Αν έχεις χάσει την ψυχή σου και το ξέρεις, τότε έχει μείνει λίγη ακόμα ψυχή για να χάσεις

September 9, 2013, 9:30 pm

≫ Next: Τα «ζην» και τα «ευ ζην» κρύβουν αλήθειες, κρύβουν και ψέματα.

≪ Previous: Θα πέσει ο ουρανός και θα μας πλακώσει;

$

0

0

Όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνω, βλέπω ότι μοιάζω όλο και περισσότερο με κάτι μεσήλικες που, ενώ έχουν αλλάξει σαράντα και πενήντα φορές τομάρι, κατά βάθος παραμένουν τα ίδια αμετανόητα παιδιά. Νοσταλγώ όλο και λιγότερα, όλο και πιο απλά πράγματα, που στην πλειοψηφία τους είναι λεπτομέρειες κάποιων εικόνων που παλιά μπορεί να μου περνούσαν μέχρι και απαρατήρητες. Έτσι νόμιζα, τουλάχιστον. Όσα ήταν αυτονόητα τη στιγμή που συνέβαιναν, τώρα αποτελούν συλλεκτικές σκέψεις για μια εποχή που έφυγε ανεπιστρεπτί και μαζί της πήρε τη γλυκύτητα ενός καιρού που πλέον επανέρχεται μόνο στα όνειρα. Ή στις ευχές μου.

Νοσταλγία παιδικής ηλικίας

Μια γέρικη γάτα στο λιακωτό το μεσημέρι, η δροσιά της φτέρνας πάνω στο τσιμέντο του λινού πριν πατήσουμε σταφύλια, η μυρωδιά από το πρώτο λάδι στο λιοτρίβι, η καμένη ντομάτα στο χείλος του τηγανιού όπου μαγειρευόταν ο καγιανάς, το ξύλινο τραπέζι κάτω από τη μεγάλη κληματαριά, τα βαρέλια στην ταβέρνα της οδού Θεοτόκη, τα χέρια κάποιων αγαπημένων, οι φωνές τους, ένα γαλάζιο πουκάμισο πάνω τους. Μια ρυτίδα. Το μοιρολόι της γιαγιάς για τους ξενιτεμένους της, το ρολόι του παππού κρεμασμένο στο ξύλο του κρεβατιού του, τα ματωμένα γόνατα των φίλων όταν παίζαμε κρυφτό, το νυχτολούλουδο στην άκρη της μάντρας του πατρικού. Η ραπτομηχανή της μάνας μου, η μυρωδιά του πατέρα μου, οι χορτόσουπες που έβραζαν στο γκαζάκι του πλυσταριού, το μαγκάνι πάνω στο πηγάδι της αυλής, που όλο μας φώναζαν «φύγε από ‘κει, μην πέσεις!».

Και ο κόσμος, οι φίλοι, οι παλιοί συντοπίτες που διάβαιναν το κατώφλι ενός σπιτιού που επίσης ανήκει πλέον στη σφαίρα της νοσταλγίας και της αμετάκλητης απώλειας. Άνθρωποι-εικόνες πια, με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά και περιφραστικές ιστορίες, σκορπισμένες στο βελούδινο παρελθόν. Ωραίοι ήρωες ενός παλαιού σκηνικού που έμοιαζε με περιπέτεια σε συνέχειες, στο view master. Συχνά πυκνά ο απόηχος της φωνής τους κουδουνίζει στα αυτιά μου σαν ζωντανός. Διακρίνω – παρότι θολά– το χρώμα των ματιών τους, θυμάμαι ένα ρούχο που φορούσαν μια φορά που τους συνάντησα, ξαναγεύομαι νοερά ένα φίλεμα που μου πρόσφεραν με αγάπη. Λυπάμαι εκ των υστέρων για τις πίκρες τους και χαμογελάω στα κρυφά με τις αρχαίες χαρές τους.

Θυμάμαι τον εαυτό μου, παιδί, να κοιτάζει τη ζωή από κάπου πιο χαμηλά από το επίπεδο των μεγάλων – αλλά και αρκετών μικρών. Συνήθως στεκόμουν στην άκρη του κάδρου όπου πρωταγωνιστούσαν πιο βροντόφωνες παρουσίες. Ήθελα να φαίνομαι όσο γίνεται λιγότερο για να μπορώ να παρατηρώ τους άλλους με την ησυχία μου. Ο μύλος που άλεθε από τότε κιόλας μέσα μου την πραγματικότητα, λειτουργούσε πυρετωδώς πριν καν συνειδητοποιήσω πως η πραγματικότητα είναι κάτι που υπάρχει, με σάρκα και οστά. Και δικό της γραφικό χαρακτήρα. Με κάποιον ανεξήγητο τρόπο, νομίζω πως μερικές εικόνες τρύπωναν από μόνες τους στο νου μου, επειδή διαισθητικά κάτι μέσα μου ήξερε πως όλα αυτά μια μέρα θα τα ήθελα πίσω.

Πρόκειται για έναν κόσμο εξατμισμένο, και για μια ηλικία που νοσταλγώ επειδή ξέρω πως δεν θα γυρίσει. Κάθε τόσο επινοώ αιτίες για να την περιγράψω και να υπενθυμίσω στον εαυτό μου πως δεν χάθηκαν όλα, κάτι έμεινε πίσω, κάτι ζει. Επιστρέφοντας πια ως ενήλικη στα πάτρια, ξαναζώ το ρημέηκ αυτής της ηλικίας με ευγνωμοσύνη. Έστω και στο περίπου, με όσο το δυνατόν λιγότερες παραλλαγές και μετρημένες αλλοιώσεις.

«Αν έχεις χάσει την ψυχή σου και το ξέρεις, τότε έχει μείνει λίγη ακόμα ψυχή για να χάσεις», λέει ο Τσαρλς Μπουκόφσκι. Όταν με πιάνει νοσταλγία και αναπολώ το παρελθόν που με περιγράφει, νιώθω αυτό ακριβώς. Πως μαζί με όσα πέρασαν, έχω χάσει και ένα κομμάτι της την ψυχής μου. Όταν λοιπόν μνημονεύω όσα και όσους έφυγαν, το αντίδωρό τους προς εμένα είναι ένα και μοναδικό: η σπουδαία εκείνη αίσθηση πως έχω λίγη ακόμα ψυχή, που κάποτε μπορεί να λειτουργήσει ως καύσιμο σε μια νοσταλγική διάθεση του μέλλοντος. Κι έτσι, εκείνα τα χαμένα κομμάτια του παζλ, νιώθω πως τα ξαναβρίσκω. Τα τοποθετώ στην τσέπη μου, μαζί με τα καινούρια, κι εύχομαι κάποτε να τα ξαναχάσω, να τα ξαναβρώ, κι όσο ζω να μην σταματήσουν να υπάρχουν. Εξάλλου τι άλλο μπορεί να είναι το παρόν, αν όχι η αποθήκη της Ιστορίας του μέλλοντος;

(Η ΑΠΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, Κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα δρόμος της Αριστεράς στις 7 Σεπτεμβρίου 2013)

---

Τα «ζην» και τα «ευ ζην» κρύβουν αλήθειες, κρύβουν και ψέματα.

September 14, 2013, 7:24 am

≫ Next: Το Ασώματο Σώμα της Ποίησης: ερείπια και ίαμβοι αυτά ταιριάζουν στο κορμί μου

≪ Previous: Αν έχεις χάσει την ψυχή σου και το ξέρεις, τότε έχει μείνει λίγη ακόμα ψυχή για να χάσεις

$

0

0

Αγάπησα ή μίσησα θανατερά μαθήματα με δασκάλους που (ήταν φανερό) είχαν τον τίτλο μα όχι και το χάρισμα. Σήμερα τους θυμάμαι όλους (εκτός από μερικούς άχρωμους που ξέβαψαν στη μνήμη μου) σαν πρωταγωνιστές ταινίας. Με μας κομπάρσους. Εμείς ήμασταν που μπαίναμε στο πλάνο για λίγο και μετά φεύγαμε για να χωρέσουν κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι, ως τη σύνταξη.

Τη νοσταλγία που σέρνουν ξοπίσω τους οι schooldaysδεν την ένιωσα ποτέ. Ούτε το αντάμωμα με παλιούς -και σπανιότερα νέους- συμμαθητές, ούτε τους νέους δασκάλους στην τάξη (και το συνεπακόλουθο αναγνωριστικό διάστημα, μέχρι να σπάσει το αβγό και δούμε τι κρύβει μέσα), ούτε το «γλυκό σφίξιμο» της πρώτης (κάθε χρονιά) μέρας. Με κανονικό σφίξιμο πήγαινα που καμιά γλύκα δεν έκρυβε μέσα του και μ’ αυτό πορευόμουν κάθε μέρα μέχρι το τελευταίο κουδούνι.

Χωρίς αιδώ ομολογώ πως ούτε νοστάλγησα, ούτε πεθύμησα ποτέ να ξαναδώ παλιούς δασκάλους και καθηγητές. Αν τύχαινε να ανταμώσουμε έξω στην πόλη, χαιρετιόμασταν εγκάρδια (ή χλιαρά, όσο επέτρεπε η μεταξύ μας προϊστορία δηλαδή) και συνεχίζαμε καθείς το δρόμο του. Δεν είμαι σίγουρος αν νιώθω -αναδρομικά, έστω- ευγνωμοσύνη για κάποιον απ’ όλους τους. Κάποια καλά ή άσχημα κομμάτια μέσα μου μπορεί και να ’χουν αυτούς σαν ηθικούς αυτουργούς, ως εκεί όμως. Αγάπησα ή μίσησα θανατερά μαθήματα με δασκάλους που (ήταν φανερό) είχαν τον τίτλο μα όχι και το χάρισμα. Σήμερα τους θυμάμαι όλους (εκτός από μερικούς άχρωμους που ξέβαψαν στη μνήμη μου) σαν πρωταγωνιστές ταινίας. Με μας κομπάρσους. Εμείς ήμασταν που μπαίναμε στο πλάνο για λίγο και μετά φεύγαμε για να χωρέσουν κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι, ως τη σύνταξη. Τα «ζην» και τα «ευ ζην» κρύβουν αλήθειες, κρύβουν και ψέματα. Κοστούμι που χωράει σ’ όλους δεν είναι. Καλή τους ώρα, πάντως, όπου κι αν βρίσκονται σήμερα.

Και τους χαμένους από καιρό συμμαθητές δεν λαχτάρησα να συναντήσω. Τα ανάλατα reunionμ’ αφήναν ανέκαθεν αδιάφορο. Από τα τέσσερα πήγα σε ένα, φοβάμαι πως ήταν επειδή δεν είχα τίποτε πιο ενδιαφέρον να κάνω κείνο το βράδυ. Ή από περιέργεια, για να δω αν μερικές όμορφες -και απαγορευμένοι καρποί, το φοιτηταριό τρυγούσε τις καλύτερες ρόγες αφήνοντάς μας με τις δεύτερες και τις σταφίδες- των δεκαοχτώ άξιζαν δεύτερη ματιά σήμερα (ήσαν δυο-τρεις που ο χρόνος τους φέρθηκε με το γάντι, πράγματι). Στη φωτογραφία εκείνης της νύχτας, που δεν θυμάμαι καν ποια χρονιά έγραφε στη λεζάντα, δεν θα με βρεις. Τα «αναμνηστικά» κι εγώ βρίσκαμε πάντα τον τρόπο να είμαστε σκοτωμένοι.

Με λίγα λόγια, κάθε φορά που πάω να ταΐσω τη μνήμη μου με μυρωδιά από σαραντάφυλλα τετράδια, σάκους γυμναστικής με ξεχασμένα ιδρωμένα, σβήστρες (τα μπλάνκο ζούσαν σε άλλον γαλαξία τότε), μελάνι στα χέρια και βρεμένο σπόγγο (που σκότωνε ακαριαία λέξεις και αριθμούς), με θολά πρόσωπα, καταχωνιασμένες φωτογραφίες και ξεχασμένες φωνές, εκείνη δεν κουνάει την ουρά της πέρα δώθε με λαχτάρα. Μεγάλωσε, άλλωστε, και νέα κόλπα δεν μπορεί να μάθει, ούτε να προσποιηθεί πως νοιάζεται. Παιδί του School’s out ήτανε ανέκαθεν. For summer, for Christmas, forever.

[ΠΗΓΗ: ΚΑΠΑ ΚΑΠΑ ΜΟΙΡΗΣ, Όταν δεν πηγαίναμε αζί σχολείο από το http://amancalledkkmoiris.wordpress.com/ ]

Το Ασώματο Σώμα της Ποίησης: ερείπια και ίαμβοι αυτά ταιριάζουν στο κορμί μου

September 16, 2013, 11:02 pm

≫ Next: Πρέπει να ντρέπεσαι, για πολλές γενιές, επειδή σήμερα είσαι, όπως και όλοι ανεξαιρέτως, συνένοχος σε ένα ανθρωπιστικό έγκλημα

≪ Previous: Τα «ζην» και τα «ευ ζην» κρύβουν αλήθειες, κρύβουν και ψέματα.

$

0

0

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της ποίησης, που την κάνει να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα λογοτεχνικά είδη, είναι ο ιδιαίτερός της τρόπος να αντιλαμβάνεται και να αφομοιώνει την πραγματικότητα. Συγκεκριμένα ερεθίσματα προσλαμβάνονται από την προσωπική οπτική του ποιητή και μέσα από τις λέξεις του εξωτερικεύονται και δημιουργούν μια νέα διάσταση. Η καινούργια θέαση ενός ήδη υπαρκτού κόσμου στηρίζεται αυτή τη φορά σε αντιφάσεις, αντινομίες, μεταφορές και άλλα «οικοδομικά» υλικά, που χρησιμοποιεί ο δημιουργός, προκειμένου να «χτίσει» το δικό του εύθραυστο ποιητικό σύμπαν.

Παρόμοιες λεπτές ισορροπίες διέπουν και την «αρχιτεκτονική» του «Μουσείου άδειου» της Μαρίας Κουλούρη.Στη δική μου ανάγνωση της συλλογής, θα προσπαθήσω να παρουσιάσω το «ασώματο σώμα», όπως αυτό υποδηλώνεται σε κάποια από τα ποιήματα του βιβλίου. Με τον αδόκιμο όρο «ασώματο σώμα» επιδιώκω να απεικονίσω τις εκδοχές του σώματος που αναδεικνύονται μέσα από συγκεκριμένους στίχους, άλλοτε με νύξεις, άλλοτε αποσπασματικά κι άλλοτε με την παντελή απουσία του.

Στο ποίημα «Κτερίσματα», το σώμα γίνεται αντιληπτό στο δεύτερο στίχο «Ακουμπισμένος στα γόνατα» παρουσιάζοντάς μας ταυτόχρονα την κλίση του σώματος – τη ροπή, δηλαδή, προς τα κάτω, προς το χώμα. Στους στίχους

Αυτός

Σκάβει το σώμα μου

Αιώνες κατοικούνε

Χώματος ληστής,

το σώμα αποκτά ακόμα πιο έντονα τη χωμάτινη υπόστασή του, ως άλλη προέκταση της γης ή της χώρας, όπως γίνεται εμφανές κι από το στίχο «Εγώ είμαι η χώρα». Το ποίημα, από τον τίτλο του, μας τοποθετεί σε ένα κλειστό, συγκεκριμένο περιβάλλον, αυτό ενός τάφου, με την υποψία του νεκρού σώματος να επαληθεύεται στους τελευταίους στίχους, οι οποίοι φέρονται να λειτουργούν ως άλλα κτερίσματα:

Ερείπια και ίαμβοι

Αυτά

Ταιριάζουν στο κορμί μου.

Στο «Λατρευτικόν’, ελλοχεύει η απόπειρα το σώμα να ξεχωρίσει, να αποσπαστεί από το χώμα και να ανυψωθεί:

Άνω θρώσκω

Εις απόγνωσιν εδάφους

Επί ποδός θεού,

αλλά και

Ελλείψει βάθρου

Στα ακροδάκτυλα στέκω

Φωνές

Τα χέρια τους τεντώνουν.

Ως προς τον τίτλο, θα μπορούσαμε να πούμε πως το ποίημα προσπαθεί να μιμηθεί το τελετουργικό μιας επίκλησης, μιας προσευχής, ή μιας απόπειρας του ανθρώπινου στοιχείου να απαρνηθεί τη διάστασή του και να ενωθεί με το θείο. Ωστόσο, καταλήγει σε κάτι το ακριβώς αντίθετο, σε έναν ύμνο υπέρ της ανθρώπινης φύσης…

Όσο κι αν απουσιάζει λεκτικώς προς το τέλος το σώμα, τόσο πιο έντονη γίνεται η παρουσία του μέσα από τις λειτουργίες του, όπως η τροφή, η πείνα, η κούραση. Για να καταλήξει το ποίημα με την επιτακτική ανάγκη της ορατής απεικόνισης και εμφάνισης του σώματος, μέσω του καθρέφτη, που θα εξωτερικεύσει -μέσω της μορφής- αυτή καθεαυτή την υπόστασή του.

Στο ποίημα «Θέατρο σκιών», η οντότητα του σώματος εξαρτάται από τα παιχνίδια του φωτός και τις διαθέσεις των αισθήσεων, της όρασης:

Και τελικά το φως θα μείνει σβηστό

Θυσία στην ανημπόρια της αίσθησης

Μάστιγα κατάντησε αυτή η όραση

Μονοδιάστατη προβολή,

αλλά και της ακοής:

Χάθηκαν ακόμα και οι όγκοι της φωνής μες στο σκοτάδι.  Οι σκιές έχουν την τιμητική τους:

Διέλυσε τις σκιές που με συντρίβουν.

Αλλά και το σώμα ψάχνει απεγνωσμένα τη θέση του:

Θα μείνουμε εμείς

Φιγούρες γυμνές

και μένει εντέλει γυμνό, έστω ως σκιά, αληθινό κι απροστάτευτο.

Το «Απόπειρα πρώτη» είναι ένα φανταστικό γράμμα -κατά το πρότυπο της Σίλβια Πλαθ- της κόρης προς τον πατέρα της. Το ποίημα αυτό μπορεί να διαβαστεί υπό πολλές οπτικές, εγώ ωστόσο επιλέγω μια «ψυχαναλυτική» ανάγνωση προκειμένου να αναλύσω τη θέση του σώματος μέσα σε αυτό. Αρχικά το σώμα υποδηλώνεται από τα «συνοδευτικά» του:

Οι μαύρες μπότες

Το σκούρο κοστούμι

Η μυρωδιά σου σαπούνι.

Η μόνη ξεκάθαρη αναφορά γίνεται στο στίχο «Πόσο γρήγορα τρέχουνε τα πόδια σου», χωρίς να είναι τυχαία η χρήση των ποδιών και της ταχύτητας, εμπεριέχοντας τις έννοιες της ορμής και της καταπάτησης που μπορεί να χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά ενός πατέρα προς τη ζωή της κόρης του. Οι επόμενες αναφορές στο σώμα μέσα στο ποίημα δεν αφορούν τους άμεσους πρωταγωνιστές, αλλά ενδεχομένως να αποτελούν μια προσπάθεια να προσεγγιστούν τα θέματα του λανθάνοντος ερωτισμού, των συμπλεγμάτων και της προσκόλλησης στην παιδική ηλικία, όπου τα όρια, η σχέση, αλλά και το φύλο πατέρα/κόρης όσο κι αν είναι κοινωνικώς προδιαγεγραμμένα χαρακτηρίζονται ενίοτε ρευστά κι ασαφή («Στα δεμένα μ’ έρωτα όμοια κορμιά / Στου παιδιού το αυτιστικό κεφάλι»). Στην έννοια του φύλου και πώς αυτή εδραιώνεται μέσα από τη σχέση με την πατρική φιγούρα αναφέρονται και οι στίχοι:

Είσαι ο άνεμος

Γιατί να μη σε είχα σκοτώσει

Τις μέρες που γεννιόμουν

Γυναίκα ενωμένη

Τώρα τα μέλη μου πέφτουν

Ακολουθούν τις ωδές της χαράς σου

Μπαμπά

Στοργικέ μου, δυνάστη

Βιαστή αχόρταγε.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να μείνω λίγο στους στίχους «Γυναίκα ενωμένη / Τώρα τα μέλη μου πέφτουν», στον πρώτο το σώμα είναι ένα ενιαίο σύνολο, αδιάσπαστο και ως εκ τούτου κι εν μέρει άφυλο, ενώ στο δεύτερο το σώμα αποκτά μέλη, μέλη όμως τα οποία πέφτουν, σηματοδοτώντας ενδεχομένως και τη διάλυση του σώματος – και την κατάργηση πάλι του φύλου…

Στο «Σπίτια», τρεις στίχοι συνθέτουν μια πολύ ξεχωριστή και πρωτότυπη εικόνα, με το σώμα να κατέχει σε αυτούς μια ιδιάζουσα θέση.

Αυτός που κουβάλησε τόνους επιθυμίας

Στις πλάτες μιας όμορφης Κυριακής

Κάποτε μετρήσαμε το χρόνο με χαμόγελα

Τώρα σκυμμένοι ζητάμε λεπτά πάνω στο χώμα.

Στον πρώτο στίχο μια λέξη που αναφέρεται σε μέλος του σώματος -και, μάλιστα για έμφαση στον πληθυντικό (πλάτες)- υιοθετείται από μία χρονική υποδήλωση, την Κυριακή. Στον δεύτερο στίχο, ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει μέλος του σώματος, τα «χαμόγελα», χρησιμοποιείται ως μονάδα μέτρησης χρόνου, ενώ στον τρίτο, η μετοχή «σκυμμένοι» είναι η μόνη κυριολεκτική αναφορά στο σώμα, τονίζοντας τη στάση του και την τάση της ποιήτριας να θέλει το σώμα κοντά στο χώμα, θυμίζοντάς μας συνειδητά ή ασυναίσθητα την καταγωγή αλλά και τη φθαρτότητά του

Πιο αναλυτική και εξειδικευμένη χρήση του σώματος έχουμε στο ποίημα «Επί την καρδίαν», με την καρδιά να εμφανίζεται στον τίτλο αλλά πουθενά αλλού μέσα στο ποίημα. Όμως ακόμα κι εδώ η παρουσία του σώματος είναι ελλιπής και γίνεται μια προσπάθεια αναφοράς των άκρων, συνδυάζοντας ανά ζεύγη περίπου ένα εξωτερικό κι ένα εσωτερικό χαρακτηριστικό:

Τα δάχτυλα που σκάλιζαν τ’ αγάλματα

Κι η σκόνη που δάκρυζε το βλέμμα,  και Σάρκες σκίζονται

Έντερα τραβιούνται

Φωνές μες στο μυαλό.

Στο ποίημα «Πίνακας καθυστερήσεων» το σώμα χρησιμοποιείται για να δείξει το μέγεθος της αναβολής αλλά και το πέρασμα του χρόνου, με τη σύνδεση του σώματος με το χώμα να είναι πιο πολύ από ποτέ ορατή αλλά και να έχει πρωτεύοντα ρόλο:

Στέκει με τη βαλίτσα στο χέρι

Όρθιος

Τα γένια του απλώθηκαν στις ράγες

Έλιωσαν τα ρούχα του απ’ τους αιώνες

Λίπασμα ιδανικό

Βλάστησε ολόκληρος…

και πιο κάτω, στο ίδιο ύφος:

Το εισιτήριο δέρμα δεύτερο στο χέρι του

Λάκκος στο μέγεθος του πέλματος

Σκάφτηκε με τα χρόνια

Οριζόντια κολόνα μιας κατ’ επίφασιν ύπαρξης

Θα ’ρθει η μέρα που η γη θα πιεί το επίμονο σαρκίο.

Άλλο ένα ποίημα όπου το σώμα ανήκει στη φύση ή αποτελεί κατά κάποιον τρόπο προέκτασή της είναι το «Σισύφειος Λήθη»:

Γύριζε στους κήπους

Συχνά

Πριν τελειώσει τις δουλειές

Την είδανε ανάμεσα στα πέταλα

Σκυμμένη

Του φύλακα σκύλος…

Βρέθηκε μπροστά του τη μέρα εκείνη

Λουλούδι με άρωμα εισβολέα…

Δεν ένιωσε του άντρα της τη φύση…

Τώρα

Στέκει

Βρεφοκρατούσα για πάντα

Χέρια δεμένα

Το βάρος του μίσχου ρυτίδα στο μέτωπο.

Παρόμοιες εικόνες, σε διαφορετικό ύφος, με το γυναικείο σώμα να ανήκει στη νύχτα αυτή τη φορά, συναντάμε στο «Πανσέληνη αναδοχή»:

Γαλαξίες ρυτίδων φωτεινής νεότητας

Γέρασαν στο μέτωπό της

Ένα φεγγάρι

Ίδιο θεός ανήλικος

Μητέρα την είπε

Βρέφος αιωνοβίως….

Στο επόμενο ποίημα που θα αναφέρω, το «Ιδανική μεταφορά» το σώμα -πάλι αντιπροσωπεύοντας τη γυναικεία φύση- αλλάζει κάτοχο και αποκτά ζωώδη χαρακτηριστικά και συγκεκριμένα σκυλίσια:

Γνωστή τοις πάσι

Ποιος σερνικός δεν έτριψε τη μούρη του στο χώμα  

Σκύλα από σόι

η καπάτσα με τα τόσα πόδια,

με την έμφαση να δίνεται στα «πόδια» και τον προσδιορισμό «τόσα» να επιτείνει την ιδιότητα του «καπάτσα». Άλλη μια επιτυχημένη μεταφορά-εικόνα που αφήνει ανοιχτή την ερμηνεία ως προς τη φύση και την κυριολεκτική σημασία των λέξεων είναι στο ποίημα «Ηττηθήκαμε ως πάντα» οι στίχοι:

Άφησα δυο ρώγες

Εγώ

Σταφύλι ή κορμί

Τι σημασία έχει

με τη λέξη «ρώγα» να εξυπηρετεί μοναδικά τους σκοπούς της αμφισημίας.

Για το τέλος, άφησα το ποίημα «Νυχτερινό», όπου πρωταγωνιστεί ένα μέλος του σώματος, η κορυφή, και το αναφέρω ολόκληρο:

Κεφάλι

Επί σκότους κρεμάμενο

Διωγμένο από κρεβάτι

Ήσσονος σημασίας

Απρόθυμο να ειπωθεί

Σωπαίνει

Τα χρόνια περνούνε

Στα δάχτυλα των γέρων

Ένοικοι τότε

Νύχτες παλιές

Κι αυτό αιωρείται

Χωρίς βάση

Στέκεται

Ένα φύσημα αφορμή να πάει πιο κει

Εκατοστά αέρα η συλλογή του

Εκθέματα πίσω από βιτρίνα

Μουσείο άδειο.

Ένα κεφάλι λοιπόν κρεμάμενο, που αιωρείται, δηλαδή ασώματο, έρχεται στο τέλος να εξισωθεί με ένα «Μουσείο άδειο», καθώς οι κύριες λειτουργίες του, οι αισθήσεις, η μνήμη και η σκέψη, υπολειτουργούν ή φθίνουν με το πέρασμα του χρόνου εντελώς, για να μετουσιώσουν συνοπτικά ό,τι έχει προηγηθεί στη ζωή σε «Εκατοστά αέρα η συλλογή του / Εκθέματα πίσω από βιτρίνα». Ως βιτρίνα θα μπορούσε εκτός από την ίδια τη ζωή να ερμηνευθεί το σώμα, διαφοροποιώντας τα εξωτερικά ερεθίσματα από την εσωτερική πραγματικότητα ενός ανθρώπου. Ενώ το ίδιο το «Μουσείο άδειο» θα μπορούσε να εκληφθεί ως μια προέκταση του σώματος, απαλλαγμένου πλέον από τα σωματικά του χαρακτηριστικά, από την ανθρώπινη υπόστασή του και -γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο- ελεύθερου.

[ΠΗΓΗ: Αγγελική Λάλο, Το Ασώματο Σώμα της Ποίησης, BOOKSTAND, Περιοδικό για το βιβλίο και την ανάγνωση: http://bookstand.gr/]

Πρέπει να ντρέπεσαι, για πολλές γενιές, επειδή σήμερα είσαι, όπως και όλοι ανεξαιρέτως, συνένοχος σε ένα ανθρωπιστικό έγκλημα

September 18, 2013, 5:45 pm

≫ Next: Ο δρόμος προς την αναγνώριση του διαφορετικού αρχίζει στο ίδιο σημείο που γεννιέται η δημοκρατία και η φιλοσοφία

≪ Previous: Το Ασώματο Σώμα της Ποίησης: ερείπια και ίαμβοι αυτά ταιριάζουν στο κορμί μου

$

0

0

Αν είσαι Έλληνας ή Ελληνίδα σήμερα, δεν έχεις ούτε άλλοθι, ούτε επιλογή. Η ετυμηγορία είναι σαφής – είσαι ένοχος ως συνεργός για έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας. Είναι έτοιμη πλέον για σένα η ιστορική καταδίκη, το νοητό κελί των τύψεων, ενοχών και τραυματικών αναμνήσεων. Εκεί, ως έθνος, θα κλειδωθείς για πάντα, για τον Ναζισμό που έθρεψες και επέτρεψες, όπως οι Γερμανοί θα απολογούνται εσαεί, όχι μόνο για αυτά που έκαναν στον Β' Παγκόσμιο, αλλά και για αυτά που αναθέτουν στις υπάκουες μαφίες που τους υπηρετούν σήμερα στην Ελλάδα.

Σε αυτή τη σκοτεινή, αιώνια φυλακή της βρόμικης εθνικής συνείδησης θα εκτίσεις την ποινή της συνενοχής σου σε να έγκλημα στο οποίο συμμετείχατε, είτε ακούσια, είτε εκούσια, είτε, το λιγότερο ως μάρτυρας, ανίκανος να παρέμβει.

Το εθνικό ποινικό μητρώο της Ελλάδας δεν θα καθαρίσει ποτέ. Για πάντα, όποτε κάποιος από εμάς ή τους απογόνους μας αναφέρεται στις μαύρες μέρες που ζούμε, θα πρέπει να αλλάζει θέμα συζήτησης, ταπεινωμένος.

Θα ντρέπεται, για πολλές γενιές, επειδή σήμερα είναι, όπως και όλοι ανεξαιρέτως, συνένοχος σε ένα ανθρωπιστικό έγκλημα της τάξης ενός Άουσβιτς.

Θα θυμάται πως η άρχουσα τάξη, και συνεκδοχικά το καθεστώς που υπηρετούμε όλοι, επικαλούμενη το πασπαρτού άλλοθι της κατασκευασμένης κρίσης, για πρώτη φορά στην ιστορία αυτής της χώρας, επιβιώνει διώκοντας συστηματικά πρόσφυγες, απαγάγοντας και δολοφονώντας αθώους, εγκλωβίζοντας τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και ζητώντας λύτρα από την Ευρώπη για «να μην πεθάνουν της πείνας» εκείνοι που «δεν έχουν χαρτιά».

Τους φυλακίζει σε κολαστήρια, που δεν έχουν φούρνους καύσης νεκρών μόνο και μόνο επειδή ακόμα δεν έχει πεθάνει ικανός αριθμός μεταναστών για να στηθεί εντός της περίφραξης επικερδές νεκροταφείο. Δεν θα αργήσουν όμως οι μνήμες των φούρνων να αναβιώσουν και κυριολεκτικά, όχι μόνο συμβολικά, με μετταλλικά κοντέηνερ που πυρακτώνονταν όλο το καλοκαίρι, προκαλώντας θερμοπληξία σε 10 άτομα που έχει μέσα το καθένα.

Απόπειρες αυτοκτονίας βέβαια, καθώς και άλλες, άμεσα συνδεδεμένες με τις κακουχίες, αρρώστιες μαστίζουν τον φυλακισμένο πληθυσμό που δεν έχει πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας. Μάλλον έχει, αλλά σαφώς λιγότεροι γιατροί πάνε στην Αμυγδαλέζα το μήνα από όσοι κτηνίατροι επισκέπτονται τη βδομάδα οποιοδήποτε χηροτροφείο.

Μου λες ότι ομιλώ από θέση ισχύος – δεν συναλλάσσομαι καθημερινά μαζί τους. Μα είναι δυνατόν κάποιος να μην έχει συναλλαγεί ποτέ με μετανάστη ή αλλοδαπό ή έστω μέτοικο ή τουρίστα στην Ελλάδα? Πότε άρχισε να μας τρομοκρατεί η ιδέα του ξένου?

Με ρωτάς αν ο ένας παπούς μου ήρθε στην Αθήνα από την Σμύρνη? Ή αν ο άλλος ο παπούς μου βρέθηκε 6 χρονών, ανήλικος μετανάστης, από την ακόμα τότε Τουρκοκρατούμενη Χίο στην Ουρουγουάη? Προσωπικά, όλη μου η οικογένεια, 3 γενιές τώρα, πηγαινο-έρχεται μεταξύ τριών ηπείρων. Τι με ρωτάς? Αν έχω συναναστραφεί με ξένους, όταν έχω εγώ ο ίδιος έχω επιλέξει να είμαι ξένος. Έχω ήδη μεταναστεύσει – για σπουδές και για δουλειές ολόκληρα 7 χρόνια! Αν η έννοια της μετανάστευσης είναι εξωτική και δαιμονοποιημένη για σένα λυπάμαι, αλλά είσαι άνθρωπος πολύ περιορισμένης αντίληψης . Οι άνθρωποι, ολόκληρες φυλές καμιά φορά, αλλάζουν χώρα διαμονής, για πολλούς και διάφορους λόγους, από καταβολής ανθρωπότητας.

Δεν καταλαβαίνω επίσης γιατί τρελένεσαι από την χαρά σου όταν έρχονται κάθε καλοκαίρι εκατομμύρια τουρίστες από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Απέναντι σε αυτούς είσαι ξαφνικά θετικά προδιατεθειμένος και φιλόξενος επειδή αυτοί σου τα σκάνε? Μόνο όταν είσαι γκαρσόνι και καμαριέρα νιώθεις καλά σε σχέση με ξένους δηλαδή? Όταν μοιράζεσαι το λεωφορείο και συνειδητοποιείς ότι οι συνεπιβάτες σου είναι από άλλη χώρα ταράζεσαι? Γιατί?

Οι μετανάστες επιβαρύνουν την εθνική οικονομία? Πως? Ως άλλοθι για να εισπράξει το Ελληνικό κράτος 162 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο στο όνομα τους – άσχετα αν τα κλέβουν οι μαφίες που εσύ ψηφίζεις.

Ή μήπως οι αλλοδαποί που μένουν εδώ δεν πληρώνουν σούπερ μάρκετ, εισιτήρια και φόρους? Πως επιβαρύνουν το κράτος ακριβώς? Δεν φορολογείται η κάθε συναλλαγή τους με 23% ΦΠΑ? Ή μήπως δεν υπάρχει παραοικονομία μεταξύ Ελλήνων και ξαφνικά μας ενοχλούν τα υπαίθρια μικρομάγαζα των ξένων?

Γιατί ξεχνάμε ότι ο αυτόχθων Έλληνας έχει πρόσβαση σε κυκλώματα που δεν έχει ο αλλοδαπός? Ο Έλληνας μπορεί και θα κάνει τις ύποπτες συναλλαγές του και θα φοροδιαφύγει σε άλλα επίπεδα.

Μας ενοχλούνε οι Πακιστανοί ρακοσυλλέκτες που δεν πληρώνουν ΙΚΑ όταν ψάχνουν τα σκουπίδια αλλά όχι οι Γερμανοί που μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία και απαιτούν την απόλυτη ισοπέδωση της οποιασδήποτε αξιοπρέπειας του Έλληνα πολίτη στο όνομα ενός Ναζιστικού ιδεώδους μασκαρεμένου με οικονομικό άλλοθι.

Ας μην συζητήσουμε άλλο την οικονομική εκλογίκευση της αθλιότητας. Να μην επιτρέπουμε άλλο τη ψευδαίσθηση ότι είναι αποδεκτό να διώκωνται οι μετανάστες επειδή είναι φτωχοί και άρα η Ελλάδα δεν επωφελείται από την φορολογία τους «αφού δεν έχουν καν φορολογικό μητρώο» όπως λένε τόσοι και τόσοι αυτόκλητοι εφοριακοί υπάλληλοι και πρόθυμοι τοποτηρητές της Μέρκελ.

Να ρωτήσουμε πόσοι Έλληνες βρίσκονται ακριβώς στην ίδια θέση? Οι μισοί και παραπάνω Έλληνες είναι κακομοίρηδες που κρύβονται από το κράτος επειδή δεν μπορούν να καταβάλλουν τους φόρους και τα χαράτσια που απαιτούν οι αποθρασυμένοι κυβερνώντες.

Δεν με ενδιαφέρει ποιοί είναι έγκλειστοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την Ελλάδα. Με ενδιαφέρει μόνο αν κατηγορούνται για κάτι. Μόνο σε κάποιον εισαγγελέα αφορά η υπόθεση και πάλι μόνο εάν κατηγορούνται για κάποια εγκληματική πράξη.

Τι σημαίνει δεν μπορούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους επειδή εκεί έχει πόλεμο? Τι με νοιάζει εμένα ή εσένα? Να μείνουν εδώ. Έχεις πρόβλημα?

Όχι, δεν τους παίρνω σπίτι μου. Τι σημαίνει πάρ' τους σπίτι σου? Αδέσποτα σκυλιά είναι οι μετανάστες να τους μαζέψω με λουριά? Τους ρώτησες αν θέλουν να συγκατοικήσουν με τα μούτρα μου ή τα δικά σου? Να βγούν εκεί έξω και να ζήσουν θέλουν οι μετανάστες, όπως και σύ, σε δικά τους σπίτια, που θα πληρώνουν όπως μπορούν, όπως ακριβώς και εσύ. Μερικοί θα γίνουν και κλέφτες, άλλοι θα γίνουν και φονιάδες, όπως και είναι και πάμπολλοι Έλληνες ήδη.

Τι θες να μας πεις λοιπόν με το γελοίο επιχείρημα της πιθανής εγκληματικότητας εκ μέρους κάποιων αλλοδαπών? Σάμπως έχει άλλο ειδικό βάρος το πιθανό έγκλημα του αλλοδαπού από το πιθανό έγκλημα του Έλληνα?

Ή μήπως νομίζεις ότι δεν είναι αρκετά επανδρωμένη η Ελληνική Αστυνομία να αντιμετωπίσει το μεταναστευτικό?

Υπαινίσσεσαι ότι η ΕΛ.ΑΣ. δεν έχει ικανό αριθμό δυνάμεων ώστε να αστυνομεύει αποτελεσματικά τους δρόμους αλλά μπορεί να συντηρεί δυνάμεις φρούρησης και καταστολής γύρω από περίφραχτα κοντέηνερ στα οποία στιβάζονται άνθρωποι χωρίς ελεύθερη πρόσβαση σε νερό, ρεύμα και άλλα βασικά επιβίωσης, σε συνθήκες πολύ χειρότερες από ζώων?

Δηλαδή μπορεί να παριστάνει τον δεσμοφύλακα κάποιος σε στρατόπεδα-κολαστήρια αλλά δεν μπορεί να ασκήσει τα ίδια ή ανάλογα καθήκοντα επιβολής της «τάξης και ασφάλειας» στους δρόμους?

Ή μήπως είναι η Ελληνική κοινωνία τόσο σαδιστική που προτιμά να πληρώνει φρουρούς για να βασανίζουν και να ξυλοφορτώνουν ασθενείς που στερούνται τα φάρμακα τους αλλά όχι να πληρώνει τους ίδιους αξιωματικούς για να κάνουν περιπολίες στην πόλη ? Από αυτές θα κέρδιζε συνολικά η Ελληνική κοινωνία και όχι μόνο η τάξη των εταιριών που αναλαμβάνουν μισθοφορικά την λειτουργεία και την εκμετάλλευση των Ελληνικών Άουσβιτς.

Δηλαδή υπάρχουν χρήματα, αλλά όχι για ασφάλεια όλων – μόνο για στρατόπεδα συγκέντρωσης και την παρέα ιδιωτών που πλουτίζει από αυτά.

Οι ελάχιστες παροχές που συντηρούν ζωντανούς τους όμηρους της συνθήκης του Δουβλίνου στα Ελληνικά Άουσβιτς προσφέρονται μέσω απευθείας αναθέσεων από το κράτος που διαχειρίζεται τα Ευρωπαϊκά κονδύλια και τα σπρώχνει προς «ημέτερους» εργολάβους.

Κανείς δεν ξέρει ποιοί είναι αυτοί που έχουν αναλάβει την βρομοδουλειά της συντήρησης των φυλακισμένων, κανείς δεν γνωρίζει ποιοί μοιράζονται μια πίτα 162 εκατομυρίων ευρώ ετησίως, τα οποία προέρχονται από Ευρωπαϊκά κονδύλια.

Διαρκώς γιγαντώνεται η αποτρόπαια εικόνα της Ελλάδας ως αποθήκη ψυχών και χώρα όπου ανθεί το ιδρυματοποιημένο εμπορίο και η κρατική επιχείρηση απαγωγής ανθρώπων για λύτρα.

Το Κέντρο Υποδοχής και το Προαναχωρησιακό Κέντρο Κράτησης που κατασκευάζονται στο πρώην στρατόπεδο Παραδέλλη, στη Μυτιλήνη, είναι πιστό αντίγραφο της Αμυγδαλέζας.

Ανάπτυξη λοιπόν σημαίνει όλο και περισσότερα, όλο και πιο σύγχρονα Άουσβιτς στην Ελλάδα.

Και έχει προοπτικές η αγορά των ιδιωτικών φυλακών, όπως μάθαμε στο 3ο Ελληνο-Ρωσικό Φόρουμ, που έγινε στο Ζάππειο, υπό την κοινή προεδρεία του Ευάγγελου Μεϊμαράκη και της Βαλεντίνας Ματβιένκο, σκληροπυρηνικής ακροδεξιάς και στενής συνεργάτιδας του Πούτιν και πρόεδρο του Συμβουλίου της Ομοσπονδίας της Ομοσπονδιακής Συνέλευσης της Ρωσίας. Εκεί, ο Ευάγγελος Τσιρώνης, πολ. μηχανικός, κατέθεσε πρόταση εκ μέρους 'Ελληνα ιδιώτη επενδυτή με τίτλο «Η χρήση στην Ελλάδα της ρωσικής πρακτικής και εμπειρίας και νέων τεχνολογιών στη δημιουργία συγκροτημένου κέντρου για τους αστέγους και τους παράνομους μετανάστες».

Η ανάπτυξη λοιπόν περνάει από την αιώνια ενοχή. Από εγκλήματα που είχαμε ορκιστεί πως δεν θα συμβούν ξανά. Και όμως, όχι μόνο συμβαίνουν, αλλά συμμετέχουμε σε αυτά κιόλας. Θέλοντας και μη. Ως μάρτυρες.

Και αυτή την εβδομάδα, ένα όριο ξεπεράστηκε.

Η δολοφονία του Παύλου Φυσσά σηματοδοτεί την επισημοποίηση του εμφυλίου πολέμου που έχουν κηρύξει τα Ναζιστικά τάγματα θανάτου της Χούντας που υπηρετεί την προδοτική άρχουσα τάξη της χώρας.

Το όριο που ξεπεράστηκε είναι εκείνο της στοχοποίησης μειονοτήτων.

Ο Ναζισμός δεν δολοφονεί πια μόνο κάτι ξυπόλητους κακομοίρηδες με ακαταλαβίστικα ονόματα από μακρινές χώρες. Δεν επιδίδεται μόνο σε στρατόπεδα συγγέντρωσης.

Ούτε κυνηγάει μόνο οροθετικές γυναίκες, ομοφυλόφιλους, Βουλευτές της Σουηδικής Βουλής, άστεγους και λοιπά μιάσματα που χαλάνε τη μόστρα του success story.

Όχι - ο Ναζισμός πλέον δολοφονεί ηγετικές φιγούρες της πλειοψηφίας.

Μαχαιρώνει, μπροστά σε δεκάδες μάρτυρες, καλλιτέχνες καθ' όλα αποδεκτούς και δημοφιλείς από τον πολύ κόσμο, και ειδικότερα εκείνους που έχουν αντιφασιστική δράση με ανταπόκριση στο πιο συνειδητό και μάχιμο τμήμα της νεολαίας.

Ο Ναζισμός δολοφονεί και δυναμικές, έντονες, τολμηρές φιγούρες, που δρουν έξω από τα τηλεσκυλάδικα και τις παρακμιακές αρπαχτές στη Μύκονο, έξω από τις αίθουσες συνεδρίασης των καθεστωτικών Μ.Μ.Ε., έξω από τα τηλεπαράθυρα και τα βραβεία MAD.

Ο Ναζισμός σκοτώνει κάποιους που ζουν, δημιουργούν και διαφωτίζουν και αφυπνίζουν τον κόσμο με κύρος αυτόνομο.

Ο Παύλος Φύσσας ήταν - είναι και θα είναι - ένας από αυτούς - ένας αληθινός Έλληνας διανοητής, ικανός να ξεσηκώσει μια ολόκληρη γενιά. Και το κατάφερε. Πλήρωσε με την ίδια του την ζωή το τίμημα του αντιφασιστικού του αγώνα μέσω της τέχνης. Η ιστορία του ανήκει. Στην πινακοθήκη των ηρώων της ελευθερίας κατέκτησε μια μόνιμη θέση.

Και ήταν ένας απόλυτα καθαρόαιμος Έλληνας, που θα μπορούσε άνετα να είχε διαλέξει τον άλλο δρόμο. Της μόστρας, του βολέματος, της διαπραγμάτευσης. Και όμως, παρέμεινε μέχρι τέλους, ένας από τους ελάχιστους που δεν μάσησαν αντιμετωπίζοντας στον Ναζισμό, ενώ σίγουρα ήξερε ότι ο ίδιος δεν θα την βγάλει καθαρή έτσι όπως τα 'λεγε - δηλαδή όπως είναι.

Ας μην περιφρονήσουμε όλα όσα εκείνα μας έλεγε όσο ζούσε με την δουλειά του. Ας τον ακούσουμε τώρα, έστω και αν έπρεπε να πεθάνει για χάρη μας πριν αναγκαστούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι οι φασίστες μας έχουν πάρει στο κατόπι. Όλους εμάς που δεν το βουλώνουμε.

Ο νεκρός αυτός, λίγες μέρες μετά τους τραμπουκισμούς εκ μέρους βουλευτών της Χρυσής Αυγής σε εκδηλώσεις προς τιμή θυμάτων του Ναζιστικού ολοκαυτώματος, ορίζει μια επιτάχυνση των εξελίξεων, και σηματοδοτεί μια ανησυχητική πυκνότητα εξάπλωσης της βίας.

Δεν είναι μόνο οι μειονότητες πλέον ο στόχος.

Τώρα ήρθαν και για σένα. Αποκλείεται να ζεις στην Ελλάδα και να μην σου είναι γνώριμος ο ανθρωπότυπος του Παύλου Φυσσά. Αποκλείεται να δεις την φωτογραφία του και να μην σκεφτείς «έχω πολλούς τέτοιους φίλους». Είναι ο καθημερινός Έλληνας.

Θέλεις δεν θέλεις, ή φταίς, ή σε νοιάζει.

Πρέπει όλοι να δείξουμε μηδενική ανοχή απέναντι σε όλο αυτό που στήνεται μεθοδικότατα: την σοβαρότητα της υπόθεσης. Πρέπει να εξηγήσουμε ότι ούτε εμείς αστειευόμεθα. Στις τρύπες τους. Όσοι δεν επιλέγουν μεριά, είναι απλά στην μέση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, είτε αλλού, οπότε δεν έχουν και προσωπική σχέση με τα γεγονότα.

Τα γεγονότα είναι Ναζιστικές ανθρωποθυσίες, από την καφετέρια ώς τα στρατόπεδα και ακόμα παραπέρα.

[Πηγή: Παναγιώτης Χατζηστεφάνου, Η αυτοκρατορία των τύψεων έχει ηγέτη και θύμα εσένα http://www.iefimerida.gr/ ]

Ο δρόμος προς την αναγνώριση του διαφορετικού αρχίζει στο ίδιο σημείο που γεννιέται η δημοκρατία και η φιλοσοφία

September 20, 2013, 5:33 pm

≫ Next: Το αντίδοτο στη φασιστική βία: δώστε και πάλι ζωή στην οικονομία και στείλτε το Δούρειο Ίππο της λιτότητας πίσω στους Γερμανούς

≪ Previous: Πρέπει να ντρέπεσαι, για πολλές γενιές, επειδή σήμερα είσαι, όπως και όλοι ανεξαιρέτως, συνένοχος σε ένα ανθρωπιστικό έγκλημα

$

0

0

Ένα κείμενο του μεγάλου έλληνα φιλοσόφου, οικονομολόγου και ψυχαναλυτή Κορνήλιου Καστοριάδη. Από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα ο Κασστοριάδης, συνένωσε στο έργο του την πολιτική, τη φιλοσοφία και την ψυχανάλυση. Αποκλήθηκε «φιλόσοφος της αυτονομίας», υπήρξε συγγραφέας του σημαντικού βιβλίου «Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας» και συνιδρυτής του περιοδικού «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα».

«Υπάρχουν δύο ψυχικές εκφράσεις του μίσους: το μίσος για τον άλλο  και το μίσος για τον εαυτό μας, το οποίο συχνά δεν παρουσιάζεται ως τέτοιο.Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι και τα δυο έχουν κοινή ρίζα, την άρνηση της ψυχικής μονάδας να δεχθεί αυτό που για την ίδια είναι ξένο. Η οντολογική αυτή διάρθρωση του ανθρώπου επιβάλλει αξεπέραστους εξαναγκασμούς σε κάθε κοινωνική οργάνωση και σε κάθε πολιτικό πλάνο. Καταδικάζει αμετάκλητα κάθε ιδέα για μία «διαφανή» κοινωνία, κάθε πολιτικό πλάνο που αποσκοπεί στην άμεση οικουμενική συμφιλίωση.

Κατά τη διαδικασία κοινωνικοποίησης, οι δύο διαστάσεις του μίσους χαλιναγωγούνται σε σημαντικό βαθμό, τουλάχιστον όσον αφορά τις πιο δραματικές εκδηλώσεις τους. Εν μέρει αυτό επιτυγχάνεται μέσω του μόνιμου αντιπερισπασμού που ασκείται στην καταστροφική τάση από τους «εποικοδομητικούς» κοινωνικούς σκοπούς - την εκμετάλλευση της φύσης, τον συναγωνισμό διαφόρων ειδών (τις «ειρηνικές» αγωνιστικές δραστηριότητες, όπως ο αθλητισμός, τον οικονομικό ή πολιτικό ανταγωνισμό, κτλ). Όλες αυτές οι διέξοδοι κατευθύνουν ένα μέρος του μίσους και της «διαθέσιμης» καταστροφικής ενέργειας, αλλά όχι το σύνολο τους.

Το κομμάτι του μίσους και της καταστροφικότητας που απομένει φυλάσσεται σε μία δεξαμενή έτοιμη να μετατραπεί σε καταστροφικές δραστηριότητες, σχηματοποιημένες και θεσμοθετημένες, που στρέφονται εναντίον άλλων ομάδων - δηλαδή να μετατραπεί σε πόλεμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ψυχικό μίσος είναι η «αιτία» του πολέμου. Αλλά το μίσος είναι, αναμφίβολα, ένας όρος, όχι μόνο απαραίτητος αλλά και ουσιαστικός, του πόλεμοι».

Το μίσος καθορίζει τον πόλεμο και εκφράζεται μέσω αυτού, Η φράση του Αντρέ Μαλρό «είθε η νίκη σε αυτό τον πόλεμο να ανήκει σε όσους πολέμησαν χωρίς να τον αγαπούν» εκφράζει μία ελπίδα που στην πραγματικότητα διαψεύδεται σε όλους σχεδόν τους πολέμους. Αλλιώς δεν θα καταλαβαίναμε πώς εκατομμύρια άνθρωποι στη διάρκεια της ιστορίας ήταν πρόθυμοι, από τη μία στιγμή στην άλλη, να σκοτώσουν αγνώστους ή να σκοτωθούν από αυτούς. Και όταν η δεξαμενή του μίσους δεν βρίσκει διέξοδο στον πόλεμο, εκδηλώνεται υπόκωφα με τη μορφή της περιφρόνησης, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.

Οι καταστροφικές τάσεις των ατόμων συνάδουν απόλυτα με την ανάγκη μίας κοινωνίας να ενδυναμώνει τη θέση των νόμων, των αξιών και των κανόνων της, ως μοναδικά στην τελειότητα τους και ως τα μόνα αληθινά, ενώ οι νόμοι, τα πιστεύω και τα έθιμα των άλλων είναι κατώτερα, λανθασμένη, άσχημα, αηδιαστικά, φριχτά, διαβολικά.

Και αυτό, με τη σειρά του, βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τις ψυχικές ανάγκες του ατόμου. Γιατί ό,τι υπάρχει πέρα από τον κύκλο σημασιών που τόσο επίπονα περιέβαλε στον δρόμο προς την κοινωνικοποίηση είναι λανθασμένο, άσχημο, ασύνετο. Το αυτό συμμερίζεται η ομάδα στην οποία ανήκει: φυλή, χωριό, έθνος, θρησκεία. Πρέπει να γίνει σαφώς αντιληπτό ότι κάθε απειλή προς τις θεσμοθετημένες ομάδες, στις οποίες ανήκουν τα άτομα, βιώνεται από αυτά ως πιο σοβαρή από μία απειλή κατά της ζωής τους,

Τα χαρακτηριστικά αυτά παρατηρούνται με μεγαλύτερη ένταση στις εντελώς κλειστές κοινωνίες: στις αρχαϊκές ή παραδοσιακές αλλά ακόμη περισσότερο στις σύγχρονες απολυταρχικές. Η κύρια απάτη είναι πάντα: οι κανόνες μας είναι το καλό· το καλό είναι οι κανόνες μας· οι κανόνες μας δεν είναι ίδιοι με τους δικούς τους· άρα οι κανόνες τους δεν είναι καλοί. Επίσης: ο θεός μας είναι ο αληθινός· η αλήθεια είναι ο θεός μας· ο θεός μας δεν είναι ίδιος με τον δικό τους· άρα ο θεός τους δεν είναι ο αληθινός.

Πάντα φαινόταν σχεδόν αδύνατο οι ανθρώπινες ομάδες να αντιμετωπίζουν το διαφορετικό ως ακριβώς αυτό: απλώς διαφορετικό. Επίσης, ήταν σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπίζουν τους θεσμούς των άλλων ως ούτε κατώτερους ούτε ανώτερους αλλά απλώς ως διαφορετικούς. Η συνάντηση μίας κοινωνίας με άλλες συνήθως ανοίγει τον δρόμο για τρεις πιθανές εκτιμήσεις: οι άλλοι είναι ανώτεροι από εμάς είναι ίσοι ή είναι κατώτεροι. Αν δεχτούμε ότι είναι ανώτεροι, οφείλουμε να απαρνηθούμε τους θεσμούς μας και να υιοθετήσουμε τους δικούς τους. Αν είναι ίσοι θα μας ήταν αδιάφορο αν οι άλλοι είναι χριστιανοί ή ειδωλολάτρες. Οι δύο αυτές  πιθανότητες είναι απαράδεκτες. Διότι αμφότερες προϋποθέτουν ότι το άτομο πρέπει να εγκαταλείψει τα σημεία αναφοράς του ή τουλάχιστον να τα θέσει υπό αμφισβήτηση.

Δεν απομένει λοιπόν παρά η τρίτη πιθανότητα: οι άλλοι είναι κατώτεροι.Αυτό βεβαίως αποκλείει την πιθανότητα οι άλλοι να είναι ίσοι με εμάς, με την έννοια ότι οι θεσμοί τους απλώς δεν συγκρίνονται με τους δικούς μας. Ακόμη και στην περίπτωση «μη θρησκευτικών» πολιτισμών, μία τέτοια παραδοχή θα δημιουργούσε αναπάντητα ερωτηματική στο καθαρώς θεωρητικό επίπεδο: πώς αντιμετωπίζει κανείς κοινωνίες που δεν αναγνωρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, επιβάλλουν στους πολίτες τους σκληρές ποινές ή έχουν απαράδεκτα έθιμα;

Ο δρόμος προς την αναγνώριση του διαφορετικού αρχίζει στο ίδιο σημείο και έχει τα ίδια κίνητρα με την αμφισβήτηση των δεδομένων θεσμών της κοινωνίας, την απελευθέρωση των σκέψεων και των πράξεων, εν ολίγοις τη γέννηση της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας. Εδώ μπαίνει κανείς σε πειρασμό να πει ότι το άνοιγμα της σκέψης και ο μερικός και σχετικός εκδημοκρατισμός των πολιτικών καθεστώτων της Δύσης συνοδεύτηκαν από την παρακμή του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Ωστόσο, δεν μπορούμε να δεχτούμε αυτή την ιδέα χωρίς να θέσουμε ισχυρούς περιορισμούς. Αρκεί να σκεφτούμε με πόσο ακραία επιθετικότητα επανεμφανίστηκε ο εθνικισμός, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός τον 20ό αιώνα σε χώρες «ανεπτυγμένες» και «δημοκρατικές».

Όλα όσα ειπώθηκαν μέχρι εδώ αφορούν τον αποκλεισμό του άλλου.Δεν αρκούν για να "εξηγήσουμε» γιατί αυτός ο αποκλεισμός γίνεται διάκριση, περιφρόνηση, απομόνωση, και τελικά μίσος, λύσσα και δολοφονική τρέλα. Δεν πιστεύω όμως ότι μπορεί να υπάρξει γενική «εξήγηση».

Μπορώ μόνο να αναφέρω έναν παράγοντα που αφορά τις μαζικές εκρήξεις εθνικού και ρατσιστικού μίσους στη σύγχρονη εποχή. Η κατάρρευση, στις καπιταλιστικές κοινωνίες, σχεδόν όλων των αρχών είχε ως επίπτωση τη συσπείρωση για λόγους ταύτισης γύρω από τη «θρησκεία», το «έθνος» ή τη «ράτσα» και όξυνε το μίσος προς τους ξένους. Η κατάσταση δεν είναι διαφορετική στις μη ευρωπαϊκές κοινωνίες που υφίστανται το σοκ της εισβολής του μοντέρνου τρόπου ζωής, άρα και την κονιο­ποίηση των παραδοσιακών ση­μείων αναφοράς με τα οποία ταυτίζονται τα άτομα. Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση του θρησκευτικού και/ή εθνικού φανατισμού.

Μία τελευταία παρατήρηση που αφορά ον ρατσισμό. Το κύριο και καθοριστικό χαρακτηριστικό του ρατσισμού είναι η «απαραίτητη μη μετατρεψιμότητα» του άλλου. Ο θρησκευτικά μισαλλόδοξος δέχεται με χαρά τον προσηλυτισμό των απίστων ο «λογικά» εθνικιστής χαίρεται όταν ξένα εδάφη προσαρτώνται στη χώρα του και οι κάτοικοι τους «αφομοιώνονται» Δεν είναι όμως τέτοια η περίπτωση του ρατσιστή. Οι γερμανοί εβραίοι θα ήθελαν να παραμείνουν πολίτες του Τρίτου Ράιχ· αλλά οι ναζιστές ούτε να το ακούσουν.

Ακριβώς γιατί στην περίπτωση του ρατσισμού το αντικείμενο του μίσους πρέπει να είναι «μη μετατρέψιμο». Γι'αυτό ο ρατσιστής επικαλείται ή εφευρίσκει δήθεν φυσικά (βιολογικά), άρα μη μετατρέψιμα, χαρακτηριστικά του αντικειμένου του μίσους του: το χρώμα του δέρματος του, τα διακριτικά γνωρίσματα του προσώπου του. Τέλος, θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο να συνδέσουμε αυτή την ακραία μορφή του μίσους προς τον άλλο με το πιο σκοτεινό, πιο άγνωστο και πιο συγκρατημένο είδος μίσους: το μίσος προς τον εαυτό μας.

Η αυτονομία, δηλαδή η πλήρης δημοκρατία, και η αποδοχή του άλλου δεν αποτελούν φυσική ανθρώπινη κλίση. Αμφότερες συναντούν τεράστια εμπόδια. Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είχε μέχρι σήμερα οριακά μεγαλύτερη επιτυχία από τον αγώνα κατά του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Αλλά για όσους είναι στρατευμένοι στο μοναδικό πολιτικό πλάνο που χρήζει υπεράσπισης, το πλάνο της οικουμενικής ελευθερίας, ο μοναδικός ανοικτός δρόμος είναι η συνέχιση του αγώνα κόντρα στο ρεύμα».

[ΠΗΓΗ: Κορνήλιος Καστοριάδης, Οι ρίζες του μίσους, ΤΟ ΒΗΜΑ 19-09-2013]

Το αντίδοτο στη φασιστική βία: δώστε και πάλι ζωή στην οικονομία και στείλτε το Δούρειο Ίππο της λιτότητας πίσω στους Γερμανούς

September 22, 2013, 11:09 pm

≫ Next: Το αέναο αυτό βιβλίο είναι το μόνο πράγμα που υπάρχει στον κόσμο, για την ακρίβεια, είναι ο κόσμος

≪ Previous: Ο δρόμος προς την αναγνώριση του διαφορετικού αρχίζει στο ίδιο σημείο που γεννιέται η δημοκρατία και η φιλοσοφία

$

0

0

 «Περιμένετε τα χειρότερα. Θα έρθουν. Μπορεί να ακουστεί περίεργο, αλλά εκπλήσσομαι που η βία μέχρι τώρα είναι τόσο περιορισμένη. Όταν οι άνθρωποι είναι με την πλάτη στον τοίχο, αντιμετωπίζοντας την ανεργία που φθάνει στο 28%, συχνά τείνουν να κατηγορούν άλλα θύματα, αντί να κυνηγήσουν τους βασανιστές τους (Γκρέγκ Πάλαστ, αμερικανός δημοσιογράφος)

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα μού φέρνει στο μυαλό αυτό που έζησαν οι ΗΠΑ όταν έκλεισαν τα εργοστάσια στα Μεσοδυτικά, τη δεκαετία του '90, τότε που άνεργοι, αβοήθητοι, χωρίς προσανατολισμό νέοι στράφηκαν σε ακροδεξιές οργανώσεις σκίνχεντ και επιδόθηκαν σε δολοφονική εκστρατεία, η οποία ξεκίνησε με τη δολοφονία ενός Εβραίου δημοσιογράφου και κορυφώθηκε με τη βομβιστική επίθεση σε κυβερνητικό κτήριο στην Οκλαχόμα, με 168 νεκρούς.

Όταν τα όρνεα της παγκόσμιας οικονομίας ξεσκίζουν την οικονομία που πεθαίνει, ο λαός πρέπει να αναγνωρίσει ποιοι είναι οι πραγματικοί εχθροί του. Δυστυχώς, οι εργάτες, οι ξένοι και οι άλλοι αποτελούν εύκολους στόχους. Είναι πιο εύκολο να μαχαιρώσεις έναν ταλαιπωρημένο καλλιτέχνη του χιπ-χοπ, παρά να κυνηγήσεις έναν καρχαρία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που κερδίζει από τον πόνο του έθνους.

Είδαμε παρόμοια φαινόμενα σε όλο τον κόσμο το '30, όταν η οικονομική καταστροφή γέννησε φασίστες, που αναζήτησαν ανακούφιση προωθώντας τον υπερ-πατριωτισμό, το ρατσισμό και τα πογκρόμ.

Λύση δεν είναι να πνίξουμε τους τρομολάγνους, λύση δεν είναι να θέσουμε εκτός νόμου τη Χρυσή Αυγή και τα νεοναζιστικά παρακλάδια της. Η λύση βρίσκεται στην εκπαίδευση του λαού, ώστε οι πολίτες να γνωρίζουν ποια είναι τα πραγματικά αίτια της κατάρρευσης της οικονομίας.Η Χρυσή Αυγή είναι ένα σύμπτωμα της ασθένειας του έθνους σας, δεν είναι η αιτία της. Η κυβέρνηση συνασπισμού στην Αθήνα είναι αναγκασμένη να κόψει ακόμη 15.000 θέσεις εργασίας - αυτή η κίνηση θα καταστήσει 15.000 οικογένειες "ευαίσθητες" στη "γοητεία" του φασισμού.

Οι ΗΠΑ και η Κίνα βγήκαν από την κρίση αυξάνοντας το κυβερνητικό έλλειμμα, προσθέτοντας νέες θέσεις εργασίας και ενισχύοντας τις δημοσιονομικές δαπάνες.

Αυτό είναι το αντίδοτο στη φασιστική βία: δώστε και πάλι ζωή στην οικονομία. Και στείλτε το Δούρειο Ιππο της λιτότητας πίσω στους Γερμανούς».

[ΠΗΓΗ: Γκρεγκ Πάλαστ, αμερικανός σημοσιογράφος-ερευνητής συγγραφέας]

Ανάγκη να αντιμετωπιστεί η ανεξέλεγκτη βία: η κυβέρνηση οφείλει να παύσει να εθελοτυφλεί στις επιθέσεις ακραίων ομάδων

Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα μαστίζεται από τη βία. Η βία αυτή κατά κύριο λόγο στρέφεται κατά των αλλοδαπών, παρ' ότι δεν απουσιάζουν οι καταγγελίες για επιθέσεις εις βάρος λεσβιών, ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων και διαφυλικών ατόμων. Σε έρευνα που διεξήγαγα το 2012 για τη Human Rights Watch, μίλησα με δεκάδες θύματα ξενοφοβικής βίας που είχαν υποστεί επιθέσεις, ξυλοδαρμούς και κυνήγι στους δρόμους της Αθήνας από συμμορίες Ελλήνων. Μεταξύ των θυμάτων ήταν μετανάστες και αιτούντες άσυλο, έγκυοι και παιδιά.

Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου, διαπίστωσα ότι οι περισσότερες επιθέσεις γίνονται βράδυ, σε πλατείες ή κοντά σε αυτές. Οι επιτιθέμενοι κινούνται σε ομάδες και συχνά φορούν σκουρόχρωμα ρούχα, έχοντας καλυμμένα τα πρόσωπά τους με μαντίλια ή κράνη. Ορισμένοι εξ αυτών καταφθάνουν και διαφεύγουν με μοτοσικλέτες. Παρ' ότι δεν σπανίζουν οι επιθέσεις ξυλοδαρμού με γυμνά χέρια, οι επιτιθέμενοι χρησιμοποιούν επίσης συχνά ρόπαλα ή μπουκάλια μπίρας ως όπλα.

Μέχρι σήμερα, κανείς δεν έχει καταδικαστεί για τέλεση βίαιων πράξεων υποκινούμενων από ρατσιστικό κίνητροβάσει της νομοθετικής διάταξης του 2008 που αφορά τα εγκλήματα μίσους. Μια δίκη-ορόσημο, η οποία ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2011 και στην οποία κατηγορούνται δύο άνδρες και μία γυναίκα για την επίθεση με μαχαίρι εις βάρος ενός Αφγανού αιτούντα άσυλο, του Ali Rahimi, έχει αναβληθεί εννέα φορές. Η επόμενη ακρόαση έχει προγραμματιστεί για τις 22 Ιανουαρίου. Η κατηγορούμενη ήταν υποψήφια με το συνδυασμό της Χρυσής Αυγής στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, αν και δεν εξελέγη. Η Χρυσή Αυγή αρνείται κάθε ανάμειξη στην εν λόγω υπόθεση, όπως και σε άλλες βίαιες επιθέσεις.

Παρά τη σαφή επαναληπτικότητα των περιστατικών βίας και την αυξητική τάση που καταδεικνύουν τα στοιχεία, οι αστυνομικές αρχές δεν έχουν κατορθώσει να παρέμβουν αποτελεσματικά με σκοπό την προστασία των θυμάτων και τη λογοδοσία των δραστών.

Η Ελλάδα προέβη πρόσφατα στην ανάληψη θετικών δράσεων με τη σύσταση ειδικών αστυνομικών μονάδων για την αντιμετώπιση της ρατσιστικής βίας σε ολόκληρη την επικράτεια και το διορισμό ειδικού εισαγγελέα για τα εγκλήματα μίσους στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών. Επίσης, υπήρξαν ορισμένες συλλήψεις. Εντούτοις, θα πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα.

Είναι σημαντικό η κυβέρνηση να αναλάβει ηγετικό ρόλο, προβαίνοντας στη δημόσια καταδίκη της βίας και καθιστώντας σαφές ότι θα επιδεικνύεται μηδενική ανοχή σε επιθέσεις βίας κατά μεταναστών προερχόμενες από αυτόκλητες ομάδες πολιτοφυλακής. Οι αρχές θα πρέπει να αναπτύξουν επαρκείς αστυνομικές δυνάμεις σε γνωστές περιοχές υψηλού κινδύνου με σκοπό την αποτροπή επιθέσεων και την επ' αυτοφώρω σύλληψη των δραστών. Η κυβέρνηση θα πρέπει επίσης να βελτιώσει τον τρόπο διερεύνησης και δίωξης των εγκλημάτων μίσους εκ μέρους των αστυνομικών και εισαγγελικών αρχών, μέσω της παροχής εκπαίδευσης, της βελτίωσης των κατευθυντήριων γραμμών και της δημιουργίας κεντρικής βάσης δεδομένων για την αστυνομία. Επίσης, πρέπει να διασφαλίσει την απρόσκοπτη καταγγελία εγκλημάτων μίσους από τα θύματα.

Στο πλαίσιο συναντήσεων που είχαμε με την κυβέρνηση, επισημάναμε επανειλημμένα ότι η ανεξέλεγκτη βία κατά των μεταναστών είναι βέβαιο ότι θα διαχυθεί και στην υπόλοιπη κοινωνία. Η κυβέρνηση οφείλει να παύσει να εθελοτυφλεί στις επιθέσεις ακραίων ομάδων. Αντίθετα, οφείλει να διασφαλίσει την προστασία κάθε ατόμου από επιθέσεις βίας ανεξάρτητα από το καθεστώς που απολαμβάνει και την ποινική δίωξη όσων διαπράττουν εγκλήματα μίσους.

[ΠΗΓΗ: Εύα Κιοσσέ, ερευνήτρια της HumanRightsWatchγια την Ελλάδα – Κυριακάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 22-09-2013]

Το αέναο αυτό βιβλίο είναι το μόνο πράγμα που υπάρχει στον κόσμο, για την ακρίβεια, είναι ο κόσμος

September 23, 2013, 10:52 pm

≫ Next: «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» δύο άκρων: «Παιδομάζωμα και συμμορίτες», «Πέτα τη γριά… στη Χρυσή Αυγή» (χορηγός το στριγκάκι της Τζούλιας Αλεξανδράτου)

≪ Previous: Το αντίδοτο στη φασιστική βία: δώστε και πάλι ζωή στην οικονομία και στείλτε το Δούρειο Ίππο της λιτότητας πίσω στους Γερμανούς

$

0

0

«Πολλοί άνθρωποι άλλαξαν τη ζωή τους μετά το διάβασμα ενός βιβλίου».  Henry David Thoreau. «Ο κόσμος, κατά τον Mallarme, υπάρχει μόνο και μόνο για ένα βιβλίο. Κατά τον Bloy, είμαστε εδάφια, λόγια ή γράμματα ενός βιβλίου μαγικού και  Ναι γνωστό πως: «Δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλη­μα έχοντας το ίδιο μυαλό με αυτό που είχες όταν το δημιούρ­γησες». «Το μυστικό στην επίλυση των παιχνιδιών, προβλημάτων, γρίφων, επίτευξης στόχων κλπ. είναι να τα αντιμετωπίζεις με καθαρό μυαλό, με καθαρή σκέψη και για να έχεις καθαρό μυαλό χρειάζεται να σταματήσεις να σκέφτεσαι.» Semely Lomax

Ο καλύτερος τρόπος για να «καθαρίσεις» το μυαλό είναι να διαβάζεις τα κατάλληλα βιβλία που βελτιώνουν τον τρόπο της σκέψης.  Να τα διαβάζεις κάθε μέρα και να τα έχεις σημείο αναφοράς για καθημερινή πράξη και εφαρμογή των γραφόμενων τους. Η εφεύρεση της τυπογραφίας (Ελληνική εφεύρεση) απελευθέρωσε την ανθρω­πότητα περισσότερο από οποιονδήποτε πόλεμο ή την σκλάβωσε πιο εύκολα από κάθε πόλεμο;

Τα βιβλία α­ποτελούν τη λεωφόρο διαφυγής για κάθε άνθρωπο που θέλει να αποδεσμευτεί από τους υφιστάμενους περιορισμούς του, από τις επίκτητες εμφυτεύεις του και τις τεχνητές πεποιθήσεις του. Γι’ αυτό και κάθε πολιτικό καθεστώς που επιδιώκει να περιορίσει τις ελευθερίες του λαού, ξεκινάει από την απαγόρευση κά­ποιων βιβλίων και το κάψιμο τους.

Εάν θέλεις να περιορίσεις τις φιλοδοξίες ενός ανθρώπου, αρνήσου του την πρόσβαση σε υλικό που τροφοδοτεί αυτές τις φιλοδοξίες. Για αυτό λέμε πως είναι ένα εργαλείο πολεμικής το διάβασμα, αλλά μόνον το διάβασμα των κατάλληλων βιβλίων. Πως θα τα εντοπίσεις αυτά τα κατάλληλα βιβλία; Θα δούμε παρακάτω. Λέγοντας κατάλληλα βιβλία εννοώ, κατάλληλα βιβλία ως προς τον ΣΚΟΠΟ σου και να υποθέσω πως έχεις ένα Σκοπό στην ζωή σου, χώρια από τους στόχους και τους επιμέρους σκοπούς σου.

Μέσω του γραπτού λόγου προσεγγίζουμε τα σπουδαία μυαλά που έζησαν πριν από μας (θυμάσαι πως ο χρόνος δεν είναι γραμμικός αλλά φρακταλικός, που σημαίνει πως αυτά τα σπουδαία μυαλά είναι ΤΩΡΑ, ΕΔΩ) και ταυτόχρονα προσεγγί­ζουμε όσα έμαθαν, όσα ανακάλυψαν και τον τρόπο που μπο­ρούμε να ωφεληθούμε στον παρόντα χρόνο, από αυτά. Δεν έχουμε την πολυτέλεια, να μάθου­με τα πάντα μέσα από τα λάθη μας, ούτε και είναι πάντα ευχάριστο αυτό. Οι συγγραφείς, μας δίνουν την ευκαιρία να μάθουμε από τα δικά τους λάθη, (κάποια τους στοίχισαν την ζωή τους ή την ελευθερία τους) τις δικές τους έρευνες, την δική τους επίπονη μελέτη και να έχουμε πρόσβαση στην πηγή απ όπου αυτοί άντλησαν την γνώση και την μετέτρεψαν σε σοφία.

Ας πάρουμε μια ρήση ενός τέτοιου σοφού νου: «Χρησιμοποιήστε το χρόνο σας για να βελτιώσετε τον εαυτό σας μέσα από τα γραπτά των άλλων, έτσι ώστε να αποκτήσετε εύκολα αυτά για τα οποία οι άλλοι μόχθησαν σκληρά».Η ανάγνωση σπουδαίων βιβλίων θα σας προμηθεύσει τα καύσιμα που χρειάζεστε για να τα βγάλετε πέρα με τους αντίθετους ανέμους που πνέουν ανάμεσα σε σας και την επιτυχία, με προορισμό τους στόχους και την επίτευξη του Σκοπού σας. Να υποθέσω (επαναλαμβάνω) πως έχετε ήδη έναν ΞΕΚΑΘΑΡΟ και ΓΡΑΠΤΟ, Σ Κ Ο Π Ο ζωής !

Πρόσφατα ήμουν σε ένα κατάστημα και άκουσα άθελά μου μια θυμωμένη πελάτισσα να εκφράζει στο διευθυντή, με έντονο τρόπο, την δυσαρέσκεια της. Δεν ήταν αβάσιμα τα παράπονά της. Είχε αγοράσει μια δωροκάρτα για το αφεντικό στην δουλειά της και ήρθε σε δύ­σκολη θέση όταν το αφεντικό, της επέστρεψε την κάρτα λέγο­ντας της με απογοήτευση, ότι δεν λειτουργεί. Προφανώς κάτι είχε πάει στραβά στη διαδικασία της ενεργοποίησης. Δεν μπορούσα να κατηγορήσω την κυρία για το θυμό της.

Αυτό που προοριζόταν να χαρίσει χαρά σε κάποιον άλλο, έγινε πηγή αμηχανίας και άλλο ένα πρόβλημα που επιζητούσε τη λύση του. Για την πελάτισσα το πρόβλημα είχε πάρει διαστάσεις ε­θνικής καταστροφής,  ενώ ο διευθυντής του καταστήματος προσπαθούσε ευγενικά να την ηρεμήσει, όποτε του δινόταν η ευκαιρία να μιλήσει. Επέδειξε τεράστια ψυχραιμία στο χειρι­σμό της λεπτής αυτής κατάστασης. Οι πελάτες και το προσω­πικό τους είχαν περικυκλώσει. Όλοι ακούγαμε τη συζήτηση. Ωστόσο, ο διευθυντής ούτε μία στιγμή δεν έδειξε να αισθάνε­ται άβολα ή να είναι τρομαγμένος από τα ξεσπάσματα της πε­λάτισσας του. Τελικά, ο άνθρωπος αυτός κατόρθωσε να εκτονώσει την κρίση χωρίς να της «χαρίσει ολόκληρο το κατάστη­μα» απλώς και μόνο για να την ηρεμήσει.

Όταν ολοκλήρωσα τα ψώνια μου, ρώτησα εάν θα μπορού­σα να μιλήσω στο διευθυντή του καταστήματος. Καθώς με πλησίαζε, αναρωτήθηκα, εάν προετοιμαζόταν, να αντιμετωπί­σει ακόμα μία πρόκληση θυμωμένου πελάτη, τίποτε στην στάση του δεν πρόδιδε, τίποτε, και αυτό μου έκανε εντύπωση. Του συστήθηκα και τον επαίνεσα για τα χειρισμό της δύσκολης κατάστασης, που είχα παρακολουθήσει. Ομολόγησε ότι ήταν ένα αρκετά ταραχώδες πρωινό και ότι αισθανόταν αρκετά ανακουφισμένος και ευγνώμων που άκουσε και μερικά καλά λόγια.

Τον ρώτησα πώς κατάφερε να μείνει τόσο ψύχραιμος και ευγενικός ακόμα κι όταν η πελάτισσα ήταν έτοιμη, να τον δείρει. Απάντησε: «Διάβασα ένα βιβλίο σχετικά με την «αντιμετώπιση της ουσίας των προβλημάτων». Πραγματικά άλλαξε εντελώς τον τρόπο που αντιμετωπίζω τους δύσκολους ανθρώπους και την επίλυση των δύσκολων θεμάτων».Σίγουρα, όσο κι αν κόστιζε εκείνο το βιβλίο, άξιζε πραγμα­τικά τον κόπο. Είμαι πεπεισμένος ότι στα χέρια του συγκεκρι­μένου διευθυντή, το βιβλίο εξοικονόμησε χιλιάδες δολάρια στο κατάστημα και έδωσε στον ίδιο την δυνατότητα να γίνει καλύτερος άνθρωπος και στέλεχος της επιχείρησης. Ακόμη σημαντικότερο από το διάβασμα του βιβλίου είναι πως ο διευθυντής έκανε ΠΡΑΞΗ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΕ.

Όχι δεν είναι ακριβά τα βιβλία στην Ελλάδα, το αντίθετο είναι πάμφθηνα και αναζητούν αναγνώστες.Άλλωστε όταν λέμε είναι ακριβό κάτι, πρέπει να προσδιορίσουμε σε σχέση με τι είναι ακριβό. Είναι αστείο να εστιάζει κάποιος στην τιμή χωρίς να γνωρίζει ΠΟΙΑ είναι η ΓΝΩΣΗ η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ που θα πάρει από ένα βιβλίο που αγοράζει. Γι αυτό και ακούω συχνά «Πιστεύω πως το τάδε βιβλίο είναι ακριβό, 150 σελίδες και κάνει 19 ευρώ;»  Τι περιέχει αυτό το βιβλίο των 150 σελίδων το γνωρίζεις; Όχι προφανώς, αλλά το κοστολογείς ακριβό, έτσι αυθαίρετα. Όπως αυθαίρετα μιλάς χωρίς την απαιτούμενη γνώση του τι λες. Το πού καταλήγουν τα βιβλία που αγοράζουμε (στη βιβλιοθήκη, ή στα σκουπίδια) εξαρτάται από την διάκριση μας στην επιλογή τους και την αξία που τους προσδίδουμε, ανεξάρτητα από την τιμή τους. Βοηθά στην επιλογή τους, να σκεφτούμε πως η λογοτεχνία λέει με πολλές λέξεις τίποτα, ενώ η φιλοσοφία με λίγες λέξεις πολλά.

Κάνε το διάβασμα καθημερινή δέσμευση: Κατά τη γνώμη μου, ο όρος «πλύση εγκεφάλου» κακώς χρησι­μοποιείται για να περιγράψει τις τεχνικές ελέγχου του μυαλού που επιστρατεύουν διάφορες θρησκευτικές ή πολιτικές οργανώσεις. Προσωπικά έχω διαφορετική άποψη για την πλύση του εγκε­φάλου. Με όλα τα σκουπίδια που πρέπει να φιλτράρει ο εγκέ­φαλος μας, το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται ένα καλό και τακτι­κό καθάρισμα. Φοράω συνεχώς τα αγαπημένα μου ρούχα. Ωστόσο, έρχεται μια μέρα που πρέπει να τα βάλω στο πλυντήριο. Από την πολλή χρήση λερώθηκαν και δείχνουν άσχη­μα. Το πλύσιμο απομακρύνει όλα τα ξένα υλικά και τους χαρίζει ξανά φρεσκάδα! Την ίδια επίδραση έχει στο μυαλό μας και η ανάγνωση βιβλίων. Ο εγκέφαλος μας βομβαρδίζεται όλη μέρα με πληροφορίες, μερικές σκόπιμα λανθασμένες.

Κάποιες από αυτές τις πληροφορίες «λερώ­νουν» τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Η ανάγνωση θετικών εκ­παιδευτικών βιβλίων «ξεπλένει» το μυαλό μας από το λανθα­σμένο τρόπο σκέψης και τον αντικαθιστά με εποικοδομητι­κούς τρόπους σκέψης. Το μυαλό, εάν δεν ανανεώνεται συνε­χώς με καινούργιες σκέψεις, είναι καταδικασμένο να παλιώνει, να φθείρεται, και να χάνει την έμπνευσή του. Υπάρχουν βιβλία που βρωμίζουν τον νου και βιβλία που λειτουργούν, σαν το πλυντήριο για τα ρούχα, το καθαρίζουν. Πως θα τα διαλέξουμε; Θα δούμε παρακάτω, πως. Αυτό που χρειάζεται να αναγνωρίσουμε άμεσα, είναι ό,τι οι σκέψεις μας σε κάποια θέματα είναι λανθασμένες, γιατί τα αποτελέσματα που παράγουν δεν είναι τα επιθυμητά. Όταν δεχτούμε αυτό, μετά πάμε, στο παρακάτω βήμα, που είναι η αλλαγή αυτού που δεν μας επιτρέπει να κάνουμε αυτό που θέλουμε.

Μέσα στο λίγο χρόνο που έμεινα μαζί με έναν φίλο, περιμένοντας το αεροπλάνο για την Αθήνα, διέγνωσα, ότι η έλλειψη ζωτικότητας, χαράς και ευεξίας από πλευράς του, οφειλόταν κατά μεγάλο μέρος στο «μουχλιασμένο» τρόπο σκέψης του. Του πρότεινα να διαβάζει επιλεγμένα βιβλία και αρνήθηκα να δεχτώ οποιαδήποτε από τις φαιδρές δικαιολογίες του. Συνέχισα προτρέποντάς τον να ανταποκριθεί στην «πρόκληση των 90 ημερών». Η ουσία της πρό­κλησης είναι να διαθέτει ΜΟΝΟ 30 λεπτά την ημέρα για να διαβάζει ένα σημαντικό, ως προς τον σκοπό του βιβλίο και στη συνέχεια να γράφει τις εντυπώσεις του σε ένα ημερολόγιο. Κατάλαβα πως τον κέντρισε περισ­σότερο, το να αποδείξει στον εαυτό του, ότι είναι ικανός να αντι­μετωπίσει την πρόκληση παρά το ίδιο το διάβασμα και τα οφέλη που θα αποκόμιζε από αυτό. Ο μοναδι­κός όρος της δοκιμασίας είναι ότι πρέπει να την εφαρμόσει για 90 συνεχόμενες ημέρες. Εάν για οποιονδήποτε λόγο έχανε μία ημέρα, έπρεπε να ξαναρχίσει από την αρχή.

Είναι η απόλυτη πρόκληση: Προτείνω αυτή την πρόκληση (90 συνεχόμενες ημέρες / 30 λεπτά διάβασμα-γράψιμο) σε όλους εσάς που με διαβάζετε αυτή την στιγμή. Όταν την έκανα στον εαυτό μου, είδα πως κάποιες μέρες έπεφτα στο κρεβάτι και συνειδητοποιούσα ότι δεν είχα τηρήσει τη δέσμευσή μου για ανάγνωση. Έτσι, σηκωνόμουν για να διαβάσω και να γράψω στο ημερολόγιο μου. Ειλικρινά, μερικές φορές αυτό που διάβαζα, δεν άξιζε καθόλου για να με κάνει να σηκω­θώ από το κρεβάτι μου! Δεν είχα ανακαλύψει ακόμη την επιλεγμένη ανάγνωση. Άλλες φορές πάλι, αυτά που διάβαζα άλλαζαν τελείως την σκέψη, τις πεποιθήσεις, τη συμπεριφορά μου και ξενύχτησα ουκ ολίγες φορές.

Ακόμη θυμάμαι την έξαψη που μου προκαλούσαν κάποια αναγνώσματα, ειδικά όταν την επομένη ημέρα τα εφάρμοζα στο πεδίο της ζωής. Η δέσμευσή μου να πε­τύχω την πρόκληση των 90 συνεχόμενων ημερών με παρακι­νούσε να διαβάζω, ανεξάρτητα από το αν κέρδιζα ή όχι κάτι από αυ­τό. Μέχρι να περάσουν οι 90 ημέρες, ανακάλυψα πως κάποια βιβλία δεν αξίζουν καν να αγοραστούν, κάποια είναι άξια για προσάναμμα στο τζάκι και κάποια άλλα είναι θείο δώρο. Ωστόσο, μέσα σε 90 ημέρες ένιωθα το μυαλό μου, τις σκέψεις, τα συναισθήματα μου να αλλάζουν, όπως και το περιβάλλον μου αλλά και οι άνθρωποι που συναναστρεφόμουν.

Τελικά κατάφερα να φτάσω στο στόχο της 90ης η­μέρας. Η θετική επίδραση που έχει αυτή η καθημερινή ανά­γνωση στη ζωή μου, στις σκέψεις και στην καθημερινότητα μου είναι αναμφισβήτητη. Έτσι, αποφάσισα από τότε να ενσωματώσω την πρακτική αυτή στην ζωή μου. Συνεχίζω να αφιε­ρώνω 30 λεπτά κάθε μέρα για να διαβάζω κάτι εμψυχωτικό και εκπαιδευτικό. Είναι η καθημερινή πλύση του δικού μου εγκεφάλου. Χωρίς αμφιβολία, η ανάγνωση μερικών σελίδων ενός Θε­τικού ως προς τον ΣΚΟΠΟ μου, εκπαιδευτικού βιβλίου κάθε μέρα είναι αποφασιστι­κός παράγοντας της επιτυχίας μου και της ευτυχίας μου.

Μερικοί άνθρωποι εγκαταλείπουν το διάβασμα επειδή ι­σχυρίζονται ότι λίγες μέρες μετά δεν μπορούν να θυμηθούν τι διάβασαν. Μην ανησυχείς γι’ αυτό, κι εγώ δεν θυμάμαι καν τι έφαγα την περασμένη εβδομάδα, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσω να τρώω! Το βασικό που πρέπει να θυμάσαι είναι πως, ό,τι διαβάζεις σήμερα, μένει και επηρεάζει την υπόλοιπη ζωή σου, ειδικά όταν εφαρμόζεις αυτά που διαβάζεις στην πράξη.  Με τον καιρό, η έκπληξη σου μεγαλώνει βλέποντας το πόσα πολλά από αυτά που διαβάζεις, εισχωρούν μέσα στο μυαλό σου και αλλάζουν τη ζωή σου. Ανάλαβε τη δέσμευση να διαβάζεις κάθε μέρα, κάτι σχετικό ως προς την  υλοποιήσει του ΣΚΟΠΟΥ σου, είναι η άσκηση του νου, όπως οι αθλητές, οι μαχητές, οι πολεμιστές, γυμνάζουν το σώμα τους έτσι γυμνάζουν και τον νου τους.

[ΠΗΓΗ: Πώς να διαλέξεις ένα καλό βιβλίο, Terrapapers: http://www.terrapapers.com/]

«ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» δύο άκρων: «Παιδομάζωμα και συμμορίτες», «Πέτα τη γριά… στη Χρυσή Αυγή» (χορηγός το στριγκάκι της Τζούλιας Αλεξανδράτου)

September 24, 2013, 9:37 pm

≫ Next: Κόρες των Δένδρων σαν το μίσχο μιας ανεμώνης που σαν το θρόισμα των φύλλων αιωρούνται στα όνειρα

≪ Previous: Το αέναο αυτό βιβλίο είναι το μόνο πράγμα που υπάρχει στον κόσμο, για την ακρίβεια, είναι ο κόσμος

$

0

0

Γράφει ο συντάκτης Θέμος (ο γλίτσας) Αναστασιάδης ΟΛΑ Πρώτο Θέμα: «Σε κανέναν δεν πρέπει να επιτρέπεται να μαζεύει μικρά παιδιά και να τους κάνει πολιτικό… κατηχητικό. Είτε πρόκειται για τη Χρυσή Αυγή, είτε για φεστιβάλ Νεολαίας μεγάλων προοδευτικών κομμάτων, όπου συχνά βλέπουμε γονείς κομματόσκυλα να ‘χουν τα παιδιά τους αγκαλιά με τα σφυροδρέπανα…».

Και συνεχίζει: «Μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου; Γενιές ολόκληρες πήρε στο λαιμό της η Αριστερά τους, σέρνοντας σε μια ζωή βασάνων και βαρβαρότητας στον “κομμουνιστικό παράδεισο” χιλιάδες αθώα Ελληνόπουλα, τα πιο αγνά θύματα του Εμφυλίου!!!».

Καταλήγει δε ως εξής: «Με τα σημερινά δεδομένα αυτό που έκαναν (σ.σ.: οι κομμουνιστές…) θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι αγγίζει τα όρια του εγκλήματος πολέμου, και ηθικά στιγμάτισε ιστορικά αυτή την παράταξη».

Σχόλιο στήλης: Ο δημόσιος βίος κατακλύζεται τα τελευταία χρόνια από διάφορες γλίτσες, που επιπλέουν στον αφρό της βιομηχανίας του θεάματος.

Τύποι λαθρόβιοι που η αθλιότητα και η ποταπότητά τους ισοδυναμούν με «αρετή» και εφαλτήριο «επιτυχίας». Στο βούρκο, άλλωστε, μέσα από τον οποίο παράγονται και μέσα στον οποίο «μεγαλουργούν» οι γλίτσες, αυτά ακριβώς είναι τα κριτήρια της «επιτυχίας»: Η ποταπότητα και η αθλιότητα.

Τέτοια περίπτωση γλίτσας είναι ο Θεμιστοκλής (σ.σ.: στην πορεία το έκανε «Θέμος») Αναστασιάδης.
Ο συντάκτης, δηλαδή, των παραπάνω αποσπασμάτων.

Ο συγκεκριμένος δεν είναι η πρώτη φορά που στα διαλείμματα των αισθητικά και ιδεολογικά υποκοσμιακών του δραστηριοτήτων συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω σανχρυσαυγίτης… με πολιτικά.

Παρεμπιπτόντως:

Στο πλαίσιο των κύριων δραστηριοτήτων του, όταν δηλαδή δεν διαφημίζει τη Χρυσή Αυγή, ο Θέμος (ο γλίτσας) Αναστασιάδης εντοπίζεται ενίοτε να πρωταγωνιστεί σε μεταμεσονύκτιες τηλεοπτικές συνεντεύξεις με βιζιτούδες πολυτελείας σε ρόλους που θα ζήλευαν ακόμα και οι κανονικοί νταβατζήδες κι άλλοτε σε ρόλους βιντεοκομιστή προς και από τα Μέγαρα Μαξίμου.

Αυτός, λοιπόν, ο χρυσαυγίτης με πολιτικά,πήρε αφορμή από τα «κατηχητικά» της Χρυσής Αυγής, για να επιτεθεί, τελικά, στους κομμουνιστές. Οι οποίοι, κατά τον κρυφο(;)χρυσαυγίτη, είναι «εγκληματίες». Που αυτοί φταίνε για την προσφυγιά τη δική τους και των παιδιών τους μετά τον Εμφύλιο. Που παίρνουν τα παιδιά τους στα φεστιβάλ της ΚΝΕ και τα μολύνουν με τις σημαίες με τα σφυροδρέπανα…

Παρακαλούμε την προσοχή σας. Όσα λέει ο Θέμος (ο γλίτσας) Αναστασιάδης, είναι:

α) Λογικές απόψεις για κάποιον που η μόνη σημαία που έχει να προτείνει στα παιδιά μέσα από τις τηλεοπτικές εκπομπές του είναι το στριγκάκι της Τζούλιας Αλεξανδράτου.

β) Λογικές απόψεις για κάποιον που η δημοσιογραφική «Μαύρη Τρύπα» του περιλαμβάνει από ενασχολήσεις με τους Κώστα Καραμανλή και Αρη Σπηλιωτόπουλο αλλά κάτω από τη μέση, μέχρι εμετικά και ρατσιστικά «ανέκδοτα» για τους ΚΝίτες, τους Ρηγάδες, τις ξανθιές και τους Εβραίους.

γ) Λογικές απόψεις για κάποιον που σε τούτο το περιβάλλον «πρόκοψε». Στο περιβάλλον, δηλαδή, που το έχτισαν οι νικητές του Εμφυλίου. Στο περιβάλλον που έχει από «λίστες Λαγκάρντ» μέχρι DVD αηδίας και κιτρινίλας. Και «πρόκοψε» τόσο, ώστε εδώ και χρόνια να παραμένουν «αδιευκρίνιστης» προέλευσης πολλά από τα εκατομμύρια των 5,5 εκατομμυρίων ευρώ των καταθέσεών του στο εξωτερικό, για τα οποία και διώκεται με τις κατηγορίες της «φοροδιαφυγής» και του «ξεπλύματος μαύρου χρήματος».

δ) Λογικές απόψεις για κάποιον που ως εκδότης της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» έχει χτίσει την… «Διάπλαση» του κοινού μέσα από τη δημοσίευση των γνωστών φωτογραφιών από την «υπόθεση Ζαχόπουλου» και μέσα από ενημερωτικές βιντεοταινίες – προσφορά του εντύπου του – όπως οι ακόλουθες: «Η Ναστάζια και οι φίλες της», «Η Πάολα και οι φίλες της», «Ερωτισμός και πάθος», «Η κρυφή ζωή της Πάρις Χίλτον», «Ξανθιά φαντασίωση», «Ο κρυφός κόσμος του στριπτίζ», «Μια ελληνική ερωτική ταινία έκπληξη», «Ανήθικες κυρίες», «Ο πειρασμός μιας παρθένας», «Τα απόκρυφα του μοναστηριού», «3 δρόμοι για την ηδονή», «Ετσι κάνουν όλες»…
ε) Λογικές απόψεις για κάποιον που ο ρατσισμός του ξεχειλίζει μέσα από πρωτοσέλιδα του τύπου: «Το γεύμα του λαθρομετανάστη 3 φορές πιο ακριβό από το γεύμα του φοιτητή»(«Πρώτο Θέμα», 20/1/2013), όπου οι έγκλειστοι μετανάστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του κράτους που υπηρετεί ο Αναστασιάδης, εκτός από έγκλειστοι εμφανίζονται και… πολυδάπανοι.

Και τέλος:

Τα όσα λέει ο χρυσαυγίτης με πολιτικά, ο Θέμος (ο γλίτσας) Αναστασιάδης, είναι πολύ λογικές απόψεις για κάποιον που πρωτοστατεί στη διαμόρφωση του μυθεύματος περί της «στοργής», της «ευαισθησίας» και του «κοινωνικού ρόλου» του ναζισμού προς τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού.

Είναι η εφημερίδα του Αναστασιάδη, άλλωστε, το «Πρώτο Θέμα», που την 1η Απρίλη 2012, λίγο πριν από τις εκλογές, ξεκίνησε το παραμύθι για τον εξωραϊσμό του ναζιστικού προφίλ της Χρυσής Αυγής, έχοντας στην πρώτη σελίδα κύριο θέμα με τίτλο «Πέτα τη γιαγιά… στη Χρυσή Αυγή». Στο εν λόγω «ρεπορτάζ» μαθαίναμε ότι οι γριούλες έχουν την άμεση βοήθεια της Χρυσής Αυγής όταν πηγαίνουν στα ΑΤΜ για αναλήψεις χρημάτων…

Μόνο που στην εντυπωσιακή φωτογραφία που συνόδευε το στημένο «ρεπορτάζ» και στο δισέλιδο κείμενο που εμφάνιζε τους χρυσαυγίτες σαν «προσκοπάκια», πουθενά δεν αναφέρεται ότι:

Η γιαγιούλα της στημένης φωτογραφίας, του στημένου «ρεπορτάζ», δεν ήταν παρά η μητέρα στελέχους της ναζιστικής συμμορίας και υποψήφιου βουλευτή της Χρυσής Αυγής, που είχε επιστρατευτεί για να γίνει «πειστικότερο» από την εφημερίδα του Αναστασιάδη το εγκωμιαστικό της «ρεπορτάζ» για τη Χρυσή Αυγή!

Αυτός είναι ο Αναστασιάδης. Ο γλίτσας, δηλαδή, που βρήκε αφορμή από τα ναζιστικά «κατηχητικά» της Χρυσής Αυγής σε 6χρονα παιδιά, για να πάρει υπό την προστασία του τα παιδιά του Εμφυλίου και τα παιδιά των σημερινών κομμουνιστών από τους… «εγκληματίες» γονείς τους.

[ΠΗΓΗ: Νίκος Μπογιόπουλος, http://eleutheriellada.wordpress.com/ ]

---

Κόρες των Δένδρων σαν το μίσχο μιας ανεμώνης που σαν το θρόισμα των φύλλων αιωρούνται στα όνειρα

October 6, 2013, 8:08 pm

≫ Next: Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά: έτη φωτός στους ουρανούς έτη Αρετής μες στον ασβέστη

≪ Previous: «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» δύο άκρων: «Παιδομάζωμα και συμμορίτες», «Πέτα τη γριά… στη Χρυσή Αυγή» (χορηγός το στριγκάκι της Τζούλιας Αλεξανδράτου)

$

0

0

Κάποτε, πολύ παλιά, αλλά ίσως πάλι όχι και τόσο παλιά, οι άνθρωποι πίστευαν πως τα δέντρα έχουν ψυχές. Και κάποιοι μάλιστα υποστήριζαν πως στους κορμούς τους κατοικούνε νύμφες. Τις νύμφες άλλοι τις ονόμαζαν Δρυάδες κι άλλοι Δεντροκόρες. Οι άνθρωποι των καιρών εκείνων τιμούσαν τα δέντρα. Έτρωγαν τους καρπούς τους, ξάπλωναν κάτω απ’ τη σκιά τους, κρεμούσαν τις κούνιες των παιδιών τους στα κλαδιά τους. Ακόμα και τα σπίτια τους τα κατασκεύαζαν ψηλά στις κορφές των δέντρων.

Κανείς δεν είχε δει ποτέ τις Δεντροκόρες. Μόνο κάτι ονειροπαρμένοι επέμεναν ότι είναι λεπτές σαν το μίσχο μιας ανεμώνης, ότι δεν περπατούν αλλά σχεδόν αιωρούνται και πως οι φωνές τους ηχούν σαν το θρόισμα των φύλλων –πρέπει να έχεις καλά τεντωμένα τα αυτιά σου, αν θέλεις να ξεχωρίσεις τις φωνές τους ανάμεσα στα δέντρα.
Από την κορφή των δέντρων οι κάτοικοι των καιρών εκείνων αγνάντευαν ώρες: το πιο μακρινό βουνό, τις πεδιάδες ολόγυρα, τη λίμνη τους, τα ποτάμια… Καθόντουσαν ψηλά και παρατηρούσαν τον κόσμο να ξεδιπλώνεται κάτω απ’ τα πόδια τους, τη μέρα να διαδέχεται τη νύχτα, τη βροχή να εναλλάσσεται με χιόνι, χαλάζι, λιακάδα, αέρα, το καλοκαίρι ν’ ακολουθεί την άνοιξη, το χειμώνα, το φθινόπωρο.

Κάποτε, κάποιοι άνθρωποι άρχισαν να μιλούν για τον ήλιο. Στεκόντουσαν στα δέντρα και έλεγαν ο ένας στον άλλο: «Αχ, εμείς δεν είμαστε παιδιά των δέντρων. Είμαστε παιδιά του ήλιου. Κοιτάξτε πως λάμπει!» Καθώς η μια γενιά διαδεχόταν την άλλη, όλο και περισσότεροι θαύμαζαν τη λαμπρότητά του. Τώρα πια οι άνθρωποι ονειρευόντουσαν διαρκώς πως να τον φτάσουν, να τον αγγίξουν. Ξέχασαν τις ιστορίες που τους διηγούνταν οι γιαγιάδες τους για τις Δεντροκόρες και κανείς δεν αναζητούσε πια το θρόισμα των λόγων τους ανάμεσα σε κλαδιά και φύλλα.

Δεν άργησε να έρθει η μέρα που άρχισαν να σωριάζουν το δέντρα στη γη. Επιθυμούσαν να φτιάξουν με τους κορμούς τους έναν πύργο τόσο ψηλό, που θα τους επέτρεπε να σταθούν στην κορφή του και ν’ απλώσουν τα χέρια ν’ αγγίξουν την πύρινη σφαίρα. Νύχτα-μέρα τα τσεκούρια και τα πριόνια δούλευαν. Όλοι είχαν πέσει με τα μούτρα στη δουλειά. Κανείς δε σταματούσε λεπτό. Μόνο τις νυχτερινές ώρες του ύπνου, μια γυναίκα τριγυρνούσε στους δρόμους σπαράζοντας «τρελοί, τυφλοί, ανόητοι, καταραμένοι!». Μόνο που κανείς δεν έδινε σημασία στις φωνές της και κάποτε η γυναίκα έπαψε να οδύρεται και να φωνάζει. Ούτε που ρώτησαν να μάθουν ποια ήταν. 

Σα να είχαν ξεχάσει την αλλοτινή αγάπη τους για τα δέντρα οι άνθρωποι. Οι Δεντροκόρες είχαν φύγει. Κι όσες δεν πρόλαβαν να φύγουν, βρέθηκαν κομματιασμένες από το ίδιο εκείνο τσεκούρι που είχε σωριάσει και την κατοικία τους. Κάποτε ο πύργος ετοιμάστηκε. Γύρω του απλωνόντουσαν εκτάσεις απογυμνωμένες, δίχως ένα δέντρο να στέκεται ορθό. Κρανίου τόπος. Όμως οι κάτοικοι των καιρών εκείνων δεν είχαν μάτια για τίποτα άλλο, παρά μόνο για τον ήλιο.

Με λαχτάρα ανέβηκαν στον πύργο και κίνησαν για την κορφή του. Ανέβαιναν, ανέβαιναν κι ανέβαιναν ακατάπαυστα για μέρες. Κάποτε τα κατάφεραν. Άπλωσαν τα χέρια τους… Όμως τι απογοήτευση! Ο πύρινος δίσκος φαινόταν να αιωρείται το ίδιο μακριά με πριν. Τίποτε δεν είχαν καταφέρει. Με κεφάλια κατεβασμένα ξεκίνησαν την κάθοδο. Όταν έφτασαν στο έδαφος, για πρώτη φορά κοντοστάθηκαν και κοίταξαν μετά από πολύ καιρό γύρω τους. Όσο έφτανε η ματιά τους δεν υπήρχε τίποτε να δεις, μόνο απέραντος ορίζοντας και γη, γη νεκρωμένη. Κουρασμένοι έγειραν στο έδαφος κι αποκοιμήθηκαν. Τα όνειρά τους αλλόκοτα.

Την επόμενη μέρα τους ξύπνησε ο ήλιος…
Ο ήλιος έκαιγε τις ράχες τους, τα ποτάμια και οι λίμνες αρνιόντουσαν να τους δεχτούν στην αγκαλιά τους θυμωμένα που δεν τους άφησαν ούτε ένα τόσο δα φυλλαράκι να ποτίσουν – «ποιός θα αναστενάζει με απόλαυση τώρα, κάθε φορά που θα γεύεται το νερό μου;» μουγγρίζαν τα νερά του – τα ζώα είχαν από καιρό εξαφανιστεί, καθώς δεν υπήρχε τίποτε πλέον να τους θρέψει, παρά μόνο λίγα μισόξερα χορτάρια εδώ κι εκεί. Προσευχήθηκαν στη θάλασσα, προσευχήθηκαν στον ουρανό, προσευχήθηκαν στ’ αστέρια και το φεγγάρι. Τίποτε. Τέλος προσευχήθηκαν στη γη.

Κι εκείνη, καθώς τους αναγνώρισε για παιδιά της, άνοιξε να τους δεχτεί. Από τότε, πολλοί άνθρωποι ζουν κάτω από την επιφάνεια της Γης, τρέφονται με ρίζες και πηλό, πίνουν σταλαγματιές νερού όπως κυλούν ανάμεσα στις πέτρες, αναπνέουν σκοτάδι. Καθώς όμως η προηγούμενη ζωή τους τους λείπει,  ονειρεύονται τον ανοιχτό ουρανό, τη θαλασσινή αύρα, το χιόνι και τη βροχή. Στέκονται βουβά μπροστά από τις ρίζες των δέντρων που έκοψαν, ελπίζοντας να τα ξαναφέρουν στη ζωή, να  επιστρέψουν οι Δεντροκόρες στην κατοικία τους, να επιστρέψουν κι αυτοί στην επιφάνεια της γης. Άλλωστε, ανάμεσά τους υπάρχει ένα παλιό γνωμικό:

«χαράς στον τόπο που τον περπατούν οι Κόρες των Δέντρων, γιατί φόβο δεν έχει».

Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά: έτη φωτός στους ουρανούς έτη Αρετής μες στον ασβέστη

October 8, 2013, 8:57 pm

≫ Next: Ας αφεθούμε στο παραλήρημα κι ας αρχίσουμε να ασκούμε το δικαίωμα στο όνειρο

≪ Previous: Κόρες των Δένδρων σαν το μίσχο μιας ανεμώνης που σαν το θρόισμα των φύλλων αιωρούνται στα όνειρα

$

0

0

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο το ΟΧΙ να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το ’χει έτοιμο μέσα του το ΝΑΙ, και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και την πεποίθησή του. Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτούνταν πάλι, ΟΧΙ θα ξανάλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο το ΟΧΙ –το σωστό- εις όλην την ζωήν του (Κ.Π. Καβάφης)

«Αν κάτι αδημονεί μέσα στην άγρια μέντα είναι της αγιοσύνης σου το λαγωνικό» (Οδυσσέας Ελύτης)

«Αισθάνομαι ότι είναι σημαντική η συμμετοχή σε μια τέτοια εκδήλωση, γιατί δεν μπορείς να απέχεις όταν άνθρωποι αγωνίζονται για τον τόπο τους, για τη ζωή τους, για τις ζωές των παιδιών τους, για τα δέντρα τους, για τα νερά τους, για τα χώματά τους, για τα σπίτια τους, για το μέλλον τους, το παρόν τους. Δεν μπορείς να απέχεις!

Είναι πάρα πολύ σημαντικό και ελπιδοφόρο, το ότι γεννιέται ένα τέτοιο πράγμα σε μια περιοχή της Ελλάδας.

Εκεί που ήμασταν όλοι κοιμισμένοι, ξαφνικά διάφορα πράγματα μας ανάγκασαν έρθουμε μαζί, να βγούμε από το σπίτι μας, να σηκωθούμε από τον καναπέ, να κάνουμε πράγματα, να αγωνιστούμε, με όλο το κόστος’ με φυλακές, με διώξεις, με κινδύνους, με συνέπειες τεράστιες στο σπίτι του καθενός.

Δε μπορείς να απέχεις από αυτό το πράγμα! Αυτό είναι πατριωτισμός! Πατριωτισμός είναι το να αγαπάς τον τόπο σου και να παλεύεις με νύχια και με δόντια, πως κι αυτός ο τόπος θα συνεχίσει να υπάρχει, και θα μπορέσουν να τον χαρούν οι άλλοι άνθρωποι που έρχονται μετά από σένα.

Κι όταν είσαι τέτοιος πατριώτης, τότε αγαπάς και τις πατρίδες όλων των ανθρώπων, όλων των άλλων, που είναι αλλού, που έχουν άλλους τόπους δικούς του, και που και αυτοί πρέπει να αγωνίζονται για τον τόπο τους.

Όχι ο ένας τόπος με τον άλλον. Αλλά ο καθένας για τον δικό του τόπο, και μέσα από αυτόν, για τον τόπο όλων των άλλων ανθρώπων. Αυτό είναι το σπουδαίο μέσα σ’ αυτή την ιστορία…

Και μέσα από αυτή την σκέψη, μέσα από αυτή την αντίληψη που δημιουργείται στους ανθρώπους αυτούς, στα χωριά αυτά της Χαλκιδικής, δημιουργείται και η ανάγκη ταυτόχρονα, να παλέψουν για τους ανθρώπους οι οποίοι συμφωνούν με το να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, γιατί είναι άνεργοι.

Για τους ανθρώπους που λένε, εγώ προτιμώ ένα μεροκάματο από την υγεία μου…  Αυτοί είναι οι απελπισμένοι άνθρωποι! Και πρέπει να το καταλάβουμε. Και πρέπει να τους στηρίξουμε.

Κανένας απελπισμένος! Κανένας! Γιατί θα έχει τον δίπλα του, θα έχει το γείτονά του, θα έχει τον άνθρωπό του, θα έχει την κοινότητά του, την συλλογικότητα που θα τον στηρίξει. Όχι όχι σαν ελεημοσύνη! Όχι σαν ελεημοσύνη, αλλά σαν βαθειά υποχρέωση, για να μπορέσει ο κόσμος να γίνει καλύτερος.

Αυτοί οι άνθρωποι που λένε ότι προτιμώ ένα μεροκάματο από τη φύση, προτιμώ ένα μεροκάματο από τον τόπο μου όπως τον ήξερα, προτιμώ ένα μεροκάματο από το μέλλον των παιδιών μου. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να στηριχτούν!

Κι αυτό θα γίνει, μόνο με τεράστια προσπάθεια μέσα από τη συλλογικότητα, μέσα απ’ αυτό που ο καθένας δίνει στον αγώνα. Το οποίο είναι η ζωή όλη, στο τέλος.

Δεν μπορείς να δώσεις κάτι άλλο. Δίνεις τη ζωή σου όλη σ’ αυτό το πράγμα, στον συνάνθρωπό σου, στον τόπο σου. Αυτό είναι ο τόπος σου, ο συνάνθρωπος.

Και είναι μεγάλη ευλογία, που ασχολούμαστε με τη μουσική και τα τραγούδια, και μας προσκαλούν και μας κάνουν συμμέτοχους αυτοί οι άνθρωποι του αγώνα τους, της προσπάθειάς τους, των αγωνιών τους, των ερωτημάτων τους.

Είναι μεγάλη ευλογία, και τους ευχαριστώ πάρα πολύ και εύχομαι καλή συνέχεια στον αγώνα!»

«Πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους»… (ΚΑΒΑΦΗΣ) με θεωρίες περί άκρων

«Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ’ τη Γη ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της»

[ΠΗΓΗ: Αλκίνοος Ιωαννίδης: Μήνυμα από την Συναυλία για μια εξόρυξη που δεν θα γίνει ποτέ 5/10/2013]

Ας αφεθούμε στο παραλήρημα κι ας αρχίσουμε να ασκούμε το δικαίωμα στο όνειρο

October 10, 2013, 9:52 pm

≫ Next: Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΓΕΙΩΝ ΑΠΟΛΑΥΣΕΩΝ: Αν όλα είναι Τέχνη, τίποτα πλέον δεν είναι Τέχνη

≪ Previous: Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά: έτη φωτός στους ουρανούς έτη Αρετής μες στον ασβέστη

$

0

0

Ένας κόσμος ανάποδα όπως ακριβώς πρέπει να είναι: Παρότι δεν μπορούμε να μαντέψουμε πως θα είναι τα επόμενα χρόνια, έχουμε τουλάχιστον το δικαίωμα να ονειρευτούμε πώς θα θέλαμε να είναι. Το 1948 και το 1976 ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών διατύπωσε οικουμενικές διακηρύξεις με εκτενείς καταλόγους ανθρώπινων δικαιωμάτων αλλά η μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας δεν έχει κανένα άλλο δικαίωμα εκτός από το δικαίωμα να βλέπει, να ακούει και να σιωπά.

Τι θα γίνει αν αρχίσουμε να ασκούμε το δικαίωμα στο όνειρο που δεν διακηρύχθηκε ποτέ; Τι θα γίνει αν για μια στιγμούλα αφεθούμε στο παραλήρημα; Ας διαπεράσει το βλέμμα μας το όνειδος και ας ονειρευτούμε έναν άλλο κόσμο όπου:

1.  Ο αέρας θα είναι καθαρός, απαλλαγμένος από το μικρόβιο του ανθρώπινου φόβου και από τα ανθρώπινα πάθη.

2.  Στους δρόμους τα σκυλιά θα συνθλίβουν αυτοκίνητα.

3.  Τους ανθρώπους δεν θα τους ελέγχει το αυτοκίνητο, δε θα τους προγραμματίζει ο υπολογιστής, δε θα τους εξαγοράζει το σούπερ μάρκετ, δε θα τους παρακολουθεί η τηλεόραση.

4.  Η τηλεόραση θα πάψει να είναι το πιο σημαντικό μέλος της οικογένειας και θα της συμπεριφερόμαστε όπως στο σίδερο ή το πλυντήριο ρούχων.

5.  Οι άνθρωποι θα δουλεύουν για να ζήσουν, αντί να ζουν για να δουλεύουν.

6.  Στους ποινικούς κώδικες θα ενταχθεί και το αδίκημα της βλακείας, το αδίκημα που διαπράττουν όσοι ζουν για να έχουν ή για να κερδίζουν, αντί να ζουν απλώς και μόνο για να ζουν, σαν τα πουλιά που κελαηδούν χωρίς να ξέρουν ότι κελαηδούν και σαν τα παιδιά που παίζουν χωρίς να ξέρουν ότι παίζουν.

7.  Σε καμιά χώρα δεν θα φυλακίζονται οι νέοι που αρνούνται να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία αλλά εκείνοι που θα θέλουν να την υπηρετήσουν.

8.  Οι οικονομολόγοι δε θα ονομάζουν επίπεδο ζωής το επίπεδο κατανάλωσης, ούτε ποιότητα ζωής την ποσότητα των υλικών αγαθών.

9.  Οι μάγειροι δεν θα πιστεύουν ότι είναι ευχάριστο για τους αστακούς να τους βράζουν ζωντανούς.

10.      Οι ιστορικοί δεν θα πιστεύουν ότι η εισβολή σε μια χώρα είναι κάτι που την ευχαριστεί.

11.      Οι πολιτικοί δεν θα πιστεύουν ότι είναι ευχάριστο για τους φτωχούς να τρώνε υποσχέσεις.

12.      Η σοβαρότητα θα πάψει να θεωρείται αρετή και κανείς δε θα παίρνει στα σοβαρά έναν άνθρωπο που δε θα είναι ικανός να γελάει με τον εαυτό του.

13.      Ο θάνατος και το χρήμα θα χάσουν τις μαγικές τους δυνάμεις και ούτε ο θάνατος ούτε η περιουσία θα μπορούν να μετατρέψουν έναν παλιάνθρωπο σε ευυπόληπτο πολίτη.

14.      Κανείς δε θα θεωρείται ήρωας ή χαζός επειδή κάνει αυτό που πιστεύει ότι είναι σωστό αντί να κάνει αυτό που τον συμφέρει περισσότερο.

15.      Ο κόσμος δεν θα πολεμάει πια τους φτωχούς αλλά τη φτώχεια και η στρατιωτική βιομηχανία δε θα έχει άλλη λύση παρά να κλείσει.

16.      Το φαγητό δε θα είναι εμπόρευμα ούτε η επικοινωνία εμπόριο, επειδή το φαγητό και η επικοινωνία είναι δικαιώματα του ανθρώπου.

17.      Κανείς δε θα πεθαίνει από πείνα επειδή κανείς δε θα πεθαίνει από το πολύ φαΐ.

18.      Κανείς δε θα φέρεται στα παιδιά του δρόμου σαν να είναι σκουπίδια, επειδή δε θα υπάρχουν παιδιά του δρόμου.

19.      Κανείς δε θα φέρεται στα πλούσια παιδιά σαν να είναι λεφτά, επειδή δε θα υπάρχουν πλούσια παιδιά.

20.      Η εκπαίδευση δε θα είναι προνόμια μόνο όσων μπορούν να την πληρώσουν.

21.      Η αστυνομία δεν θα είναι εφιάλτης για όσους δεν μπορούν να την εξαγοράσουν.

22.      Η δικαιοσύνη και η ελευθερία, αδέρφια σιαμαία που καταδικάστηκαν να ζουν χωριστά, θα ενωθούν και πάλι, πλάτη με πλάτη.

23.      Μια μαύρη γυναίκα θα είναι πρόεδρος της Βραζιλίας και μια άλλη γυναίκα, επίσης μαύρη, θα είναι πρόεδρος την Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής μια ινδιάνα γυναίκα θα κυβερνάει τη Γουατεμάλα και μια άλλη το Περού.

24.      Στην Αργεντινή οι τρελές της Πλάζα ντε Μάγιο θα είναι παράδειγμα πνευματικής υγείας, επειδή εκείνες αρνήθηκαν να ξεχάσουν στα χρόνια της υποχρεωτικής λήθης.

25.      Η Αγία Μητέρα Εκκλησία θα διορθώσει τα τυπογραφικά λάθη στους πίνακες του Μωυσή και η έκτη εντολή θα προστάζει να τιμάμε το σώμα.

26.      Η Εκκλησία επίσης θα υπαγορεύσει μια ακόμη εντολή, που την ξέχασε ο Θεός: «Αγάπα τη φύση, μέρος της οποίας είσαι κι εσύ».

27.      (Η Αγία Εκκλησία θα μας κάνει την τιμή να πάψει να υπάρχει)

28.      Θα ξανά βλαστήσουν τα δάση στον ερημωμένο κόσμο μας και στις ερημωμένες ψυχές.

29.      Οι απελπισμένοι θα ξαναβρούν την ελπίδα τους και οι χαμένοι τη ζωή τους, αφού απελπίστηκαν επειδή ήλπισαν πολύ και χάθηκαν επειδή έψαξαν  πολύ.

30.      Όσοι έχουμε θέληση για δικαιοσύνη και ομορφιά θα είμαστε όλοι αδέρφια, όποτε κι αν έχουμε γεννηθεί, όπου κι αν έχουμε ζήσει, χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουμε καθόλου τα σύνορα του κόσμου και του χρόνου.

31.      Η τελειότητα θα εξακολουθήσει να είναι το βαρετό προνόμιο των θεών όμως, σ’ αυτό τον όμορφο αλλά και παράξενο κόσμο, θα ζούμε την κάθε νύχτα σαν να ‘ναι η τελευταία και την κάθε μέρα σαν να ‘ναι η πρώτη μας.

[Eντουάρντο Γκαλεάνο Αλιευθέν από το EDW HELLAS]

Πώς φτιάχνουν τον άνθρωπο χωρίς καρδιά. Ποιοί ελέγχουν και «φτιάχνουν» τον άνθρωπο;

Τι ειναι ο άνθρωπος; Ένας μικρός θεός;  Ε λοιπόν, καιρός πια είναι να ορίσω την μεταφυσική …

Ποιός άνθρωπος είναι «άνθρωπος με καρδιά» … μα ο Α Ν Ε Ξ Α Ρ Τ Η Τ Ο Σ άνθρωπος, δηλαδή ο άνθρωπος που δεν έχει εξαρτήσεις. Ο άνθρωπος που ζεις σε Α Ρ Μ Ο Ν Ι Αμε την φύση γύρω του και ως φύση γύρω του νοούνται και οι συνάνθρωποι του είτε είναι τύραννοι ή τυραννίσκοι, είτε όχι. Ναι υπάρχει η δυνατότητα ο άνθρωπος να έχει καρδιά και λέγοντας καρδιά εννοούμε Λ Ο Γ Ι Κ Ηκαι όχι συναίσθημα, γιατί ο άνθρωπος είτε πρόβατο, είτε λύκος έχει μπερδέψει και αυτό.

Ο άνθρωπος με καρδιά διαθέτει Λ Ο Γ Ι Κ Ηκαι δεν επαφίεται σε συναισθηματικές ανοησίες εξάρτησης.

Ο άνθρωπος με ικανό και χρήσιμο ΕΛΛΟΓΟ ΝΟΥ είναι αυτός που έχει καρδιά και είναι αυτός που έχει την δυνατότητα να συνδέεται με την Δύναμη απ’ όπου αντλεί την ικανότητα, του να είναι ΕΛΛΟΓΟΣ.

«Όταν σταμάτησα να είμαι επαγγελματίας επαναστάτης, είπα να γίνω κι εγώ μέλος αυτής της κοινωνίας. Να αντιληφθώ τι γίνεται και τι είναι αυτό που θέλω να ανατρέψω. Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα. Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά.».  Χρόνης Μίσσιος

Το κλειδί για να απολαμβάνουμε τις χαρές της ζωής, βρίσκεται στην ικανότητά μας να γευόμαστε την κάθε στιγμή, γιατί η ικανοποίηση δεν εξαρτάται από την εξωτερική επιτυχία, ούτε από την κοινωνική αναγνώριση, αλλά από τη διάθεσή μας απέναντι στη ζωή.

Η ικανοποίηση έρχεται σε ατομικές συσκευασίες και μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε κάθε ημέρα με πληρότητα και ενθουσιασμό.

Υπάρχουν άνθρωποι που ίσως η ζωή τους να μας φαίνεται εκ πρώτης όψεως βαρετή και αδιάφορη, κι όμως είναι γεμάτη ικανοποιήσεις.

Το να ενθουσιάζεσαι σημαίνει να ανακαλύπτεις και να εκτιμάς τη μαγεία των πραγμάτων, να καθορίζεις το χρώμα της ζωής σου και όσων σου συμβαίνουν, να επιλέγεις πώς θα χειριστείς τα λίγα ή τα πολλά που διαθέτεις, προς όφελος δικό σου και όσων σε περιβάλλουν.

Ο ταχυδακτυλουργός είναι σε θέση να μεταβάλλει την πραγματικότητα με ελάχιστα εργαλεία. Διαθέτει μια μαγεία που μεγαλώνει και δυναμώνει όσο τη χρησιμοποιεί.

Όπως έλεγε ο André Maurois «Μια αιώνια αυταπάτη, ή τουλάχιστον μια αυταπάτη που ξαναγεννιέται συχνά μέσα στην ανθρώπινη ψυχή, βρίσκεται πολύ κοντά στο να γίνει πραγματικότητα».

… και όπως λέει ο μέγιστος Κ. Καβάφης στο » Σύνταγμα της Ηδονής»

«Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών. ..

Όλοι οι νόμοι της ηθικής – κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι – είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.

Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη.

Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει.

Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών.

Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.

Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας.

Mη λέγης: «Τόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω».

Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή.

Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.

Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος.

H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας.

Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή.

Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.»

Τώρα ξέρεις τι σου αρμόζει να ΚΑΝΕΙΣ 

[ΠΗΓΗ: Αλίκη Αλίσα, Ένας κόσμος ανάποδα ένας κόσμος τέλειος, TerraPapers: http://www.terrapapers.com/ ]

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΓΕΙΩΝ ΑΠΟΛΑΥΣΕΩΝ: Αν όλα είναι Τέχνη, τίποτα πλέον δεν είναι Τέχνη

October 12, 2013, 7:15 pm

≫ Next: ΜΕΤΑ τίποτα, όχι μετά, τώρα: Η επιθυμία που λέγεται Ουτοπία

≪ Previous: Ας αφεθούμε στο παραλήρημα κι ας αρχίσουμε να ασκούμε το δικαίωμα στο όνειρο

$

0

0

Ο Ιερώνυμος Μπος και η τέχνη της θανάσιμης αγωνίας των επικυρίαρχων: Ο Ιερώνυμος Μπος είναι ένας από τους πιο γνωστούς και γνήσιους ζωγράφους όλων των εποχών. Τα έργα του, παρά το ότι έχουν δημιουργηθεί πεντακόσια χρόνια πριν, φαίνονται σύγχρονα και μοιάζουν σουρεαλιστικά. Είναι η τέχνη ενός κόσμου που βρίσκεται σε αναταραχή, σπαρασσόμενος από αντιφατικές τάσεις – ένας κόσμος όπου το φως της λογικής έχει σβήσει και τα ζωώδη ένστικτα κυριαρχούν, ένας κόσμος τρομοκρατίας και βίας, ένας ζωντανός εφιάλτης. Κοντολογίς, ένας κόσμος όπως ο σύγχρονος.

Ελάχιστα πράγματα μας είναι γνωστά από την ζωή του ανθρώπου που έμεινε γνωστός με το όνομαΙερώνυμος Μπος. Ακόμη και το όνομα δεν είναι δικό του, αλλά είναι το ψευδώνυμο με το οποίο υπέγραφε τα έργα του. Το πραγματικό του όνομα ήταν Jeroen Anthoniszoon van Aken και είχε γεννηθεί γύρω στο 1450 στην εμπορική Φλαμανδική πόλη Χερτόχενμπος, κοντά στα γερμανικά σύνορα…

Ο Μπος έζησε σε μια περίοδο που αποκαλείται η δύση του Μεσαίωνα. Η περίοδος αυτή συνέπιπτε με την απαρχή της  αφύπνισης που χαρακτηρίζουμε ως Αναγέννηση. Η έρευνα και οι επιστημονικές ανακαλύψεις ευδοκίμησαν σε μια ατμόσφαιρα διανοητικής περιέργειας. Κάτω από την επιφανειακή θρησκευτική τελετουργία με τις πομπές, τα προσκυνήματα και την ευλάβεια, οι άνθρωποι γίνονταν όλο και πιο δύσπιστοι προς την Εκκλησία και είχαν αμφιβολίες σχετικά με την θεοκρατική τάξη των πραγμάτων. Η τυπογραφία βοήθησε στην άνοδο του μορφωτικού επιπέδου περισσότερων ανθρώπων.

Η «ανακάλυψη» της Αμερικής, ο περίπλους της Αφρικής δημιούργησαν για την νέα τάξη ανθρώπων που γεννιόταν, ένα καινούργιο πεδίο δράσης. Οι αγορές των Ανατολικών Ινδιών και της Κίνας, ο αποικισμός της Αμερικής, οι ανταλλαγές με τις αποικίες, ο πολλαπλασιασμός των μέσων ανταλλαγής και των εμπορευμάτων γενικά έδωσαν μια άγνωστη ως τα τότε ώθηση στο εμπόριο, τη ναυσιπλοΐα, τη βιομηχανία και προκάλεσαν έτσι μια γρήγορη ανάπτυξη τού επαναστατικού στοιχείου της φεουδαρχικής κοινωνίας των επικυρίαρχων που δήθεν και φαινομενικά έδειχνε να καταρέει.   

Το έργο του Μπος ανακαλύφθηκε τον 20ο αιώνα, αφού είχε περάσει στην λήθη για τρεις σχεδόν αιώνες. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Οι προηγούμενες γενιές δεν μπορούσαν να καταλάβουν αυτή την παράξενη τέχνη, ούτε φυσικά  οι επικυρίαρχοι είχαν καμία διάθεση να την αφήσουν στο κοινό.

Αν και το έργο του Μπος με το σύγχρονο γίγνεσθαι το χωρίζουν περισσότερα από πεντακόσια χρόνια, φαίνεται να μας αγγίζει περισσότερο από πολλά έργα της εποχής μας. Είναι πιο σχετικό με τον πολιτισμό που ζούμε, παρά το ότι περιγράφει την πραγματικότητα της δικής του σύγχρονης εποχής. Αυτή η τέχνη έχει μια παράξενη και συναρπαστική ομορφιά, αλλά αυτό που δεν φαίνεται να έχει είναι ΛΟΓΙΚΗ. Η ανθρώπινη ΛΟΓΙΚΗ αμφισβητείται σε κάθε βήμα. Η πραγματικότητα φαίνεται να βρίσκεται στο κεφάλι του δημιουργού. Βρισκόμαστε απέναντι σε εικόνες που έχουν τέτοια αντίθεση με την πραγματικότητα που μας φέρνουν ζάλη.

Όταν η ΛΟΓΙΚΗ γίνεται παραλογισμός: Το παράδοξο και το παράλογο, είναι η ίδια η ουσία αυτής της τέχνης. Είναι η αντανάκλαση ενός κόσμου που δεν είναι πλέον σε συμφωνία με τον εαυτό του, ενός κόσμου που έχει σπάσει σε κάθε σημείο του. Ό,τι είναι στερεό μετατρέπεται σε υγρό και το αντίστροφο. Τα βουνά στο κεντρικό τμήμα του έργου «Ο Κήπος Των Επίγειων Απολαύσεων» φαίνεται να μετατρέπονται σε τερατώδη φυτά, ανοιχτά από μια αφύσικη ωριμότητα. Τα πάντα αλλάζουν στο αντίθετο τους ή με τα λόγια του Ηράκλειτου

«Τα Πάντα Ρεί, μηδέποτε κατά το αυτό μένειν» τα πάντα ρέουν και όλα χάνονται, ακατάπαυστα και είναι αυτή η συνεχής μεταβολή πού συνθέτει την ίδια την έννοια του κόσμου, την θεμελιώδη αρχή του, την έσχατη σημασία του… Ωστόσο, παρά τον προφανή αναρχικό και ανορθολογικό χαρακτήρα της, αυτή η τέχνη είναι μια πιστή αναπαράσταση του κόσμου στον οποίο ζούσε ο Μπος. Είναι η τέχνη μιας μεταβατικής περιόδου, ο αιώνας της πτώσης της φεουδαρχίας των Επικυρίαρχων και της αυγής της Νέας Εποχής. Ήταν μια εποχή φαινομενικών ανακατατάξεων και μεγάλων αλλαγών. Η φεουδαρχία έμοιαζε να είναι σε αναστρέψιμη παρακμή και οι άνθρωποι στις πόλεις αφήνονταν να την αμφισβητήσουν διεκδικώντας δήθεν δυναμικά τα δικαιώματα τους, άσχετα αν δεν πήραν ποτέ τίποτε.

Όταν ένα κοινωνικό και οικονομικό σύστημα αναπτύσσεται υπάρχει μια γενική αίσθηση εμπιστοσύνης και αισιοδοξίας. Κανείς δεν αμφισβητεί την υπάρχουσα τάξη, τα ιδανικά και την ηθική. Τώρα, όμως, ο παλιός κόσμος του Μεσαίωνα, με τα γερά θεμέλια της θρησκευτικής πίστης, ήταν ετοιμόρροπος. Ξαφνικά όλα ρίχτηκαν στο χωνευτήρι. Το σύστημα των θρησκευτικών πεποιθήσεων που είχε κρατήσει χίλια χρόνια από τη διάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν σε κρίση. Στη θέση του τοποθετούσαν μια καθολική διάθεση σκεπτικισμού και κυνισμού. Η γενική κοινωνική αναταραχή βρήκε την αντανάκλασή της στην καθολική αμφισβήτηση.

Ήταν ένας κόσμος που είχε τρελαθεί, ένας κόσμος που ήταν άρρωστος μέχρι θανάτου και που δεν μπορούσε να βρει θεραπεία για την ασθένεια του. Παντού στον πίνακα «Ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων» αναδύεται η αίσθηση μιας αηδιαστικής υπερωρίμανσης. Γιγαντιαία ψάρια που είναι ένα αρκετά προφανές φαλλικό σύμβολο. Η αμαρτία, που συνδέεται με το σεξ, αποδίδεται από τεράστια και σαρκώδη φρούτα, ειδικά φράουλες. Η υπερβολική τους ωρίμανση υποδηλώνει εσωτερική αποσύνθεση που αηδιάζει….

Το τέλος του κόσμου; Ήταν σαφές σε όλους ότι ο παλιός κόσμος ήταν σε κατάσταση ταχείας και ανεπανόρθωτης φθοράς. Άνθρωποι που σπαράσσονται από αντικρουόμενα συμφέροντα. Πεποιθήσεις που γκρεμίστηκαν. Ένας κόσμος κρύος, εχθρικός και ακατανόητος. Η αίσθηση ότι το τέλος του κόσμου πλησιάζει είναι κοινή σε κάθε ιστορική περίοδο που το κοινωνικό-οικονομικό σύστημα έχει μπει σε μη αναστρέψιμη παρακμή. Ο Peter S. Beagle γράφει:

«Μια τάξη πραγμάτων κατέρρεε όταν ο Μπος γεννήθηκε. Η πρωτόγονη «ασφάλεια» της φεουδαρχίας στηρίζονταν στην γενική αντίληψη ότι η τάξη των πραγμάτων στηρίζονταν στον ουρανό. Ο Θεός, ο Πατέρας είχε μοιράσει τον κόσμο σε φέουδα στους υποτελείς του, τους πάπες, τους αυτοκράτορες και τους βασιλιάδες οι οποίοι με την σειρά τους υπενοικίαζαν τους άλλους ανθρώπους» (P. Beagle, The Garden of Earthly Delights, σ. 14) …Σαν να μην πέρασε μια μέρα !

Τώρα, ξαφνικά, όλες αυτές οι «βεβαιότητες» έχουν ανατραπεί. Ήταν σαν ο ακρογωνιαίος λίθος του κόσμου να είχε αφαιρεθεί. Το αποτέλεσμα ήταν τρομακτική αναταραχή και αβεβαιότητα. Από τα μέσα του 15ου αιώνα, το παλιό σύστημα των πεποιθήσεων άρχισε να κλονίζεται. Οι άνθρωποι δεν κοίταζαν πια προς την Εκκλησία προκειμένου να βρουν σωτηρία. Θρησκευτικές έριδες ξέσπασαν και έγιναν πρόσχημα κοινωνικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων.

Υπάρχουν πολλές ομοιότητες ανάμεσα στον κόσμο του Μπος και τον σημερινό, αλλά επίσης δεν υπάρχει και κανένα χάσμα μεταξύ τους. Σήμερα, τουλάχιστον στην Δύση,  φαίνεται πως η θρησκεία δεν παίζει, τόσο σημαντικό ρόλο στο προσκήνιο, γιατί στο παρασκήνιο οι ίδιοι φεουδάρχες-Επικυρίαρχοι και σήμερα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κυβερνούν το κοπάδι τους…

Η υπόσχεση της σωτηρίας και της αιώνιας ζωής υπάρχει στη θεωρία, αλλά στην πραγματικότητα, η γενική προοπτική της περιόδου είναι η βαθύτερη σκιά του μαύρου. Αυτό το απαισιόδοξο αίσθημα αντανακλάται στην ποίηση της εποχής, όπως φαίνεται από τα ακόλουθα εδάφια του Γάλλου Deschamps, ο οποίος συγκρίνει τον κόσμο με έναν γέρο σε πολύ βαθιά γεράματα:

    Τώρα ο κόσμος είναι δειλός, σαθρός και αδύναμος,
    Γέρο φιλάργυρος που μπερδεύει τα λόγια του
    Βλέπω μόνο ηλίθιους και ηλίθιες
    Το τέλος πλησιάζει
    Όλα πάνε άσχημα

Στο μεγάλο τρίπτυχο του, Το Κάρο του Σανού (μεταξύ 1485-90, μουσείο Πράδο, Μαδρίτη), ο Μπος παρουσιάζει έναν κόσμο που διέπεται από την απληστία και τη βία: εδώ ολόκληρη η ανθρωπότητα βρίσκεται σε λειτουργία γύρω από ένα κάρο με σανό. Ένα κάρο φορτωμένο σανό, όπως απεικονίζεται στη ζωγραφική του Μπος, θα ήταν ένα οικείο θέαμα για τους ανθρώπους του 15ου αιώνα ως σύμβολο της τροφής που αποθηκεύεται για το χειμώνα και, συνεπώς, της ευημερίας. Αλλά εδώ το σανό συμβολίζει τη δύναμη του πλούτου και χρήματος. Υπενθυμίζει το παλιό ολλανδικό ρητό:

«Ο κόσμος είναι σωρός από άχυρο και όλοι αρπάζουν όσο μπορούν από αυτό».

Ολόκληρη η ανθρωπότητα είναι φερέφωνο του κάρου με το σανό και δίπλα, στη δεξιά πλευρά, βρίσκονται επτά διάβολοι και οι φωτιές της κόλασης.

Το πλάνο του πίνακα είναι χαοτικό. Όλοι αγωνίζονται να αποκτήσουν ένα κομμάτι άχυρο. Στο προσκήνιο κάτω στο έδαφος, ένας άνθρωπος κόβει το λαιμό ενός άλλου ανθρώπου για το χρυσό του. Οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να σκοτώσουν ή να τρέξουν πάνω από το καλάθι για τα χρήματα. Οι γυναίκες προσφέρουν το σώμα τους για αυτό. Δικαστές πωλούν τιμή τους για αυτό. Στα δεξιά, το βαγόνι τραβιέται από παράξενα δαιμονικά πλάσματα. Ένα από αυτά τα πλάσματα είναι ένας συνδυασμός άνδρα και ψαριού. Ένα άλλο είναι πουλί και ένα τρίτο είναι ένας άνθρωπος με κουκούλα και κλαδιά να βγαίνουν από την πλάτη του.

Σε κοντινή απόσταση, οι άνθρωποι βγαίνουν από μια ξύλινη πόρτα από το έδαφος. Το ίδιο το κάρο συνοδεύεται από άνδρες και γυναίκες που προσπαθούν να αρπάξουν χούφτες σανό. Παλεύουν και έχουν πέσει κάτω από τους τροχούς. Στο πρώτο πλάνο του πίνακα βλέπουμε δύο μοναχές να γεμίζουν ένα σακί άχυρο προς όφελος ενός χοντρού καλόγερου, ο οποίος απεικονίζεται να πίνει ήρεμα το κρασί εποπτεύοντας την λεηλασία του ποιμνίου του. Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο ότι η χριστιανική εκκλησία μάδησε τους ανθρώπους, αλλά ότι μοναχοί και μοναχές είχαν παράνομες σεξουαλικές σχέσεις. Αυτή η εικόνα για την χριστιανική εκκλησία έχει διαδοθεί ευρύτατα και όχι δίχως λόγο, της αποδίδονται πολλά σκάνδαλα και οι πιστοί της αισθάνονται ότι έχουν εγκαταλειφθεί….

Ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων: Το Μουσείο Πράντο στην Μαδρίτη είναι το σπίτι αυτού του σπουδαίου έργου του Μπος με τίτλο «Ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων». Εδώ η τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης εκφράζεται με εντυπωσιακό τρόπο. Το όλο θέμα είναι μια τρελή πανδαισία χρωμάτων και κίνησης. Υπάρχει ένα τεράστιο πλήθος λεπτομερειών, τρομακτικών εικόνων και αντιθέσεων, που είναι αδύνατο να εξετασθούν όλες ταυτόχρονα. Αλλά όταν επικεντρωθούμε σε κάθε λεπτομέρεια μένουμε άναυδοι από την σύλληψη του Μπος.

Στον Κήπο των Επίγειων Απολαύσεων βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα επαναλαμβανόμενο θέμα του Μπος – τον πειρασμό. Ο πειρασμός είναι εκδήλωση των ανταγωνιστικών τάσεων. Ο απαγορευμένος καρπός (γήινη αισθησιακή απόλαυση ή οι αμαρτίες της σάρκας) παρουσιάζεται ως φρούτα και όμορφες γυμνές γυναίκες – η πιο επιθυμητή απαγορεύεται. Τις ίδιες εικόνες μπορεί να δει κανείς στο έργο του «Οι πειρασμοί του Αγίου Αντωνίου». Με μια πιο προσεκτική εξέταση, διαπιστώνουμε ότι η ζωγραφική του Μπος δεν αναφέρεται στις επίγειες απολαύσεις αλλά στα βάσανα της κόλασης.

Το έργο είναι ένα τρίπτυχο όπως και το Κάρο του Σανού και χωρίζεται σε τρία μέρη. Με όρους τυπικού μεσαιωνικού στυλ είναι μια αλληγορία. Λέει μια ιστορία. Πιο σωστά, αφηγείται την ιστορία της έξωσης του ανθρώπου από τον Παράδεισο. Από αριστερά προς τα δεξιά αρχίζει με τον Κήπο της Εδέμ. Αλλά ακόμη και στον παράδεισο, οι σπόροι του κακού είναι ήδη παρόντες.

Εδώ βλέπουμε ήδη τέρατα: Ένα ψάρι με ανθρώπινα χέρια, νύχια και κεφάλι πάπιας που διαβάζει ένα βιβλίο ένα βιβλίο ενώ ένα λιοντάρι έχει σκοτώσει το θήραμά του και είναι έτοιμο να το κατασπαράξει. Το γκροτέσκο σχήμα με το σιντριβάνι της ζωής, στο κέντρο της εικόνας, ολοκληρώνεται με ένα μισοφέγγαρο, το σήμα του Ισλάμ.

Ακόμη πιο δυσοίωνη είναι η κουκουβάγια που κοιτάζει έξω από μια τρύπα στον πάτο του σιντριβανιού. Για τους αρχαίους Αθηναίους ήταν ένα πουλί που σχετίζονταν με την Αθηνά, τη θεά της σοφίας, εξ ου και η «σοφή κουκουβάγια». Στον Μεσαίωνα, η κουκουβάγια ήταν το νυχτοπούλι με την απαίσια διαπεραστική κραυγή που συνδέθηκε με το κακό. Η κουκουβάγια επανεμφανίζεται συνεχώς σε πολλά από τα έργα του Μπος.

Ο κεντρικός πίνακας παρουσιάζει ένα μεγάλο πανόραμα της ζωής, φανταστικά ζώα, υπερμεγέθη και υπερώριμα φρούτα, υβριδικούς σχηματισμούς από πέτρα. Οι γιγάντιες φράουλες που οι άνδρες ότι οι άνδρες απεγνωσμένα προσπαθούν να γευτούν είναι σύμβολο του σεξ.

Το τεράστιο ψάρι είναι ένα φαλλικό σύμβολο. Στην πρώτη ομάδα, οι άνθρωποι (Αδάμ και Εύα) είναι μεγαλύτερα από τα ζώα και σε μια παρόμοια κλίμακα στον Ιησού (ο Θεός). Αλλά εδώ μετασχηματίζονται οι διαστάσεις.

Ο κεντρικός πίνακας περιέχει πολλά πουλιά που σμίγουν με τους ανθρώπους και τους δίνουν φρούτα. Εδώ έχουμε μια ένδειξη της μεγαλοφυΐας που μας φέρνει κοντά στο σουρεαλισμό. Στην καθημερινή ζωή, τα πουλιά θεωρούνται γενικά αβλαβή. Μας προσελκύουν με τα πολύχρωμα φτερά και τα μελωδικά τραγούδια τους. Αλλά τα πουλιά του τρίπτυχου είναι σκοτεινές και απειλητικές παρουσίες. Είναι πολύ μεγαλύτερα από τους ανθρώπους. Κοιτάζουν γύρω τους με αιχμηρά ράμφη με τρόπο που φαίνεται να απειλούν τους γυμνούς και ανυπεράσπιστους ανθρώπους.

Στον Κήπο των Επίγειων Απολαύσεων ο κίνδυνος υπάρχει σε κάθε βήμα. Ο Μπος μας προειδοποιεί για την παροδικότητα όλων των κοσμικών απολαύσεων. Η γλυκιά γεύση των φρούτων εξαφανίζεται σύντομα. Ολόκληρη η ανθρωπότητα οδεύει προς μία μόνο κατεύθυνση, η οποία εμφανίζεται στην δεξιά πλευρά. Εδώ έχουμε ένα πραγματικά κολασμένο τοπίο που απεικονίζει με παραστατικό τρόπο τα βάσανα των κολασμένων.

Οι άνθρωποι τιμωρούνται ανάλογα με τις αμαρτίες τους: οι λαίμαργοι καταδικασμένοι σε αιώνιο εμετό ή αποβάλλονται από το διάβολο που έχει το κεφάλι ενός πουλιού. Ένας άνδρας (πιθανώς μουσικός στη ζωή του) έχει διεισδύσει το σώμα του από τις χορδές μιας άρπας, ενώ σε έναν άλλο ένα φλάουτο εισάγεται στον πρωκτό του. Υπάρχει μια εκπληκτική ποικιλία από δαίμονες και τέρατα κάθε δυνατής περιγραφής, όντα κάθε εφιάλτη. από κάθε περιγραφή, κάθε ένα από τα πράγματα του εφιάλτη.

Ωστόσο, το πιο τρομακτικό από όλα τα τέρατα στην κόλαση είναι ο Άνθρωπος Δέντρο που βρίσκεται στο κέντρο του πίνακα. Το σώμα του αποτελείται από ένα κορμό σε σήψη, ο οποίος είναι διάτρητος από αιχμηρά κλαδιά. Ο Άνθρωπος Δέντρο φαίνεται να ατενίζει έξω από τον πίνακα, τον θεατή, με μια παράξενη νοσταλγική έκφραση. Ενδεχομένως, ο Άνθρωπος Δέντρο να είναι ο ίδιος ο Μπος που παρατηρεί πένθιμα το θέαμα της πτώσης της ανθρωπότητας.

Αυτά τα αξιόλογα έργα παρουσιάζουν την ακραία αντίθεση ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, αλλά το σκοτάδι στο τέλος κερδίζει πάντα. Εδώ είναι όλες οι εφιάλτες του Μεσαίωνα. Εδώ είναι η κόλαση με την φωτιά και το θειάφι. Εδώ είναι η αιώνια καταδίκη και το σκοτάδι.

Στα έργα του Μπος είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια ισχυρή αίσθηση της αντίφασης. Δεν βλέπουμε μόνο την αγωνιώδη σύγκρουση των ασυμβίβαστων τάσεων, νομίζουμε ότι τις ακούμε και τις μυρίζουμε, ότι μπορούμε να τις αγγίξουμε. Οι εικόνες είναι τόσο ζωντανές που μας σφίγγουν το λαιμό. Η τέχνη του Μπος μοιάζει με τον υπερρεαλισμό – ο οποίος είναι προϊόν ενός παρόμοιου ιστορικού πλαισίου. Οι ίδιες βασικές αντιθέσεις, οι οποίες παρουσιάζονται σε μια έντονη αντιπαράθεση.

Ο Μπος ζωγράφισε την εποχή του, που ήταν μια επίγεια κόλαση. Ο 15ος αιώνας για την μεγάλη πλειονότητα των ανδρών και των γυναικών ήταν ένα είδος κόλασης. Το έργο του έχει βάθος, καθώς δεν μένει στην επιφάνεια, αλλά διεισδύει στα βαθύτερα μέρη της ανθρώπινης ψυχής απεικονίζοντας όλα τα μυστικά όνειρα και τους εφιάλτες. Εδώ η τέχνη μιμείται τη ζωή.

Σε έναν κόσμο όπου πολλοί πεινούσαν, βλέπουμε σκηνές φρικτής λαιμαργίας. Εδώ είναι οι ίδιες οι μεγάλες ανισότητες του πλούτου και της φτώχειας, της αδικίας που υπάρχουν και στην εποχή μας. Οι αδικίες αυτές δεν μπορούν να διορθωθούν στην πραγματικότητα για αυτό και ο Μπος τιμωρεί τους κυρίαρχους στη ζωγραφική. Τα βάσανα των κολασμένων είναι ανάλογα με την φύση των αμαρτιών τους: περήφανες και ακατάδεκτες γυναίκες κάνουν έρωτα και βάτραχοι και σαύρες προσκολλώνται στα απόκρυφα μέρη τους. Αυτή είναι η έκφραση του μισογυνισμού της χριστιανικής κοσμοθεωρίας, σύμφωνα με την οποία το Προπατορικό Αμάρτημα οφείλεται στην Εύα. Μουσικοί βασανίζονται με τα όργανα τους, τα οποία έχουν μετατραπεί σε εργαλεία βασανιστηρίων, κλπ.

Η καλλιτεχνική έμπνευση των εικόνων που παρουσιάζει ο Μπος στα έργα του έχει τις ρίζες της στο μεσαιωνικό παρελθόν, παρά το ότι φαίνεται εντυπωσιακά σύγχρονη. Μπορεί να αναζητηθεί στις φιγούρες δαιμόνων και αμαρτωλών που υπάρχουν στις εκκλησίες. Αυτές οι φιγούρες ήταν ένα κομμάτι της παλιάς τέχνης, όμως στα διάφορα έργα (Ημέρα της Κρίσεως, Κόλαση, κ.λπ.) έπαιζαν ένα δευτερεύοντα ρόλο. Στο έργο του Μπος έρχονται σε πρώτο πλάνο….

Ο Μπος ζωγράφισε σε μια εποχή που η Νέα Εποχή ήταν στο ξεκίνημα της. Έτσι, το μόνο που μπορούσε να δει ήταν τα συμπτώματα μιας κοινωνίας στην φάση της παρακμής της. Κάθε φορά που ένα κοινωνικό σύστημα έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές του βλέπουμε τα ίδια συμπτώματα: οικονομικές κρίσεις, πόλεμοι, εσωτερικές συγκρούσεις, ηθική παρακμή και κρίση των ιδεών που αντικατοπτρίζονται στην πτώση της πίστης στην παλιά θρησκεία και την ηθική. Αυτή η κρίση πίστης συνοδεύεται από την προσφυγή πολλών ανθρώπων σε μυστικιστικές και ανορθολογικές τάσεις, σε μια γενική αίσθηση της απαισιοδοξίας και έλλειψης εμπιστοσύνης στο μέλλον, στην παρακμή της τέχνης και του πολιτισμού.

Το Αλαλούμ τη Σύγχρονης Τέχνης: Ο κόσμος του Ιερώνυμου Μπος έχει πολλά κοινά με τον δικό μας. Ο κόσμος στις αρχές του 21ου αιώνα είναι ένας κόσμος βίας και χάους. Είναι ο κόσμος της 11ης Σεπτεμβρίου και της εισβολής στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ζούμε σε ένα κόσμο όπου ο ανθρωπισμός τσαλακώνεται από πολέμους, λιμούς και φτώχεια.

Η ασθένεια του συστήματος φαίνεται παντού. Πέντε αιώνες πριν, το Κάρο με το Σανό συνέτριβε τους άνδρες και τις γυναίκες κάτω από τους βαριούς τροχούς του. Η καπιταλιστική αλλοτρίωση και ο φετιχισμός των εμπορευμάτων έχουν μπει βαθιά στις ψυχές μας. Χρειάζεται ένας καλλιτέχνης του αναστήματος του Μπος για να φέρει αυτές τις βαθιά κρυμμένες προκαταλήψεις στην επιφάνεια της συνείδησής μας.

Πότε άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας η εξουσία του χρήματος δεν ήταν τόσο ισχυρή. Οι άνθρωποι υποβαθμίζονται σε αντικείμενα και η ανθρώπινη αξία έχει υποβαθμιστεί. Τα ανάλγητα και παραμορφωμένα από την φιλαργυρία και την πλεονεξία πρόσωπα που εικονίζονται στους πίνακες του Μπος μπορεί να τα δει κανείς σήμερα στις αίθουσες των χρηματιστηρίων και τα τεράστια καζίνο όπου οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων εξαρτώνται από τις σπασμωδικές κινήσεις των αγορών.

Το εφιαλτικό όραμα του Μπος δεν είναι τόσο μακριά μας. Από τις εικόνες της τηλεόρασης μπορούμε να δούμε κάθε βράδυ το ίδιο τρομακτικές εικόνες. Όμως, αυτή η τραγική καθημερινότητα δεν βρίσκει πραγματική έκφραση στη σύγχρονη τέχνη. Τέσσερα εκατομμύρια άνδρες, γυναίκες και παιδιά σφάζονται σε εμφύλιους πολέμους στο Κονγκό και αυτό αφήνει ασυγκίνητους τους Βρετανούς καλλιτέχνες.

Για αυτό οι άνθρωποι ψάχνουν προς τα πίσω, μελαγχολικά θαυμάζοντας την μεγάλη τέχνη του παρελθόντος. Επειδή η τέχνη δεν έχει πλέον τίποτα ουσιαστικό να πει. Η Γκουέρνικα του Πικάσο είναι ένα αριστούργημα που έγινε μέσα στον κυκλώνα του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Ο Γκόγια  με τις Καταστροφές του Πολέμου εκφράζει το τρόμο της δικής του μεταβατικής εποχής.

Είναι η ίδια η τέχνη που έχει αποστειρωθεί και ταριχευθεί σε γυάλινο κουτί. Για πρώτη φορά, εδώ και αιώνες, η τέχνη δεν έχει τίποτα να μας πει για τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Έχει γίνει ιδιοκτησία ενός μικρού κύκλου κερδοσκόπων και ιδεαλιστών, απομακρυσμένων από την πραγματικότητα και τη ζωή. Αν η τέχνη αδιαφορεί για την πραγματική ζωή και τις ανησυχίες των ανθρώπων, δεν είναι να απορεί κανείς που οι άνθρωποι δείχνουν πλήρη αδιαφορία για την τέχνη.

Ο αιώνας μας χρειάζεται τον δικό του Ιερώνυμο Μπος προκειμένου να κρατήσει έναν καθρέφτη μπροστά του και να τον δείξει όπως πραγματικά είναι. Κάπου εκεί έξω υπάρχουν τέτοιοι καλλιτέχνες, αλλά οι φωνές τους δεν ακούγονται. Έχουν σκεπασθεί από το θορυβώδες καρναβάλι της απόκτησης κέρδους και της κυρίαρχης τέχνης που δεσπόζουν στην «κοινωνία» μας…

Λοιπόν, τελικά όλα είναι Τέχνη για λίγους ή τίποτα δεν είναι Τέχνη;

 [ΠΗΓΗ: «Ο Ιερώνυμος Μπος και οι επικυρίαρχοι» (αποσπάσματα), αναρτήθηκε από AlanWoods]

ΜΕΤΑ τίποτα, όχι μετά, τώρα: Η επιθυμία που λέγεται Ουτοπία

October 14, 2013, 10:28 pm

≫ Next: Ε, ρε Πρετεντέρη που χρειαζόμαστε όλοι εμείς που καθόμαστε στους καναπέδες μας ζαλισμένοι σαν τα κοτόπουλα από τις απανωτές καρπαζιές που εισπράττουμε κάθε μέρα

≪ Previous: Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΓΕΙΩΝ ΑΠΟΛΑΥΣΕΩΝ: Αν όλα είναι Τέχνη, τίποτα πλέον δεν είναι Τέχνη

$

0

0

Να διακρίνεται καθαρά ο λεκές της ζωής. Αυτή η φράση από το προηγούμενο βιβλίο του Σταυρόπουλου, προοικονομεί και την εναργέστερη έκφραση του ποιητικού του διαβήματος στο παρόν βιβλίο: την ολοκληρωτική στροφή στο σύμπαν και στις απαρχές του ρομαντικού κινήματος. Ενός κινήματος διακριμένου ως εξεγερσιακού, όπως το όρισε το κορυφαίο δοκίμιο του Στέφανου Ροζάνη, «Η ρομαντική εξέγερση». Αυτό κατά τη γνώμη μου σημαίνει το «μετά», αυτή η τόσο βαριά, και στις μέρες μας φθαρμένη λέξη, αυτή το μόλις δισύλλαβο επίρρημα, το οποίο ήρθε να επωμισθεί τη φθορά τόσων αιώνων διαφωτισμού.

Ήδη από την πρώτη σελίδα του βιβλίου του Σταυρόπουλου, έχουμε μπει στο ρομαντικό άλγος:

Αυτό που λεγόταν τοπίο έχει χαθεί. Το πρώην τοπίο έσβησε. Τη θέση του έχει πάρει μια φωτογραφία. Ξαφνικά, όπως ανάβουν οι φωτογραφίες, το νερό αρχίζει και χαϊδεύει τα χαρακτηριστικά μου. Αναδύεται σιγά-σιγά το περίγραμμα. Φωτίζεται. Μετά, το κυρίως θέμα. Η ουσία. Η αύρα.

Αλλά αυτή η επιστροφή στις πηγές και τις αφετηρίες δεν γίνεται με τρόπο αναχωρητικό ή νοσταλγικό. Γίνεται μέσα από το παρόν. Μέσα από τις «φωτογραφίες», δηλαδή τις αφηγήσεις, που πήραν τη θέση της πραγματικότητας, αλλά τώρα ζωντανεύουν, αποκτούν σάρκα και οστά, αναχωνεύονται μέσα στην πραγματικότητα, την αναζωογονούν, αλλά πάντως δεν την «αναπαρθενεύουν», όπως θα στόχευε ίσως μια δογματική ρομαντική αναβίωση.

Πόσο πολύ μακριά βρισκόμαστε από την ακμή του μοντερνισμού, όταν ο Τάκης Σινόπουλος θρηνούσε για την έκπτωση και την αλλοίωση της στοιχειακής υπόστασης της καταγωγικής μήτρας, με το στίχο: και ο τόπος τοπίο.

Αντίθετα, ο Σταυρόπουλος έχει αποδεχθεί τα συντελεσμένα, θεωρεί τετελεσμένη την απώλεια της «βαρβαρικής» αθωότητας, κατανοεί το μάταιο της αναζήτησης μιας αδιαμεσολάβητης αυθεντικότητας, που κάποτε, έστω η φαντασίωσή της, γονιμοποιούσε τις μορφές της μοντερνιστικής τέχνης.

Επίσης, δεν διαχειρίζεται τη μετάβαση και την επιβίωση στο αλλοτριωμένο παρόν, με προθέσεις βελτίωσης και αναμόρφωσης. Με ζέση και άγριες διαθέσεις απέναντι στη γύρωθεν πραγματικότητα, επιμένει να αναζητά και να προτάσσει το ουτοπικό αίτημα του ανθρώπου, νοουμένου ως πρόσωπο, αλλά το αναζητά μέσα στο παρόν:

Θα ξαναγεννηθώ ξανά με άφτιαχτο πρόσωπο. Στο προαύλιο αυτής της αιώνιας φωτογραφίας...Εκεί είναι το μέλλον που θα αλλάξει τη γη. Στο αναμμένο αυτό τοπίο θα κατοικήσει ξανά το σμήνος των ανθρώπων.

Έτσι λοιπόν ορίζεται το «μετά», στο βιβλίο τού Σταυρόπουλου, με απόλυτη σαφήνεια:

μετά τίποτα/ τίποτα/ όχι μετά/ τώρα

Είναι ακριβώς ο τρόπος που πιάνει πάλι το νήμα από τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, ορίζοντας το παρόν ως σημείο επανεκκίνησης, αντιδρώντας σε όσα ανέφερα στην αρχή, δηλαδή στην κατάτμηση του λόγου, την ασυνέχεια του ειρμού, την απουσία έρματος, επιλέγοντας πλέον όχι τη φόρμα των ποιητικών στιγμιοτύπων ή σπαραγμάτων αλλά αυτή της ευρύτερης ποιητικής σύνθεσης. Επιλέγοντας καινούριους προγόνους-συνομιλητές, όπως π.χ. ο Βύρωνας Λεοντάρης, με τον χαρακτηριστικό στίχο «ορθοστασία της λύπης»,ή με τον πολύσημο «ανεπάγγελτο άγγελο»,που μέσα στα συμφραζόμενα του Σταυρόπουλου ανακαλεί ταυτοχρόνως ένα διακειμενικό φάσμα, από Βέντερς μέχρι Εμπειρίκο, ενώ δεν λείπει -πώς θα μπορούσε άλλωστε;- και ο Νίκος Καρούζοςτης Νεολιθικής νυχτωδίας στην Κροστάνδη.

Υπάρχουν περιοχές της ποίησης, στάσεις απέναντι στη ζωή και τα πράγματα, διαθέσεις και επιλογές, που συνεχώς επανέρχονται, διεκδικώντας μια νέα ζωή. Άλλοτε θεματοποιούνται, άλλοτε δίνουν το έναυσμα για καινούριες αποκρυσταλλώσεις, άλλοτε για την ίδια την άρνησή τους, δηλαδή για γόνιμες αναστοχαστικές διαδικασίες. Η δουλειά του ποιητή είναι αφενός να διακρίνει όσα είναι συμβατά με τα αιτούμενα του δικού του προτάγματος, και αφετέρου να καταφέρει να τα διαχειριστεί χωρίς να τον ρουφήξουν στη δίνη τους.

Ο Σταυρόπουλος έχω τη γνώμη πως τα καταφέρνει και τα δύο. Ως αποτέλεσμα, έχουμε ένα ποιητικό διάβημα που διαχειρίζεται με πάθος και συνέπεια μία από τις διαρκέστερες μορφοποιήσεις στην ιστορία της τέχνης και των ιδεών, δηλαδή αυτή της ρομαντικής βίωσης του κόσμου, με τη στάση βέβαια της ρομαντικής εξέγερσης. Εφαρμόζοντας, με τα μέσα της ποίησης, τη διατύπωση, που αποτελεί και μια θέση-ορόσημο, του Φρέντρικ Τζέιμσον: «Η επιθυμία που λέγεται ουτοπία».

Αν όμως συνεχίζαμε τη σκέψη του Τζέιμσον, θα έπρεπε να αναφερθούμε στο ζήτημα της μορφής, μέσα από την οποία, και μέσα στην οποία, λαμβάνει χώρα η διεργασία επικαιροποίησης και επαναδιατύπωσης του ρομαντικού προτάγματος. Προχωρώντας ακόμα πιο πέρα, θα υιοθετούσα ασμένως την άποψη του Τζέιμσον, ότι όπως η λογοτεχνική αξία της μορφής υπόκειται σε συνεχείς αμφισβητήσεις, έτσι και η πολιτική της θέση είναι δομικά αμφιλεγόμενη. Μάλιστα, οι διακυμάνσεις των ιστορικών συμφραζομένων δεν καταφέρνουν να διαλύσουν αυτή τη μεταβλητότητα, η οποία οπωσδήποτε δεν είναι ζήτημα γούστου ή ατομικής κρίσης.

 [ΠΗΓΗ: Κώστας Βούλγαρης, για το βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου «ΜΕΤΑ», εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ] 

Ε, ρε Πρετεντέρη που χρειαζόμαστε όλοι εμείς που καθόμαστε στους καναπέδες μας ζαλισμένοι σαν τα κοτόπουλα από τις απανωτές καρπαζιές που εισπράττουμε κάθε μέρα

October 16, 2013, 5:57 pm

≫ Next: Ανάμεσα σε μαρκετίστικες μπαλαφάρες, συνωμοσιολογίες κι αγράμματες εξουσίες «παράπεσε η πραγματική μου μέρα».

≪ Previous: ΜΕΤΑ τίποτα, όχι μετά, τώρα: Η επιθυμία που λέγεται Ουτοπία

$

0

0

Κοιτάξτε πόσο βίαιο είναι αυτό το πιτσιρίκι!!!!! Κοιτάξτε με τι θράσος πετάει πέτρες σε αυτό το αθώο και τρυφερό ισραηλινό τανκ που βγήκε αμέριμνο να απολαύσει την βόλτα του..

Κοιτάξτε πως γέρνει το κορμί του το άτιμο το παλαιστινιάκι, πως σηκώνει το αριστερό βρωμόποδο του και με τι μίσος σημαδεύει και εκσφενδονίζει πέτρες στο γλυκύτατο τανκ.. Κοιτάξτε ανυπακοή στον νόμο!!!! Γιατί προφανώς δεν υπάρχει νόμος που επιτρέπει να πετάμε πέτρες στα τανκ..

Ούτε και υπήρχε τουρκικός νόμος που επέτρεπε στον Κολοκοτρώνη και στον  Καραϊσκάκη να σφάζουν Τούρκους.. Και κακώς που ο Σαμαράς δεν έχει ακόμα απαγορέψει αυτό τον ακραίο και βίαιο εθνικό μας ύμνο όπου περιγράφεται η ελευθερία να βγαίνει μέσα από αίμα και κόκαλα και απ την κόψη του σπαθιού την τρομερή.. Ούτε και επί κατοχής υπήρχε κάποιος νόμος που επέτρεπε στους Έλληνες να κάνουν αντίσταση στους Γερμανούς.. Ούτε και επί χούντας υπήρχε κάποιος νόμος που επέτρεπε τις βόμβες στους συνταγματάρχες! Τότε μάλιστα, τα ήθη μας είχαν φτάσει σε τέτοια εξαθλίωση και η βία σε τέτοια κορύφωση που είχε ξεσαλώσει ακόμα και αυτός ο τάπερμαν ο Σημίτης και έβαζε βόμβες!!! Ούτε και σήμερα υπάρχει κάποιος νόμος που επιτρέπει στον διαδηλωτή να αντιστέκεται στο ρόπαλο και στα χημικά του αφιονισμένου μπάτσου.. Ούτε και σήμερα υπάρχει κάποιος νόμος που επιτρέπει την αντίσταση στην φτωχοποίηση, στην ανεργία, στην εξαθλίωση, στην κλεψιά, στην εκμετάλλευση.. Η μόνη βία που επιτρέπεται, διά νόμου φυσικά, είναι η βία της εξουσίας και η βία των τοκογλύφων που κυβερνούν τον κόσμο..

Ε ρε Πρετεντέρη που χρειαζόμαστε λοιπόν όλοι εμείς τα βίαια κτήνη…

Να μας δώσει μια απ το τηλεοπτικό του παράθυρο και να μας εξουδετερώσει και να καταστείλει κάθε ιδέα μας για αντίσταση κεραυνοβολώντας μας πως η βία είναι βία απ όπου και αν προέρχεται.. Πως δεν υπάρχει καλή και κακή βία.. Πως η ανυπακοή στο νόμο είναι βία, πως η αντίσταση στη νόμιμη βία είναι κατάλυση της Δημοκρατίας.. Πως Δημοκρατία είναι να δεχόμαστε και να είμαστε ευγνώμονες να μας καταστρέφουν και να μας γαμάνε η ζωή και τη χώρα, μέχρι να συμπληρωθούν τέσσερα χρόνια για να μας οδηγήσουν σαν πρόβατα στην κάλπη για να τους ξαναψηφίσουμε..

Ε, ρε Πρετεντέρη που χρειαζόμαστε όλοι εμείς που καθόμαστε στους καναπέδες μας ζαλισμένοι σαν τα κοτόπουλα από τις απανωτές καρπαζιές που εισπράττουμε κάθε μέρα.. Γιατί αυτή είναι η κατάντια μας και η εθνική τραγωδία μας. Ότι περιμένουμε τον κάθε Πρετεντέρη να μας πει την αλήθεια που ήδη ξέρουμε. Γιατί αν ο Πρετεντέρης μας έλεγε την αλήθεια ότι δηλαδή ΑΛΛΟ Η ΒΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΗΛΙΘΙΟΙ, τώρα θα είχαμε ήδη ξεσηκωθεί και αυτό είναι το μόνο που φοβούνται και καταλαβαίνουν..

[ΠΗΓΗ: Σοφιστής, Η μόνη αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μόνο μία αλήθεια: http://sofistis.wordpress.com/

Ανάμεσα σε μαρκετίστικες μπαλαφάρες, συνωμοσιολογίες κι αγράμματες εξουσίες «παράπεσε η πραγματική μου μέρα».

October 18, 2013, 9:40 pm

≫ Next: Το να δημιουργείς είναι σαν να ζεις δυο φορές

≪ Previous: Ε, ρε Πρετεντέρη που χρειαζόμαστε όλοι εμείς που καθόμαστε στους καναπέδες μας ζαλισμένοι σαν τα κοτόπουλα από τις απανωτές καρπαζιές που εισπράττουμε κάθε μέρα

$

0

0

Ας συνδέσουμε για μια στιγμή μονάχα του χρόνου, τον Descartes με τον Καβάφη και τα αστικά λεωφορεία και τον τρόπο διαχείρισης της ποίησης.
Ποίηση ως πληροφορία λοιπόν;  Η ποίηση στην υπηρεσία κάποιου είδους πολιτικής μικροκομματικής προπαγάνδας; Ο μεγάλος μας Αλεξανδρινός στα χέρια κυρίων που ευτελίζουν και κατακρεουργούν κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια καθημερινά ή απλώς άσχετων; Έχω δει και εγώ τώρα τελευταία τον "στιλιζαρισμένο" Καβάφη να παίρνει αστική συγκοινωνία και να κόβει βόλτα στην Αθήνα.

Είδα και το περίφημο «άσχημο πράγμα η βία»  Πολύ με εντυπωσίασε, μου έφερε στο νου όλες αυτές τις συζητήσεις περί βίας των τελευταίων ημερών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τις θεωρώ και σοβαρές.
Με προβλημάτισε λοιπόν  και έψαξα τον στίχο.
Όχι λοιπόν κύριοι... ο Καβάφης δεν έγραψε κάτι σχετικό με τη βία όπως θέλετε να την παρουσιάζετε εσείς στα τρόλεϊ και λεωφορεία, ούτε επίσης «καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται».
Η μόνη βία που ασκήθηκε είναι ο τρόπος που παρουσιάζεται ο καβαφικός στίχος στα σούρτα φέρτα των αστικών συγκοινωνιών.

Βία είναι να ξέρεις (αν ξέρεις) το νόημα του στίχου και να το παρουσιάζεις σαν φαιδρή επικαιρότητα... Επομένως μπαίνει εδώ ένας εμπρόθετος στόχος, που δεν αφορά τον ποιητή και το ποίημά του. Κάτι άλλο θέλουν να πουν οι δημιουργοί των αφισών, κάπου αλλού θέλουν να στρέψουμε εμείς την προσοχή μας.
Ας πάμε λίγο πιο πίσω στο χρόνο πρώτα στο "Λόγο περί της Μεθόδου" και ας θυμηθούμε τα 4 βασικά στοιχεία της καρτεσιανής σκέψης. Πως παρουσιάζεται η γνώση στη σκέψη του Καρτέσιου.

Ο καθορισμός του βαθμού βεβαιότητας για ότι γνωρίζουμε αποτελεί καίρια θέση στη σκέψη αυτή. Κριτήριο για την απαιτούμενη βεβαιότητα, αποτελεί η ευκρίνεια και η σαφήνεια των αντίστοιχων ιδεών. Με όση περισσότερη ευκρίνεια και σαφήνεια παρουσιάζονται οι ιδέες μας τόσο περισσότερο -για τον Καρτέσιο- έγκυρη είναι η γνώση που προκύπτει. Ο φιλόσοφος προσπαθεί εκτός των άλλων να αποτρέψει την επιπόλαιη σκέψη του νου του ανθρώπου που θα έχει ως αποτέλεσμα τη λανθασμένη γνώση και θα τον οδηγήσει σε συμπεράσματα έξω από την πραγματικότητα. Θέλει επίσης να ξεφύγει ο άνθρωπος από το μεσαιωνικό περιβάλλον που επιβαλλόταν. Η νεοτερικότητα είναι στο ξεκίνημά της και την καλωσορίζει.
Η σκέψη λοιπόν, η επιμονή, η επαλήθευση και η υπομονή βρίσκεται πίσω από την καρτεσιανή σκέψη.
Ξανά πίσω στον Καβάφη. Ο στίχος του λοιπόν, ο πραγματικός στίχος, είναι ο εξής:

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.

το ποίημα έχει τίτλο: Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.

Η σκέψης των δύο αντρών συνταυτίζονται. Καμία βία δεν καταδικάζει ο Καβάφης στον παραπάνω στίχο. Καταδικάζει τη βιασύνη. Υπομονή και εξέταση ενδελεχή των πραγμάτων.

Αφήνεται στη συνέχεια στη κρίση των πολιτών το αν και κατά πόσο τυχαίο είναι ή όχι το γεγονός αυτό της απομόνωσης του στίχου. Το αν υπάρχει ή όχι εμπαιγμός από εκείνους που συνέταξαν τις αφίσες.
Το αν ή όχι η διαχείριση της ποίησης είναι αυτή που της αξίζει.

Ας μου επιτραπεί για λίγο να παραφράσω κάποιους στίχους του.

Κι αν δε μπορείς να αντιληφθείς την ποίηση όπως της πρέπει, 
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς:  μην την εξευτελίζεις

[ΠΗΓΗ: Δημήτριος Θεοδώρου, Είναι επικίνδυνο πράγμα http://dimitriostheodorou.wordpress.com/ ]

Επιστρέφοντας τα δώρα εν έτει 2013 μ.Χ.

Αυτός που εις το λεωφορείον επάνω
μοιάζει σαν να χαμογελά το πρόσωπό του,
το έμορφο, λεπτό του πρόσωπο, δεν είν' ο Οροφέρνης Αριαράθου.
Μήτε ο Γκράουτσο Μαρξ μειράκιον.
Τον μοιάζει βέβαια η μικρή αυτή
με τη γραφίδα απεικόνισίς του.
Αλλά, όταν τα πράματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία,
καθώς που το απαιτούν η περιστάσεις
και της ελληνικής λαλιάς ειδήμονες,
αναρτώμεν και μερικά επιγράμματα εκλεκτά
παιδιά φανατικά για γράμματα.
Προστρέχωμεν τότε ως πλήθος πάντα εις την τέχνη την Ποιήσεως
χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
-ποτέ από το χρέος μη κινούντες
 στην κώχη τούτη την μικρή-
μέσα στον φόβο και στες υποψίες
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν' αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Εμείς κάμνοντας όμοια σαν ηθοποιοί
που όταν η παράστασις τελειώσει.
αλλάζουμε φορεσιά κι απερχόμαστε.
Κομμάτι παίρνουμ' επάνω μας
οι συφωριασμένοι
γεμάτη υπεροψίαν και μέθη
πού οι Έλληνες θα βγούνε νικηταί
-κι ας νοιώθουμε που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά.
Κι είν' η συνείδησίς μας ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Λαμπρά ταιριάζουν όλα."

( από ιδιωτική συλλογή-κολάζ του Τριστάν Τζαρά με τίτλο "Όχι άλλο γερο-Αλεξανδρινό") 

Ανάμεσα σε μαρκετίστικεςμπαλαφάρες, συνωμοσιολογίες κι αγράμματεςεξουσίες«παράπεσε η πραγματική μου μέρα». Κι εγώ που είδα την Αλεξάνδρεια με τα μάτια του πατέρα μου κι αγάπησα τον Καβάφη ως μακρινός Αλεξανδρινός εκ καταγωγής πατρός, θέλω να τραγουδήσω έναν ανάπαιστο προκλητικό να καθαρίσει η ατμόσφαιρα στην Κορνίς να ξανακάτσει ο ποιητής στο αγαπημένο του καφενείο. Να ατενίσει έτσι πολύ την ομορφιά. Ως «απόσταγμα κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων μάγων», ως μορφή νεανική σε παλαιό καθρέφτη στην είσοδο, ηδονική μορφή της οποίας «θα ασχήμισαν-αν ζει- τα γκρίζα μάτια» από την ευτέλεια της εποχής μας. Ας μπούνε τα πουλιά... 

Όρνιθες, «ω καλή μου ξανθιά»:

http://youtu.be/As12hW_-ikQ

---

Το να δημιουργείς είναι σαν να ζεις δυο φορές

October 21, 2013, 7:23 am

≫ Next: Η πραγματικότητα είναι ένα κενό ή αυτός ο κόσμος δεν υφίσταται (ο Γιώργος Βέης στοχάζεται πάνω στη ΔΙΚΗ του Κάφκα)

≪ Previous: Ανάμεσα σε μαρκετίστικες μπαλαφάρες, συνωμοσιολογίες κι αγράμματες εξουσίες «παράπεσε η πραγματική μου μέρα».

$

0

0

 «Το κακό που υπάρχει στον κόσμο οφείλεται σχεδόν πάντα στην άγνοια, κι η καλή θέληση μπορεί να προκαλέσει τις ίδιες ζημιές με την κακία, αν δεν είναι συνετή»

 «Όλα φαίνονται τόσο περίπλοκα, κι όμως όλα είναι τόσο απλά.  Αν είχα αποκτήσει τη σελήνη, αν ο έρωτας αρκούσε, όλα θα είχαν αλλάξει.  Αλλά που να σβήσω αυτή τη δίψα; Τίποτε στον κόσμο αυτό ούτε στον άλλο που να είναι στα μέτρα μου. Το αδύνατο. Το αναζήτησα στα πέρατα του κόσμου, στα σύνορα του εαυτού μου. Δεν επήρα τον δρόμο που έπρεπε, δεν καταλήγω σε τίποτε»Albert Camus

Κάθε απλοϊκή προσέγγιση της απλότητας του έργου του Albert Camus καταρρέει εξ ορισμού, διότι δεν μπορεί ν’ αγγίξει το πρόγραμμά του, δηλαδή τη μελέτη του παράλογου. Ο Albert Camus δεν έγραψε μόνο λογοτεχνία. Δίχως τη φιλοσοφία του, η λογοτεχνία του θα ήταν παράλογη. Ενώ η αξία της προέρχεται από τη φιλοσοφία του παράλογου. Όταν έγραψε το Μύθο του Σισύφου, ο Albert Camus δεν ήξερε μόνο τι έκανε, ήξερε και για ποιο λόγο το έκανε. Για να δομήσει το σύστημά του, χρησιμοποίησε μία πολυπλευρική προσέγγιση.

Ο Albert Camus ενοχλεί τα κοινωνικά δεδομένα, διότι θέλει μόνο και μόνο ν’ αγγίξει το ανθρώπινο στοιχείο…  Ας διαβάσουμε μικρά αποσπάσματα από τις σκέψεις του, αναλογιζόμενοι …

Albert Camus: «Η πανούκλα» 

O πόλεμος -αυτή η «μαύρη πανούκλα»- ξεσπά στην Ευρώπη. H Γαλλία σπαράζει στις όχθες του Σομ και του Λουάρ, εκατομμύρια οι αιχμάλωτοι στα κρεματόρια. O πόλεμος κάνει πιο έντονο το χωρισμό, την απουσία, την αρρώστια, την ανασφάλεια. Μήπως όμως δεν είμαστε πάντα υπό απειλήν, αποκομμένοι, εξόριστοι, σαρακοφαγωμένοι όπως το φρούτο από το σκουλήκι; H «Πανούκλα», το δεύτερο μετά τον «Ξένο» μεγάλο μυθιστόρημα του Kαμύ, καταγράφει τη συμπεριφορά των ανθρώπων σ’ έναν κόσμο που μοιάζει χωρίς σκοπό και μέλλον, σ’ έναν κόσμο πνιγηρής επανάληψης και μονοτονίας. Κι αυτό που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους δεν είναι οι κινήσεις ή οι ομιλίες τους, δεν είναι η αυτοκρατορία της σάρκας τους, αλλά οι σιωπές, οι κρυφές πληγές τους, οι σκιές που ρίχνουν στις προκλήσεις της ζωής.

«…Οι δυστυχίες, στην πραγματικότητα, είναι

 μια κοινή υπόθεση, αλλά δύσκολα τις πιστεύει κανείς όταν του πέσουν στο κεφάλι. Υπήρξαν στον κόσμο τόσες πανούκλες όσοι και οι πόλεμοι. Και παρ’ όλα αυτά οι πανούκλες και οι πόλεμοι πάντα βρίσκουν τους ανθρώπους το ίδιο απροετοίμαστους. Ο γιατρός Ριέ ήταν απροετοίμαστος, όπως και οι συμπολίτες μας και έτσι πρέπει να καταλάβουμε τους δισταγμούς τους. Και μ’ αυτόν τον τρόπο επίσης πρέπει να καταλάβουμε ότι μοιράστηκε ανάμεσα στην ανησυχία και την εμπιστοσύνη.

Όταν ξεσπάει ένας πόλεμος, οι άνθρωποι λένε: «Δε θα διαρκέσει πολύ, είναι πολύ ανόητο». Κι αναμφίβολα ένας πόλεμος είναι σίγουρα πολύ ανόητος, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να διαρκέσει. Η ανοησία επιμένει πάντα και θα μπορούσε κανείς να το διακρίνει αν δε σκεφτόταν μόνο τον εαυτό του. Απ’ αυτήν την άποψη οι συμπολίτες μας ήταν σαν όλο τον κόσμο, σκέφτονταν τους εαυτούς τους και για να το πούμε κι αλλιώς ήταν ανθρωπιστές: δεν πίστευαν στις δυστυχίες. Η δυστυχία δεν είναι στα μέτρα του ανθρώπου, επομένως λέμε ότι η δυστυχία δεν είναι πραγματική, είναι ένα κακό όνειρο που θα περάσει. Αλλά δεν περνάει πάντα και από κακό όνειρο σε κακό όνειρο, είναι οι άνθρωποι που περνάνε και πρώτα πρώτα οι ανθρωπιστές, γιατί δεν πήραν τις προφυλάξεις τους.

Οι συμπολίτες μας δεν ήταν πιο ένοχοι από άλλους, ξεχνούσαν να είναι μετριόφρονες, αυτό είναι όλο και σκέφτονταν ότι όλα είναι ακόμη δυνατά για αυτούς -πράγμα που σήμαινε ότι οι δυστυχίες είναι αδύναμες. Συνέχιζαν να κάνουν επιχειρήσεις, να ετοιμάζουν ταξίδια, και να έχουν γνώμες. Πώς θα μπορούσαν να σκεφτούν την πανούκλα, που καταργεί το μέλλον, τις μετακινήσεις, τις συζητήσεις; Θεωρούσαν τους εαυτούς τους ελεύθερους και κανένας δε θα είναι ποτέ ελεύθερος, όσο υπάρχουν δυστυχίες»

Albert Camus «Η Πτώση» 

Ο Ζαν-Μπατίστ-Κλαμάνς είναι ένας «ήρωας της εποχής μας»: η εξυπνάδα του να στέκεται πάντα στη «σωστή» πλευρά της ζωής τον κάνει έναν άντρα ικανοποιημένο από τον εαυτό του, έναν άνθρωπο που χρησιμοποιεί την υποκρισία για να αρέσει στους άλλους. Μέχρι που μια νύχτα ακούει μια άγνωστή του γυναίκα να πέφτει στα νερά ενός ποταμού. Αυτός ο τόσο καλός, ο τόσο ελεήμων, ο τόσο συμφιλιωμένος με την «σωστή», ανθρώπινη συμπεριφορά, δεν θα τη βοηθήσει και τότε όλα γύρω του θα καταρρεύσουν. Μετά τον «Ξένο» και την «Πανούκλα», ο Καμύ με την «Πτώση» ολοκληρώνει την αριστουργηματική του τριλογία που τον έκανε διάσημο σ’ όλο τον κόσμο χαρίζοντάς του και ένα από τα πιο δίκαια βραβεία Νόμπελ στην ιστορία του θεσμού.

«…Είμαστε όλοι εξαιρετικές περιπτώσεις. Θέλουμε όλοι μας ν’ απαιτήσουμε κάτι! Ο καθένας απαιτεί να είναι αθώος, πάση θυσία, ακόμα κι αν, για να το πετύχει αυτό, χρειάζεται να καταγγείλει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και τους θεούς. Θα δώσετε ασήμαντη ευχαρίστηση σ’ έναν άνθρωπο, αν τον συγχαρείτε για τις προσπάθειες χάρη στις οποίες έγινε έξυπνος ή γενναιόδωρος. Θα χαρεί πολύ αντίθετα, αν θαυμάσετε την έμφυτη γενναιοδωρία του. Αντίστροφα, αν πείτε σ’ έναν εγκληματία πως το κρίμα του δεν οφείλεται στη φύση του ή στο χαρακτήρα του, αλλά σε διάφορες ατυχίες, θα σας είναι φοβερά ευγνώμων. Στη διάρκεια μάλιστα της αγόρευσης, θα διαλέξει αυτήν ακριβώς τη στιγμή για να κλάψει.

Ωστόσο δεν έχει καμία αξία να είσαι τίμιος ή έξυπνος από γεννησιμιού σου. Όπως δεν είσαι, σίγουρα, περισσότερο υπεύθυνος που είσαι από την ίδια σου τη φύση εγκληματίας, παρά αν σε έκαναν οι περιστάσεις. Οι κατεργαραίοι, ωστόσο, αυτό θέλουν, τη χάρη, δηλαδή την ανευθυνότητα, και προβάλλουν αδιάντροπα δικαιολογίες για το χαρακτήρα τους ή περιστασιακά επιχειρήματα, ακόμα κι αν είναι αντιφατικά. Η ουσία είναι να θεωρηθούν αθώοι, οι αρετές τους, που τις έχουν από γεννησιμιού τους, να μη μπορούν να αμφισβητηθούν, και τα σφάλματά τους, που προκλήθηκαν από μια παροδική δυστυχία, να θεωρούνται πάντα πρόσκαιρα.

Σας το είπα, πρέπει να εμποδίζει κανείς το να τον κρίνουν. Και καθώς είναι δύσκολο να τους εμποδίζει και την λεπτή δουλειά να θαυμάζουν και ταυτόχρονα να δικαιολογούν τον χαρακτήρα του, όλοι θέλουν να γίνουν πλούσιοι. Γιατί; Αναρωτηθήκατε ποτέ; Για τη δύναμη, βέβαια. Ιδιαίτερα, ωστόσο, γιατί τα πλούτη σάς απαλλάσσουν από την άμεση κρίση, σας βγάζουν απ’ τον όχλο του υπόγειου μετρό, για να σας κλείσουν μέσα σε ένα επινικελωμένο αμάξι, σας απομονώνουν σε μεγάλα φυλασσόμενα πάρκα, σε βαγκόν-λι, σε καμπίνες πολυτελείας. Τα πλούτη, αγαπητέ φίλε, δεν είναι ακόμη η αθώωση, αλλά η αναβολή, κάτι που αξίζει πάντοτε τον κόπο να το παίρνουμε…

Ιδιαίτερα μην πιστεύετε τους φίλους σας, όταν σας ζητούν να είσαστε ειλικρινείς μαζί τους. Ελπίζουν απλά και μόνο πως θα τους βοηθήσετε να διατηρήσουν την καλή ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους, δίνοντάς τους μια παραπάνω βεβαιότητα πως θα αντλήσουν στην υπόσχεσή σας για ειλικρίνεια. Πώς θα μπορούσε η ειλικρίνεια να είναι προϋπόθεση για τη φιλία; Η αγάπη για την αλήθεια με κάθε θυσία είναι ένα πάθος που δεν αφήνει τίποτα απείραχτο και στο οποίο τίποτα δεν αντιστέκεται. Είναι ένα βίτσιο, μία βοήθεια, καμιά φορά, ή ένας εγωισμός. Αν, λοιπόν, βρεθείτε σε μια τέτοια περίπτωση, μη διστάσετε: υποσχεθείτε πως θα λέτε αλήθεια και να λέτε όσα περισσότερα ψέματα μπορείτε. Θα ανταποκριθείτε στην ενδεχόμενη επιθυμία τους και θα τους αποδείξετε δυο φορές τη στοργή σας»

Απέναντι στην πλημμυρίδα της ηλιθιότητας, είναι επίσης αναγκαίο να προβάλλουμε ορισμένες αντιθέσεις.

Όλες οι δυσκολίες του κόσμου δεν μπορούν να κάμψουν ένα πνεύμα κάπως καθαρό ώστε να αποδεχθεί να γίνει ανέντιμο. Για όποιον γνωρίζει το μηχανισμό της πληροφόρησης έστω και λίγο, είναι μάλλον εύκολο να διαπιστώνει την αυθεντικότητα κάθε είδησης. Κι είναι στο έργο αυτό που οφείλει να αφιερωθεί κάθε ελεύθερος δημοσιογράφος. Διότι, ακόμα κι αν δεν μπορεί να πει όλα όσα σκέφτεται, του είναι πάντα δυνατό τουλάχιστο να μη λέγει όλα όσα θεωρεί παραπλανητικά. Κάθε ελεύθερη εφημερίδα κρίνεται εξίσου από όσα λέγει και όσα δεν λέγει.

Αυτή η αρνητική ελευθερία είναι μακράν η σημαντικότερη όλων, για όποιον γνωρίζει πώς να την τηρεί. Διότι προετοιμάζει την έλευση της αληθινής ελευθερίας. Κατά συνέπεια, κάθε ανεξάρτητη εφημερίδα αναφέρει τις πηγές της, βοηθάει το κοινό της να τις αξιολογούν, απεχθάνεται την πλύση εγκεφάλου, καταργεί την καθοδήγηση, απαλύνει διαμέσου του σχολιασμού την ομοιομορφία της πληροφόρησης και γενικά υπηρετεί την αλήθεια στο βαθμό των δυνάμεών της. Όσο σχετικό κι αν είναι αυτό το μέτρο, τουλάχιστο μας επιτρέπει να αρνούμαστε αυτό που καμία δύναμη στον κόσμο δε θα μπορούσε να μας εξαναγκάσει να αποδεχθούμε: να μετατραπούμε σε υπηρέτες του ψεύδους.

«Ο βάκιλλος της πανούκλας… και μια μέρα, για τη δυστυχία και τη γνώση του ανθρώπου,η πανούκλα θα ξυπνήσει τα ποντίκια της».

[ΠΗΓΗ: TerraPapers,  αποσπάσματα από άρθρο που κυκλοφόρησε στις 25 Νοεμβρίου 1939 στη Λε Σουαρ Ρεπουμπλικέ, μιας δισέλιδης εφημερίδας σε ένα φύλλο τυπωμένο μπρος-πίσω στο Αλγέρι, υπό τη διεύθυνση του γάλλου συγγραφέα.]

Η πραγματικότητα είναι ένα κενό ή αυτός ο κόσμος δεν υφίσταται (ο Γιώργος Βέης στοχάζεται πάνω στη ΔΙΚΗ του Κάφκα)

October 22, 2013, 8:37 pm

≫ Next: Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιός είσαι

≪ Previous: Το να δημιουργείς είναι σαν να ζεις δυο φορές

$

0

0

Εν αρχή το απαραίτητο θεώρημα-δείκτης, ο ατομικός μου μπούσουλας δηλαδή, ο οποίος θα μας οδηγήσει στα αναγκαία συμπεράσματα μιας συνολικής θέασης της Δίκης (1925): «Τα λόγια, τα γραπτά, γεννιούνται από το μηχανισμό, όχι από κάποια ανθρώπινη φύση· έτσι, εκεί όπου υπάρχει σημείο, δεν μπορεί να υπάρχει ο άνθρωπος· εκεί όπου κάνουμε τα σημεία να μιλούν, ο άνθρωπος πρέπει να σωπαίνει». (Μισέλ Φουκώ)

Δεν θυμάμαι πόσες φορές έχω διαβάσει αυτό το βιβλίο. Δεν έχει σημασία. Αυτό που λογαριάζει είναι ότι το διαβάζω ομοιοπαθητικά. Για να συνέλθω από το φάσμα της απορίας, που με συνέχει εν γένει. Υποθέτω, θέλω να γράψω καλύτερα: ψυχανεμίζομαι, ότι ο Κάφκα θα ήξερε και ολίγα σανσκριτικά. Ήταν ήδη διαδεδομένα στην εποχή του. Εννοώ στους κύκλους των μυημένων τουλάχιστον. Θα είχε έρθει, λοιπόν, κάποια στιγμή αντιμέτωπος και με την περίφημη αφοριστική δήλωση «itthattāyāti pajā nāti», που πάει να πει κατά λέξη «αυτός εδώ ο κόσμος δεν υφίσταται».Φρονώ ότι η κεντρική  ιδέα της αδυσώπητης Δίκης πηγάζει από αυτήν ακριβώς την άρνηση. Ειρήσθω: στη γλώσσα μας πράγματι το αρχικό γράμμα Δ συνδέει άρρηκτα το –εν και το – ίκη. Η συνάφεια προκαλεί στοχασμό και στην προκειμένη περίπτωση. Ασφαλώς θα είχε να προσθέσει πολλά επ’  αυτού ο μακαρίτης ο Νικόλαος Κάλας, που λάτρευε τις ηχηρές συνταυτίσεις του είδους.

Πρόκειται, εν ολίγοις, για ένα μυθιστόρημα έλλειψης του καθαρού Είναι. Ή για μια γενναία απόπειρα αποκωδικοποίησης ενός ονείρου. Απολύτως εφιαλτικού. Και μάλιστα διαρκείας. Όπου τίποτα δεν υπάρχει. Εκτός βέβαια από το αντίθετο της έννοιας του Ανθρώπου. Ό,τι κινείται στις αίθουσες αναμονής, ό,τι αρθρώνει φόβο στους διαδρόμους και στα κυρίως δώματα της Δίκης είναι το μη όντως ον, ο λεγόμενος «Από-άνθρωπος» επί το ευκρινέστερον.

Βεβαίως, δεκαετίες πριν, ο ρηξικέλευθος στοχαστής της Δρέσδης και της Φραγκφούρτης, ο μονήρης Σοπενχάουερ, είχε διαβλέψει την τραγελαφική διάσταση της δικανικής διαπάλης. Ό,τι δηλαδή συνέχει και τη Δίκη στο σύνολό της. Μεγεθυμένο στον κύβο. Κι αυτή η εξάπλωση του υπαρξιακού σκότους προσδίδει στο κορυφαίο αφήγημα του Κάφκα την ταυτότητα του κενού. Παραθέτω τη συναφή ετυμηγορία του γερμανού φιλοσόφου, τον οποίον ο Εβραίος της Τσεχίας γνώριζε προφανώς σε βάθος: «Δύο άνθρωποι μπορεί συχνά να εμπλέκονται σε έντονη αντιπαράθεση κι ύστερα να επιστρέφουν σπίτι τους έχοντας ενστερνισθεί την άποψη του αντιπάλου τους. Εύκολα ισχυριζόμαστε πως σε κάθε αντιπαράθεση μοναδικός στόχος πρέπει να είναι η ανάδειξη της αλήθειας, ωστόσο, πριν από την αντιπαράθεση, κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι η αλήθεια, και μέσα από τα επιχειρήματα, τόσο του αντιπάλου όσο και τα δικά μας, υπάρχει κίνδυνος να παραπλανηθούμε» (Άρτουρ Σοπενχάουερ, Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο). Ηανίατη ασθένεια του κόσμου, ήτοι η αδολεσχής αυτοαναφορικότητά του, ενδέχεται να τον οδηγήσει μαθηματικά στο λογικό πέρας του. Ο Κάφκα, διαβάζοντας την Τορά ως  καθαρόαιμος καβαλιστής, παραμένει πάντα σε ετοιμότητα. Είναι άλλωστε αρμόδιος χειριστής εκτάκτων νεκροδείπνων.

[ΠΗΓΗ: Γιώργος Βέης, Γλώσσες στο περιθώριο των τελευταίων σελίδων της «Δίκης», Τζακάρτα 26 Σεπτεμβρίου 2013 αναρτήθηκε στο BOOKSTANDπεριοδικό για το βιβλίο και την ανάγνωση: http://bookstand.gr/ ]

Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιός είσαι

October 29, 2013, 8:00 am

≫ Next: Απ’ τις ρωγμές της μνήμης ξεπετάγονται ερπετά… μνημόνια φέροντας

≪ Previous: Η πραγματικότητα είναι ένα κενό ή αυτός ο κόσμος δεν υφίσταται (ο Γιώργος Βέης στοχάζεται πάνω στη ΔΙΚΗ του Κάφκα)

$

0

0

Καλύτερα Να Είσαι Μοναχός, Παρά Με Λάθος Παρέα: Δεν υπάρχει μεγαλύτερο «μυστικό» από αυτό. Τύπωσε το και βάλε το κάπου να το κοιτάς κάθε μέρα. Δεν υπάρχει και  μεγαλύτερη παγίδα από αυτό. Να μην επιλέγεις αυστηρά τους ανθρώπους που κάνεις παρέα, συνεργασία, σχέση και καλά  στις ερωτικές σχέσεις λες πως, δεν ακούς την λογική σου αλλά την καρδιά, Ολέθριο και καταστροφικό. Να μην έχεις καταφέρει να συντονίσεις την λογική με την καρδιά.  Αλλά όλο αυτό το ανακάτεμα το έχεις μεταφέρει σε όλες τις σχέσεις.

«Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιός είσαι» το ’χεις ξανακούσει έτσι; «Αν κάνεις παρέα με τσακάλια θα μάθεις δουλικότατα να τρως ψοφίμια. Αν κάνεις παρέα με τον αετό θα μάθεις περήφανα να πετάς. Αν κάνεις παρέα με σαλιγκάρια θα μάθεις γλοιωδώς να σέρνεσαι» 

Τόσο απλό. Αλλά αυτό που είναι πραγματικά καταπληκτικό,  είναι πως από τους πλέον ακατάλληλους ανθρώπους, που Εσύ έχεις αφήσει να είναι στην ζωή σου, ζητάς συμβουλές, γνώμες, απόψεις, καθοδήγηση, βοήθεια, συμπαράσταση.  Αυτό που εισπράττεις ενώ δεν σε ικανοποιεί, πάντα, το δέχεσαι και λες το βαρύγδουπο «Έτσι είναι η ζωή» .  Δεν είναι έτσι η ζωή, οι άνθρωποι που συναναστρέφεσαι είναι έτσι κι  ΕΣΥ, επιτρέπεις σε ασήμαντους να καθορίζουν τις επιλογές σου, την ζωή σου, την Ενέργεια σου.

Είναι γεγονός ό,τι με κάποιους ανθρώπους θα περάσεις  ένα βράδυ, με άλλους θα περάσεις περισσότερα βράδια, με άλλους μια ζωή, με κάποιους θα επενδύσεις τα χρήματα σου, τα συναισθήματα σου, το μέλλον σου.  Κοίτα προσεκτικά που θα σταματήσεις να ζητήσεις οδηγίες για τον δρόμο της ζωής  σου.

Σοφός είναι αυτός που όταν χρειάζεται συμβουλή, καθοδήγηση η οδηγία,  Ξέρει που ή ποιόν θα ρωτήσει.

Έχεις παρατηρήσει πόσοι άνθρωποι από αυτούς που έχεις επιλέξει να γνωρίζεις, βρίσκονται κυριολεκτικά και σήμερα στην ίδια θέση στο ίδιο σημείο που ήταν και πριν πέντε χρόνια και απλά στην ίδια θέση θα βρίσκονται και μετα από 10 ή 40 χρόνια; Μπορεί να είναι οι γονείς σου, τα αδέλφια σου, οι συνεργάτες σου, είναι ακριβώς στην ίδια θέση και σε αυτή την παγωμένη, σταθερή, ασφαλή θέση, θα τους βρει ο Θάνατος. Έχουν ακόμη το ίδιο όνειρο -αν είχαν ποτέ- τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες δικαιολογίες, τις ίδιες ευκαιρίες, τα ίδια σχέδια, τις ίδιες πεποιθήσεις. Είναι και παραμένουν ακίνητοι στην ζωή τους και δεν είναι δική σου δουλειά να τους βγάλεις από τον βάλτο που διάλεξαν να βρίσκονται, εσύ απλώς άσε τους έξω από την δική σου πορεία, από τον δικό σου δρόμο, ειδικά αν στέκονται σαν εμπόδιο ανάμεσα σε σένα και τον ΣΚΟΠΟ της ζωής σου.

Μόνο οι Σημαντικοί, Πειθαρχημένοι, Ικανοί άνθρωποι εξελίσσονται, αναπτύσσονται, δρουν, προχωράνε.

Είναι το πεπρωμένο του έμψυχου ανθρώπου η αλλαγή, η βελτίωση, η δράση. Αλλά κάποιοι έχουν αποφασίσει να μείνουν στάσιμοι ή να αντί-εξελίσσονται. Τους έχεις εντοπίσει; Υπάρχουν κοντά σου; Είναι από τα πλέον βασικά σημεία της αποτυχίας σε ότι κι αν έχεις αποφασίσει να κάνεις στην ζωή σου.  Μείνε μακριά από αυτούς που πάνε προς τα πίσω, αν ΕΣΥ θέλεις να πας μπροστά.

Θα μπορούσα να πω πως πολλοί άνθρωποι έχουν σταματήσει το ρολόι τους σε μια συγκεκριμένη ώρα και έχουν μείνει εκεί.  Όχι καμία βελτίωση, αλλά ούτε καν σκέψη για βελτίωση, όταν η ζωή η ίδια  τρέχει με ταχύτητα φωτός αυτοί είναι σταματημένοι η πάνε προς τα πίσω με την ίδια ταχύτητα. Τι τους θέλεις κοντά σου; Πρέπει να παραδεχτώ πως σε αυτό το θέμα είμαι λίγο φανατική. Αντιπαθώ να έχω χρόνο για χάσιμο, χρόνο στον οποίο δεν κάνω τίποτα η δεν μαθαίνω κάτι. Οι άνθρωποι που είναι κοντά μου ξέρουν πως πάντα έχω βιβλία στην τσάντα μου, να διαβάσω η να κρατάω σημειώσεις για το νέο μου βιβλίο παντού και πάντα. Ο χρόνος είναι πολύτιμος και γι’ αυτό είναι πάντα δημιουργικός. Δεν καταλαβαίνω αυτούς που λένε «βαριέμαι δεν ξέρω τι να κάνω», η το άλλο «Δεν περνάει η ώρα με τίποτα» Χρειάζεσαι τέτοιους ανθρώπους γύρω σου; Κοντά σου;

Από την άλλη σκέφτομαι πως είναι κι αυτοί χρήσιμοι. Για να βλέπω πως ΔΕΝ θέλω να είμαι, τι ΔΕΝ θέλω να κάνω, Είναι χρήσιμοι μόνο γι αυτό, αλλά αυτό μπορώ να το παρατηρήσω κι από μακριά, κοντά μου ΔΕΝ τους  θέλω. Πως μπορεί κάποιος να λέει «βαριέμαι» και να είναι ζωντανός; Μόνο οι νεκροί βαριούνται. Αλλά αυτοί είναι νεκροί. Ποτέ  δεν θα κάνεις τίποτε σπουδαίο αν δίπλα σου, κοντά σου δεν υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι. Νόμος του Σύμπαντος. Απαράβατος. Αν δεν υπάρχουν στον περίγυρο σου σημαντικοί για σένα άνθρωποι, μείνε μοναχός σου και θα βρεις αυτό που χρειάζεσαι, ή για να ακριβολογώ θα σε βρει αυτός που χρειάζεσαι, όταν θα έχεις την απαιτούμενη ΕΝΕΡΓΕΙΑ, για να ευθυγραμμιστείς.

Το Διαμάντι Δύσκολα Το Ανακαλύπτεις, Αλλά Εύκολα Το Ξεχωρίζεις.

Δεν υπάρχουν μυστικά σε ότι κι αν θέλεις να πετύχεις. Αν έχεις σκοπό να μην συγκαταλέγεσαι στους αποτυχημένους της ζωής, το πρώτο που χρειάζεσαι είναι μερικά «Διαμάντια». Στον κόσμο των επιχειρήσεων η των πωλήσεων υπάρχουν αρκετά που σε περιμένουν, μόνο που δεν βρίσκονται οπουδήποτε. Θα χρειαστεί να ψάξεις, να ρωτήσεις, να επιμένεις και να περιμένεις με καλοπροαίρετη διάθεση και βεβαιότητα χωρίς προσμονή.

Μια είναι η πρόταση κλειδί για να εντοπίσεις γρήγορα ένα «διαμάντι»

1. Να Δεις αν έχει την Δύναμη να κάνει τα πράγματα να συμβούν. Αυτό είναι όλο κι όλο. Η μαγική λέξη είναι η λέξη «ΚΑΝΕ».

Το δεύτερο που θα χρειαστεί να αξιολογήσεις είναι ο χρόνος.

2. Η ταχύτητα που ΚΑΝΕΙ τα πράγματα να γίνουν. Δεν σου χρειάζεται κοντά σου κάποιος που σε καθυστερεί, αυτό το πετυχαίνεις και μόνος σου. Ο σωστός χρονισμός είναι πολύ βασικός για να αξιολογήσεις και να συναναστραφείς κάποιον που θέλει να είναι κοντά σου.  Είτε ως πελάτη, φίλο, συνεργάτη, αγαπημένο σύντροφο. Το πως αξιοποιεί τον χρόνο του, είναι από τα πιο γρήγορα και πιο αξιόπιστα κριτήρια για να αποφασίσεις αν θα μείνεις εδώ η θα σκαλίσεις αλλού για «Διαμάντια» .

Μια μόνο κουβέντα πρόσωπο με πρόσωπο με ένα σοφό άνθρωπο, αξίζει όσο ένας χρόνος μελέτης βιβλίων.

Ακόμη και για να βρεις αξιόλογα βιβλία χρειάζεται να ψάξεις, εξονυχιστικά, βασανιστικά, με σκληρότητα. Αν δεν έχεις χρόνο για πέταμα (που δεν έχεις, κανείς μας δεν έχει), τότε ο χρόνος που διαθέτεις για να διαβάσεις, είναι ιδιαίτερα πολύτιμος για να τον σπαταλάς σε χαμηλού επιπέδου αναγνώσματα. Πιθανόν μια ώρα διαλογιστικής να σε ανεβάσει σε ανώτερα επίπεδα νόησης από μια ώρα διαβάσματος ενός τυπωμένου χαρτιού. Σίγουρα θα σου δώσει την απαιτούμενη Ενέργεια για να βρεις αυτόν –ην που χρειάζεσαι στην πορεία της ζωής σου. Αυτό που χρειάζεται να κάνεις είναι να μην σπαταλάς την ενέργεια σου, σε άχρηστους ανθρώπους -είναι οι γνωστοί επιτυχημένοι ψυχοπαθείς ή αλλιώς τα τσόκαρα και καριόλες- γάμους, συνεργασίες, γιατί απλά φοβάσαι να είσαι μοναχός σου.

Το τίμημα που θα πληρώσεις για την αποκοτιά σου, είναι τρομακτικά βαρύ. Για την δική σου ζωή πρόκειται, πρόσεχε την, μην την καταστρέφεις από τις λάθος συναναστροφές.

Aν κοιτάξεις δίπλα σου, αν πετάξεις τις παρωπίδες, βλέπεις πως υπάρχουν άνθρωποι που ζουν αξιοπρεπώς,χωρίς να χρωστάνε την ζωή τους ή την περί-ουσία τους σε κανέναν. Αλλωστε η Περί-Ουσία ούτε πωλείται ούτε αγοραζεται,  γιατί δεν είναι προϊόν.

Αν θέλεις να πάψεις να ανήκεις στην πλειοψηφία της μάζας, της φυλής των υπαλλήλων, πρώτα μελέτησε και μετά επικοινώνησε να μάθεις τι να κάνεις.

Φρόντισε πριν επικοινωνήσεις να γνωρίζεις ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ.

 [ΠΗΓΗ: Terra Papers http://www.terrapapers.com/ ]

Απ’ τις ρωγμές της μνήμης ξεπετάγονται ερπετά… μνημόνια φέροντας

November 1, 2013, 5:08 am

≫ Next: Έπαψες να είσαι άνθρωπος, έγινες Υπάλληλος, έγινες η Μαριονέτα της Ζωής

≪ Previous: Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιός είσαι

$

0

0

Τα κείμενα, όπως και οι σκέψεις, οι ιδέες, τα συναισθήματα, από αλλού ξεκινάνε κι αλλού τελικά σε οδηγούν. Κι άντε ύστερα να αποδείξεις πως εσύ είχες καλές προθέσεις και σαφές στο μυαλό σου το περίγραμμα –να ’ναι και κάπως επίκαιρο, ν’ αφήσουμε κατά μέρος και την πολύ ποίηση γιατί θα καταντήσουμε στο τέλος τρόλεϊ, ή μπλε λεωφορεία που δεν ντρέπονται να κυκλοφορούν στην Αθήνα των 2 εκατομμυρίων ανέργων με στίχους όπως «Σήμερα δεν έχω κεφάλι για δουλειά».Ή τον άλλον επίκαιρο στις μέρες μας, πάλι του Καβάφη, που μας προτρέπει σε ηδονές. Γιατί αν δεν νιώθεις ηδονή σήμερα όταν πλαγιάζεις στο πεζοδρόμιο και ψάχνεις τ’ αποφάγια έξω απ’ του Γρηγόρη και το Έβερεστ, και ζεις ετοιμοθάνατος και νηστικός στο Λαύριο, πού αλλού και πότε θα αισθανθείς ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής; Ακούγοντας Πρετεντέρη; ή την καίρια ανάλυση των διδύμων Βενιζέλου-Κουβέλη ότι ο τόπος δεν αντέχει νέα μέτρα; Ενώ τα παλιά (που ψήφισαν) μια χαρά τ’ αντέξαμε και τ’ απολαμβάνουμε (με στίχους τώρα σε υπεραστικά λεωφορεία… γαμώ τους γερμανούς και δώρα φέροντας)

Εν μεγάλη γερμανική αποικία 2013 μ.Χ.

Κατέφθασαν οι βάρβαροι Καβάφη.

Τι το ’θελες αθάνατος να μείνεις;

Η πόλη μας πολύχρωμο πανό

με στίχους σου ατάκτως ερριμμένους.

Δεσπόζει βέβαια μια φράση επική.

«Ειν’ επικίνδυνον πράγμα η βία».

Τι κρίμα που μιλούσες για τη βιάση.

Αφόρμισε ο στίχος στην εγχείρηση.

Εκ των υστέρων, επισήμως μεταμέλεια:

–Μην ενοχλείσθε. Θα σωθεί ο ασθενής.

Και τέλος πάντων ανεκτή η κριτική.

«Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;»

 «Μέτρα που εφαρμόζονται δεν τα σταματάς».

Είναι ο χρυσός κανών των γηπέδων κατά το «ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις».Κι ως γνωστόν η Μέρκελ είναι φίλαθλος. (Κι ο Χίτλερ ήταν, γι’ αυτό άλλωστε έγιναν οι Ολυμπιακοί αγώνες του 1936 στο Βερολίνο με την προπορευόμενη ελληνική αποστολή –μόνη αυτή– να χαιρετά ναζιστικά… Και να το ανταποδίδει ο Φύρερ και ο όχλος των ναζί στο στάδιο).

Σχεδίαζα να επανέλθω στο επίκαιρο υπόμνημα του υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης Τσολάκογλου Σ. Γκοτζαμάνη της 10^ηςΝοεμβρίου 1942, προϊόν επίμοχθων διαπραγματεύσεων –εξίσου με τις σημερινές– που πραγματοποιήθηκαν χάρη «στην ευγενή συγκατάθεση των Κυβερνήσεων του Άξονος» που, όπως καλή ώρα επί Σαμαρά έτσι και τότε επέτρεψαν στον Γκοτζαμάνη να εκλιπαρήσει (17 Σεπτεμβρίου-23 Οκτωβρίου 1942) εις Βερολίνο και Ρώμη προκειμένου να εκθέσει την οικονομική, δημοσιονομική και επισιτιστική κατάσταση της χώρας όπου «είναι αδύνατον εις τας μεσαίας τάξεις, υπαλλήλους, συνταξιούχους, εισοδηματίας, ανέργους κλπ να ζήσουν, καθώς η Ελλάς ευρίσκεται εις πλήρη οικονομικήν συντριβήν». (Λόγια του Γκοτζαμάνη, όχι του Σαμαρά).

Δε χρειάζεται σοβαρή προσπάθεια για να συσχετιστεί η πτώση κατά ¼ του εθνικού εισοδήματος της χώρας τα τέσσερα τελευταία χρόνια –ανάλογο προηγούμενο δεν συναντάται ούτε σε καιρό πολέμου– με την «ηττημένη και κατειλημμένη Ελλάδα του 1942». Γιατί ακόμα και οι πλέον δύσπιστοι θα ανατριχιάσουν διαβάζοντας ομοιότητες: ότι «υπό της αυτού εξοχότητος κόμητος Τσιάνο και DrFuni εν Βερολίνω, παρισταμένου και του Γερμανού πρεσβευτού Φον Μάκενσεν εδόθη εντολή σε δύο ειδικούς εμπειρογνώμονες D’ Agostino και Neubacher, (σ.σ. δόϊκα αντί της τρόικας) να μεταβούν στην Ελλάδα με απόλυτον δικαιοδοσίαν ελέγχου και επιλύσεως επί τόπου όλων των ζητημάτων […] Εν συνεννοήσει μετά της ελληνικής κυβερνήσεως και τον τοπικών αρχών Κατοχής, και έχοντες πλήρη εξουσιοδότησιν θα επιτύγχανον του σκοπού των», όπως διαβεβαιώνουν έκτοτε οι εταίροι (του παλιότερου ή νεώτερου Άξονος).

Αβίαστοι οι συσχετισμοί του προχθεσινού τελεσιγράφου του Υπουργού Παιδείας προς τους διοικητικούς υπαλλήλους των Πανεπιστημίων, ή τα τελεσίγραφα των απολύσεων χιλιάδων στην καθαριότητα, την ΕΡΤ, το δημόσιο, τις ΔΕΚΟ, με τα τελεσίγραφα των Στρατιωτικών διοικητών της κατεχόμενης Ελλάδας.

Ασφαλώς και υπάρχουν διαφορές: ενδεχομένως στη διαβάθμιση των βασανιστηρίων μεταξύ της Γκεστάπο και πολλών αστυνομικών τμημάτων σήμερα. Ή στα μέτρα ασφαλείας μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη όπου οι κατακτητές διοργάνωναν φιέστες και καταθέσεις στεφάνων. Ευτυχώς στην ελεύθερη Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά στις παρελάσεις, στις διαδηλώσεις, και τις απεργίες. Γιατί ακόμα κι αν σε σκοτώνουν σήμερα δεν είναι δολοφονία από πρόθεση αλλά ατύχημα από αστοχία. (Θυμηθείτε και τον νεκρό διαδηλωτή του ΠΑΜΕ, το ανοιγμένο κρανίο του Μάριου Λώλου προέδρου των φωτορεπόρτερ, την επίθεση στην Τατιάνα Μπόλαρη, η την πλήρη κώφωση του Μανώλη Κυπραίου).

Απλώς τότε τολμούσαν περισσότεροι πολίτες, κι όχι μονάχα φωτορεπόρτερ, να τα βάλουν με τις δυνάμεις Κατοχής, όπως για παράδειγμα στο συλλαλητήριο της 22^ηςΙουλίου 1943 –τη μεγαλύτερη διαδήλωση στην κατεχόμενη Ευρώπη– με συμμετοχή 300χιλ. διαδηλωτών από όλες τις γειτονιές της Αθήνας. Οι Γερμανοί είχαν στήσει τα πολυβόλα τους στο κτίριο του Μετοχικού Ταμείου, σημ. Άττικαόπου βρισκόταν η Γερμανική Στρατιωτική Διοίκηση, στην Κοραή που ήταν το Γερμανικό Φρουραρχείο και τα κρατητήρια της Γκεστάπο στο νυν υπόγειο ιδιοκτησίας της Εθνικής Ασφαλιστικής, δίπλα στο Άστυ –που καλό θα είναι να επισκέπτονται τα σχολεία– στις πρεσβείες και τη σημερινή Βουλή. (Δεν ξέρω αν εφαρμόζεται ακόμα ο ίδιος επιτελικός σχεδιασμός, αλλά προσωπικά βρίσκω αναλογίες, επιχειρησιακά). Μπροστά στην Τράπεζα της Ελλάδος τα χιτλερικά τακς που κατέβηκαν απ’ την Ομήρου συνέθλιψαν τη 19χρονη Παναγιώτα Σταθοπούλου, εκτέλεσαν την επίσης 19χρονη φοιτήτρια γαλλικής φιλολογίας Κούλα Λίλλη γιατί χαστούκισε τον Γερμανό εκτελεστή, την εργάτρια υφαντουργίας Όλγα Μπακόλα, κι άλλους 50 στους γύρω δρόμους

«Απ’ τις ρωγμές της μνήμης ξεπετάγονται ερπετά» μου ’ρθαν στο νου οι στίχοι του Αλέξανδρου Ίσαρη που βρήκα ταιριαστούς για (προσωρινό) κλείσιμο.

Είχα επίσης σκεφτεί, συσχετίζοντας το χτες με το τώρα, να μιλήσω για τη φρίκη των αδιεξόδων που θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί και σε ομορφιά (αν αντί να στριμώχνονται κυνηγημένοι, εύρισκαν στις αδιεξόδους –μακριά απ’ τα βλέμματα των περαστικών– καταφύγιο οι ερωτευμένοι. Όμως και πάλι παρεξέκλινα.

Αλλά μέρες που είναι συγχωρήστε μου την χοντροκοπιά που θεωρώ καλύτερη για τέλος: Γαμώ τους Γερμανούς και δώρα φέροντας.

[ΠΗΓΗ: Κώστας Κρεμμύδας, Εν μεγάλη γερμανική αποικία ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ, περιοδικό για την τέχνη και τη ζωή: http://mandragorasmagazine.wordpress.com/ ]

Έπαψες να είσαι άνθρωπος, έγινες Υπάλληλος, έγινες η Μαριονέτα της Ζωής

November 3, 2013, 9:29 pm

≫ Next: Ώρα να αναζητήσουμε το μοντέλο της ελεύθερης σκέψης πάντα με γνώμονα το μέτρο και την αρμονία

≪ Previous: Απ’ τις ρωγμές της μνήμης ξεπετάγονται ερπετά… μνημόνια φέροντας

$

0

0

Είσαι Ελεύθερος και παρέδωσες την Ελευθερία σου, Είσαι Αθάνατος, μα πας και πεθαίνεις, όλη η Αφθονία του Σύμπαντος είναι δική σου και συ δουλεύεις σαν σκλάβος, Δεν έχεις ανάγκη από κανένα και τίποτα, αλλά εσύ οργανώνεσαι σε ομάδες, δουλειές, κόμματα, συλλόγους. Τι επιτέλους Είσαι; Τι στο καλό Κάνεις; Μόνο με την Σκέψη σου μπορείς να φτιάξεις -και φτιάχνεις-Σύμπαντα και Κόσμους και συ δεν μπορείς να φτιάξεις την δουλειά σου, την ζωή σου…

Έπαψες να είσαι Άνθρωπος και έγινες υπάλληλος. Δεν  είσαι πλέον ζωντανός, είσαι ήδη νεκρός, απλά είναι θέμα χρόνου να υλοποιηθεί και να το καταλάβεις.  Έπαψες να είσαι άνθρωπος, έγινες Υπάλληλος, έγινες η Μαριονέτα της Ζωής.

Η μονιμότητα ενός εξοντωτικού ρόλου, η επανάληψη ενός άχαρου παιχνιδιού, η ρουτίνα του ατελείωτου τίποτα, η υποταγή στην εξάρτηση, η ανούσια υπομονή,  η στωικότητα της αποδοχής στον πόνο,  η αδιάκοπη παρέα με τον φόβο,  όλα αυτά μαζί δημιούργησαν μια μεταλλαγμένη φυλή ανθρώπων. Την φυλή των υπαλλήλων-δούλων.  Είναι ένα νέο είδος ανθρώπου, μια μαριονέτα, ένα ανδρείκελο. Είναι μια μεταλλαγμένη φυλή μια νέα ράτσα ανθρώπων ‘η φυλή των υπαλλήλων-δούλων’. Άνθρωποι που κινούνται και ζουν επάνω σε μια κυλιόμενη περιστροφική ταινία, χωρίς δικαίωμα επιλογής, χωρίς δικαίωμα σκέψης, πρόβατα επί σφαγή. Άνθρωποι που με την δική τους απόφαση και την δική τους συμφωνία επέλεξαν να ανήκουν στην φυλή των νέο – σκλάβων, των δούλων, στην μεταλλαγμένη φυλή των Υπαλλήλων.

Στην σύγχρονη εποχή -πιστή αντιγραφή της παλαιάς εποχής- ο άνθρωπος  εξακολουθητικά βρίσκεται στην δυσάρεστη θέση μιας αλλαγής της εξέλιξης του, καθόλου δημιουργικής ή ευχάριστης. Να είναι εξαρτώμενος από μια δουλειά για να είναι ευτυχισμένος, για να μπορεί να αγαπάει, να κάνει οικογένεια, να προσφέρει. Συμφωνώντας σε αυτό παρέδωσε την Ελευθερία του και σε αντάλλαγμα πήρε γυάλινα καθρεφτάκια και το νερό που καίει.  Δίνει την Ύπαρξη του και παίρνει Θάνατο.

Ιστορική αναδρομή

Την πολύ παλιά εποχή των κυνηγών,των τροφοσυλλεκτών, οι άνθρωποι ζούσαν σε φυλές.Σε αυτές τις φυλές όλοι ήταν ίσοι. Ακόμα και ο αρχηγός της φυλής ζούσε με τον ίδιο τρόπο και είχε την ίδια μεταχείριση με όλα τα υπόλοιπα μέλη της φυλής. Ο αρχηγός δεν είχε βίλα με πισίνες, γήπεδο τένις, γκολφ, ελικόπτερο για τις μετακινήσεις του, η χρυσά αλεξίπτωτα. Όλοι απολάμβαναν την ζωή τους με ίσους όρους και ίσα σταθμά.

Στην αγροτική εποχή (προέκυψαν) μια φυλή ανθρώπων με δύο μέρη, Ο βασιλιάς και οι πλούσιοι φίλοι του βασιλιά από την μια και όλοι οι υπόλοιποι που δούλευαν για τον βασιλιά και τους φίλους του, από την άλλη.  Η γη ανήκε στον βασιλιά και στους φίλους. Οι χωρικοί που δούλευαν την γη του βασιλιά πλήρωναν φόρο για να έχουν την ικανότητα να την δουλεύουν. Ανάλογα με τον βασιλιά και οι φόροι. Οι χωρικοί δεν είχαν τίποτα στην κατοχή τους και οι ‘ευγενείς’ με τον βασιλιά είχαν τα πάντα. Ακριβώς όπως και σήμερα. Όπως γίνεται χιλιάδες χιλιάδων χρόνια τώρα.

«Από τα τέλη του 11ου αιώνα στην Ευρώπη εδραιώνεται το σύστημα της φεουδαρχίας. Αποτέλεσμα της αποδυνάμωσης των βασιλικών δυναστειών μετά τις τελευταίες βαρβαρικές εισβολές του 9ου και 10ου αιώνα, η φεουδαρχία χτίστηκε πάνω στην αγροτική κοινωνία και οικονομία (Γαγανάκης1999:41). Τα μέχρι τότε αποκλειστικά προνόμια της δημόσιας εξουσίας (δικαιοσύνη, επιβολή φόρων, επιβολή αναγκαστικής εργασίας, φρούρηση κ.α.), περνούν στο φεουδάρχη (Bernstein – Milza 1997:112), ο οποίος σε αντάλλαγμα καρπώνεται μεγάλο μέρος της αγροτικής παραγωγής. Η χωροδεσποτική υποτέλεια εφαρμόζεται σε διάφορους βαθμούς, με κύριο χαρακτηριστικό την εκμετάλλευση της εργασίας των υποτελών του άρχοντα και τη διαβίωση τους στα όρια της επιβίωσης……………

Αργότερα στην βιομηχανική εποχή το σύστημα με τον βασιλιά και τους φίλους του δεν μπορούσε να δουλεύει, και «επέτρεψαν και έγινε» μια μεγάλη επανάσταση, Γαλλική, Αμερικάνικη, Ελληνική, Ινδική, Κινέζικη, αδιάφορο, αλλά τους λαούς, τους χωρικούς, τους σκλάβους, τους επέτρεψαν ή τους προέτρεψαν, να επαναστατήσουν, ενάντια στον βασιλιά και στους φίλους του.

Τι έκαναν; Τους αντικατέστησαν, με τον πρόεδρο της κυβέρνησης και τους φίλους του.  Αυτή κι αν ήταν πρωτοτυπία!!! Εξακολουθητικά η Γη, η αφθονία και ο πλούτος ανήκει στην άρχουσα τάξη και ο χωρικός έγινε, υπάλληλος. Αλλά υπάρχει μια μικρή διαφορά από τον παλιό χωρικό. Μια μικρή αλλά και μεγάλη διαφορά που κάνει τον παλαιό χωρικό πιο έξυπνο από τον νέο-σκλάβο.

Παλιός – Χωρικός  vs.  Νέο –Υπάλληλος: 

Ο χωρικός είχε επίγνωση της θέσης του στο σύνολο της τότε κοινωνίας. Δούλευε και ζούσε για τον βασιλιά και τους πλούσιους φίλους του. Ο Σημερινός υπάλληλος Δεν το ξέρει πως δουλεύει για την άρχουσα τάξη και τους φίλους της, θεωρεί κατόπιν της προπαγάνδαςτων ΜΜΕ πως είναι ελεύθερος σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα (!!!). Ακόμη και αν το ξέρει ή το υποψιάζεται, είναι τόσο πολύ ποτισμένος από την υπαλληλική μπόχα που δεν μπορεί να την πετάξει από πάνω του. Έχει φράξει κάθε παράθυρο στο φως, στην επίγνωση και στην Ελευθερία.

Αλλά μπορεί και να το ξέρει –όσο σφαλιστό και να είναι το παράθυρο μια ακτίνα φωτός περνάει- πως είναι δούλος στους  άρχοντες του πλανήτη, αλλά κάνει πως το ξεχνάει για να συνεχίσει να έχει την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και μια κάποια ψευδή αξία. Γιατί είναι αλλιώς – νομίζει ο δούλος- να νοιώθει διευθυντής ή ποιμενάρχης σε ένα τσούρμο πρόβατα και άλλο να έχει την Επίγνωση πως είναι άλλος ένας δούλος για τους αφεντάδες. Στην δεύτερη περίπτωση, αν έχει αυτή την επίγνωση και ελάχιστη αξιοπρέπεια θα πρέπει να δραστηριοποιηθεί, να ενεργήσει, να κάνει, να δράσει, για να πάψει να ανήκει στην φυλή των υπαλλήλων.

Αυτό είναι ζόρικο και θέλει ΚΟΤΣΙΑ που δεν διαθέτει και ΜΑΓΚΙΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ, που ούτε κατά διάνοια δεν ξέρει τι είναι. Ελάχιστα πράγματα «ξέρει» ή «γνωρίζει», συνήθως ο υπάλληλος- δούλος, «πιστεύει» ή “δεν πιστεύει». Γι αυτό και προτιμάει τα ίχνη αξιοπρέπειας που του απέμειναν και τα σκοτώνει, να τα εξοντώνει στις πλατείες παίζοντας τον αγανακτισμένο, με κύριο όπλο του, το καλαμάκι του φραπέ. Το κυριότερο χαρακτηριστικό της ράτσας του υπαλλήλου είναι  η ικανότητα να δέχεται με υπομονή τον αβάσταχτο πόνο της εξάρτησης. Τον βραχνά της ρουτίνας και της επανάληψης. Αυτό είναι ένας ζωντανός θάνατος, που αναπαράγεται με ευλάβεια και επιτυχία από γενιά σε γενιά. Αυτή είναι η κυρίαρχη φυλή της σημερινής κοινωνίας. Η φυλή των υπαλλήλων-δούλων-σκλάβων.

Επιτυχία = Καλή Δουλειά = ΧΑ τρις: 

Με τα χρόνια, με την υπομονή και την επανάληψη, αυτή η κυρίαρχη φυλή, η φυλή των υπαλλήλων – σκλάβων, κυριάρχησε στον πλανήτη και έγινε μια αποδεχτή πραγματικότητα. Πρέπει να έχει μια καλή δουλειά κάποιος για να είναι επιτυχημένος, και «καλή δουλειά» σημαίνει καλή θέση σε μια μεγάλη επιχείρηση, μια θέση σε κάποιο δημόσιο οργανισμό μια υπαλληλική θέση και ο διευθυντής είναι υπάλληλος. Αυτό αυτόματα βάζει τον άνθρωπο που μόνος του αφήνει, να μπει σε αυτή την περιπέτεια της ολοκληρωτικής σκλαβιάς, στην τροχιά του Θανάτου. Του Ζωντανού Θανάτου. Γιατί η Ζωή δεν είναι δουλειά, είναι Ελευθερία από την δουλειά. Δεν φτάνει που έχεις συμφωνήσει από Αθάνατος να πεθαίνεις, αποφάσισες να ζήσεις και πεθαμένος. Μεγαλείο σκέψης απίθανο.

Το χειρότερο δε όλων είναι πως δεν παρατηρεί τις αλυσίδες που είναι δεμένος. Γιατί ο Πολεμιστής που έχει την ικανότητα και την τέχνη να παρατηρεί τον εαυτό του, γελάει μαζί του. Δεν πέφτει σε κατάθλιψη. Ο Παρατηρητής, ο Πολεμιστής, είναι Ελεύθερος, ποτέ δεν μπορεί να είναι υπάλληλος, ακόμη κι όταν εργάζεται σαν υπάλληλος.

Η αληθινή σκλαβιά του υπαλλήλου είναι η ταύτιση του με τον έξω κόσμο. Νομίζει πως ο κόσμος που ζει είναι πραγματικός, πως υπάρχει, προσπαθεί να τον αλλάξει, να τον κάνει καλύτερο, πιο υποφερτό για να αφήσει κάτι στα παιδιά του, στις επόμενες γενιές, έτσι λέει.

Αυτό είναι μια μεγάλη υποκρισία γιατί αν ήθελε να αλλάξει τον κόσμο στ’ αλήθεια, μπορούσε να αλλάξει τον εαυτό του και ο κόσμος θα άλλαζε. Αλλά δεν θέλει. Έχει βολευτεί στον ακριβό καναπέ μπροστά στην τεράστια πλάσμα τηλεόραση, στις βόλτες με το πανάκριβο κόκκινο αυτοκίνητο,  που όλα τα πήρε με δανεικά. Εξαντλεί την όποια επαναστατική του δράση -αν υπάρχει- διεκδικώντας και απαιτώντας στις πορείες, στις πλατείες, με όπλο του το γνωστό καλαμάκι. Όση ελευθερία, δικαιώματα, αξιοπρέπεια, έχει ένας σκλάβος, άλλη τόση έχει και όποιος ανήκει στην φυλή των υπαλλήλων.

Η Ελευθερία είναι Ευθύνη: Μεγάλη και δύσκολη Ευθύνη. Αλλά η κυρίαρχη φυλή του υπάλληλου, δεν την θέλει αυτή την ευθύνη, δεν θέλει την ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που έχει μια στάλα δύναμης, μια στάλα γνώσης μπορεί να καταφέρει να βιώσει την ελευθερία.  Αν ο άνθρωπος έκανε μόνο αυτό που αγαπούσε, αν δημιουργούσε την εργασία του μέρα με την μέρα, λεπτό με το λεπτό, αν ήταν ερασιτέχνης της εργασίας του και όχι επαγγελματίας, αν ζούσε σε ένα μονοπάτι με καρδιά, δεν θα χρειαζόταν να είναι υπάλληλος ούτε της σύγχρονης κοινωνίας, ούτε του εαυτού του.

Γιατί όποιος ζει σε μονοπάτι με καρδιά, όποιος είναι στοργικός, όποιος αντί να πιστεύει σαν πρόβατο, ΓΝΩΡΙΖΕΙ, δεν έχει χρόνο για πούλημα. Μόνο όποιος ανήκει στα κατώτερα επίπεδα της ύπαρξης, μπορεί να περάσει από συνέντευξη, να επιλεγεί και να δεχτεί να πουλήσει τον χρόνο του, την ελευθερία του, να μπει στην ράτσα των υπαλλήλων. Μόνο όποιος ανήκει στο κατώτερο στάδιο της αξιοπρέπειας, επιτρέπει να επιλεχθεί, να διαλεχτεί ανάμεσα σε ίδια αναξιοπρεπή τίποτα.

 «Όποιος χρειάζεται με τα χέρια του να κερδίζει την ζωή του, δεν μπορεί να είναι πολίτης των Αθηνών. Ανήκει στους σκλάβους.» Σωκράτης

Ακόμη και στα ζώα φαίνεται αυτή η μετάλλαξη, αυτά που είναι τα λεγόμενα κατοικίδια και έχουν χάσει την σφριγηλότατα την ζωντάνια τους, την ζωή τους. Από την στιγμή που έπαψαν να είναι κυρίαρχα και ελεύθερα αλλά εξαρτώνται από κάποιον άλλο για να έχουν τροφή και επιβίωση, έγιναν ευνουχισμένα.  Έχεις δει λιοντάρι στο κλουβί; Τίγρη; Είναι για λύπηση. Για την ίδια λύπηση είναι και ο υπάλληλος, που σέρνεται μέρα με την μέρα, λεπτό με το λεπτό στον τροχό της ρουτίνας του θανάτου.

Χαρακτηριστικά των μεταλλαγμένων ανθρώπων που ανήκουν στην φυλή των υπαλλήλων; Η κατάθλιψη, το μόνιμο άγχος, οι αρρώστιες,  η λιπαρότητα, στο σώμα και στις σκέψεις, η ανασφάλεια, ο φόβος, η αγωνία, η πλαδαρότητα του σώματος, η χοντρή κοιλιά σε ένα αδύνατο σώμα, το κιτρίνισμα και η τραχύτητα του δέρματος, η σμίκρυνση του σώματος και των άκρων, η πρόωρη γήρανση. Όλα δείχνουν έναν άνθρωπο μαριονέτα, τυλιγμένο με σχοινιά,  είναι πολύ εύκολο να τον χρησιμοποιήσεις να τον χειριστείς κατά βούληση, τα σχοινιά είναι ήδη εκεί.. Αν πιστεύεις πως σου ανήκει οτιδήποτε υλικό ή πνευματικό κι αν κατέχεις, ανήκεις κι ΕΣΥ σε αυτή την φυλή των υπαλλήλων-σκλάβων.

Αυτή η πίστη σου πως έχεις ίχνος Ελεύθερης Βούλησης, πως σου ανήκει το σπίτι σου, το αυτοκίνητο σου, παρ ότι έχεις δουλέψει σκληρά για να το αποκτήσεις, είναι που σε κατατάσσει στην κυρίαρχη φυλή των νέο-σκλάβων. Αυτή η πίστη, πως υπάρχει κάποιος θεός-μπαμπάς, που όταν πεθάνεις, – ΝΕΚΡΟΣ- θα σε σώσει και ΕΣΥ το μόνο που χρειάζεται να κάνεις – ΖΩΝΤΑΝΟΣ- είναι να υπακούς και να είσαι ταπεινό πρόβατο, ευσυνείδητος υπάλληλος και πειθήνιος σε κάθε νόμο και εντολή των αρχόντων σου, αυτή η ΠΙΣΤΗ είναι που σε κατατάσσει αυτόματα στην φυλή των υπαλλήλων. Πάψε να πιστεύεις και άρχισε να ΞΕΡΕΙΣ, να ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ χρησιμοποιώντας το δικό σου μυαλό και μετά … θα δεις τι θα κάνεις μετά !!!

Μέσα σε αυτό τον υλικό ή πνευματικό κόσμο που ζούμε και που τα πάντα έχουν κάποιο ακρότατο –ορατό τουλάχιστον-όριο, πώς είναι δυνατό η ανθρώπινη κακότητα, η ανθρώπινη μοχθηρία, η ανθρώπινη βλακεία,δουλικότητα,  να είναι δίχως κανένα όριο; Μήπως επειδή δεν είναι ανθρώπινη;

Είναι μια μεγάλη αυταπάτη να πιστεύει ο υπάλληλος πως πληρώνεται για κάτι που προσφέρει, Γιατί αυτό που προσφέρει είναι η Ελευθερία του και αυτό που προσφέρει δεν πληρώνεται.

και οι ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ του Κώστα Καρυωτάκη

Οἱ ὑπάλληλοι ὅλοι λιώνουν καὶ τελειώνουν
σὰν στῆλες δυὸ δυὸ μὲς στὰ γραφεῖα.
(Ἠλεκτρολόγοι θά ῾ναι ἡ Πολιτεία
κι ὁ Θάνατος, ποὺ τοὺς ἀνανεώνουν.)

Κάθονται στὶς καρέκλες, μουτζουρώνουν
ἀθῷα λευκὰ χαρτιά, χωρὶς αἰτία.
«Σὺν τῇ παρούσῃ ἀλληλογραφίᾳ
ἔχομεν τὴν τιμήν» διαβεβαιώνουν.

Καὶ μονάχα ἡ τιμὴ τοὺς ἀπομένει,
ὅταν ἀνηφορίζουμε τοὺς δρόμους,
τὸ βράδυ στὸ ὀχτώ, σὰν κορντισμένοι

Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τοὺς νόμους,
σκέπτονται τὸ συνάλλαγμα, τοὺς ὤμους
σηκώνοντας οἱ ὑπάλληλοι οἱ καημένοι.

[ΠΗΓΗ: Η ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ http://www.terrapapers.com/ ]