειώνω ένα βιβλίο φροντίζω να το ξεχάσω. Το αντιμετωπίζω πλέον ως αναγνώστρια, αφού πλέον δεν μπορώ να επέμβω σε αυτό, να αλλάξω κάποιον χαρακτήρα ή το τέλος του. Και ετοιμάζομαι για το επόμενο. Που φιλοδοξώ να μη μοιάζει σε τίποτα με το προηγούμενο. Γιατί κάθε νέο ταξίδι πρέπει να σου προσφέρει καινούργια πράγματα. Δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνεις διαρκώς τα ίδια ταξίδια. Πρέπει να γνωρίσεις νέους τόπους απαλλαγμένος από παλιά στερεότυπα.

[Έρικα Αθανασίου έχει εκδώσει το μυθιστόρημα Τρίτο μνήμα αριστερά (εκδόσεις Iason Books 2013), τη μελέτη Κίρα Σίνου, η αγαπημένη σύντροφος των παιδικών μας χρόνων (εκδόσεις Κέδρος 2008), και τα βιβλία για παιδιά Μετρώντας βήματα (εκδόσεις Κέδρος 2004) και Στοιχειωμένα θεμέλια (εκδόσεις Κέδρος 2007 – κι άλλες εξομολογήσεις γυναικών για τη δημιουργική γραφή τους στο ΒΑΡΛΑΚΙ: το varelaki.blogspot.gr

]

Χτες, δόθηκε στη δημοσιότητα από το «Forbes» η ετήσια «λίστα των δισεκατομμυριούχων» του πλανήτη. Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς την εξέλιξη της σχετικής λίστας από την έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και μετά. Θα διαπιστώσει ότι:

• Το 2008, προ κρίσης δηλαδή, οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη, κατά τη «λίστα Forbes», αριθμούσαν τους 793 και η συνολική περιουσία τους ανερχόταν στα 2,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.
• Το 2010 ο αριθμός τους έφτασε τους 1.011 και τα πλούτη τους στα 3,5 τρισεκατομμύρια δολάρια..
• Το 2011 οι δισεκατομμυριούχοι ανήλθαν στους 1.216 και η περιουσία τους ανήλθε στα 4,5 τρισεκατομμύρια δολάρια.

• Το 2012 οι δισεκατομμυριούχοι αυξήθηκαν στους 1.426 με την συνολική τους περιουσία να αυξάνεται στα 5,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.

• Όσο για το 2013, σύμφωνα με τα χτεσινά στοιχεία, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων ανέβηκε στους 1.645 και η περιουσία τους έχει εκτιναχτεί στα 6,4 τρισεκατομμύρια δολάρια!

Αυτό που προκύπτει από τα προηγούμενα είναι ότι στον κόσμο τους, στον κόσμο των κεφαλαιοκρατών, των πολυεθνικών, των μονοπωλίων, των τραπεζιτών, από τη στιγμή που ξέσπασε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, συμβαίνουν τα εξής:

   α) Την ίδια περίοδο κατά την οποία διπλασιάστηκε ο αριθμός των δισεκατομμυρίων φτωχών, έχει παράλληλα υπερδιπλασιαστεί και ο αριθμός μιας χούφτας δισεκατομμυριούχων Κροίσων, που από 793 ανήλθαν στους 1.645....
   β) Την ίδια περίοδο που το μέγεθος και η «ποιότητα» της φτώχειας που ταλανίζει δισεκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη πήραν απροσδιόριστες διαστάσεις, το μέγεθος της περιουσίας των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη σχεδόν... τριπλασιάστηκε και από 2,4 τρισ. δολάρια ανήλθε στα 6,4 τρισ. δολάρια...
   γ) Στις ΗΠΑ, όπου ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν με συσσίτια ανήλθε στα 50 εκατομμύρια και που οι φάκελοι κατασχέσεων και οι πλειστηριασμοί κατοικιών μόνο μέχρι το 2010 ξεπέρασαν τα 10 εκατομμύρια, οι δισεκατομμυριούχοι από 359 που ήταν το 2008 ανήλθαν στους 492...
   δ) Στην Ευρώπη των μνημονίων και της λιτότητας, εδώ που οι άνεργοι ξεπερνούν τα 26 εκατομμύρια και έχουν αυξηθεί κατά 10 εκατομμύρια από το 2008, την ίδια περίοδο οι δισεκατομμυριούχοι από 196 το 2008 τώρα μετρήθηκαν στους 485. Δηλαδή για κάθε έναν νέο δισεκατομμυριούχο αντιστοιχούν 35.000 νέοι άνεργοι. ..
   ε) Στον κόσμο της κοινωνικής θηριωδίας, μέσα στα χρόνια της κρίσης, στα χέρια αυτών των 1.645 «Κροίσων» του διεθνούς επιχειρηματικού «τζετ σετ» και της «φιλανθρωπίας» συγκεντρώθηκαν τόσα πλούτη που
- ισούνται σχεδόν με το ΑΕΠ της Κίνας των 1,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων,

- ξεπερνούν ολόκληρο το ΑΕΠ της Ιαπωνίας,
- ξεπερνούν τα ΑΕΠ της Γερμανίας και της Γαλλίας μαζί,
- ξεπερνούν τα ΑΕΠ της Βραζιλίας, της Ρωσίας και της Ινδίας μαζί,

- ξεπερνούν δύο και τρεις φορές το ΑΕΠ της Αυστραλίας, του Καναδά, της Ισπανίας και το ΑΕΠ όλων μαζί των χωρών της Αφρικής...

Για τα παραπάνω (τα οποία συμβαίνουν σε έναν κόσμο όπου το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς που τον διέπει λέγεται ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ) , υπάρχουν δυο ερμηνείες.

ΠΡΩΤΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Όλα αυτά μπορεί να είναι δυσάρεστα, αλλά είναι «λογικά». Η συνύπαρξη της απόλυτης ένδειας με την ξετσιπωσιά της χλιδής είναι φαινόμενο διαχρονικό και ως εκ τούτου «αναπόφευκτο» και «αμετάλλακτο». Οφείλεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι χωρίζονται, από τη μια μεριά, στους «άξιους», στους «ικανούς» και στους «καπάτσους» που τα κατάφεραν στη ζωή (και που τυχαίνει αυτοί να είναι λίγοι). Από την άλλη μεριά, έχουμε τους πολλούς, τα δισεκατομμύρια δηλαδή των ανθρώπων, που λόγω «ανικανότητας», «αναξιότητας» ή εν πάση περιπτώσει λόγω «ατυχίας», δεν «προκόψανε». Οι πρώτοι, οι λίγοι, κερδίζουν. Κερδιζουν και όταν υπάρχει ανάπτυξη, αλλά και όταν υπάρχει κρίση. Οι δεύτεροι, οι πολλοί, χάνουν. Χάνουν και όταν υπάρχει ανάπτυξη και, φυσικά, όταν υπάρχει κρίση.

Συνεπώς, κατά τους θιασώτες της πρώτης ερμηνείας, μπορεί να μην είναι ευχάριστο, αλλά –τί να κάνουμε; - είναι «λογικό», είναι «ρεαλιστικό» μόλις 5 άνθρωποι στην κορυφή της λίστας Forbes να διαθέτουν πλούτη που ξεπερνούν κατά σχεδόν 2 φορές ολόκληρο το ΑΕΠ της Ελλάδας των 10 εκατομμυρίων ψυχών...

Δεν είναι ευχάριστο, αλλά – τί να κάνουμε; - είναι «λογικό» είναι «ρεαλιστικό» μόλις μια οικογένεια, η οικογένεια των πολυκαταστημάτων Walmatt στις ΗΠΑ, να κατέχει τόσο πλούτο όσο διαθέτουν αθροιστικά τα 100 εκατομμύρια των φτωχότερων Αμερικανών!

Δεν είναι ευχάριστο, αλλά – τί να κάνουμε; - είναι «λογικό», είναι «ρεαλιστικό» από τον παγκόσμιο πλούτο που το 2013 ανήλθε στα 243 τρισεκατομμύρια, τα 100 τρισεκατομμύρια, δηλαδή πάνω από το 40% να ανήκει στους υπερπλούσιους, που δεν αντιστοιχούν παρά μόλις στο... 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού!

Εν κατακλείδι: Δεν είναι ευχάριστο, αλλά – τί να κάνουμε; - είναι «μοιραίο», οι φτωχοί να γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι...

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Τίποτα από αυτά δεν είναι «λογικό» και «ρεαλιστικό». Καθόλου «λογικό» δεν είναι το 95% των κερδών που παράχθηκαν από το 2009 μέχρι το 2012 στις ΗΠΑ να έχουν καταλήξει (κατά τον Στίγκλιτς) στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού, ούτε ότι από αυτό το 95% των κερδών που πήγε στο 1% των πολύ πλούσιων στην πραγματικότητα (κατά τον Κρούγκμαν) «περισσότερο από το 60% (να) έχει πάει στο κορυφαίο 0,1%»!

Αυτός ο κοινωνικός δαρβινισμός, δεν είναι προιόν της «λογικής» αλλά αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης και των ταξικών ανισοτήτων. Η απανθρωπιά της φτώχειας, ο πόνος της ανέχειας, η δυστυχία της ανημπόριας, από τη μια, και ο αμύθητος πλούτος από την άλλη, δεν προκύπτουν σαν «φυσικός» ή «θεικός» νόμος αλλά έχουν ως μήτρα εκδήλωσής τους την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, δηλαδή την κατίσχυση του κεφαλαιοκράτη - καπιταλιστή πάνω στον προλετάριο – εργαζόμενο, την οικοδόμηση μιας κοινωνίας με βάση τον κανόνα της μετατροπής του ανθρώπου σε εμπόρευμα. Ένα εμπόρευμα που, όποτε το επιθυμούν και με τους όρους που το επιθυμούν, τα αφεντικά το πωλούν και το αγοράζουν φορώντας του τη σιδερένια μπάλα της μισθωτής σκλαβιάς ή το στοιβάζουν στον εφεδρικό στρατό της ανεργίας αποδίδοντάς του την «ελευθερία» της ανέχειας.

Εν ολίγοις: Δεν είναι ούτε «λογικό», ούτε «ρεαλιστικό» η κοινωνία να χωρίζεται σε μια χούφτα «ιδιοκτήτες», από τη μια, και σε έναν ωκεανό πληβείων, από την άλλη, που η μόνη τους ιδιοκτησία είναι το σαρκίο τους και το σαρκίο των παιδιών τους και που το μόνο τους «δικαίωμα» είναι να προσφέρουν το σαρκίο τους στον «αφέντη» - εκμεταλλευτή τους.

«Πόσοι;»

Έχουμε μπροστά μας μια πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία οι Κροίσοι του πλανήτη, σε συνθήκες κρίσης, πολλαπλασιάζουν τα μυθώδη πλούτη τους την ώρα που δισεκατομμύρια άνθρωποι καταστρέφονται.

Την πραγματικότητα αυτή, ο Πορτογάλος ποιητής Αλμέιντα Γκαρέτ, ήδη από τον 18ο αιώνα, την περιέγραψε έτσι: «Κι εγώ ρωτώ τους οικονομολόγους, τους πολιτικούς, τους ηθικολόγους: υπολόγισαν ποτέ τον αριθμό των ατόμων που υποχρεωτικά καταδικάζονται σε αθλιότητα, σε άνιση εργασία, σε εξαχρείωση, σε αφροσύνη, σε διεφθαρμένη άγνοια, σε ανίκητη δυστυχία, σε απόλυτη ένδεια, για να παραχθεί ένας πλούσιος;».

Ε, λοιπόν, τίποτα από όλα αυτά που συνιστούν τη γύρω μας πραγματικότητα της βαρβαρότητας δεν είναι «λογικά». Όχι! Παρά την μεγαλοφυία του, εδώ ο Χέγκελ έκανε λάθος: Το πραγματικό δεν είναι και λογικό, όπως ισχυριζόταν. Που πάει να πει: Τίποτα από αυτά που συνθέτουν την πραγματικότητα της απανθρωπιάς δεν είναι «καλώς καμωμένο».

Τίποτα «θεϊκό» ή «φυσικό» δεν επιβάλλει την «αναπόφευκτη» διαιώνιση αυτής της βαρβαρότητας. Δεν είναι «λογικό», ούτε «μοιραίο», ούτε «αναπόφευκτο» οι άνθρωποι να συνεχίσουν να χωρίζονται σε εκείνους που αγοράζουν ανθρώπους και στους άλλους που πωλούνται σε άλλους ανθρώπους.

Τίποτα σε αυτή την πραγματικότητα που λέει ότι ένας Κροίσος θα έχει εισόδημα πάνω από 10 εκατομμύρια δολάρια την ημέρα (!) και ταυτόχρονα 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι θα «ζουν» με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα, δεν είναι προιόν και αποτέλεσμα της «λογικής». Αυτό είναι ο ορισμός της ταξικής παραφροσύνης.

Θα μας επιτραπεί, λοιπόν, να μην είμαστε τόσο απαισιόδοξοι ώστε να υποταχτούμε στους κήρυκες της πρώτης ερμηνείας. Να υποταχτούμε, δηλαδή, σε μια «λογική» που αν ίσχυε τότε θα έπρεπε οι δούλοι να ήταν ακόμα δούλοι, οι δουλοπάροικοι να ήταν ακόμα δουλοπάροικοι, οι κολίγοι να ήταν ακόμα κολίγοι.

Θα μας επιτραπεί σε ό,τι το σύστημα της εκμετάλλευσης βαφτίζει «λογικό» εμείς να βλέπουμε το παράλογο, εκείνο που και πρέπει και μπορεί να ανατραπεί. Η’ μήπως το «λογικό» είναι να διατηρηθεί ένα καθεστώς που κάθε μέρα, όταν 1.645 Κροίσοι αυξάνουν τα δισεκατομμυριά τους, πάνω από 22.000 παιδιά να πεθαίνουν από την πείνα;

Θα μας επιτραπεί στο «ρεαλισμό» ενός συστήματος που όσο μεγαλώνει η δυστυχία δισεκατομμυρίων ανθρώπων τόσο αυξάνεται η περιουσία μιας χούφτας δισεκατομμυριούχων, εμείς να βλέπουμε ως μόνη ρεαλιστική προοπτική ανθρώπινης επιβίωσης και αξιοπρέπειας την ανατροπή αυτού του συστήματος - φυλακή.

Το μόνο Λογικό που υπάρχει απέναντι σε αυτή τη φυλακή, στη φυλακή της ταξικής παραφροσύνης και του κοινωνικού κανιβαλισμού, στην οποία «το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά στάζοντας αίμα απ'όλους τους πόρους» (Καρλ Μαρξ «Κεφάλαιο», τόμος Α', σελίδα 785), είναι η συντριβή της.

Είναι η οικοδόμηση μιας άλλης πραγματικότητας. Μιας άλλης κοινωνίας. Χωρίς δεσμά και χωρίς αλυσίδες. Που ο πλούτος των λίγων δεν θα γίνεται πακτωλός που θα προκύπτει από την φτώχεια των πολλών, αλλά που ο πλούτος από τη δουλειά, τη δημιουργικότητα, τα ταλέντα, τις ικανότητες των πολλών θα ακυρώνει και θα καταργεί τη φτώχεια όλων!

Μπορεί να συμβεί; Είναι ρεαλιστικό να υπάρξει τέτοια κοινωνία όπου ο πλούτος θα είναι μέτρο όχι της ιδιοτέλειας αλλά της συλλογικής εξύψωσης; Που δεν θα έχει ως προυπόθεση την μαζική φτώχεια, αλλά θα συνιστά προσδιοριστικό της κοινωνικής ευημερίας; Ο Μπαλζάκ δεν ήταν... κομμουνιστής, γεννήθηκε πολύ πριν από τον Μάρξ και τον Λένιν, ήταν αριστοκράτης και συντηρητικός, αλλά το είχε αντιληφθεί περίφημα: «Όταν η μάζα των φτωχών γίνει πιο ισχυρή από τη μάζα των πλουσίων, η κοινωνία - έλεγε - θα χτιστεί σε άλλη βάση».

[ΠΗΓΗ: Νίκος Μπογιόπουλος, Πόσοι φτωχοί «παράγουν» έναν πλούσιο στο enikos.gr ]

Η Marina Abramovic είναι μία από τις πιο αμφιλεγόμενες καλλιτεχνικές παρουσίες εδώ και 40 περίπου χρόνια. Είναι η γυναίκα που έχει ακούσει περισσότερες φορές από κάθε άλλο την ερώτηση «Μα είναι αυτό τέχνη»; Προβληματίζει, μπερδεύει, δημιουργεί στο πέρασμά της φανατικούς θαυμαστές και πολέμιους. Σίγουρα, δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο, και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Πριν αποδοκιμάσουμε ή λατρέψουμε, ας προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε καλύτερα αυτή τη γυναίκα. Και στο ερώτημα «Μα, είναι αυτό τέχνη» ας προσπαθήσουμε να ανοίξουμε το μυαλό μας και να δούμε τι μπορούμε να μάθουμε από κάποιον, πριν νιώσουμε την ανάγκη να βάλουμε ταμπέλες που χρησιμεύουν μόνο για το φαίνεσθαι και για ακαδημαϊκούς σκοπούς. Σε λίγες μέρες θα βρίσκεται στην Αθήνα και θα μπορέσουμε να έχουμε και προσωπική εμπειρία. Μέχρι τότε...

10 πράγματα που μου έμαθε η Marina Abramovic για τη ζωή

1. Κοίτα τον άλλον στα μάτια και μην πεις τίποτα. Μόνο κοίτα τον αληθινά. Είναι ο μόνος τρόπος για να τον γνωρίσεις και να σε γνωρίσει πραγματικά και να πείτε όσα δεν μπορούν να χωρέσουν σε λέξεις, και αυτά είναι πολλά. Ένα βλέμμα αρκεί. Δε θέλω να σε σοκάρω, αλλά δεν είναι παιχνίδι. Κοίτα με πραγματικά. Το ερώτημα είναι: Τολμάς;

2. Μην τα παρατάς ποτέ. Η υπομονή και η επιμονή είναι υποτιμημένες αρετές. Το να πετύχεις κάτι εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα τον ίδιο. Και αυτός που δεν τα παρατάει, πετυχαίνει. Όχι επειδή είναι τυχερός αλλά επειδή επέμεινε τόσο, που έγινε σαφές πως ήταν αυτός που το ήθελε περισσότερο.

3. Ο πόνος είναι παραγωγικός. Μόνο μέσα από τον πόνο μπορείς να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να τον αγαπήσεις πραγματικά και να γίνεις δημιουργικός. Η ευτυχία δε σε ενεργοποιεί, η δυστυχία, όμως, το κάνει. Εκμεταλλεύσου τον πόνο σου και αυτός θα σε ανταμείψει.

4. Μπορείς να αντέξεις πολύ περισσότερα από όσα νομίζεις. Η ψυχική σου δύναμη είναι –σχεδόν– αστείρευτη. Και ποτέ δεν ξέρεις πόσο δυνατός είσαι μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή που δεν έχεις πια άλλη επιλογή.

5. Εμπιστέψου τη διαίσθησή σου, ακόμα και αν δεν την καταλαβαίνεις στην αρχή. Γι’ αυτό σου λέω «εμπιστέψου» και όχι «ακολούθησε». Συχνά, η ορθολογιστική σκέψη σε αποπροσανατολίζει. Νιώσε πρώτα. Σκέψου μετά.

6. Η Τέχνη μπορεί να γιατρέψει όλες σου τις πληγές. Οι φόβοι σου, τα κενά σου, ο πόνος σου, τα πάντα μπορούν να γιατρευτούν. Ευτυχώς. Η Τέχνη είναι κατεξοχήν ιαματικό εργαλείο. Χρησιμοποίησε τη – με σεβασμό.

7. Αγάπησε τους φόβους σου και ζήσε ό,τι φοβάσαι. Μόνο έτσι θα απομυθοποιηθούν. Μόνο έτσι θα ελευθερωθείς. Και ας νιώθεις πως σου ρίχνουν παγωμένο νερό. Θα περάσει.

8. Όταν αγαπήσεις αληθινά έναν άνθρωπο, διώξτε και οι δύο το εγώ σας και γίνετε ένα (με την καλή έννοια, όχι με την καταστροφική). Η αριθμητική πράξη είναι η εξής: Εγώ + Εσύ =1. Εγώ – Εσύ= 0. Σε μια αληθινή αγάπη δε χωράνε δύο «εγώ».

9. Είναι πολύ σημαντική η αρχή μιας ερωτικής σχέσης, γι’ αυτό και οι άνθρωποι πάντα βάζουν τα δυνατά τους σε αυτό το ξεκίνημα. Εξίσου σημαντικό, όμως, είναι και το τέλος της. Και εκεί πρέπει να βάλεις τα δυνατά σου. Λήξε τη σχέση σου με φροντίδα και αξιοπρέπεια. Ένα καλό τέλος μπορεί να είναι και πιο σημαντικό από μια καλή αρχή.

10. Δεν είναι όλα τα πράγματα στη ζωή άσπρο ή μαύρο. Υπάρχει και το γκρι.Και, ευτυχώς, πολλά χρώματα ακόμα. Μη νιώθεις την ανάγκη να βάζεις ταμπέλες ούτε να φτιάχνεις κουτάκια στο μυαλό σου και ό,τι δεν χωράει σε αυτά να το πετάς. Έχε το μυαλό σου πιο ανοιχτό από το στόμα σου.

Marina Abramovic, η«γιαγιά» τηςperformance art

Η ίδια ορίζει αυτή την τέχνη ως «τη μεταφορά της αλήθειας επί σκηνής και όχι ως μια παράσταση θεατρικού τύπου». Οι παραστάσεις της εξερευνούν τον ανθρώπινο πόνο, το σώμα και τη σχέση του καλλιτέχνη με το κοινό, σε μια προσπάθεια να απελευθερωθούν και οι δύο. Το ανθρώπινο σώμα είναι για εκείνη ταυτόχρονα το θέμα και το μέσο. Για την τέχνη της performance έχει πει τα εξής: «Για να είσαι ένας performance artist πρέπει να μισείς το θέατρο. Το θέατρο είναι ψεύτικο. Το μαχαίρι δεν είναι αληθινό, το αίμα δεν είναι αληθινό και τα συναισθήματα δεν είναι αληθινά. Η performance είναι ακριβώς το αντίθετο: το μαχαίρι είναι αληθινό, το αίμα είναι αληθινό και τα συναισθήματα είναι αληθινά».

Εξερευνώντας τα σωματικά και ψυχικά όρια της ύπαρξής της εδώ και 40 χρόνια, έχει αντέξει τον πόνο, την εξάντληση και τον κίνδυνο της συναισθηματικής και πνευματικής μεταμόρφωσης. Ενδιαφέρεται να δημιουργεί έργα που τοποθετούν καθημερινές πράξεις της ζωής μας (όπως το να ξαπλώνουμε, να καθόμαστε, να ονειρευόμαστε και να σκεφτόμαστε) σε πλαίσιο ιεροτελεστίας. Η τέχνη της performance είναι μια διαφορετική και πειραματική μορφή τέχνης που δεν είναι εύκολο να οριστεί και μπορεί να επιχειρεί ακόμα και ενεργά να ανατρέψει ή να αντισταθεί στους δικούς της ορισμούς.

Οι performances και τα όρια της αντοχής
Στην performance «Rhythm 0» στάθηκε για έξι ώρες ακίνητη, εκτεθειμένη σε θεατές που είχαν την ευκαιρία να επιλέξουν ανάμεσα σε 72 διαφορετικά αντικείμενα (μεταξύ των οποίων ένα μαστίγιο, ένα ψαλίδι, ένα νυστέρι, ένα πιστόλι με μία σφαίρα, ένα φτερό, ένα τριαντάφυλλο) και να τα χρησιμοποιήσουν πάνω της όπως επιθυμούσαν οι ίδιοι, χωρίς να φέρουν καμία ευθύνη. Οι αντιδράσεις του κοινού, όσο περνούσε η ώρα και η ίδια φαινόταν πως άντεχε τα πάντα και παρέμενε απαθής, έγιναν βίαιες και επικίνδυνες. Η ίδια μετά από αυτή την εμπειρία είπε τα εξής: «Αυτό που έμαθα είναι ότι, αν αφήσεις το κοινό, μπορεί να σε σκοτώσει. Μου έκοψαν τα ρούχα, κόλλησαν αγκάθια τριαντάφυλλου στο στομάχι μου, ένα άτομο έστρεψε το όπλο εναντίον μου και ευτυχώς κάποιος του το πήρε. Δημιουργήθηκε τελικά μια επιθετική ατμόσφαιρα».

Στην performance με τίτλο “Breathing In-Breathing Out” η Marina με τον σύντροφό της Ulay συνέδεσαν τα στόματά τους και έπαιρναν ο ένας την ανάσα του άλλου. Μετά από 17 λεπτά, και αφού είχαν χρησιμοποιήσει όλο το διαθέσιμο οξυγόνο, έχασαν τις αισθήσεις τους και έπεσαν στο πάτωμα με τα πνευμόνια τους γεμάτα από διοξείδιο του άνθρακα.

Στο “In Imponderabilia” στέκονταν οι δυο τους εντελώς γυμνοί στην πόρτα ενός μουσείου. Το κοινό έπρεπε να στριμωχτεί ανάμεσά τους για να περάσει και να διαλέξει ποιον από τους δύο θα κοιτάξει κατάματα.

Στην performance με τίτλο “Balkan Baroque”, για την οποία τιμήθηκε με τον Χρυσό Λέοντα στη Βενετία το 1997, καθόταν στη μέση ενός λόφου από οστά ζώων, ντυμένη στα λευκά και καθάριζε τα ματωμένα οστά τραγουδώντας και κλαίγοντας, κάνοντας συμβολική αναφορά στον εμφύλιο της πρώην Γιουγκοσλαβίας και στα γεγονότα εκείνης της εποχής στη Βοσνία. Ταξίδεψε 4 χρόνια με αυτή την performance και δήλωσε πως «της πήρε άλλα 4 χρόνια να απαλλαγεί από τη μυρωδιά».

H Marina και ο Ulay (Uwe Laysiepen):
Γνωρίστηκαν στο Άμστερνταμ και ερωτεύτηκαν παράφορα. Παρουσίαζαν την τέχνη τους σε ένα βαν στο οποίο ζούσαν. Μαζί προσπάθησαν να αναγάγουν την performance σε μια τέχνη ισάξια με τις υπόλοιπες, μελετώντας το σώμα τους και τη σχέση του με τον χώρο. Σκοπός τους ήταν ένα ενιαίο πρόσωπο, διαλύοντας ο καθένας το προσωπικό του «εγώ».Όταν αποφάσισαν, 12 χρόνια μετά, πως η σχέση τους έπρεπε να σταματήσει, περπάτησαν το Σινικό Τείχος της Κίνας, ξεκινώντας ο καθένας από διαφορετικό άκρο, συναντήθηκαν στη μέση για μια τελευταία αγκαλιά και αποφάσισαν να μην ξαναβρεθούν ποτέ. Αυτή η παράσταση είχε το όνομα «Το Μεγάλο Περπάτημα» (“The Great Wall Walk”-1988). Η ίδια είπε τα εξής: «Αυτό το περπάτημα μετατράπηκε σε ένα πλήρες προσωπικό δράμα. Ο Ulay ξεκίνησε από την έρημο Γκόμπι (άντρας, φωτιά) κι εγώ από την Κίτρινη Θάλασσα (γυναίκα, στοιχείο νερού). Αφού περπατήσαμε ο καθένας μας 2.500 χιλιόμετρα, συναντηθήκαμε στη μέση και είπαμε ένας στον άλλον το τελευταίο αντίο. Χρειαζόμασταν μια συγκεκριμένη μορφή του τέλους. Μετά από αυτή την τεράστια απόσταση που περπατήσαμε ο ένας προς τον άλλο, αυτό το τέλος ήταν πιο δραματικό, έμοιαζε περισσότερο με ταινία. Γιατί στο τέλος είσαι πραγματικά μόνος, ό,τι κι αν κάνεις».

Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (ΜοΜΑ) φιλοξένησε την πρώτη αναδρομική έκθεση των performance της με τον τίτλο «Μαρίνα Αμπράμοβιτς: Η Καλλιτέχνις Είναι Εδώ» (14/3/2010 - 31/5/2010). Η Abramovic καθόταν αμίλητη και ακίνητη σε μια καρέκλα στο αίθριο του μουσείου για όσες ώρες την ημέρα ήταν ανοιχτό. Δεν της επιτρεπόταν να μιλήσει, να φάει, να πιει ή να πάει στην τουαλέτα. Το κοινό μπορούσε να καθίσει απέναντί της για όση ώρα επιθυμούσε και να δημιουργήσει μια προσωπική επικοινωνία μαζί της. Εκείνη το «μόνο» που έκανε ήταν να κοιτάζει στα μάτια τον άνθρωπο που είχε απέναντί της χωρίς περεταίρω εκφράσεις. Επί σχεδόν 3 μήνες, 750.000 άνθρωποι κάθισαν μπροστά της και χάθηκαν στο βλέμμα της 63χρονης «γιαγιάς της περφόρμανς».

Πολλοί αποκάλεσαν τον τρόπο που κοιτούσε τον κόσμο στα μάτια ανέκφραστο, προσωπικά, όμως, θεωρώ πως ήταν ακριβώς το αντίθετο. Η επικοινωνία φαινόταν πολλές φορές ουσιαστική και οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν πολλές: άλλοι έμειναν απαθείς, άλλοι συγκινήθηκαν, άλλοι έκλαψαν πολύ. Η ίδια δήλωσε: «Είμαι πολύ δεκτική στην ενέργεια που εκπέμπουν οι άλλοι κι αυτό που με συγκλόνισε ήταν ο απέραντος πόνος που διάβασα στα μάτια των ανθρώπων». Τον πόνο αυτό τον είδαμε κι εμείς και ας μην μπορέσαμε να είμαστε εκεί.

Όταν η Marina Abramovic βλέπει το θάνατό της

Η Marina Abramovic φημίζεται για όλα αυτά τα πράγματα που έχει τολμήσει πρώτη από όλους. Μεταξύ πολλών άλλων πραγμάτων, λοιπόν, είναι και η πρώτη που είδε το θάνατό της επί σκηνής σε σκηνοθεσία Bob Wilson με το έργο «The Life and Death of Marina Ambramovic».

To ντοκιμαντέρ “Life and Death of Marina Abramovic” (2012) της Giada Colagrande ακολουθεί τις πρόβες της παράστασης του θεατρικού σκηνοθέτη Bob Wilson με θέμα την ζωή αλλά και το θάνατο της performance artist. Η ιδέα για τη συγκεκριμένη παράσταση ήταν δική της, αφού είχε δηλώσει πως ήθελε να είναι παρούσα στην κηδεία της, η οποία θα γίνει την ίδια στιγμή στη Νέα Υόρκη, στο Βελιγράδι και στο Άμστερνταμ, χωρίς να γνωρίζει κανείς σε ποιο από τα τρία φέρετρα βρίσκεται η σορός της.

Μια πειραματική όπερα, μια avant garde θεατρική δημιουργία όπου επί σκηνής βρίσκονται ο Willem Dafoe, ο Anthony Hegarty (από τους Anthony and the Johnsons) και η ίδια η Marina Abramovic, η οποία παρακολουθεί τη ζωή και το θάνατό της.

[ΠΗΓΗ: Λουκία Μουτσάκου, http://www.athensvoice.gr/ ]

Η ιδιωτία είναι μια συνιστώσα του παρηκμασμένου κόσμου. Ο σύγχρονος ευρωπαϊκός ιδεαλισμός, τουτέστιν το μάντρωμα γύρω απ’ το σφοδρό γερμανικό παράγοντα, έχει την ιδιωτία κορώνα στο κεφάλι του. Από το ελάχιστο τσόλι της διανόησης που έχει δημόσιο λόγο, μέχρι το μέγιστο εργολάβο πάσης φύσεως πολιτικών τελετών, κυριαρχεί η εγωιστική μαγκιά και το θα τα καταφέρω μόνος μου… Μιλάμε γι’ αυτούς που ξεχάστηκαν στα περιστρεφόμενα αλογάκια της εξουσίας με τη μέθη που τους προσφέρει η αναπαραγωγή της μπούρδας σε ένα δημόσιο τηλεοπτικό οργασμό

Ένα ιδεολόγημα στρατευμένο που εκφράζεται από άτομα φοβικά που έχουν δεμένα τ’ αρχίδια τους με συρματόσχοινο απ’ τη μάντρα της αμερικάνικης πρεσβείας και τους πολυελαίους του ινστιτούτου Γκαίτε. Από ξενέρωτους τύπους που ξεχάστηκαν στα περιστρεφόμενα αλογάκια της εξουσίας. Με τη μέθη που τους προσφέρει η αναπαραγωγή της μπούρδας που θα ξεστομίσουν σε μια συνέντευξη, σε μια παρουσίαση ή σε ένα δημόσιο τηλεοπτικό οργασμό.

Κινήσεις διανοουμένων, ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων, αστρολόγων και μέντιουμ, που καταδικάζουν μετά βδελυγμίας τα κόμματα και τους μηχανισμούς, αφού βεβαίως αυτά δεν τους προσφέρουν τίποτε πλέον.Φυσικά το γλειφιτζούρι της σοσιαλδημοκρατίας πασπαλισμένο με τις περιώνυμες πουστιές περί σεβασμού του ατόμου δίνει και παίρνει. Ελεημοσύνες και χείμαρροι ανθρωπιάς, πέφτουν πάνω στο πανωφοράκι κάθε κακομοίρη που έχει χάσει την ελπίδα και τον ύπνο του, περιμένοντας απ’ τους σοφούς αντικρατικούς κρατικοδίαιτους, δικαιοσύνη και ιαματικό λόγο.

Σ’ αυτόν το νοικοκύρη που ακόμα και η πίστη του αποδείχτηκε άχρηστη όταν σφύριζε πάνω απ’ το κεφάλι του ο μπαλτάς της εφορίας, του ενοικίου και της τράπεζας. Σ’ αυτόν τον ιδιώτη που στέκεται σούζα μπροστά στις φασιστικές δομές, αλλά τα βάζει με τα πρόσωπα και τους κακούς που τα φάγανε. Σ’ αυτό το νοικοκύρη που έχει ανοίξει τρύπες στο κορμί του παιδιού του κι είναι περήφανος γιατί δουλεύει σε εταιρία, έ και τα χρήματά του έπιασαν τόπο, αφού χρόνια τώρα με θυσίες και στερήσεις επένδυε στη γνώση. Αυτός ο πελάτης των παλαιοκομματικών μηχανισμών τώρα γίνεται ανένταχτος, φτύνει αυτούς που είχε υπουργούς, γραμματείς, φαρισαίους και δε συμμαζεύεται. Τα βάζει με τους κακούς τρομοκράτες που τρομοκρατούν το κεφάλαιο κι όχι με το κεφάλαιο που του σκίζει τον κώλο. Αυτός ο καημενούλης στέκεται σα χάνος μπροστά στις τρομερές και φοβερές κινήσεις των ανθρώπων της κουλτούρας, των γραμμάτων και του σεμνού πισωκολλητού. Των ανθρώπων που του κουνάνε το δάχτυλο και τον θέλουν πότε φασίστα, πότε δημοκράτη και πότε μετανεωτερικό κουμουνιστή. Των ανθρώπων που κατασκεύασαν μέσα στα εργαστήρια της επικοινωνίας, τους θυμωμένους και τους αγανακτισμένους που τώρα ξεφούσκωσαν. Για να συνηθίσουν τη φτώχια και την κακομοιριά. Τη βλακεία και τον ανορθολογισμό. Άνεργοι, ψόφιοι, κλαταρισμένοι, να έχουν ελπίδα και να μετράνε τη ζωούλα τους με το πρωτογενές πλεόνασμα και τα ψίχουλα των πολιτισμένων Ευρωπαίων. Πακτωμένοι σε διαμερίσματα που χτίστηκαν για να στεγάσουν την εργατική τους δύναμη και την προοπτική αναπαραγωγής αυτής της δύναμης, που κινεί τον τεχνολογικό φουτουρισμό του διαφημιστή που έγινε φιλόσοφος και γατούλης και της νευρωτικής συγγραφέως που τραγουδά α καπέλα την αμερικανιά και τον κλιματιζόμενο εφιάλτη της

[ΠΗΓΗ: ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ, Η δυστυχία του να είσαι μαλάκας: http://dromos.wordpress.com/ ]

Εσωτερικός μονόλογος του τεμπέλη: με την κρίση περνάω καλύτερα

«Κι όμως! Εγώ με την οικονομική κρίση περνάω καλύτερα ! Δεν είμαι ούτε πλούσιος, ούτε πολιτικός, ούτε έχω ενεχυροδανειστήριο χρυσού, ούτε είμαι Γερμανός που ζω στην Ελλάδα. Απλά, δεν ακολούθησα τις συμβουλές των γονιών μου. Ποτέ δεν έκανα οικονομίες, δεν αγόρασα σπίτι ή εξοχικό για τα παιδιά μου, δεν πήρα στεγαστικό δάνειο, δεν αγόρασα μεγάλο αυτοκίνητο για να τους παρέχω ασφάλεια και άνεση, ξόδευα όλα μου τα χρήματα στα μπαρ, στις ταβέρνες, στα εστιατόρια, στα μπουζούκια, στα ρούχα και στα ταξίδια. "Έφαγα" ακόμη και την κληρονομιά που μου άφησαν οι γονείς μου στη διασκέδαση και στην καλοπέραση. Στο σχολείο, όταν οι συμμαθητές μου διάβαζαν, εγώ έκανα κοπάνες και τελικά επειδή είχα μέσον (τότε δεν υπήρχε ΑΣΕΠ) διορίστηκα στο δημόσιο, δεν έφαγα τα χρόνια μου σε πτυχιακές και μεταπτυχιακά, δεν ξέρω τί σημαίνει η λέξη λειτουργικά έξοδα, βιωσιμότητα, ούτε ξέρω τί είναι το ΣΔΟΕ, ούτε τι είναι το κλείσιμο βιβλίων. Αρκετοί από τους συμμαθητές μου δεν βρήκαν ποτέ καλύτερη δουλειά από μένα ή τελικά απολύθηκαν. Όσοι έγιναν ελευθεροεπαγγελματίες ζουν με ένα καθημερινό τρόμο ή φυτοζωούν ή φαλίρισαν.

Εγώ αντίθετα δεν ήμουν ποτέ αυτό που λένε νοικοκύρης και τελικά με την οικονομική κρίση και τα "δίκαια"μέτρα που έχουν ληφθεί, δικαιώθηκα ! Μπορεί να έχω υποστεί μείωση στον μισθό μου, αλλά αν τα βάλεις κάτω, περνάω πολύ καλύτερα ! Έχουμε και λέμε λοιπόν... Μένω σε ένα καταπληκτικό σπίτι το οποίο πριν την κρίση δεν θα μπορούσα με τίποτα να το νοικιάσω, άσε που ο ιδιοκτήτης όποτε του δίνω το ενοίκιο στην ώρα του με κοιτάει στα μάτια, σαν να βλέπει την Μόνικα Μπελούτσι με μαγιό! Έχω αγοράσει αυτοκίνητο με λίγα χρήματα μεταχειρισμένο μεν 1600cc, αλλά πολύ καλύτερο απ 'αυτό που οδηγούσα προ κρίσης και βέβαια επειδή δεν έχω ακίνητη περιουσία και άρα τίποτα στο όνομα μου, δεν πληρώνω κανένα χαράτσι, ανήκω δηλαδή στις λεγόμενες ευπαθείς ομάδες ! Δεν πληρώνω τέλος ακινήτων στη ΔΕΗ, ΔΕΝ πληρώνω τέλος επιτηδεύματος, ΔΕΝ πληρώνω εισφορά αλληλεγγύης, ούτε Φόρο ακινήτου περιουσίας, αλλά πρακτικά ούτε και φόρο εισοδήματος, γιατί μου τα κρατάει το κράτος από το μισθό μου. Οτι παίρνω είναι καθαρά στό χέρι.

Άσε που και η διασκέδαση έχει γίνει πιο φθηνή σε κάποια καταστήματα και ξενοδοχεία. Και βέβαια όλ'αυτά τα χρόνια που οι συγγενείς και οι φίλοι μου έκαναν οικονομίες, πήραν δάνεια και δεν πούλησαν την κληρονομιά που τους άφησαν οι γονείς τους, για να αγοράσουν ένα σπίτι ή ένα οικόπεδο για την οικογένεια τους, τώρα βρίσκονται σε απόγνωση και κινδυνεύουν να χάσουν σπίτια, αυτοκίνητα, εξοχικά, όλα ! Ενώ εγώ, όχι μόνον δεν στερήθηκα τίποτα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά πέρασα καλά και τώρα περνάω καλύτερα ! Επειδή είμαι μεγαλόψυχος δεν θα τους αποκαλέσω κορόϊδα, παρόλο που εκείνοι με χαρακτήριζαν μέχρι πριν από λίγα χρόνια ανεπρόκοπο, χαραμοφάη και "χαμένο κορμί", πρέπει όμως να τους πω, ότι στην Ελλάδα της κρίσης δεν ισχύει η γνωστή παροιμία "τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν", γιατί εγώ ούτε "μαγείρεψα"και βέβαια ούτε "πείνασα"! "

Το ότι δεν σπούδασα με γλύτωσε από άσκοπα έτη σπουδών, και άσκοπα έξοδα, εγώ εργαζόμουνα και έτσι σύντομα θα πάρω σύνταξη, και θα ξύνω ....#*ΧΧ περνώντας φίνα, ενώ αντίθετα οι σπουδασμένοι συμμαθητές μου θα εργάζονται και θα πληρώνουν ΤΕΒΕ κλπ ασφαλιστικές εισφορές μέχρι τα 67 τους."

[ΠΗΓΗ: Ένας τέως αποτυχημένος WWW.4yourfamily.gr

Από τη δεκαετία του '80 έγιναν αισθητές δύο διακριτές τάσεις στη σύγχρονη ποιητική γραφή: η άμορφη και η ομοιόμορφη ποίηση. Στα άμορφα ποιήματα δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη φροντίδα για τη μορφή τους. Ο αναγνώστης διαβάζει λίγο-πολύ οικείες γλωσσικές διατυπώσεις, σε ευθυγράμμιση με την καθομιλουμένη γλώσσα, χωρίς κάτι να τον ξενίζει, και ίσως να τον απομακρύνει από την ποιητική γραφή. Απουσιάζουν τα πλέγματα γλωσσικής γοητείας, όπως τα αποκαλεί ο Ελύτης, αν και λανθάνει ενίοτε ένας διασκελισμός ή μία μεταφορά.

Στις καλύτερες περιπτώσεις επιτυγχάνεται μία ατμόσφαιρα. Ενδεικτικά είναι αρκετά ποιήματα του Χάρη Βλαβιανού ή η πρόσφατη συλλογή «Τέσσερις εποχές» του Κώστα Μαυρουδή. Δεν πρέπει εδώ να συγχέεται η άμορφη ή πεζολογική ποίηση με την πεζόμορφη. Η τελευταία, αν και χωρίς στιχούργηση με φανερή τομή (σπάσιμο του στίχου), ενσωματώνει μια εικονοποιητική φαντασία, δραματουργική ανάπτυξη, πύκνωση νοημάτων ή αιφνίδιες μεταφορές. Κάτι που συμβαίνει, για παράδειγμα, σε ποιήματα του Αργύρη Χιόνηή του Επαμεινώνδα Γονατά.

Αρκετές μπορεί να είναι οι επιφυλάξεις έναντι της άμορφης ποίησης, όπως περί του πώς εν τέλει οριοθετείται ένα ποίημα από τις, για παράδειγμα, ημερολογιακές σημειώσεις ενός πεζογράφου. Παρ'όλ'αυτά η άμορφη ποίηση θέτει κρίσιμα ερωτήματα για τη γλώσσα της ποίησης. Όπως για τις μεταβάσεις -ενίοτε ακροβατικές- από την κοινή γλωσσική χρήση σε ένα γλωσσικό ιδίωμα. Από την καθημερινότητα, σε μια ποιητική παρέκκλιση. Η δε στάση ενώπιον τέτοιων μεταβάσεων, τόσο γλωσσικά όσο και βιωματικά, είναι ικανή να δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο ποιητικό ύφος. Έναν διακριτό τρόπο στις λέξεις και την πλέξη τους, σπάζοντας την πλήξη. Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι βρέθηκαν στο κέντρο των φιλοσοφικών ερευνών του Βιτγκενστάιν.

Ως αντίδραση στην άμορφη ποίηση, σχεδόν ταυτόχρονα, εμφανίζεται η ομοιόμορφη ποίηση. Ενδεικτικό είναι το έργο ποιητών όπως οι Καψάλης και Κοροβίνης, έχοντας τη συνηγορία κριτικών δοκιμίων του Μπερλή. Η πλευρά ετούτη δίνει έμφαση στη μορφή ενός ποιήματος, μόνο που επιδιώκει μια εξωτερική ομοιομορφία, όπως αυτή προκύπτει από τη συμμόρφωση με παραδοσιακά μετρικά σχήματα: αυστηρή εφαρμογή μέτρων και ομοιοκαταληξίας. Αναδεικνύει την ανάγκη για συνάφεια ποίησης και τραγουδιού, καθώς και την επιστροφή σε αναγνωρίσιμες, πάνω-κάτω, κοινές φόρμες. Με το πάθος του ζηλωτή αναθεματίζονται ρεύματα, όπως μοντερνισμός, συμβολισμός, υπερρεαλισμός, επαναφέροντας παράλληλα τον Παλαμά στην κορυφή του ποιητικού μας Παρνασσού. Γόνιμο ή όχι το ρεύμα ετούτο, θα φανεί από τα ποιήματα που γράφτηκαν ή θα γραφτούν υπό την επήρειά του. Φυσικά, τίποτα δεν αποκλείει την εμφάνιση εκείνης της ποιητικής ιδιοφυΐας -ενός Σολωμού του 21ου αιώνα- που με τους απαστράπτοντες στίχους του θα μας κάνει να ξεχάσουμε ποιος στίχος ριμάρει με ποιον, ή πώς οργανώνεται το σονέτο και η τερτσίνα. Πάντως η ομοιόμορφη ποίηση έχει μια χρησιμότητα: μας υπενθυμίζει ότι ένα ποίημα δεν είναι λέξεις ατάκτως ερριμμένες επί χάρτου, ή πόσο δραστικός μπορεί να είναι στη σάτιρα ένας ομοιοκατάληκτος στίχος.

Τα δύο αυτά άκρα, άμορφης και ομοιόμορφης ποίησης, έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Εμφανίζουν εαυτόν, ρητά ή υπόρρητα, ως εγγύηση για την επιστροφή του αναγνωστικού κοινού στην ποίηση. Όμως η απαίτηση για την ποίηση είναι πρωτίστως μία: να είναι αληθινή. Να συνομιλεί δημιουργικά με την κρυσταλλωμένη ποιητική παράδοση, εμπλουτίζοντας τον τρόπο των λέξεων. Να χαρίζει ποιήματα-μικρογραφίες ψυχής και κόσμου, στο όριο αυτών. Ουσιώδες είναι εδώ το ερώτημα του Κονδύλη, που σκόπιμο είναι να απασχολεί όποιον γράφει και διαβάζει: τι λέει ένα κείμενο και αν έχει κάτι να πει. Εφ'όσον δε η ποίηση είναι η κατ'εξοχήν τέχνη του τρόπου των λέξεων, θα προσθέταμε το εξής: πώς το λέει. Ο δε τρόπος των λέξεων επηρεάζεται από το ίδιο το περιεχόμενο, αλλά και το ανατροφοδοτεί. Φυσικά η ποιητική δημιουργία της γενιάς του '80 -γενιάς του ούτως καλούμενου ιδιωτικού οράματος- δεν εξαντλείται στα δύο άκρα άμορφης και ομοιόμορφης ποίησης, σε αυτές τις δύο όχθες. Ανάμεσά τους βρίσκεται η πλατιά κοίτη της εύμορφης ποίησης. Στην κοίτη αυτή αναπτύσσονται λογής λογής ρεύματα και δίνες, κλείνοντας μέσα τους μια μαστοριά χωρίς την προσφυγή στην παραδοσιακή μετρική. Ενίοτε χαρίζουν μεστά στιγμιότυπα βίου, αποσπώντας τη συγκίνηση. Από τον ρέοντα αχό των στίχων ξεχωρίζουν αξιόλογες ποιητικές φωνές με μια ιδιαίτερη αίσθηση: Χουλιαράκης, Πασχάλης, Γώτης και άλλοι πολλοί.

Πρόκληση αποτελεί εδώ η χαρτογράφηση των υδάτων της μεταγένεστερης ποιητικής γενιάς, με τις όποιες συνέχειες ή εκτροπές παρουσιάζει. Κάνοντας λόγο για την επομένη της γενιάς του '80 -αξιοποιώντας πεπατημένες γραμματολογικές διακρίσεις- η αναφορά γίνεται σε ποιήτριες και ποιητές που πρωτοδημοσίευσαν έργο τους λίγο πριν-λίγο μετά το γύρισμα της χιλιετίας, με περίπου τρεις ή τέσσερις συλλογές στο ενεργητικό τους, γεννημένοι από το 1965 έως το 1975 (συν-πλην δύο έτη). Χρησιμοποιώντας μία λέξη από την πρόσφατη πολιτική επικαιρότητα, ας τους ονομάσουμε γενιά της επανεκκίνησης. Ποιήτριες και ποιητές επηρεασμένοι αναπόφευκτα από την ψηφιακή εποχή και τα γυρίσματα στο κοινωνικό τοπίο, από την άνοδο στην πτώση. Αναζητώντας τι ακριβώς επανεκκινεί στην ποιητική γραφή η γενιά ετούτη, πρέπει κανείς να πλοηγηθεί εν πολλοίς σε σκιερά κι αχαρτογράφητα νερά. Κάτι οφειλόμενο και σε μια κριτική νωθρότητα, αφού απουσιάζει μια στοιχειωδώς επαρκής προσέγγιση. Μια προσέγγιση στραμμένη στα ίδια τα κείμενα, με φανερά τα κριτήριά της και τις ορίζουσες του ποιητικού χώρου. Μία προσέγγιση που θα διακινδυνεύσει ν'απαλλαχθεί, κατά το δυνατόν, από το ρόλο του καθενός στο λογοτεχνικό σινάφι, τις σχέσεις επιρροής και ισχύος. Ανοίγοντας, αν μη τι άλλο, ένα διάλογο γύρω από τον τρόπο που μια δέσμη ποιητικής ενέργειας πέφτει στο πρίσμα της σημερινής συνθήκης, και διαθλώμενη ανοίγεται σε διαφορετικά χρώματα -με συγκλίνουσες ή αποκλίνουσες αποχρώσεις- πάνω σε μια εποχή ρευστή, όσο και η ποίηση που σήμερα γράφεται.

[ΠΗΓΗ: Πέτρος Πολυμένης, Ποιητική επανεκκίνηση, άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Ο Π. Πολυμένης είναι λογοτέχνης. Τελευταίο του βιβλίο, η ποιητική συλλογή «Αίθουσα Αναχωρήσεων» (εκδ. Ατόλη, 2013)]

Ο Ηράκλειτος, ο Εφέσιος ο επονομαζόμενος Σκοτεινός, είναι ο πρώτος στοχαστής που ξετυλίγει το λόγο ψάχνοντας να βρει το νόημα της φύσης, της θεότητας, του ανθρώπου και της πόλης που αποτελούν εκφάνσεις οντικές του γίγνεσθαι του είναι του σύμπαντος κόσμου. Είναι αυτός που για πρώτη φορά στοχάζεται και λέει ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ… Η σύγχρονη φιλοσοφία δεν κάνει άλλο από το ν’ ακολουθεί το δρόμο που άρχισαν ο Ηράκλειτος κι ο Αριστοτέλης, γιατί, όπως πιστεύει ο Νίτσε, ο κόσμος μας χρειάζεται αιωνίως την αλήθεια, γι’ αυτό αιωνίως θα χρειάζεται και τον Ηράκλειτο!

Από την αρχαιότητα έως σήμερα, φιλόσοφοι, ιστορικοί του πνεύματος στοχαστές και συγγραφείς άνοιξαν διάλογο με τη φιλοσοφία του Ηράκλειτου προσπαθώντας να συλλάβουν το νόημα της ή στρεφόμενοι εναντίον της: ο Πλάτων κι ο Αριστοτέλης ξεκινούν το μεγάλο αγώνα ενάντια στη σκέψη του, οι στωικοί, οι σκεπτικοί, ίσως ακόμα και οι κυνικοί, κάνουν δικές τους –μετατρέποντάς τες- ορισμένες δικές τους σκέψεις. Ο Χέγκελ τον ανακαλύπτει ξανά και βεβαιώνει πως δεν υπάρχει ούτε μια πρόταση του Ηράκλειτου που δεν θα την έβαζε στη δική του Λογική. Ο Κίρκεγκωρ αποκαλεί τον εαυτό του μαθητή του Ηράκλειτου κι ο Νίτσε πιστεύει πως ο κόσμος, εφόσον αιωνίως χρειάζεται την αλήθεια, αιωνίως θα χρειάζεται και τον Ηράκλειτο. Άλλοι πάλι υπογραμμίζουν η σχέση του Ηράκλειτου με τους φιλοσόφους της Αναγέννησης και με τον Πασκάλ, τον Σπινόζα, τον Γκαίτε, τον Χάιλντερλιν, τον Νοβάλις, τον Σοπενχάουερ, τον Προυντόν, τον Μπερξόν, τον Φρόυντ, το σουρεαλισμό… Έτσι η ηρακλείτεια σκέψη αποκαλύπτει την παγκοσμιότητά της και τη συμπαντικότητά της, το βάθος της και την πολυεδρικότητά της

Ηράκλειτος ο Εφέσιος ο Σκοτεινός που πάει να πει «Ήρα κλειτός», αυτός δηλαδή που χρωστά τη δόξα του στην Ήρα

Οι μαρτυρίες που έχουν φτάσει σε μας για τον Ηράκλειτο απέχουν πολύ από το να είναι αψευδείς, συχνά μάλιστα είναι αντιφατικές και τα θέματα πάνω στα οποία χτίζονται ανήκουν λίγο πολύ στο χώρο του μύθου. Εντούτοις , ακόμα κι ένας μύθος έχει σχέση με μια πραγματικότητα και το σημαίνον συνδέεται πάντα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με το σημαινόμενο.

Ο Ηράκλειτος, λοιπόν, σύμφωνα με την πιο πλούσια σε εκτενή ανάλεκτα πηγή, ήταν ένας αριστοκράτης από γεννησιμιού του και απέβαλε με τη θέλησή του το βασιλικό αξίωμα για μια άλλη βασιλεία – τη βασιλεία της σκέψης (Διογένης Λαέρτιος, Βίος και δοξασίες επιφανών φιλοσόφων). Πρέπει να ήταν αυτοδίδακτος, με την έννοια ότι, όπως φαίνεται από τις ρητές αναφορές σε ποιητές και στοχαστές του καιρού του, είχε μελετήσει και στοχαστεί πάνω στους μεγάλους ποιητές , τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Αρχίλοχο, τις θεωρίες των Μιλησίων, των Πυθαγορείων και τον Ξενοφάνη, χωρίς βέβαια να έχει πάρει μαθήματα απευθείας από κανέναν από αυτούς. Αφομοιώνοντας όμως όλες τις διδασκαλίες των προγενεστέρων του, θέλησε να τις ξεπεράσει συλλαμβάνοντας μ’ έναν καινούριο τρόπο τον Κόσμο, σύλληψη που θα τον οδηγούσε στο να συλλάβει τον ίδιο τον εαυτό του, μέσα στον Κόσμο.

Ο Ηράκλειτος ήταν ταυτόχρονα κάτι περισσότερο και κάτι λιγότερο από φιλόσοφος: ήταν στοχαστής

Ο Κίρκεγκωρ, που θεωρεί τον εαυτό του μαθητή του Ηράκλειτου, μ’ ένα τρόπο άλλωστε που είναι γεμάτος αντιθέσεις, αφού ο ίδιος είναι ο φιλόσοφος της υπαρξιακής επανάληψης και όχι του γίγνεσθαι του είναι, κάνει μια ωραία παρατήρηση στις τελευταίες αράδες του Επίλογου στο ΦΟΒΟΣ και ΤΡΟΜΟΣ:

«Αυτή η ανάγκη του να πηγαίνει κανείς ακόμα πιο πέρα, είναι παλιά πάνω στη γη. Ο σκοτεινός Ηράκλειτος, που κατέθεσε τις σκέψεις του μέσα στα γραπτά του και τα γραπτά του στο ναό της Αρτέμιδος –γιατί στη ζωή του, οι στοχασμοί του ήταν η πανοπλία του και γι’ αυτό τους κρέμασε στο ναό- ο σκοτεινός Ηράκλειτος είχε πει: δεν μπορούμε να μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτάμι» Ωστόσο η γραμμένη σκέψη του Εφέσιου δεν του χρησίμεψε για πανοπλία ενάντια στις συμφορές της ζωής. Υπήρξε η σκέψη αυτή το πιο αποτελεσματικό όπλο της ζωής του, κι έμοιαζε, τεντωμένη όπως ήταν, με τόξο, του οποίου έπιασε τη φευγαλέα ουσία… Είναι γεγονός ότι από την αρχαιότητα ακόμα η μοναχική και θεωρητική ενασχόληση, που έστεφε τα νώτα της στον αναβρασμό των κοινών θνητών, ερμηνευόταν σαν σημάδι μελαγχολίας.

Πράγματι, ο Ηράκλειτος καταφέρει βίαια χτυπήματα εναντίον της ανθρώπινης βλακείας και της υπνοβασίας του μέσου ανθρώπου. Το δείχνουν τα αποσπάσματά του. Ο Διογένης ο Λαέρτιος μας διηγείται ακόμη ότι σε κάποιον που τον ρώτησε γιατί σωπαίνει, αυτός απάντησε: «ίνα υμείς λαλείτε». Ο Ηράκλειτος, δηλαδή, περιφρονεί τις μάταιες κουβέντες που κυλάνε σαν ποτάμι κι αρνιέται τη ρητορική και τα τεχνάσματά της. Γιατί αυτός στηρίζεται στο λόγο (που σημαίνει ταυτόχρονα σκέψη και γλώσσα) και λέει αυτά που έχει να πει. Κι ενώ κρίνει αυστηρά τους ανθρώπους, τους προσφέρει τη βοήθειά του. Το λυσσαλέο μίσος του για την ανθρώπινη βλακεία μετατρέπεται σε μια επιτακτική ανάγκη να τη «διορθώσει» και για το σκοπό αυτό μεταχειρίζεται την καυστική ειρωνεία. Παραμένει όμως λακωνικός: λακωνική είναι η ομιλία του, λακωνική και η σκέψη του. «Αυτός που μπορεί να είναι συνοπτικός, είναι διαλεκτικός, κι αυτός που δεν μπορεί, δεν είναι διαλεκτικός» (Πλάτων, Πολιτεία).

Η πολιτική έπαιξε ένα τεράστιο ρόλο στη ζωή του Ηράκλειτου, τόσο θετικά όσο και αρνητικά. Ξέρουμε ότι περιφρονούσε τους Αθηναίους, οι οποίο τον είχαν σε πολύ μεγάλη εκτίμηση. Ο αριστοκρατισμός ωστόσο του Ηράκλειτου δεν ήταν καθόλου άνευ όρων, παρ’ όλους τους δεσμούς του –οικογενειακούς κι άλλους- με τους αριστοκράτες. Είναι γνωστό ότι παραχώρησε το βασιλικό αξίωμα στον αδελφό του. Έπεισε και τον τύραννο Μελαγκόμα να εγκαταλείψει την αρχή. Ασκεί κριτική εναντίον της διαφθοράς της Εφέσου σ’ όλες της τις διαστάσεις. Σκέφτεται πως πρέπει να εφαρμοστεί μέσα στην πόλη ο νόμος της δικαιοσύνης, σ’ όλο το μεγαλείο της οικουμενικότητάς, γι’ αυτό και στο όνομα αυτής της οικουμενικότητας, μοιάζει ν’ αρνιέται όλες τις επιμέρους πολιτικές δυνάμεις: του Πέρσες, τους δημοκράτες, ακόμα και τους «αριστοκράτες». Έτσι, ο πολιτικός βίος του καιρού του διασταυρώθηκε με το δικό του θεωρητικό βίο. Κι αν ακόμα ένα πολύ μεγάλο μέρος των βιογραφικών επισημάνσεων πολιτικού χαρακτήρα είναι συχνά μύθος και γεμάτο αντιφάσεις, από μας εξαρτάται αν θα μπορούσαμε να συλλάβουμε την αλήθεια που ο μύθος εκφράζει. Η άρνηση να συμμετάσχει κανείς δραστήρια στην πολιτική ζωή, έχει πάντα το νόημα μιας κάποιας πολιτικής τοποθέτησης, κυρίως για έναν Έλληνα. Μήπως όμως αυτό σημαίνει πως ο Ηράκλειτος ταμπουρώθηκε πίσω από μια πολιτική στάση καθαρά αρνητική; Ξέρουμε πως παρακίνησε τους συμπολίτες του να υπερασπιστούν την πόλη, αλλά μαθαίνουμε και πως όταν αυτοί οι ίδιοι συμπολίτες του τον έκριναν άξιο να γίνει ο νομοθέτης τους, αυτός τους γύρισε την πλάτη γεμάτος περιφρόνηση, γιατί η πόλη ήταν ήδη κάτω απ’ την κυριαρχία ενός διεφθαρμένου καθεστώτος. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αποτραβήχτηκε και στον περίβολο του ναού της Αρτέμιδος κι έπαιζε κότσια με τα παιδιά. Κι όπως είχαν μαζευτεί γύρω του οι Εφέστιοι –πάντα περίεργοι- τους είπε: «Τι. ω κάκιστοι, θαυμάζετε; ή ου κρείττον τούτο ποιείν ή μεθ’ υμών πολιτεύεσθαι;»

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ στοΙωβηλαίο ΛΕΞΕΩΝ που βλέπουν την ΕΙΚΟΝΑ τους κάθε τρεις τόσο μ’ άλλο στιχοπουκάμισο:

http://ai2avatongar.blogspot.gr/

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: η πορεία της μοίρας που γνώρισε η σκέψη του Ηράκλειτου μας διδάσκει ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια σκέψη που την πλουτίζει ένα πραγματικό και περιβόητο πεπρωμένο. Η σκέψη που σκέφτεται το ποτάμι και το χρόνο, τον πόλεμο και την αρμονία, τα αντίθετα και την κοσμική θεότητα, τη πρώτη αληθινή σκέψη που ο αντίλαλός της αντηχεί ως τις μέρες μας. Έχοντας συλλάβει μ’ έναν τρόπο που δεν είναι ειδικά μυθικός ή λογικός, λυρικός ή επιστημονικός, την ενότητα του γίγνεσθαι του κόσμου, μπόρεσε να συλλάβει και τα μεγάλα αξονικά θέματα της πραγματικότητας και του στοχασμού. Από την ίδια την ουσία τους τα θέματα αυτά αποτελούν όψεις της συνολικής αλήθειας και παραμένουν φορτισμένα με ανεξάντλητο δυναμικό, πράγμα που επιτρέπει και σ’ άλλες σκέψεις να συσπειρωθούν γύρω από αυτά. Γι’ αυτό η φιλοσοφική σκέψη του Ηράκλειτου απ’ τη στιγμή που βρίσκει την έκφρασή της, υποχρεώνει τους άλλους στοχαστές να την υπολογίζουν

Ας πούμε πως η Ελλάδα θα βγει κάποια στιγμή από τα υπόγεια του Μνημονίου -ματωμένη, φτωχή, με μισθούς επιβίωσης, μα με όλα τα εχέγγυα για νέα αφετηρία. Ανοίγει λοιπόν τα φτερά της με αρωγό ένα ανακαινισμένο κράτος, με έξωθεν καλή μαρτυρία και με αυτοδέσμευση ότι δεν θα βουτήξει εκ νέου στα θολά νερά του παρελθόντος. Έτσι, βγαίνει στις αγορές, πέφτει χρήμα από τις τράπεζες για επενδύσεις και ξεκινάει με νέο όχημα το φιλόδοξο ταξίδι της. Τι λέτε; Όλα καλά και ευοίωνα;

Οι σοβαρές χώρες όταν βρίσκονται μπροστά στα ερείπια, που έχει σωρεύσει μια καταστροφή -πόλεμος, οικονομική κρίση κ.ά.-, το πρώτο που κάνουν είναι να δουν τον εαυτό τους (τα μεγέθη, τις δυνατότητες, τις αντικειμενικές δυσκολίες και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα) στην οθόνη της περιοχής, της ηπείρου και της υφηλίου. Πρωτίστως, να εξετάσουν το «πώς» θα διεκδικήσουν θέση στον χάρτη της παραγωγής, θέση ικανή να αναδείξει τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους, ώστε να αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά σε βάθος χρόνου και όχι πρόσκαιρα τον απηνή ανταγωνισμό. Το έπραξε η Ιταλία μετά τον δεύτερο πόλεμο. Και κατέκτησε περίοπτη θέση στον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη.

Το «πώς» της φιλόδοξης εξόδου, της νέας εκκίνησης, δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητες μιας κυβέρνησης -ούτε μπορεί να αφεθεί στην αυτόνομη δυναμική της ιδιωτικής οικονομίας, στο ευφάνταστο του επιχειρείν. Η κρίσιμη αφετηριακή στιγμή, καθοριστική για το μέλλον μιας χώρας, απαιτεί όχι απλώς συνεργασία των δύο τομέων, κρατικού και ιδιωτικού, αλλά ένα ευρείας συνθέσεως θινκ τανκ, που θα αναλάβει να στοχαστεί, να σχεδιάσει λεπτομερώς και να ετοιμάσει συγκεκριμένο Σχέδιο για τη χώρα. Τι θα παράγει και γιατί, ώστε να εξασφαλιστεί όσο είναι δυνατόν το βιώσιμον και αποδοτικόν της παραγωγής, πού πρέπει να δοθεί βάρος στον τομέα των Υπηρεσιών, ποια παραγωγικά πεδία προκρίνονται για να χρηματοδοτηθούν, τι επιβάλλεται να γίνει εσπευσμένως και τι μεσοπρόθεσμα ή στο απώτερο μέλλον. Και, φυσικά, πώς θα εξασφαλιστούν οι ικανοί και αναγκαίοι πόροι.

Ένα διευκρινιστικό εμβόλιμο: η κρισιμότης των στιγμών υποχρεοί τους πάντες να κινητοποιηθούν προς την κατεύθυνση αυτή. Ακόμη και στην ακραία περίπτωση, κατά την οποία θα υπάρχει μια κυβέρνηση που εμφορείται από αμιγώς κρατικοκεντρικές ιδέες και θέλει να υπαγάγει την οικονομία υπό κρατικό έλεγχο, ακόμη και αυτή είναι υποχρεωμένη εκ των πραγμάτων να στοχαστεί για το παραγωγικό μέλλον της χώρας. Το αν καρπώνονται την υπεραξία οι ιδιώτες ή το κράτος, δηλαδή η κοινωνία, ασφαλώς και είναι σοβαρό ζήτημα. Αλλά αν τα παραγόμενα προϊόντα μένουν στα αζήτητα, αν οι προσφερόμενες υπηρεσίες δεν είναι ανταγωνιστικές, με αποτέλεσμα η χώρα να παραπαίει ξανά, οι πρώτοι που θα πληγούν είναι οι εργαζόμενοι. Ιδού η σημασία της ανταγωνιστικότητος, την οποία μυκτηρίζουν οι σεσημασμένοι της ευκολίας και του ιλαρού δογματισμού.

Όταν υπάρξει Σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση και τον προσανατολισμό της χώρας, ο ρόλος του κράτους θα παραμείνει καίριος, αλλά θα είναι ριζικά διαφορετικός από αυτόν του παρελθόντος. Το κράτος, πέραν των σημαντικών τομέων που θα έχει τον κύριο λόγο ή θα διαχειρίζεται το ίδιο (αμυντική βιομηχανία, ενέργεια, πλουτοπαραγωγικές πηγές, νερό κ.τ.λ.), θα συμβουλεύει, θα ενισχύει με επιστημονικό δυναμικό, θα στέκεται αρωγός παραγωγών και επιχειρήσεων που έχουν εξαγωγικές δραστηριότητες, θα ελέγχει την ποιότητα προϊόντων και Υπηρεσιών, θα λύνει προβλήματα γραφειοκρατίας, θα επιβραβεύει. Θα νοιάζεται μ'άλλα λόγια. Θα βρίσκεται σε εγρήγορση. Από τον τελευταίο υπάλληλο των αρμοδίων υπηρεσιών μέχρι τον έσχατο πρέσβη σε χώρα όπου εξάγονται ελληνικά προϊόντα.

Το 1904, ένα ζευγάρι Ευρωπαίων αφίχθη στην Αθήνα με αυτοκίνητο(!) και θέλησε να επισκεφθεί την Ολυμπία. Αλλά πώς να πάει; Μετά την Κόρινθο ούτε κατσικόδρομοι της προκοπής δεν υπήρχαν. Τελικά, φόρτωσαν το αυτοκίνητο στο τραίνο, βοήθησαν κάτι μουλαράδες μετά την Πάτρα και έτσι, με χίλια βάσανα, έφτασαν κάποτε στην Ολυμπία... Εναν αιώνα μετά, το 2004, η Ελλάδα δεν είχε κατορθώσει ακόμη να φτιάξει δρόμο της προκοπής για την Ολυμπία! Η χώρα που φιλοξενούσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες -με την Ολυμπία στο κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος- διέθετε, και, φευ, διαθέτει, έναν ανεκδιήγητο δρόμο, κίνδυνο-θάνατο για ιθαγενείς και τουρίστες. Το ίδιο με τους Δελφούς, την Επίδαυρο, τη Δωδώνη, τη Νικόπολη.

Το τι δείχνει το ως άνω χαρακτηριστικό παράδειγμα, το τι αποκαλύπτει για την ανυπαρξία στρατηγικού σχεδιασμού, είναι προφανές. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει…

[ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Υπάρχουν ορισμένες φράσεις που ομορφαίνουν το λόγο μας και συμπυκνώνουν νοήματα που θα δυσκολευόμασταν να εκφράσουμε περιφραστικά. Μια από αυτές χρησιμοποιείται όταν θέλουμε να δηλώσουμε πως κάτι είναι τόσο απαραίτητο που χωρίς αυτό δεν γίνεται κάτι άλλο, δηλαδή είναι «εκ των ων ουκ άνευ»]

[ΠΗΓΗ: Γιάννης Τριάντης, ΑΝΤΙ – παρά – ΘΕΣΕΙΣ στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 14-03-2014]

Αλλά το μόνο που μπορεί ν'ανακουφίσει τη σύγκρουση είναι η ΑΓΑΠΗ, το πιο φυσικό παυσίπονο

Υπάρχουν επαναστάτες που από μόνοι τους αποτέλεσαν μια ολόκληρη Κεντρική Επιτροπή (κλασικό παράδειγμα: ο Γκυ Ντεμπόρ). Υπάρχουν συγγραφείς που από μόνοι τους αποτέλεσαν μια ολόκληρη σχολή (κλασικό παράδειγμα ο Μπόρχες). Υπάρχουν καλλιτέχνες που από μόνοι τους αποτέλεσαν ένα ολόκληρο κίνημα (κλασικό παράδειγμα: ο Μαρσέλ Ντυσάν). Υπάρχει μια προσωπικότητα, μια εμβληματική μορφή του εικοστού αιώνα που υπήρξε και τα τρία, και όχι μόνο στο συμβολικό επίπεδο: επαναστάτης, συγγραφέας, καλλιτέχνης, και, συνάμα, κεντρική επιτροπή, σχολή, κίνημα. Άκουγε στο όνομα Ουίλιαμ Σιούαρντ Μπάροουζ. Επηρέασε τους πάντες και τα πάντα. Επηρέασε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την τέχνη, επηρέασε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τη ζωή. Επηρέασε το γράψιμο, την εικαστική έκφραση, τον κινηματογράφο, το ροκ. Ανακάτεψε την τράπουλα ξανά. Ανέτρεψε τα δεδομένα. Ήταν από εκείνους που δεν παίζουν με τους κανόνες αλλά τους αναδημιουργούν, τους επινοούν, και τους επιβάλλουν – όχι με τη βία αλλά με μια σπάνια μειλιχιότητα, με μια καταλυτική και ακαταμάχητη ηδύτητα. Τέτοιος ήταν ο γαλανομάτης Ουίλιαμ Σιούαρντ Μπάροουζ. Γεννήθηκε σαν σήμερα, 5 Φεβρουαρίου του 1914, πριν από έναν αιώνα.

Ο Μπάροουζ υπήρξε εξαρχής ένας ανήσυχος πειραματιστής. Οι απανωτοί πειραματισμοί με τη μορφή είχαν σκοπό να μπορέσει να εκφραστεί όπως αρμόζει στο καλειδοσκοπικό, τεθλασμένο, ιλιγγιώδες, συνταρακτικό περιεχόμενο. Ο Μπάροουζ συνθέτει έργα που είναι μυθιστορίες και συνάμα κοινωνιολογικές έρευνες, γλωσσολογικές καταβυθίσεις στο χάος, αδιάλλακτα μανιφέστα εξέγερσης, τολμηρές διαγνώσεις, ψύχραιμες καταγραφές ασύλληπτων εμπειριών, διεξοδικά δοκίμια πάνω στη φύση και στον προορισμό του ανθρώπου. Με τη μέθοδο του cut-up και του fold-in, καταφέρνει να διεισδύσει στο οργιαστικό κενό του 20ού αιώνα, να διαβεί τις ναρκοθετημένες ζώνες του, να χαρτογραφήσει τις ανεξερεύνητες περιοχές του. Και θα είναι αμείλικτος, οδηγώντας ενάντια στην Αρρώστια του Ελέγχου και του Συστήματος έναν πάνοπλο ουλαμό, ένα πειθαρχημένο «τσούρμο» που απαρτίζεται από το Χιούμορ και την Αγανάκτηση, τη Συγγραφική Ιδιοφυΐα και την Τόλμη της Πρωτοτυπίας, την Ακρίβεια της Επιστήμης και το Πάθος της Τέχνης (όπως έλεγε, όχι και τόσο στα αστεία, ένας άλλος μεγάλος συγγραφέας, ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ). Ο Μπάροουζ γράφει, γράφει και γράφει, γιατί ζει και ζει και ζει: Τζάνκι, Γυμνό Γεύμα, Απολυμαντής, Το εισιτήριο που εξερράγη, Νόβα Εξπρές, Η μαλακή μηχανή, Σε ποιον ανήκει η θανατηφόρος TV, Οι τελευταίες λέξεις του Ντατς Σουλτς, Τα άγρια αγόρια. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι στη χώρα μας οι εκδοτικοί οίκοι Απόπειρα, Ελεύθερος Τύπος και Μαύρος Ήλιος κοινοποίησαν κάτω από όχι και τόσο ευνοϊκές συνθήκες το έργο του Μπάροουζ. Γόνιμες συζητήσεις για το έργο του διεξήχθησαν σε βαθμό πυρωμένων και πωρωμένων διαξιφισμών μέσα από τις σελίδες των τότε κραταιών μουσικών περιοδικών «Ήχος», «Μουσική», «Pop & Rock», «Phenomenon». Φυσικά, τα λεγόμενα «κατεστημένα» λογοτεχνικά έντυπα καθώς και οι εφημερίδες δεν έδιναν σημασία. Φωτεινή εξαίρεση η «Ελευθεροτυπία», όπου ιερουργούσε κυβοφουτουριστικά και ηλεκτρολετριστικά για τα ελληνικά δεδομένα ο Ευγένιος Αρανίτσης, ο οποίος δεν έχανε ευκαιρία να γράψει για τον Μπάροουζ. Είχαμε μάλιστα αναλάβει, ο Ευγένιος κι εγώ, να γράψουμε ένα μεγάλο βιβλίο για τον συγγραφέα του Γυμνού Γεύματος, το οποίο εντέλει έγραψα μόνος, για λογαριασμό των εκδόσεων Οξύ. Την περίπλοκη και δύσκολη γραφή του μετέφρασαν άρτια παθιασμένοι αναγνώστες του όπως ο μακαρίτης φίλος μας Νίκος Μπαλής, η Ιουλία Ραλλίδη, ο Άγγελος Μαστοράκης, ο Γιώργος Γούτας, ο Γιάννης Τζώρτζης, ο Κώστας Ματσούκας, ο Βασίλης Κιζήλος. Σήμερα, οι εκδόσεις Τόπος έχουν πάρει τη σκυτάλη και εκδίδουν συστηματικά το έργο του Παππού του Πανκ, του Βαρυμεταλλικού Αόρατου Πιστολέρο, του Μπάροουζ. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει το αποκατεστημένο πλήρες Γυμνό Γεύμα, την οριστική έκδοση του Τζάνκι και το θρυλικό πειραματικό μυθιστόρημα Και έβρασαν οι ιπποπόταμοι στις γούρνες τους που συνέθεσε ο Μπάροουζ μαζί με τον Τζακ Κέρουακ το μακρινό 1945! Όλα αυτά τα βιβλία είναι επιμελέστατα μεταφρασμένα από τον άξιο Γιώργο Μπέτσο.

O Mπάροουζ στα ελληνικά. Στη χώρα μας οι εκδοτικοί οίκοι Απόπειρα, Ελεύθερος Τύπος, Μαύρος Ήλιος και Τόπος κοινοποίησαν το έργο του. Την περίπλοκη και δύσκολη γραφή του μετέφρασαν ο Νίκος Μπαλής, η Ιουλία Ραλλίδη, ο Άγγελος Μαστοράκης, ο Γιώργος Γούτας, ο Γιάννης Τζώρτζης, ο Κώστας Ματσούκας, ο Βασίλης Κιζήλος.

Γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας, λαμπρός φοιτητής, ένας απ'τους γενάρχες του κινήματος των μπιτ, ακούσιος φονιάς της συζύγου του, ποιητής, περιπλανώμενος, ιδιωτικός ντετέκτιβ, απολυμαντής, αέναος πειραματιστής, ανατρεπτικός μελετητής της γλωσσικής λειτουργίας, εικαστικός καλλιτέχνης και τόσα άλλα. Σωστά, πολύ σωστά, η ιέρεια του αμερικανικού πανκ, η Πάτι Σμιθ, λέει: «Ήταν ο παππούς όλων μας». Χώθηκε στον λαβύρινθο των τεχνητών παραδείσων, αλλά δεν χάθηκε. Βρήκε την Αριάδνη του, το γράψιμο, και βγήκε από κει. Φαίνεται ότι για τα δημιουργικά πνεύματα ο λαβύρινθος της Τέχνης είναι πιο θελκτικός, πιο απαιτητικός, πιο περίπλοκος. Έως τον θάνατό του, ο Ουίλιαμ Σιούαρντ, όπως και ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ, ο λατρεμένος του, παρέμεινε σ'αυτόν το λαβύρινθο, στον Λαβύρινθο της Στρατιάς των Είκοσι Τεσσάρων Γραμμάτων. Αυτοί οι δύο Ουίλιαμ Σ. είχαν πολλά κοινά (να ποια θα ήταν η υπέρτατη φιλοφρόνηση για τον πρώτο Ουίλιαμ Σ. – μια τέτοια συσχέτιση με τον Μεγάλο Βάρδο θα τον έκανε πάντα ευτυχή). Το κυριότερο κοινό χαρακτηριστικό τους ήταν η επίγνωση ότι γράφοντας αλλάζουν την τάξη του κόσμου, κινούν τον κόσμο έστω κατά ένα εκατομμυριοστό της ίντσας, όπως έλεγε ένας άλλος ποιητής. Λιγότερο από έναν χρόνο προτού πάρει τα χειρόγραφά του παραμάσχαλα και πάει να συναντήσει στις Βιβλιοθήκες του Ουρανού τον Τζέιμς Τζόις και τον Τζόζεφ Κόνραντ, ο συγγραφέας του Τόπου των νεκρών δρόμων σημείωνε στο ημερολόγιό του: «Ναι, για όλους εμάς της Συμμορίας Σαίξπηρ, το γράψιμο είναι αυτό ακριβώς: όχι μια φυγή από την πραγματικότητα αλλά μια απόπειρα να αλλάζουμε την πραγματικότητα». Γι’ αυτό και ο Μπάροουζ δεν ακολούθησε πορεία γραμμική, προβλέψιμη, βατή. Αλλά τεθλασμένη, όλο ποιοτικά άλματα, γεμάτη απρόβλεπτα, με αλλεπάλληλους ελιγμούς και σχεδόν πολεμικού τύπου τακτικές και στρατηγικές. Ήταν κάτι πέρα από συγγραφέας, μολονότι θεωρούσε ύψιστη τιμή αυτό που είχε δηλώσει ο Μπέκετ για τον Μπάροουζ: «Ναι, είναι ένας συγγραφέας».

Όπως πολλοί συγγραφείς που σέβονται τον εαυτό τους, ο Μπάροουζ επέδειξε από μικρός αδιαφορία για τις αθλήσεις, τα ομαδικά παιχνίδια, τους εφηβικούς κομπασμούς. Του άρεσε να παίζει σκάκι, του άρεσε να απομονώνεται, του άρεσε να διαβάζει. Και πάνω απ'όλα, ήθελε να γίνει συγγραφέας. Ο Όσκαρ Ουάιλντ, ο Ανατόλ Φρανς, ο Γκυστάβ Φλωμπέρ, ο Αντρέ Ζιντ, θα είναι απ'τους πρώτους αγαπημένους του μάστορες του λόγου. Παρατηρούμε ότι κανένας δεν είναι Αμερικανός. Ήδη από τότε. Αλλά και αργότερα, ο Μπάροουζ, ένας συγγραφέας πάντα πρόθυμος να επιδαψιλεύσει φιλοφρονήσεις σε όσους καλλιτέχνες, φίλους και ανθρώπους εκτιμούσε, φρόντιζε να είναι στα γραπτά του παρόντες ο Αρθούρος Ρεμπώ, ο Ζαν Ζενέ, ο Σάμιουελ Κόλεριτζ, ο Τόμας ντε Κουίνσι, και, κυρίως ο Μεγάλος Βάρδος, ο άλλος Ουίλιαμ Σ., ο Σαίξπηρ. Ελάχιστοι Αμερικανοί, συνήθως συγγραφείς αστυνομικών ιστοριών ή επιστημονικής φαντασίας δευτεροκλασάτοι, αγνοημένοι, λησμονημένοι, εμφανίζονται στο έργο του Μπάροουζ. Μία εξαίρεση (αλλά τι εξαίρεση!): ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ο Πάπα Χεμ, ο απόλυτος Άνθρωπος και Συγγραφέας, η κολοσσιαία προσωπικότητα που στοιχειώνει το μυαλό κάθε άντρα που έπιασε κάποτε χαρτί και μολύβι, αποφασίζοντας να αφιερώσει τη ζωή του στο γράψιμο.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1940ο Μπάροουζθα συνδεθεί φιλικά με τους Άλεν Γκίνσμπεργκκαι Τζακ Κέρουακ, με τους οποίους θα αποτελέσει τον αρχικό και κεντρικό πυρήνα της περιλάλητης γενιάς μπιτ, εκείνου του κινήματος που έμελλε να συγκλονίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, αλλά και του 1960, όχι μόνο με τα έργα όσο με τον τρόπο ζωής και τις συμπεριφορές που προπαγάνδιζαν αυτά τα έργα. Ο αντικομφορμισμός, η παραβίαση κάθε λογοτεχνικού κανόνα χάριν της ανεμπόδιστης έκρηξης των δημιουργικών δυνατοτήτων, η διαρκής περιπλάνηση από τόπο σε τόπο, ένας ιδιότυπος νομαδισμός, η λατρεία της τζαζ και ο εκθειασμός της παραβατικότητας σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής αποτελούν τα κυριότερα χαρακτηριστικά του κινήματος. Ο Μπάροουζ θα είναι η πιο σεβαστή προσωπικότητα ανάμεσα στους άλλους μπιτ συγγραφείς και ποιητές, ο αδιαφιλονίκητος αντι-ηγέτης και κρυφός καθοδηγητής τους…………………

Ύστερα από ένα τέταρτο του αιώνα όλο εξορίες, περιπλανήσεις, περιπέτειες, ο Μπάροουζ θα επιστρέψει στην Αμερική. Θα πίνει πολύ βότκα. Θα κάνει περιοδείες διαβάζοντας δημοσίως αποσπάσματα από το έργο του. Ανάμεσα στο 1974 και το 1987 διάβασε σε μεγάλα ακροατήρια 150 φορές, αποκομίζοντας 75.000 δολάρια. Το 1977 διάβασε μαζί με τον θρυλικό Τένεσι Γουίλιαμς, τον συγγραφέα του Λεωφορείον ο Πόθος. Το 1981 διάβασε μαζί με τον μετρ του θρίλερ, τον Στίβεν Κινγκ. Η μορφή του θα επηρεάζει ολοένα και περισσότερο το ροκ. Ήδη οι Beatles τον είχαν συμπεριλάβει στο εξώφυλλο του «Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band», ενός από τους πιο ξακουστούς δίσκους στην ιστορία της μουσικής. Θα τον επισκέπτονται συχνά ο Φρανκ Ζάππα, ο Ντέιβιντ Μπερν, ο Ντέιβιντ Μπάουι, η Ντέμπι Χάρι (η φοβερή και τρομερή Μπλόντι), ο Ίγκι Ποπ, και, φυσικά, η Πάτι Σμιθ. Όλη η ενδιαφέρουσα σκηνή της Νέας Υόρκης θα πίνει νερό, κρασί, βότκα, τεκίλα και ουίσκι στ'όνομά του!

Κι άλλοι θα έρθουν να τον συναντήσουν. Η Λόρι Άντερσον, η οποία θα συνεργαστεί με τον Μπάροουζ. Ο Τζον Κέιτζ, ο συνθέτης της πρωτοπορίας που εισήγαγε τη σιωπή στη μουσική. Ο «πάπας της ψυχεδέλειας» Τίμοθι Λήρυ. Ο μινιμαλιστής Φίλιπ Γκλας. Ο Μπάροουζ είναι πια ένας σταρ! Η περιλάλητη τηλεοπτική βεντέτα Λορίν Χάτον θα τον παρουσιάσει σε ένα κοινό εκατό εκατομμυρίων θεατών. Θα πει ότι ο Ουίλιαμ Μπάροουζ είναι ο μεγαλύτερος συγγραφέας της Αμερικής. Και δεν είναι λίγο. Δεν είναι καθόλου λίγο αυτό.

Διάσημα πια ροκ και ηλεκτρονικά συγκροτήματα εμπνέονταιαπό τον Μπάροουζ. Οι Soft Machine διαλέγουν τον όνομά τους από το μυθιστόρημά του με τον ίδιο τίτλο. Το κινηματογραφικό αριστούργημα της επιστημονικής φαντασίας Blade Runnerπαίρνει τον τίτλο του από ένα βιβλίο του. Η video art, το ηχητικό κολάζ της hip-hop και της electronica, αντλούν από το έργο του Μπάροουζ πολλές θαυμάσιες στιγμές τους. Ο Κερτ Κομπέιν των Nirvana ηχογραφεί το «The Priest they call him», ένα εφιαλτικό σόλο ηλεκτρικής κιθάρας, με τον Μπάροουζ να απαγγέλλει. Ο σκηνοθέτης Γκας Βαν Σαντ τον καλεί να εμφανιστεί σε μια ταινία του. Ο Μπάροουζ και το έργο του είναι πια ένα και το αυτό.

Παιδί και θραύσμα, μαζί με τον Μπόρχες, τον Μπέκετ και τον Μπάλαρντ, της λυτρωτικής έκρηξης που προκάλεσε το Finnegans Wake του Τζέιμς Τζόις, ο Μπάροουζ θα δοκιμάσει κάθε τέχνασμα προκειμένου να μιλήσει για τα δεινά που σαλεύουν φρικιαστικά στη χοάνη του αιώνα μας. Το Νταντά και ο Υπερρεαλισμός αποτελούν τις δύο άλλες καθοριστικές επιρροές που δέχτηκε. Ο λησμονημένος (μάλλον ο άγνωστος) κόμης Αλφρεντ φον Κορζίμπσκι, καταλυτικός πολέμιος της αριστοτελικής λογικής, είναι πάντα η κρυφή αναφορά του. Ο Νίτσε και ο Γέρος του Βουνού, επίσης. Βαθιά ηθικός, όσο κι αν διασκεδάζει καταγράφοντας απτούς εφιάλτες, όσο κι αν μιλάει ολοένα για δυστοπίες, ο Μπάροουζ θα συνθέσει και το magnumopus του, την τριλογία Οι πόλεις της κόκκινης νύχτας, Ο τόπος των νεκρών δρόμωνκαι Western Lands, και δεν θα πάψει να πειραματίζεται με τη ζωή και την τέχνη. Δεν θα πάψει να αγαπάει τους φίλους του. Δεν θα πάψει να αγαπάει τις γάτες. Τα τελευταία του λόγια, χαραγμένα στο ημερολόγιό του, στις 30 Ιουλίου του 1997, δεν θα πάψουν ποτέ να με συγκλονίζουν: «Τίποτα. Μήτε αρκετή σοφία, εμπειρία – τίποτα. Μήτε Άγιο Δισκοπότηρο, μήτε Ύστατο Σατόρι, καμία τελική λύση. Μονάχα σύγκρουση. Το μόνο που μπορεί ν'ανακουφίσει τη σύγκρουση είναι η Αγάπη. Η Αγάπη. Τι να 'ναι; Το πιο φυσικό παυσίπονο. Αυτό είναι. Η ΑΓΑΠΗ»

[ΠΗΓΗ: Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης, Ουίλιαμ Στιούαρτ Μπάροουζ Ο παππούς όλων μας, ΑΠΟΠΕΙΡΑΤΕΣ: http://apopeirates.blogspot.gr/

Όρκοι στους Θεούς του Χρήματος (In Gold we trust)

Συλλογάται καλά όποιος συλλογάται ελεύθερα.

Κάθε σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί παρά να είναι πρώην: πρώην μαρξιστής, πρώην σωτήρας της ανθρωπότητας, πρώην μεγάλος εραστής κ.λπ

ΟΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΚΙ ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ… (κι η Ελλάδα… «Μπανανία» μένει!)

100 χιλιάδες ποιητές για την αλλαγή: ένας τρόπος να έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλο και να ξαναφέρουμε την ελπίδα

Ερασιτέχνης. Εραστής της τέχνης. Γιατί θέλει πράγματι πολλή τέχνη να είσαι παθητικός. Για να γίνεις ενεργητικός, το μόνο που θέλει είναι… κότσια

Ὅλη ἡ χώρα, αὐτὴ τέλος πάντων ποὺ ἀπέμεινε, θυμίζει τὴν ὕαινα ποὺ κυλιέται πάνω στὸν ἐμετό της

Να στοχαστούμε περισσότερο για το σεξ εξασφαλίζοντας ένα ανεκτό επίπεδο συνύπαρξης

Πρωτογενές πλεόνασμα κατοχής και πείνας τότε πρωτογενές πλεόνασμα με την ανεργία στα ύψη σήμερα

RationalWiki: διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια απομυθοποίησης διαδεδομένων μύθων

Οι εραστές του δήμου: καθώς πλησιάζουν οι εκλογές "σκάνε μύτη"στα τηλεοπτικά παράθυρα αγαπητικοί κι αγαπητικιές

ΜΙΖΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ Με παραδείγματα

Η τέχνη είναι υπόθεση αυστηρά προσωπική αλλά τα λόγια μας είναι παιδιά πολλών ανθρώπων

ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΚΡΙΣΗΣ: Η λίστα των δισεκατομμυριούχων υπερδιπλασιάζεται την ίδια περίοδο που ο αριθμός των δισεκατομμυρίων φτωχών μόλις διπλασιάστηκε

Όλα όσα θέλατε να ξέρετε για την ιέρεια της performance Marina Abramovic

Η δυστυχία του να είσαι ο… μαλάκας της Ιστορίας και η «ευτυχία» αυτών που γελούν με την «τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν»

Ποιητική επανεκκίνηση: ποιήτριες και ποιητές που επηρεάζονται αναπόφευκτα από τη ψηφιακή εποχή και την κοινωνική κρίση

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ: αναζητώντας το αδύνατο, δηλαδή να βρούμε την αλήθεια μας

ΕΚ ΤΩΝ ΩΝ ΟΥΚ ΑΝΕΥ: η κρισιμότητα των στιγμών υποχρεώνει τους πάντες να στοχαστούν για το μέλλον της χώρας

Μήτε αρκετή σοφία, μήτε εμπειρία μήτε Άγιο Δισκοπότηρο, τίποτα. Μονάχα σύγκρουση…